Lara Croft & The Temple of Osiris - Review

Το studio της Core Design αναμφίβολα δημιούργησε ένα χαρακτήρα και μια σειρά που γράφτηκαν με χρυσά γράμματα στο πάνθεον των βιντεοπαιχνιδιών. Αμέτρητοι αντέγραψαν, αλλά ελάχιστοι με το πέρασμα του χρόνου ξεπέρασαν. Εκείνο που μου άρεσε στα Tomb Raider, ήταν το μυστήριο, η ατμόσφαιρα, η «μοναξιά» της πρωταγωνίστριας, η ατέλειωτη εξερεύνηση και, φυσικά, η πρόκληση των γρίφων. Είναι κοινώς αποδεκτό πως η σειρά άρχισε να βυθίζεται σιγά-σιγά σε ένα τέλμα πρωτοτυπίας και ιδεών, σε σημείο που κούρασε όχι μόνο ακόμα και τους πιο «σκληροπυρηνικούς» fans, αλλά και την ίδια την εταιρία, με συνέπεια το κάκιστο –για όσους θυμούνται-  αποτελέσματα του Angel of Darkness. Η παράδοση της σκυτάλης σε άλλο studio και συγκεκριμένα στο ταλαντούχο της Crystal Dynamics, που στο βιογραφικό της είχε την εξαιρετική και πανομοιότυπη (όσο αφορά το μυστήριο και τους γρίφους) σειρά Legacy of Kain, φάνταζε ως η ιδανικότερη επιλογή.

Η Crystal Dynamics πάτησε στη συνταγή της Core και έδωσε νέα πνοή στον τίτλο σύμφωνα με τα standards της τότε γενιάς, παραδίδοντας τα πολλά υποσχόμενα Legends και Underworld. Παρόλα αυτά, όμως, ακόμα κι έτσι, ο κορεσμός ήρθε αρκετά γρήγορα, κι αυτό από τη μια οφείλεται στο ότι τα συστατικά της συνταγής αυτής βασίζονταν σε παλαιικούς και κουρασμένους μηχανισμούς και από την άλλη στο ξέφρενο ρυθμό της σύγχρονης γενιάς αλλά και του ανταγωνισμού, που αφενός δανείστηκε τις βάσεις των Tomb Raider, αλλά κατάφερε προσαρμόζοντάς τους στη σύγχρονη εποχή να αφήσει πίσω του, δίνοντας μάλιστα δική του ταυτότητα, την οποία αργότερα ακόμα και το ίδιο το Tomb Raider  θα δανείζονταν. Η Crystal Dynamics το αντιλήφθηκε αυτό και η απόφαση για reboot της σειράς επαναπροσδιορισμένη ώστε να μπορέσει να σταθεί στη σύγχρονη αγορά, ήταν ο μονόδρομος που έπρεπε να πάρει για να ξαναφέρει στην πρωταγωνιστική σκηνή την Lara Croft. Το έργο της εταιρίας ήταν αρκετά δύσκολο γιατί απ' την μια έπρεπε να δείξει σεβασμό στους fans και να διατηρήσει τουλάχιστον την ταυτότητα της σειράς κι απ' την άλλη να προσφέρει ένα προϊόν που θα μπορέσει να σταθεί στο σήμερα, να γνωρίσει την Lara σε νέους gamers και, φυσικά, να κάνει πωλήσεις.

Έτσι πριν το reboot της σειράς, το καλοκαίρι του 2010 κυκλοφορεί το Lara Croft & The Guardian of Light, ένα ισομετρικό τύπου Diablo παιχνίδι, ως «ορεκτικό» της μεγάλης επιστροφής της Lara το 2013. Η αλήθεια είναι ότι κανείς μας τότε δεν πίστεψε σε αυτόν τον τίτλο. Διαψευστήκαμε, όμως, ευχάριστα καθώς το παιχνίδι ήταν απροσδόκητα καλό ως spin-off arcade. Έφερε για πρώτη φορά στην ιστορία της διάσημης πρωταγωνίστριας το συνεργατικό παιχνίδι και παραδόξως είχε περισσότερο «άρωμα» Tomb Raider απ’ το ομώνυμο reboot. Στην Ε3 του 2014, κάτω απ’ την σκιά του Rise of the Tomb Raider –την συνέχεια του reboot- ανακοινώθηκε παράλληλα και το Lara Croft & The Temple of Osiris. Ένα παιχνίδι που έχει ακριβώς τον ίδιο ρόλο όπως και το Guardian Of Light. Να μας κρατήσει συντροφιά μέχρι να κυκλοφορήσει ο μεγάλος του αδερφός.

