LittleBigPlanet 3 - Review

Συνειδητοποιημένος και αισθητά πιο προσγειωμένος για το γεγονός ότι το νέο LittleBigPlanet δεν έρχεται από τη Media Molecule, έβαλα στην κονσόλα μου το blu-ray του πολυαναμενόμενου τρίτου μέρους. Πάντα με καλή παρέα, μιας και θεωρώ πως τα LittleBigPlanet είναι παιχνίδι δύο -ή και περισσοτέρων- παικτών και όχι μοναχικές εμπειρίες, ξεκίνησα τη νέα μου περιπέτεια στο «μικρομεγάλο κόσμο» του πολύ ιδιαίτερου και αγαπημένου franchise της Sony. Δε σας κρύβω, ως πιο ρομαντικός και ευαίσθητος σε τέτοια θέματα, πως όταν είδα το «Special Thanks to Media Molecule» στο εισαγωγικό βίντεο, ενώ το ήξερα, ένιωσα λιγάκι παράξενα. Όπως και να το κάνουμε, το να βλέπεις τους «πατέρες» ενός franchise να κατέχουν συμβουλευτικό ρόλο σε ένα κομβικό σημείο του, δεν είναι και ό,τι πιο φυσιολογικό. Και για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δε σκοπεύω να δώσω κανένα ελαφρυντικό σε κανέναν για το όποιο αποτέλεσμα θα διαβάσετε παρακάτω, διότι ως λάτρης των δύο προηγούμενων LittleBigPlanet, απαιτώ από το LittleBigPlanet 3, από όποιον κι αν προέρχεται να πληρεί τουλάχιστον τις βασικές προϋποθέσεις.

Γενικότερα, έφτασε η στιγμή που θα πρέπει να σταματήσουμε να προσπερνάμε και να συγχωρούμε τις εργολαβίες, ειδικότερα τόσο μεγάλων και σημαντικών franchises, όπως αυτό της Media Molecule. Το να αποδεχόμαστε και να καταπίνουμε τέτοιες κινήσεις, δε βοηθάει κανέναν. Αντιλαμβάνεστε, εκ των προτέρων πως η στάση μου σε ένα LittleBigPlanet που κουβαλάει το βαρυσήμαντο «3» στον τίτλο του, δε θα μπορεί παρά να είναι τουλάχιστον απαιτητική. Όχι, μη φοβάστε, η παρακάτω κριτική είναι καθαρή από προκαταλήψεις, μιας και συνηθίζω να κοιτάω τα παιχνίδια ως μεμονωμένες περιπτώσεις. Ως τέτοια περίπτωση, λοιπόν, το LittleBigPlanet 3 δεν είναι κακό, αλλά ούτε και τέλειο. Αν και δε νομίζω να υπήρχε κάποιος που θα έπαιξε και θα ευχαριστήθηκε ποτέ τα LittleBigPlanet για το σενάριο, εγώ είμαι υποχρεωμένος να κάνω μία αναφορά. Στους παίκτες, λοιπόν, συστήνεται ένας ολοκαίνουργιος πλανήτης, ο Bunkum. Εκεί, ένας πολύ ατάλαντος και φαντασιόπληκτος επιστήμονας, ονόματι “Newty”, απελευθερώνει τρείς δαιμόνιους Titans.

Έτσι ο Sackboy και η παρέα του –θα καταλάβετε σε λιγάκι τι εννοώ με το «παρέα»- πρέπει να τον σταματήσουν. Αυτό που προσωπικά δε μου άρεσε είναι το γεγονός ότι δόθηκε υπερβολική έμφαση σε μία κατά τ’ άλλα απλή και αναμενόμενα ανούσια ιστορία. Μία ιστορία που πραγματικά κανείς δε χρειάζεται να εκτιμήσει. Νομίζω πως οι πόροι που ξοδεύτηκαν για τα τόσο μεγάλα –χωρίς τη δυνατότητα Skip, όσες φορές και να χρειαστεί να παίξουν- cutscenes, θα μπορούσαν να είχαν πάει σε άλλους πολύ σημαντικότερους τομείς. Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, έτσι και σε αυτό, ο παίκτης ξεκινάει από το χάρτινο Pod του, με πιλοτήριο ένα DualShock 3 –ακόμη και στην έκδοση του PS4! Από εκεί έχει διάφορες επιλογές. Πρώτον μπορεί να επισκεφτεί το κατάστημα της Sony, από το οποίο μπορεί να αγοράσει –με κανονικά χρήματα- στολές, αντικείμενα κλπ, ενώ υπάρχει και μπόλικο δωρεάν περιεχόμενο.

