The Order: 1886 - Review

Το να είσαι μεγάλο παιχνίδι, τη σήμερον ημέρα, και μάλιστα από εταιρία η οποία δεν έχει αποδείξει, ούτε έχει αποδειχθεί για κάτι ουσιαστικό, πολλές φορές μπορεί να λειτουργήσει εναντίον σου. Αφενός επωφελείσαι από το hype και το γενικότερο ντόρο που υφίσταται γύρω από το όνομά σου, αφετέρου έχοντας θέσει τον πήχη ψηλά, πέφτεις θύμα της απειρίας σου και στόχος αμφιβολιών και αμφισβήτησης. Το The Order: 1886 είναι ακριβώς μία τέτοια περίπτωση. Όλοι είχαμε εντυπωσιαστεί κατά την ανακοίνωσή του, αλλά οι περισσότεροι από εμάς κρατούσαμε μικρό καλάθι, γνωρίζοντας πως η Ready at Dawn δεν είναι δα και καμία εταιρία με τεράστια εμπειρία. Ήταν, όμως, το “μεγάλο αποκλειστικό παιχνίδι” της Sony, με τα “απίστευτα γραφικά” και το πολύ “ιδιαίτερο εικαστικό”, ενώ ταυτόχρονα είχε “πλάτες” την Santa Monica των τεράστιων God of War, η οποία δε συμμετείχε ενεργά στην ανάπτυξη, αλλά βοήθησε όπου χρειάστηκε.

Δε σας κρύβω πως ήμουν από αυτούς που περίμεναν να το παίξουν, πριν ενθουσιαστούν στην περίπτωση του The Order: 1886. Λίγο κάποια βίντεο, λίγο οι απαντήσεις των ανθρώπων της εταιρίας όταν τους ρωτούσαν για τα του gameplay, δε με άφηναν να χαρώ την έλευση του τίτλου όπως θα άρμοζε στην περίπτωσή του. Ξαναλέω, ήταν το μεγάλο, το σπουδαίο νέο ip της Sony και η Sony με αυτά τα παιχνίδια έχει μία σχετικά καλή παράδοση. Το The Order: 1886, όμως, έφτασε, στην οθόνη μου κύλησαν οι τίτλοι τέλους και τα δικά μου συναισθήματα είναι ανάμεικτα. 

Η ιστορία διαδραματίζεται σε ένα εναλλακτικό βικτωριανό Λονδίνο του 19ου αιώνα, με έντονο το steam punk στοιχείο. Η ανθρωπότητα βρίσκεται υπό την απειλή των Lycans ή των λυκανθρώπων αν προτιμάτε. Τα σκοτεινά πλάσματα -half breeds αποκαλούνται στο παιχνίδι- έχουν φτάσει ψηλά στην ιεραρχία και είναι πολύ κοντά στην ανατροπή της εξουσίας. Για να εμποδιστεί αυτή η φρενήρης πορεία τους, ο Βασιλιάς Αρθούρος δημιούργησε τους Ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, ένα τάγμα που αποτελούταν από την ελίτ σπουδαίων πολεμιστών. Η αυστηρά κρυφή οργάνωση, γνωστή και ως The Order, έχει ορκιστεί να διαφυλάσσει την ασφάλεια των ανθρώπων και να θυσιαστεί για το κοινό καλό. Σύμμαχο στις προσπάθειές τους έχουν το Blackwater, ένα πόσιμο, άγνωστης φύσεων υγρό αυτοΐασης που κουβαλούν στο λαιμό τους σε φιαλίδια και τα επιστρατεύουν όταν χρειαστεί. Γρήγορα-γρήγορα, η ιστορία θα πάρει μία παράξενη τροπή και ο παίκτης, όντας ένας εκ των ιπποτών και συγκεκριμένα ο Sir Galahad, θα βρεθεί ανάμεσα σε μία εξέλιξη που ουσιαστικά εκθέτει το τάγμα και θέτει έναν υψηλότερο κίνδυνο.

