Far Cry New Dawn Review

Did I ever tell you what the definition of insanity is? Insanity is doing the exact... same fucking thing... over and over again expecting... shit to change... That. Is. Crazy.

Νομίζω πως η Ubisoft πρέπει να ακούσει ξανά τον μονόλογο του Vaas, καθώς έχει πολλά να μάθει. Δεν είναι τυχαίο που ο κακός του Far Cry 3 έχει γράψει με ανεξίτηλα γράμματα το όνομά του στην gaming ιστορία.

Ας περάσουμε όμως στο Far Cry New Dawn. Το νέο κεφάλαιο της First Person Shooter σειράς της γαλλικής εταιρίας καταφθάνει έντεκα μήνες μετά το Far Cry 5. Πρόκειται για το πρώτο Far Cry που είναι ένα απευθείας sequel, συνεχίζοντας αμέσως μετά το τέλος του πέντε. Η ίδια η ανακοίνωση του παιχνιδιού αποκαλύπτει το τέλος του πέμπτου κεφαλαίου, όποτε δεν έχει νόημα να αποφύγω την περιγραφή. Η προφητεία του Joseph Seed βγήκε τελικά αληθινή, με το πυρηνικό ολοκαύτωμα να φέρνει το τέλος του πολιτισμού όπως τον ξέραμε. Αρκετά χρόνια μετά, οι άνθρωποι βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια και ξεκινούν να χτίζουν από την αρχή τον πολιτισμό τους. Τα πάντα έρχονται να χαλάσουν όμως οι δίδυμες αδερφές Mickey και Lou. Αυτές είναι οι δύο ανταγωνίστριες που θα κάνουν τη ζωή μας δυσκολότερη, καθώς η συμμορία τους Highwaymen κυριαρχεί και ελέγχει στην μεταποκαλυπτική Hope County.

Δυστυχώς, εδώ έρχεται το πρώτο μου μεγάλο παράπονο. Αν υπήρχε ένας κατάλογος με κλισέ της ποπ κουλτούρας (ίσως και να υπάρχει, ομολογώ πως δεν το έχω ψάξει) θα έπρεπε να υπάρχει στη λίστα και το "Far Cry" κλισέ. Ο λόγος που ξεκίνησα το κείμενο μου με αναφορά στον Vaas δεν είναι τυχαίος. Η τεράστια επιτυχία που γνώρισε το Far Cry 3 από το κοινό και τους κριτικούς, βοήθησε στο να καθιερωθεί η φόρμουλά του. Πλέον κάθε Far Cry έχει έναν εκκεντρικό ‘σούπερ κακό’, ο οποίος συνήθως εξουσιάζει σε μια περιοχή και με τον οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι.

Οι δίδυμες αδερφές του New Dawn υπάρχουν απλά γιατί έτσι. Είναι δύο χαρακτήρες χωρίς ιδιαίτερο βάθος και χωρίς εξέλιξη που πριν καλά καλά γνωρίσουμε, αποχαιρετούμε καθώς φτάσαμε ήδη στο τέλος του μικρού campaign. Η εξήγηση για το λόγο που έχουν στραφεί στο έγκλημα είναι ρηχή και ανέμπνευστη. Η κεντρική ιστορία γενικότερα είναι βουτηγμένη στα κλισέ και δεν με άφησε ικανοποιημένο, οι λιγοστές ανατροπές μπορούν να προβλεφθούν από χιλιόμετρα μακριά και το τέλος ήταν απογοητευτικό.

Υπάρχουν μερικοί παράπλευροι χαρακτήρες οι οποίοι είναι έξυπνα γραμμένοι, όπως ο ιδρυτής της ‘Wiki-Bean-ia’ που ονομάζεται Bean και λατρεύει τα σκουφάκια ή ο Hurk Drubman Jr. που αποτελεί την προσωποποίηση της αμερικάνικης υπερβολής και της εκρηκτικής δράσης. Παρόλα αυτά οι στιγμές με αυτούς τους χαρακτήρες είναι λίγες και ο ρόλος του σχετικά ασήμαντος στο πλαίσιο του γενικότερου συνόλου, όποτε δεν καταφέρνουν να εξιλεώσουν αυτόν τον τομέα του παιχνιδιού.