Επιπλέον, δε θα λεγόταν LittleBigPlanet αν δεν υπήρχε Creation mode. Με τις προσθήκες που έχουν εισέλθει στο gameplay, η δημιουργία επιπέδων έχει αποκτήσει άλλη διάσταση, ενώ αξίζει να αναφερθεί πως πλέον υπάρχουν 16 layers, τα οποία πραγματικά δύναται να απογειώσουν τη φαντασία των παικτών. Και τέλος, υπάρχει το mode “Play” όπου αναμενόμενα είναι αυτό που μας απασχολεί περισσότερο εδώ πέρα. Στο Play mode, λοιπόν, ο παίκτης έχει τρεις επιλογές. Αρχικά μπορεί, εφόσον συνδεθεί στο διαδίκτυο, να κατεβάζει επίπεδα που έχουν δημιουργηθεί από την κοινότητα, ενώ ευτυχές βρήκα το γεγονός ότι υπάρχουν διαθέσιμα όλα τα επίπεδα που έχουν δημιουργηθεί για τα LittleBigPlanet και LittleBigPlanet 2. Μην προσπερνάτε με ευκολία τα community levels, γιατί εκεί μέσα υπάρχουν αμέτρητα διαμάντια που πολλές φορές είναι καλύτερα από κάθε επίσημο level των παιχνιδιών.

Μία νέα προσθήκη του τρίτου κεφαλαίου της σειράς είναι τα Popit Puzzles. Επί της ουσίας, τα τελευταία είναι επίπεδα στα οποία απαιτείται επέμβαση από τον παίκτη, μέσω του Popit εργαλείου που μέχρι σήμερα χρησιμοποιούσαμε μόνο στο Creation mode. Επί παραδείγματι, ζητείται από τον παίκτη να φτιάξει μόνος του τη γέφυρα ώστε να περάσει απέναντι ή να στήσει παγίδα για κάποιον εχθρό κ.ο.κ. Αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα προσθήκη. Η τρίτη και σημαντικότερη επιλογή που έχει ο παίκτης στο Play mode είναι το Adventure, στο οποίο αφενός υπάρχει για ακόμη μία φορά ένας πλανήτης γεμάτος επίπεδα, αφετέρου η όλη δομή έχει αλλάξει. Στο LittleBigPlanet 3 υπάρχουν τέσσερα κεντρικά hubs, δηλαδή τέσσερα μεγάλα επίπεδα, μέσα από τα οποία ο Sackboy θα πρέπει να εισέρχεται σε πόρτες που τον οδηγούν στις κύριες και δευτερεύουσες αποστολές. Μιας και ανέφερα δευτερεύουσες αποστολές, αξιομνημόνευτα είναι τα Challenge Rooms όπου ένας, συνήθως τρελός, NPC θα βάλει στον παίκτη σε απολαυστικές δοκιμασίες, καθώς και τα Contraption Challenges τα οποία του ζητούν να βάλει τη δική του πινελιά στο σχεδιασμό διαφόρων αντικειμένων που απαιτούνται, όπως το να κατασκευάσει ο ίδιος το όχημα κάποιου αγώνα.