Δε σας κρύβω πως η θεματολογία του The Order: 1886 είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κατ' εμέ. Λυκάνθρωποι, τάγματα, ιππότες, βικτωριανό, steampunk αισθητικής Λονδίνο, zeppelins και άλλα συνθέτουν ένα πολύ ιδιαίτερο και σκοτεινό σκηνικό. Δυστυχώς οι δημιουργοί δεν το εκμεταλλεύτηκαν αυτό και παρέδωσαν μία ιστορία που κινείται σε πολύ ρηχά νερά, ενώ αναλώνεται με επιφανειακές, πολιτικής φύσης, ίντριγκες που πολλές φορές μοιάζουν τόσο μα τόσο βαρετές και ανούσιες. Αν και μετά τη μέση, η όλη κατάσταση σώζεται λιγάκι από την πλοκή, στο σύνολό τουτο σενάριο δεν είναι κάτι που θα χαράξει τη μνήμη μου για πάντα. Και η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοιο με ενοχλεί διότι το “ψωμί” που υπάρχει σε αυτό το setting είναι τόσο που με κάνει να απορώ γιατί δεν εμβάθυναν λιγάκι παραπάνω.

Υπάρχουν, όμως, και θετικά. Καταρχάς έχουμε να κάνουμε με πραγματικά σοβαρή ιστορία και πλοκή, αποστειρωμένη από κάθε είδους “αμερικανιά” ή χολιγουντιανό στοιχείο, μακριά από χαζοχαρούμενες, εξυπνακίστικες ατάκες και αποτελούμενη από σοβαρά πρόσωπα. Ακόμη ένα δυσάρεστο γεγονός, όμως, είναι ότι ενώ υπάρχουν χαρακτήρες με υπόβαθρο, δεν τους δίνεται η δυνατότητα να ξεδιπλωθούν και να δεθούν με τον παίκτη. Πρέπει, ωστόσο, να παραδεχτώ πως ο τρόπος με τον οποίο οι δημιουργοί είπαν μία φανταστική ιστορία, με ρεαλιστικά πρόσωπα και γεγονότα είναι ένα από τα όμορφα κατορθώματα της ομάδας. Από την οθόνη μου πέρασαν ονόματα όπως ο Nicola Tesla, ο Jack the Ripper, o Thomas Edison και άλλοι. Κρίμα και πάλι κρίμα που όλα τα παραπάνω κινούνται νωχελικά και εν τέλει τα άφησα πίσω μου χωρίς να τα απολαύσω όσο θα έπρεπε, διότι το παιχνίδι επικεντρώθηκε, ξαναλέω, σε πιο ανούσια πράγματα.

Η χλιαρή ιστορία και πλοκή δε βοήθησαν το The Order: 1886 να κρύψει μία ακόμη “αδυναμία” του: το γεγονός ότι αποτελείται μόνο από ένα σύντομο single-player campaign. Πριν μπω σε λεπτομέρειες θέλω να ξεκαθαρίσω τη θέση μου. Είμαι και θα είμαι πάντα υπέρ των μοναχικών εμπειριών και το multiplayer ειδικότερα σε τέτοιους τίτλους θεωρώ πως είναι αχρείαστο και πολλές φορές επικίνδυνο. Δε μπορώ, όμως, να αρνηθώ ότι υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που όταν πληρώνουν full-price ένα παιχνίδι, απαιτούν να πάρουν πίσω τα λεφτά τους σε...είδος. Δυστυχώς, οι 7 ώρες που διαρκεί το The Order θα ήταν αρκετές, τουλάχιστον για εμένα, και θα μπορούσαν να αντικατοπτρίσουν το πληρωτέο ποσό, μόνο αν ήταν πραγματικά εποικοδομητικές και χάριζαν μία σπουδαία εμπειρία. Θέλω να πω ότι και 5 ώρες να διαρκούσε, αν μιλούσαμε για αριστούργημα, λίγοι θα ήταν αυτοί που θα γκρίνιαζαν. Όταν, όμως, όλα δεν είναι ρόδινα στο παιχνίδι, η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων λέει πως θα επιστρατευτούν και πιο ρηχές δικαιολογίες.

