Dead or Alive 6 Review

Πάντα έτρεφα μία ιδιαίτερη συμπάθεια για τα Dead or Alive. Εκτός του ότι η σειρά είναι γέννημα θρέμμα του ιδρυτή της Team Ninja, Tomonobu Itakagi, επίσης υπεύθυνου για την λατρεμένη αναγέννηση των Ninja Gaiden, τα Dead or Alive διακρίνονταν πάντα από έναν αέρα “outsider” στην διεκδίκηση του βάθρου του καλύτερου τρισδιάστατου  beat em’ up. Κόντρα στην κυριαρχία των λαοφιλέστατων Tekken και παλιότερα και των Virtua Fighter, έχοντας ως μεγαλύτερο τους όπλο τον μοναδικό τους χαρακτήρα και μακριά από κάθε διάθεση αντιγραφής, τα Dead or Alive συνέχισαν να μάχονται με τρόπο εριστικό, παρόμοιο με αυτόν που πραγματοποιούσαν τα fighting games της SNK απέναντι στην παντοδυναμία της Capcom στα 90s.

Η άτακτη φυγή του Itakagi από την Tecmo απέβη καταστροφική για τα Gaiden, με το δίχως την καθοδήγηση του δημιουργού τους,  τρίτο μέρος που παρουσίασαν τα απομεινάρια της Team Ninja να μοιράζει μόνο πίκρα, στεναχώρια και απογοήτευση. Στην περίπτωση των Dead or Alive αντιθέτως τολμώ να πω πως η απουσία του Ita ωφέλησε την σειρά, αφού οι fan service εμμονές του με την “μπούστα ολούθε” απεικόνιση είχαν καταντήσει ενοχλητικές, κλέβοντας την προσοχή από το gameplay, θυμίζοντας τα αντίστοιχα ατοπήματα του Kojima. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το προηγούμενο Dead or Alive να μετριάσει, σε λογικά πάντα πλαίσια, το “οφθαλμόλουτρο” επιτρέποντας στους ανανεωμένους μηχανισμούς του να αναδειχθούν κάτι που συνεχίζεται και στη νέα προσθήκη της σειράς.

Ξεκινώντας από την ιστορία και το καθιερωμένο πια για το είδος story mode, αυτό αναμενόμενα υπάρχει για να μας φέρει διαδοχικά σε μία πρώτη επαφή και με τους 26 διαθέσιμους χαρακτήρες του παιχνιδιού. Το σενάριο αυτό καθ’ αυτό δεν πρόκειται να σας απασχολήσει με  την σαπουνόπερα που δημιουργείται από τη συνύπαρξη παλαιστών, μαχητών του δρόμου, νίντζα, δαιμόνιων και λοιπών να μην δύναται να προκαλέσει ενδιαφέρον καθώς δεν  υπάρχουν οι δυναμικές που προκαλούνται από  μυθολογίες τύπου Injustice ή έστω Mortal Kombat. Εν τέλει οι μόνες συγκινήσεις που μπορεί να προκαλέσει η ιστορία είναι στους νοσταλγούς των Gaiden, βλέποντας την φατρία των Hayabusa εν δράσει.

Προχωρώντας στο gameplay που είναι και ο πυρήνας του κάθε beat em’ up, συναντάμε τον γνώριμο στυλιζαρισμένο DoA τρόπο μάχης, ο οποίος ελλείψει projectile και άλλων “μαγικών” επιθέσεων, εξασφαλίζει συναρπαστικές σώμα με σώμα αναμετρήσεις με γοργούς ρυθμούς και φαντασμαγορικά αποτελέσματα. Με τα διαφορετικά πολεμικά συστήματα και τον άψογο χειρισμό  των χαρακτήρων να εγγυώνται πως θα βρείτε αρκετούς που θα ταιριάζουν στα γούστα σας και στο παίξιμο σας. Εκτός από την γρήγορη ροή των μαχών, ένα άλλο σήμα κατατεθέν που κάνει την επανεμφάνιση του και ίσως ξενίσει αρχικά όσους έχουν καιρό ή δεν έχουν ξανά ασχοληθεί με τη σειρά είναι το περίφημο triangle system.

Το εν λόγω σύστημα διαμορφώνεται από τις βασικές εντολές hit, throw και pull και ουσιαστικά ακολουθεί την rock-paper-scissors λογική  με τις βασικές γροθιές και λακτίσματα να υπερισχύουν των throws/λαβών, οι οποίες εν συνεχεία εκμηδενίζουν τα pulls (στην ουσία τα counters), τα οποία με την σειρά τους κατακερματίζουν τα απλά χτυπήματα. Η φιλοσοφία των counters είναι και αυτή που παρουσιάζει την μεγαλύτερη πρόκληση στο να τιθασευτεί, αφού δεν αρκεί μόνο το πάτημα ενός πλήκτρου, αλλά θα πρέπει να συνοδεύεται και από τη σωστή κατεύθυνση του μοχλού αναλόγως του είδους του χτυπήματος που θέλουμε να αντεπιτεθούμε. Με επακόλουθο ναι μεν να καλούμαστε να προβλέψουμε την επικείμενη επίθεση του αντιπάλου, αλλά παράλληλα με τα counters να αποτελούν την καλύτερη και πιο σίγουρη απάντηση απέναντι στο ‘σπαμάρισμα’ επαναλαμβανόμενων χτυπημάτων και combos.