Όσοι έχουν παίξει το προηγούμενο παιχνίδι θα εκτιμήσουν το πως έχουν αλλάξει οι χαρακτήρες μετά το καταστροφικό τέλος του και γενικά το πως έχει επηρεαστεί ο κόσμος του. Οι γνώριμες φάτσες που επιστρέφουν είναι πολλές. Από την άλλη, αν κάποιος δεν έχει ασχοληθεί με το Far Cry 5 μπορεί να ακολουθήσει το New Dawn, αλλά δεν θα καταλάβει αρκετές αναφορές, χάνοντας ένα κομμάτι της εμπειρίας.

Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφερθώ και στο γενικότερο στυλ που ακολουθεί ο τίτλος και το οποίο έχει διεισδύσει και στην αφήγηση. Το ροζ είναι το κυρίαρχο χρώμα της παλέττας του παιχνιδιού και κυριαρχεί στην φύση με τα χρωματιστά λουλούδια, υπάρχει σε όλες τις βάσεις των εχθρών και στα σημεία αναφοράς, στα όπλα, στις στολές, παντού. Γενικά το παιχνίδι υιοθετεί ένα ‘cool’ στυλάκι που συνοδεύεται από mumble rap και dubstep μουσική στα ραδιόφωνα των οχημάτων, graffiti νεκροκεφαλών και ότι άλλο περιλαμβάνει συνήθως αυτό το πακέτο. Πρόκειται για μια καθαρά υποκειμενική πτυχή, η οποία ίσως γοητεύσει κάποιους, ίσως αφήσει αδιάφορους μερικούς παίκτες και ενδεχομένως να ενοχλεί κάποιους και να αποτελεί αφορμή για να μην ασχοληθούν. Προσωπικά δεν δηλώνω οπαδός του συγκεκριμένου ύφους, αλλά μπορώ να συμβιβαστώ αν χρειάζεται.

Περνώντας στα του gameplay τώρα, το Far Cry New Dawn δανείζεται τους στιβαρούς μηχανισμούς του Far Cry 5. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα το shooting να είναι καλό φτιαγμένο, με εξαιρετική την αίσθηση των όπλων. Η δομή μοιάζει πολύ, με τα Guns for Hire για παράδειγμα να επιστρέφουν. Η φόρμουλα εμπλουτίζεται ωστόσο με την προσθήκη μερικών ‘Light RPG στοιχείων’ όπως τα ονομάζει η ίδια η εταιρία. Τι σημαίνει αυτό; Πλέον τα όπλα, οι εχθροί και οι αποστολές έχουν levels. Υπάρχουν τέσσερις βαθμίδες: το Level I, το ΙΙ, το III και το Elite. Ο χαρακτήρας μας αν και προσαρμόσιμος εμφανισιακά και ως προς τα skills του που ξεκλειδώνονται έπειτα από την ολοκλήρωση challenges, που μας χαρίζουν perk πόντους, δεν έχει δικό του level.

Το level του παίκτη μας αντανακλάται κατά βάση από τα όπλα του. Αυτό σημαίνει πως με ένα αρχικού level όπλο δεν είμαστε αποτελεσματικοί απέναντι σε έναν δεύτερου level αντίπαλο. Αντιθέτως, αν έχουμε δεύτερου ή τρίτου level ή ακόμα καλύτερα κάποιο Elite όπλο, ο εν λόγω εχθρός θα αποτελεί παρελθόν σε δευτερόλεπτα. Προσωπικά φοβόμουν ότι το συγκεκριμένο σύστημα δεν θα άφηνε τον παίκτη να εξερευνήσει με την άνεση του, καθώς θα απέτρεπε την εξερεύνηση περιοχών υψηλού level, ενώ θεωρούσα πως θα οδηγούσε και σε ανούσιο και κουραστικό grinding. Τελικά, οι φόβοι μου δεν επαληθευθήκαν, αλλά το σύστημα έχει άλλα μειονεκτήματα τα οποία δεν είχα προβλέψει.