Το The Order: 1886 είναι ένα κινηματογραφικό action third-person shooter. Στη ραχοκοκαλιά του κρύβει ένα Gears of War και αυτό φροντίζει να το δείχνει ακόμη και στις λεπτομέρειες. Όχι, δεν το λέω με παράπονο, μιας και ο τίτλος της Ready at Dawn απλά ανήκει σε μία κατηγορία παιχνιδιών που τυχαίνει να δημιουργήθηκε από τον CliffyB και την τότε παρέα του στην Epic Games. Βέβαια, στο The Order έχει μπει και λιγάκι από Quantic Dream, μιας και ουκ ολίγες φορές ο παίκτης θα γίνει μάρτυρας πολλών QTEs, τα οποία μάλιστα φέρνουν που και που στα παιχνίδια της Telltale. Γενικότερα, τα cutscenes είναι μία δυσάρεστη πραγματικότητα στο παιχνίδι, αφού κάθε τρεις και λίγο, ειδικότερα στα πρώτο μισό της ιστορίας, κάνουν εκνευριστικά αισθητή την παρουσία τους.

Όχι, δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τα cutscenes, άλλωστε μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ ιστορίες στα παιχνίδια. Το άσχημο είναι ότι έχουν τοποθετηθεί cutscenes σε σημεία που δε θα έπρεπε. Σκεφτείτε το εξής: έχω τον έλεγχο του χαρακτήρα ο οποίος, όντας τραυματισμένος, πηγαίνει αργά και βασανιστικά προς μία κατεύθυνση. Στα δέκα βήματα που θα κάνει συνολικά το παιχνίδι είναι ικανό να με κόψει μέχρι και τρεις φορές για να μου δείξει ένα cutscene ενός δευτερολέπτου. Ε, άφησέ με να το παίξω χριστιανέ μου! Αφού μόλις τώρα μου έδωσες τον έλεγχο, γιατί μου τον παίρνεις πίσω; Θέλω να πω ότι τα μεγάλα cutscenes που ξεδιπλώνουν το κουβάρι της ιστορίας είναι ευπρόσδεκτα και ευχάριστα. Αυτές οι μικροδιακοπές που θυσιάζονται στο βωμό της “κινηματογραφικότητας”, όμως, είναι το λιγότερο εκνευριστικές. Και τώρα που το σκέφτομαι, και τα QTEs πρέπει πλέον να διαχωριστούν και μείνουν εμπειρίες παιχνιδιών που ενστερνίζονται σχεδόν στο απόλυτο αυτή τη φιλοσοφία (βλ. Telltale Games, Quantic Dream κλπ). Τα παιχνίδια δράσης και δη τα shooters, δεν έχουν ανάγκη από κανένα QTE εν έτει 2015.

Επιστρέφω, τώρα, στο gameplay. Γενικότερα έχουμε να κάνουμε με στιβαρούς και δοκιμασμένους μηχανισμούς. “Παικτικά” το παιχνίδι είναι μια χαρά. Είναι ένα κοινότοπο cover-based shooter όπως το Gears of War και οι λοιποί κλώνοι του. Το shooting αυτό καθαυτό μου άρεσε και το γεγονός ότι τα ragdoll physics των εχθρών όταν δέχονται τα πυρά του Galahad, είναι εξαιρετικά, συνθέτουν ένα απολαυστικό σύνολο. Είδα ότι κάποιοι γκρίνιαξαν για το ότι τα όπλα δεν έχουν “βάρος” και δεν πείθουν. Εγώ τέτοιο παράπονο δε θα κάνω, μιας και τα όπλα με κάλυψαν. Ίσως να ήθελα λιγάκι περισσότερη ποικιλία στο οπλοστάσιο, αλλά και πάλι θεωρώ πως αυτά είναι λεπτομέρειες, μπροστά στο σοβαρότερο πρόβλημα του τίτλου: την επανάληψη και τη ρηχή, επίπεδη ροή των μαχών.