Το σενάριο του παιχνιδιού δανείζεται στοιχεία απ’ την Αιγυπτιακή μυθολογία και καταπιάνεται με την προδοσία του Θεού Osiris και την δολοφονία του απ’ τον «κακό» αδερφό του, Set.  Η Lara μαζί με τον ανταγωνιστή συνάδερφό της Carter παραβιάζουν έναν αρχαίο ναό και μαρκάρονται με μια κατάρα. Για να την σπάσουν πρέπει να βοηθήσουν τις θεότητες Horus και Isis –τον γιό και τη γυναίκα του Osiris- ώστε να αποτρέψουν τον διεφθαρμένο αδερφό του Set, να υποδουλώσει την ανθρωπότητα. Η Lara και η παρέα της θα παλέψουν με τα στοιχεία της φύσης και θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια μεγάλη ποικιλία μυθικών πλασμάτων και θεοτήτων, λύνοντας θανάσιμους γρίφους και συλλέγοντας μέσα από τύμβους τα κομμάτια του Osiris που έχουν διασκορπιστεί σε μήκος των χαρτών, ώστε να τον επαναφέρουν στη ζωή, καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να τα βάλει με τον αδερφό του και να επαναφέρει την τάξη. Το σενάριο μπορεί να ακούγεται ενδιαφέρον αλλά μη ξεγελιέστε δεν παίρνει κανένα εύσημο πρωτοτυπίας ή αφήγησης, απλά εξυπηρετεί την ανάγκη μιας υποτυπώδους ιστορίας πριν ξεχυθούμε στις μάχες και στην εξερεύνηση.

Ακολουθώντας τα χνάρια του Guardian of Light το παιχνίδι υποστηρίζει co-op αλλά αυτή τη φορά ο αριθμός αυξάνεται από τους δυο, στους τέσσερις παίκτες. Οι διαφορές ως προς τις ικανότητές τους δε διαφέρουν σχεδόν καθόλου. Η Lara και ο Carter έχουν στη διάθεσή τους όπλα, ένα γάντζο για να σκαρφαλώνουν οι ίδιοι και η παρέα τους δυσπρόσιτες πλατφόρμες και ένα δαυλό με τον οποίο ανάβουν σε σημεία του χάρτη φωτιές, κερδίζοντας πετράδια ή λύνοντας γρίφους που απαιτούν τη χρήση φωτιάς. Η Isis και ο Horus έχουν στη διάθεσή όλα τα όπλα που μπορούν να πάρουν οι άλλοι δυο χαρακτήρες –παρόλο που είναι λίγο περίεργη η εικόνα να βλέπεις φαραώ να πυροβολεί- συν τη μαγική ράβδο του Osiris η οποία εκτός από το να εκτοξεύει ακτίνα τύπου laser στους εχθρούς εξυπηρετεί και στην επίλυση γρίφων καθώς έχει την ικανότητα να χειραγωγεί το χρόνο και να ανοίγει μαγικές πλατφόρμες. Επίσης, όπως ο Totec στο Guardian Of Light είχε την ασπίδα, με την οποία μπορούσε να αποφύγει παγίδες και να δίνει πρόσβαση στη Lara σε ψηλότερα σημεία πατώντας πάνω της, έτσι κι’ εδώ η ασπίδα έχει αντικατασταθεί με μια ενεργειακή μαγική σφαίρα που δημιουργούν οι Αιγύπτιοι σύντροφοί μας.

Επιπλέον όλοι οι χαρακτήρες έχουν πρόσβαση στις χειροβομβίδες. Αν επιλέξετε να παίξετε μόνοι σας τότε η ράβδος του Osiris κλειδώνει σε μια εκ των τεσσάρων θέσεων του οπλοστασίου που μπορεί να κουβαλήσει η Lara. Αν επιλέξετε να παίξετε διπλό co-op τότε ο ένας παίκτης υποχρεούται να επιλέξει ανάμεσα στη Lara και τον Carter και ο άλλος ανάμεσα στον Horus και την Isis. Το επίπεδο δυσκολίας γρίφων και εχθρών, αλλάζει ανάλογα με τον αριθμό των παικτών. Όπως αντιλαμβάνεστε το παιχνίδι στοχεύει στη συνεργασία. Για να μπορέσει, όμως, να υπάρξει συνεργασία θα πρέπει να παίξετε παρέα με φίλους σας ή με ανθρώπους που να μπορείτε να συνεννοηθείτε, διαφορετικά θα οδηγηθείτε πολύ γρήγορα στον εκνευρισμό. Αναβάθμιση με την κλασική έννοια του level up δεν υφίσταται. Αντ’ αυτού οι παίκτες συλλέγουν σε όλο το μήκος των χαρτών πετράδια με τα οποία μπορούν να ξεκλειδώνουν στο τέλος της κάθε περιοχής σεντούκια.