Ποιο είναι το αρνητικό λοιπόν; Μπορείς να γίνεις πανεύκολα overpowered και να χαθεί κάθε αίσθηση πρόκλησης. Το παιχνίδι ενσωματώνει ένα crafting σύστημα για τα όπλα. Προσωπικά μου αρέσει πάντα να ξεκλειδώνω όλο τον χάρτη πριν αρχίσω να βουτάω για τα καλά στα της ιστορίας. Αυτό, λοιπόν, είχε ως αποτέλεσμα να ασχοληθώ με τα δέκα outposts που είναι διασκορπισμένα στον χάρτη και με μερικά από τα expeditions. Μικρή παρένθεση, τα expeditions είναι μικρές ολιγόλεπτες αποστολές που λαμβάνουν χώρα εκτός του open world του παιχνιδιού, σε διάφορες τοποθεσίες ανά τον κόσμο.

Σε αυτές πρέπει να πάρουμε ένα πακέτο κάτω από τη μύτη της Highwaymen συμμορίας και να το φέρουμε στη βάση μας κερδίζοντας resources. Έχοντας ασχοληθεί με λίγα expeditions και ελευθερώνοντας τις δέκα βάσεις είχα αρκετά resources για να κατασκευάσω ένα τρίτου level Light Machine Gun και ξαφνικά το παιχνίδι έγινε βόλτα στο πάρκο, καθώς μπορούσα να εξολοθρεύσω τα πάντα στο πέρασμα μου με ελάχιστες σφαίρες.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσω ότι το balance μπορεί να καταστραφεί και από τα microtransactions. Παρόλο που έχουμε να κάνουμε με αμιγώς single player εμπειρία το New Dawn έχει microtransactions και μάλιστα πολλά. Υπάρχει η δυνατότητα να αγοράσουμε resources και να κατασκευάσουμε όποιο όπλο θέλουμε, ακόμα και perk points για να ξεκλειδώσουμε όλες τις δυνατότητες του χαρακτήρα μας κατευθείαν, κάνοντας το παιχνίδι ακόμα περισσότερο έναν εύκολο περίπατο.

Συνολικά, η Light RPG υλοποίηση δεν πιστεύω πως είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη, καθώς αντί να βάζει τον παίκτη σε ένα εθιστικό gameplay loop και να δίνει ένα μεγαλύτερο στοιχείο ικανοποίησης από την εξέλιξη του χαρακτήρα, πέφτει δυστυχώς σε μερικές παγίδες. Ένα στοιχείο που εκτίμησα ωστόσο είναι η αναβάθμιση της κεντρικής μας βάση, ονόματι Prosperity. H βάση έχει διάφορα τμήματα όπως ο πάγκος των όπλων που αναβαθμίζοντάς τον μπορούμε να κάνουμε craft εξοπλισμό μεγαλύτερου level ή το νοσοκομείο που δίνει στον παίκτη μεγαλύτερο health bar. Οι πόροι για την αναβάθμιση της βάσης δεν είναι άφθονοι, πράγμα που σε οδηγεί να κάνεις προσεκτικές επιλογές για το τι θα αναβαθμίσεις, βελτιώνοντας μόνο τις πτυχές που ταιριάζουν στο playstyle σου ή οδηγεί σε λίγο grind αν είσαι completionist και θέλεις να έχεις τα πάντα τερματισμένα.

Όσον αφορά το περιεχόμενο, το New Dawn είναι ένα σχετικά μικρό παιχνίδι σε σύγκριση με τα τεράστια open world που έχουμε συνηθίσει σε αυτή τη γενιά. Η κεντρική ιστορία απαρτίζεται από περίπου είκοσι αποστολές και μου έδωσε την αίσθηση ότι πριν προλάβει να πάρει μπρος για τα καλά, τέλειωσε. Ο χάρτης του παιχνιδιού είναι δανεισμένος από το πέμπτο κεφάλαιο, αλλά αρκετά μικρότερος.