Πολλά από τα σημεία των κεντρικών hubs δεν είναι προσβάσιμα εξ αρχής και αυτό γιατί απαιτούν κάποιο από τα ολοκαίνουργια Power-ups που έχουν ενσωματωθεί στο gameplay. Το Sackpocket, λοιπόν, είναι ένα νέο μενού που έχει διαθέσιμο ο παίκτης στο οποίο μπορεί να επιλέγει κάποιο από τα χρήσιμα εργαλεία. Τι εργαλεία είναι αυτά; Υπάρχει κάτι σαν ηλεκτρική σκούπα, που ρουφάει αλλά και «σπρώχνει» ελαφριά αντικείμενα, υπάρχει ένα κράνος που επιτρέπει τον Sackboy να μετακινείται σε ράγες, ειδικές μπότες που επιτρέπουν double jump κ.α. Οι «κλειδωμένες» έως ένα σημείο περιοχές, σε συνδυασμό με τη σταδιακή απόκτηση των Power-ups, συνεισφέρουν πολύ στους backtracking μηχανισμούς, δίνοντας έτσι μία “Metroid” ή “Castlevania” μυρωδιά στο παιχνίδι. Βέβαια, αναλογιζόμενοι πως το κοινό που θα ασχοληθεί με ένα LittleBigPlanet δε θα ήθελε να παιδευτεί περισσότερο απ’ ότι απαιτείται –σίγουρα όχι όσο σε ένα Metroid- οι δημιουργοί ενσωμάτωσαν το Organisertron, ένα ακόμη μενού με τα main και secondary objectives (ή quests, όπως τα λέει το παιχνίδι), το οποίο μπορεί να κατευθύνει τον παίκτη στις περιπτώσεις που έχει χαθεί μέσα στα hubs. Όσον αφορά τα power-ups αυτά καθ’ αυτά τα βρήκα ενδιαφέροντα και όντως προσθέτουν ποικιλία στο σύνολο, ωστόσο νομίζω πως δεν τα απόλαυσα μιας και τα χρησιμοποίησα πολύ λιγότερο απ’ ότι θα ήθελα.

Μία από τις σημαντικότερες προσθήκες στο νέο LittleBigPlanet είναι οι τρεις επιπλέον χαρακτήρες, ο κάθε ένας απ’ αυτούς έχει ξεχωριστές ικανότητες. Συγκεκριμένα, playable χαρακτήρες είναι ο Oddsock, ένα τετράποδο που μπορεί να κάνει άλματα από τοίχο σε τοίχο, ο Swoop, ο ιπτάμενος φίλος του Sackboy που μπορεί να πετάει ελεύθερα μέσα στα επίπεδα, καθώς και να σηκώνει ελαφριά αντικείμενα με τα πόδια του και ο Big Toggle, ο αρχικά μεγαλόσωμος και βαρύς χαρακτήρας που με το πάτημα ενός πλήκτρου γίνεται μικροσκοπικός και ελαφρύς σαν πούπουλο. Για να καταλάβετε καλύτερα το ρόλο των νέων χαρακτήρων στο LittleBigPlanet 3, θα πρέπει να καταλάβετε και τη δομή του όλου adventure mode. Κάθε hub για να ολοκληρωθεί απαιτεί τη συλλογή τριών Marbles (μαρμάρινες μπίλιες). Με το που συμβεί αυτό, ξεκλειδώνεται κάθε φορά και ένας χαρακτήρας, του οποίου οι δυνατότητες θα χρησιμοποιηθούν στο επόμενο hub, φτάνοντας στο τελευταίο όπου η εκμετάλλευση όλων των χαρακτήρων είναι αναγκαία. Και εδώ, όμως, προσωπικά έχω παράπονα.

Όπως συμβαίνει και με τα Power-ups, θεωρώ πως και οι νέοι χαρακτήρες δε χρησιμοποιήθηκαν όσο θα έπρεπε. Βέβαια, θα πρέπει να αναφέρω πως και στις δύο περιπτώσεις το παράπονό μου ενδέχεται να υφίσταται κυρίως γιατί έχουμε να κάνουμε με το μικρότερο σε διάρκεια LittleBigPlanet από τα τρία, μιας και για την ολοκλήρωσή του χρειάστηκα το πολύ πέντε ώρες. Εν ολίγοις, οι προσθήκες στο gameplay είναι σημαντικές και προ πάντων ευπρόσδεκτες και απολαυστικές, ωστόσο νιώθεις πως όλα τελειώνουν πρόωρα. Τώρα, όσον αφορά τα επίπεδα, προσωπικά είμαι διχασμένος. Από τη μία δε μπορώ να αμφισβητήσω το ότι υπάρχουν μερικές έξυπνες και ευφάνταστες ιδέες στο σχεδιασμό και τη δομή τους, από την άλλη βρήκα κουραστικό και μπερδεμένο το εικαστικό και τη θεματολογία τους. Θα έλεγα πως υπάρχει μία υπερβολική δόση από «χαριτωμενιά» και μαγεία ταυτόχρονα και πως το σύνολο περισσότερο συγχύζει το μάτι, παρά το αντίθετο.