Αυτά με την σειρά τους, τον ανταμείβουν με τυχαία δαχτυλίδια και φυλαχτά, προσθέτοντας ή αφαιρώντας πόντους στις δυνάμεις και στα όπλα των χαρακτήρων. Όσο ποιο ακριβά είναι τα σεντούκια τόσο καλύτερο εξοπλισμό θα δώσουν. Στην αρχή της κάθε πίστας το παιχνίδι μάς ειδοποιεί για τα challenges που υπάρχουν σε αυτή. Αν τα καταφέρουμε μας ανταμείβει με διάφορα όμορφα καλούδια. Ενώ αν δεν τα καταφέρουμε μπορούμε οποιαδήποτε στιγμή να τις επαναλάβουμε και να προσπαθήσουμε εκ νέου. Οι περιοχές που θα περιηγηθούμε είναι δέκα στο σύνολο, ενώ υπάρχουν και κάποιες περιοχές μόνο με challenges που μπορούμε να συλλέξουμε πετράδια και να κερδίσουμε καλύτερο εξοπλισμό. Κάποιες από αυτές δυστυχώς μας παραπέμπουν στο store ζητώντας μας extra χρήματα. Το gameplay είναι ιδιαίτερα ευχάριστο και διασκεδαστικό.

Το κάθε όπλο έχει διαφορετική αίσθηση και απόδοση, αναλόγως τον τύπο, παροτρύνοντας έτσι τον παίκτη να τα δοκιμάσει όλα και να καταλήξει σε αυτό που του ταιριάζει καλύτερα στην κάθε περίσταση. Τα bosses δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολα αλλά απαιτούν στρατηγική για να νικηθούν. Οι γρίφοι δεν είναι απαιτητικοί, αλλά είναι έξυπνοι και προσεγμένοι ώστε το επίπεδο δυσκολίας να είναι προσιτό από όλους τους τύπους παικτών, καθώς η επίλυσή τους δεν απαιτεί τόσο κατανάλωση εγκεφαλικών κυττάρων αλλά συνεργασία. Το παιχνίδι μου πήρε γύρω στις 6 με 7 ώρες να το ολοκληρώσω, αλλά αν κάποιος θελήσει να ασχοληθεί με τα challenges σίγουρα θα κάνει σημαντικά περισσότερες ώρες.

Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι απλά ικανοποιητικά και δεν εντυπωσιάζουν. Θα περίμενε κανείς κάτι παραπάνω εφόσον το παιχνίδι κυκλοφορεί μόνο στη νέα γενιά κονσόλων και PC. Η ανάλυση φαίνεται να έχει υποστεί upscale στα 1080p καθώς η διαύγεια δεν είναι τόσο ζωντανή όσο έχουμε συνηθίσει σε άλλα hd παιχνίδια. Η θολούρα (blur) –μια τεχνική που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον στην προηγούμενη γενιά- κάνει έντονα την εμφάνισή της στα μακρινά πλάνα και στα ακριανά της οθόνης. Παρόλα αυτά μετά από λίγη ώρα το μάτι συνηθίζει. Την εμφάνισή τους κάνουν και κάποια glitch στο animation των χαρακτήρων αλλά δεν ενοχλούν. Ο ήχος παρουσιάζει ένα μικρό ενδιαφέρoν ως προς το αρχικό theme του παιχνιδιού, αλλά από εκεί και πέρα δεν είναι κάτι άξιο λόγου, απλά κάνει τη δουλειά του εκεί που πρέπει. Οι απόδοση των διαλόγων είναι τραγική και πολλές φορές μου προκαλούσε γέλιο, γιατί μου θύμιζε κακό speakage μεταγλωττισμένων καρτούν που παίζονται τα Σάββατα στην τηλεόραση.