Εκτός από τις λειτουργίες του triangle system και των μακροεντολών που προκύπτουν από αυτό, υπάρχει και ένα special hit πλήκτρο άρρηκτα συνδεδεμένο με την break gauge μπάρα του χαρακτήρα. Η συγκεκριμένη, αποτελεί και το αργοπορημένο ντεμπούτο “δεύτερης” μπάρας σε Dead or Alive τίτλο και χωρισμένη σε δύο τμήματα, επιτρέπει στο πρώτο στάδιο την εκτέλεση ενός cheat counter όπου δεν απαιτείται να μαντέψουμε το είδος του χτυπήματος που δεχόμαστε ενώ στο δεύτερο στάδιο με την μπάρα γεμάτη μπορούμε να πραγματοποιήσουμε μία κινηματογραφική και πολύ πιθανόν μοιραία  επίθεση στον αντίπαλο. Συνολικά υπάρχουν εκατοντάδες κινήσεις και combos που μπορούν να υλοποιηθούν με το ρητό-καραμέλα “εύκολο να το μάθεις, δύσκολο να το κατακτήσεις” να ισχύει και εδώ, όπως άλλωστε και σε κάθε fighting game που σέβεται τον εαυτό του.

Πέραν του story και του παραδοσιακού arcade, το single player εμπλουτίζουν τα time attack, survival και training modes, καθώς και ένα αναλυτικότατο tutorial. To πιο ενδιαφέρον κομμάτι της single player εμπειρίας όμως είναι το DOA Quest οπού μας ζητείται να ολοκληρώσουμε συγκεκριμένα objectives. Η ολοκλήρωση όλων τον στόχων μίας αποστολής ξεκλειδώνει μέρη από τις σχεδόν τριακόσιες(!) στολές που είναι διαθέσιμες, αλλά παράλληλα έχει και επιμορφωτικό χαρακτήρα διότι καλούμαστε να επιτύχουμε συγκεκριμένες κινήσεις και αν αποτύχουμε μας δίνεται η δυνατότητα να μεταφερθούμε άμεσα στο αντίστοιχο tutorial.

Στον τεχνικό τομέα δεν συνάντησα κάποιο πρόβλημα αν και οι loading χρόνοι θα έπρεπε να είναι κατά ελάχιστα δευτερόλεπτα συντομότεροι ώστε να θεωρηθούν ιδανικοί. Στα γραφικά οι χαρακτήρες μελανιάζουν, ιδρώνουν, ματώνουν και τα ρούχα τους σκίζονται, χωρίς όμως τα textures τους να διακατέχονται από ιδιαίτερη λεπτομέρεια διατηρώντας μια πλαστικότητα που θυμίζει προηγούμενες γενιές. Αυτό βέβαια όταν η εικόνα είναι στατική γιατί όταν ξεκινάει η δράση τα ομαλά και σβέλτα animations μας αποζημιώνουν με την εκρηκτικότητά τους. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τις πίστες, οι οποίες χωρίς να εντυπωσιάζουν στην πρώτη επαφή είναι ως επί το πλείστων πολuεπίπεδες, γεμάτες παγίδες και αντικείμενα που καταστρέφονται, αλλά και ορισμένους περιβαλλοντικούς  κινδύνους.

Στα του ήχου υπάρχει ποικιλία με πληθώρα παλαιότερων γνώριμων και νέων δυναμικών θεμάτων από διάφορα είδη όπως pop, metal, ηλεκτρονική και κάποια με ανατολίτικες επιρροές. Τα voice overs -όπως και το σενάριο- δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους και κυμαίνονται από μέτρια έως τραγικά. Αποκορύφωμα η Helena με την μνημειώδη προφορά της.

Φτάνοντας στο multiplayer οι καλοζυγισμένοι μηχανισμοί αποτρέπουν overpowered καταστάσεις και χαρακτήρες όταν δέρνεστε τοπικά με κάποιον φίλο σας. Δυστυχώς τις εντυπώσεις μου από τις online λειτουργίες του παιχνιδιού δεν μπορώ να σας τις μεταφέρω διότι πριν την επίσημη κυκλοφορία του παιχνιδιού ενόσω γράφονταν αυτές οι γραμμές ο server αρνούνταν πεισματικά να ανιχνεύσει κάποιον αντίπαλο.