Συνολικά υπάρχουν οκτώ side quests και 10 ouposts για να συμπληρώσουν το πακέτο μαζί με τα expeditions και φυσικά τα διάφορα collectables. Βέβαια το κεντρικό μενού του παιχνιδιού δείχνει συνολικά 30 outposts και πολλά περισσότερα expeditions. Γιατί συμβαίνει αυτό; Ο παίκτης μπορεί και σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται να καταλάβει κάθε outpost περισσότερες από μια φορές. Κάθε outpost ξεκινά όντας πρώτου level και με πολύ βασικούς εχθρούς.

Για να αποκτήσει ο παίκτης τους πόρους που χρειάζεται για να συνεχίσει την κεντρική ιστορία και για να αναβαθμίσει την βάση του πρέπει να απαρνηθεί τη βάση και να την καταλάβει ξανά. Κάθε outpost λοιπόν μετράει για τρία και όσο ανεβαίνει το level του τόσο δυσκολότερο γίνεται. Δεν μπορώ να πω πως μου αρέσει ιδιαίτερα αυτή η επιλογή, καθώς οδηγεί σε μια επαναληψιμότητα που θα μπορούσε να αποφευχθεί. Όσο ποιοτικοί και αν είναι οι gameplay μηχανισμοί, δεν βρίσκω ιδιαίτερα ενδιαφέρον το να πρέπει να καταλάβω το κάθε outpost τρεις φορές.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να επισημάνω πως υπάρχει co-op, το οποίο δουλεύει ακριβώς όπως στο Far Cry 5. Μπορείτε να καλέσετε οποιοδήποτε φίλο σας για να σας βοηθήσει στο κεντρικό campaign, ο οποίος θα διατηρεί οτιδήποτε αφορά τον χαρακτήρα του, αλλά δυστυχώς το progression για τις αποστολές μετράει μόνο για τον host.

Στα του τεχνικού τομέα τώρα, είχα τη δυνατότητα να δοκιμάσω την έκδοση του απλού PS4 και έμεινα τρομερά ικανοποιημένος. Το παιχνίδι είναι πανέμορφο, με την πολύ καλή HDR υλοποίηση να κάνει τον πολύχρωμο κόσμο του να ξεχωρίζει. Η ποιότητα των γραφικών συνολικά είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα, με καθαρή ανάλυση και χωρίς πτώσεις στα καρέ. Μεγάλο draw distance, πυκνή βλάστηση, ποιοτικά μοντέλα χαρακτήρων και όπλων, το New Dawn δανείζεται την εξαιρετική βάση του Far Cry 5 και είναι πραγματικά άρτιο και καλοφτιαγμένο τεχνικά. Δεν συνάντησα μάλιστα και κάποιο αξιοσημείωτο bug.

Όσον αφορά αυτό το κομμάτι έχω μόλις δύο παράπονα. Πρώτον, η AI δεν είναι ιδιαίτερα έξυπνη για να το θέσω κομψά, με τους εχθρούς άλλες φορές να με βλέπουν, ενώ δεν έπρεπε και άλλες να με αγνοούν ενώ βρισκόμυν σε απόσταση αναπνοής. Το δεύτερο παράπονο είναι κάτι καθαρά προσωπικό και αφορά το film grain που απεχθάνομαι και στην προκειμένη περίπτωση δείχνει υπερβολικό σε τηλεόραση πολλών ιντσών. Δυστυχώς δεν δίνεται η επιλογή να απενεργοποιηθεί.

Την μουσική υπόκρουση του παιχνιδιού έχουν αναλάβει οι Tyler Bates και John Swihart, οι οποίοι έχουν κάνει αρκετά καλή δουλειά, με το αποτέλεσμα να ταιριάζει με το στυλ που ακολουθεί το παιχνίδι. Η μίξη του ήχου δεν είχε κάποιο αξιοσημείωτο θέμα, ενώ οι ερμηνείες των χαρακτήρων είναι αρκετά καλές, πιάνοντας το ύφος που ταιριάζει στις ιδιαιτερότητες του κάθε χαρακτήρα.