Φαίνεται, από την πλευρά των δημιουργών πως έκαναν μία υπερπροσπάθεια να καταφέρουν να δείξουν ένα πολύ «cool» LittleBigPlanet, και πέταξαν στο καζάνι του σχεδιασμού ό,τι κατέβαζε του καθενός το κεφάλι, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την υπερφόρτωση του συνόλου. Θα ήθελα να υπήρχε μια πιο οργανωμένη παράδοση της πληροφορίας που είχε να δείξει το εικαστικό μέρος, με πιο σαφή θεματολογία. Αυτός ο άναρχος και «τσιγκάνικος» τρόπος εντυπωσιασμού, από την πλευρά μου δεν εκτιμήθηκε απόλυτα. Προτιμώ δηλαδή την πίστα «χιόνια», την πίστα «φωτιά», την πίστα «Κίνα» των προηγούμενων LittleBigPlanet, παρά αυτό το παράξενο συνονθύλευμα.

Τεχνικά, δυστυχώς ο τίτλος αντιμετωπίζει μερικά σημαντικά προβλήματα. Θα ξεκινήσω με τους χρόνους φόρτωσης οι οποίοι είναι τόσοι πολλοί και μεγάλοι που ακόμη και οι ίδιοι οι δημιουργοί αυτοσαρκάζονται με εκφράσεις του τύπου «Η υπομονή είναι αρετή» κατά το loading. Επιπλέον, το παιχνίδι βασανίζεται από κάποια άσχημα bugs και glitches που με ανάγκασαν πολλές φορές να ξεκινήσω ολόκληρο level από την αρχή, ενώ και το φαινόμενο clipping κάνει συχνά-πυκνά αισθητή την παρουσία του. Πρέπει όμως να ενημερώσω, με κάθε επιφύλαξη, ότι δέχθηκα μήνυμα από την Sony η οποία με ενημέρωσε πως μέχρι την κυκλοφορία του παιχνιδιού στις 26 Νοεμβρίου –το review γράφεται 18 Νοεμβρίου- η εταιρία σκοπεύει να δώσει στην κυκλοφορία δύο μεγάλα διορθωτικά patch που βελτιώνουν κατά πολύ την εν λόγω κατάσταση. Δε ξέρω αν θα εξαλειφθούν όλα ή μέρος των προβλημάτων, αλλά το patch είναι αναγκαίο.

Στα των γραφικών, αναμενόμενα έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη όμορφο LittleBigPlanet, που όμως δεν κάνει σε καμία περίπτωση το μεγάλο βήμα που θα περίμενε κανείς στην έκδοση του PS4. Περισσότερο είδα ένα καλογυαλισμένο LittleBigPlanet προηγούμενης γενιάς, παρά κάτι πολύ φρέσκο. Αυτό που έχω την εντύπωση πως βελτιώθηκε αισθητά είναι το τομέας των physics, ειδικά σε περιπτώσεις που το υγρό στοιχείο πρωταγωνιστεί στην οθόνη. Ένα όμορφο touch είναι το ότι ο τίτλος κάνει χρήση της PlayStation κάμερας, η οποία μπορεί απαθανατίσει φωτογραφίες των παικτών και με αυτές να φτιάξει νέα stickers. Ο ήχος και η μουσική δεν είχαν κάτι ιδιαίτερο να μου πουν, πέρα από μερικά όμορφα μουσικά θέματα σε συγκεκριμένα επίπεδα. Για όσους ενδιαφέρονται το Remote Play με το PS Vita είναι συμβατό, ενώ ο τίτλος υποστηρίζει συνεργατικό παιχνίδι μέχρι και τεσσάρων παικτών, είτε σε τοπικό, είτε σε online περιβάλλον (drop-in/ drop-out co-op).