Ας είμαστε ρεαλιστές, δε μπορείς να απαιτείς φοβερή ποικιλία στις μάχες από ένα γραμμικό shooter. Το The Order, όμως, παραείναι γραμμικό και επίπεδο σε αυτόν τον τομέα. Έτοιμες αρένες, ίδια αντιμετώπιση όσον αφορά τους αντιπάλους από την αρχή μέχρι το τέλος, στημένα σκηνικά που επαναλαμβάνονται, πραγματικά σύντομες μάχες που δεν απαιτούν ιδιαίτερη αντιμετώπιση, απουσία boss fights και γενικά έλλειψη “αλατοπίπερου”. Κάποια stealth sequences προσπαθούν αλλά δεν καταφέρνουν να γλιτώσουν το παιχνίδι από τον αργό και δίχως σπουδαίες στιγμές ρυθμό. Το λάθος των δημιουργών, το οποίο τείνει να γίνει μάστιγα τα τελευταία χρόνια, είναι ότι προσπάθησαν να βάλουν πολλά παιχνίδια σε ένα. Αν, δηλαδή, επικεντρωνόντουσαν σε δύο ή τρεις βασικούς τομείς και δεν έβαζαν “λίγο απ' όλα” στην κατσαρόλα, θα μιλούσαμε για ένα άλλο παιχνίδι.

Αυτό που σίγουρα έβαλαν, ίσως και σε μεγαλύτερες ποσότητες από αυτό που χρειαζόταν, είναι “γραφικά”. Θα είμαι σύντομος και ακριβής εδώ πέρα. Το The Order: 1886 έχει ίσως τον καλύτερο τεχνικό τομέα που έχω δει στη ζωή μου. Η ιδιόκτητη μηχανή γραφικών (RAD Engine) του στούντιο έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Ειλικρινά δε ξέρω από που να ξεκινήσω να σας περιγράφω αυτά που είδα. Φωτορεαλιστικά σκηνικά, απίστευτα πειστικά μοντέλα χαρακτήρων, υφές που κάνουν τα πάντα αληθινά, μοναδικό bump mapping, άνευ προηγουμένου particle effects, “ανθρώπινα” animations και τόσα άλλα. Βγαλμένη σε 1080p και σταθερά 30fps δίχως ίχνος σκαμπανεβάσματος, η μηχανή γραφικών της Ready At Dawn μόλις έγινε το νέο αξιοθέατο του PlayStation 4. Επίσης, οι μαύρες letterbox γραμμές στο πάνω και στο κάτω μέρος της οθόνης, προσωπικά δε με ενόχλησαν, κυρίως γιατί σε αντίθεση με το The Evil Within, το The Order έχει σωστή κάμερα.

Πραγματικά όλο το παιχνίδι είναι ένα “CGI” που πότε σου δίνει, πότε σου παίρνει τον έλεγχο και η εναλλαγή από cutscenes σε gameplay γίνεται τόσο ομαλά και τόσο, μα τόσο όμορφα. Και το εκπληκτικό είναι ότι δεν υπάρχει loading σε τίποτα. Οθόνη φόρτωσης είδα μόνο λίγα δευτερόλεπτα -που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού- όταν ο Galahad πέσει νεκρός και κατά το “New” ή “Continue Game” screen. Σαφώς και έχουν πέσει φίλτρα, και σαφώς πολλά αυτά που είδα ενδέχεται να είναι “ψεύτικα”. Δε με απασχολεί όμως τι και πως “τρέχει” η μηχανή γραφικών. Με ενδιαφέρει αυτό που βλέπω και αισθάνομαι και το The Order σε αυτό με άφησε άφωνο.

Στα ίδια υψηλά επίπεδα κινείται και το πεντάγραμμο, με τη δουλειά του Jason Graves, ο οποίος πρόσφατα δούλεψε στη μουσική του Tomb Raider, να ντύνει ιδανικά το υπόλοιπο σύνολο με βαριά, γεμάτα έγχορδα θέματα. Μου άρεσαν επίσης και οι ερμηνείες των ηθοποιών. Έδιναν, με τον τρόπο τους, μία ακόμη πιο σοβαρή υπόσταση στην ιστορία. Το lip-sync από την πλευρά του τα πήγε γενικά καλά, ωστόσο που και που το έχανε, αλλά όχι τόσο ώστε να με ενοχλήσει. Συνολικά, ο ήχος του The Order είναι ποιοτικός και στέκεται περήφανα δίπλα στον αριστουργηματικό οπτικό τομέα.