Assassin's Creed: Unity - Review

Το franchise του Assassin’s Creed γιγαντώθηκε από τότε που το γνωρίσαμε το 2007, όπως ακριβώς γιγαντώθηκε και το lore του μέσα από τους εφτά κύριους τίτλους που συμπληρώνουν τη σειρά. Ξεκίνησε από μια απλή Σταυροφορία και έφτασε να μιλάει για ανώτερα όντα που προϋπήρχαν της ανθρωπότητας και άλλα τέτοια ανεξήγητα και παραφυσικά, για τα οποία ακόμη δεν πήραμε ξεκάθαρη απάντηση. Η Ubisoft κατάφερε να δημιουργήσει ένα franchise με μια τόσο μεγάλη έκταση που μόνο η λέξη «επικό» θα το χαρακτήριζε κατάλληλα. Αφού βρισκόμαστε στη ζεστή –υποτίθεται- περίοδο της νέας γενιάς, η γαλλική εταιρία πήρε την απόφαση να κυκλοφορήσει το πρώτο καθαρά “next-gen” Assassin’s Creed με τον υπότιτλο “Unity” και να το ξεχωρίσει από το προηγούμενης γενιάς Assassin’s Creed: Rogue –για το οποίο θα διαβάσετε σύντομα την άποψη του site. Το Unity, από μόνο του έθετε τον πήχη ψηλά, τουλάχιστον στο δικό μου το μυαλό, όχι μόνο γιατί περίμενα να δω τι μου επιφυλάσσει το πρώτο νέας γενιάς Assassin’s Creed, αλλά για το ποια βήματα θα κάνει η Ubisoft για τη σειρά και σε ποια σημεία θα στρέφει την προσοχή της από εδώ και στο εξής. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως, παρά τα «αγκάθια» που υφίστανται ο τεχνικός τομέας και είναι αρκετά μυτερά, το Unity πραγματοποιεί αρκετά βήματα μπροστά. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι όλα είναι ρόδινα, μιας και σε κάποια σημεία το Unity με άφησε ανικανοποίητο για τις αποφάσεις που πάρθηκαν για τις οποίες θα σας περιγράψω παρακάτω.

Στο Assassin’s Creed Unity το σκηνικό μεταφέρεται στην ταραχώδη Γαλλία του 18^ου αιώνα, ακριβώς στην πιο σκοτεινή περίοδο της γαλλικής ιστορίας, αυτής της Γαλλικής Επανάστασης. Το “metafiction” του Assassin’s Creed αναλαμβάνει δράση και μπλέκεται σε κάθε καθοριστική περίοδο της ιστορίας, πάντα με την ατέρμονη μάχη των Assassins και των Templars στο προσκήνιο. Οι χαρακτήρες στο Unity μπλέκονται μελετημένα στην όλη υπόθεση και όπως σε κάθε Assassin’s Creed, σημαντικά πρόσωπα της ιστορίας πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου για να πάρουν το μέρος μου και να παλέψουν πλάι μου, κάτι που για μένα αποτελεί από τα όμορφα κλισέ της σειράς που ανέκαθεν μου έδιναν την εντύπωση ότι ο χαρακτήρας που χειρίζομαι έχει μια σημασία, ιστορική μεν, εντελώς πλασματική δε. Αν προσέξατε δε ξεκίνησα γράφοντας για τον πρωταγωνιστή μας στο AC Unity, που ακούει στο όνομα «Arno Dorian», και αυτό γιατί καθ’ όλη τη διάρκεια των 18 ωρών που μου πήρε για να ολοκληρώσω το main story, δε μου δόθηκε το πάτημα να νοιαστώ για τα όσα δεινά του συμβαίνουν –πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων.

Παρά το γεγονός ότι η ιστορία του Arno έχει πράγματα να πει, δε δίνεται το κατάλληλο βάθος στο χαρακτήρα, σα να μην εστίασε ποτέ το σενάριο σε λεπτομέρειες που θα έκαναν τη διαφορά. Σαν όλα να βρισκόντουσαν στην επιφάνεια και εγώ ως παίκτης, αν και ήθελα να τη ξύσω και να φτάσω στο ζουμί του χαρακτήρα του Arno, δε μου δόθηκε η ευκαιρία. Τελικά, αυτό που κατάλαβα σε ένα ακόμη Assassin’s Creed στην μετά-Ezio εποχή είναι ότι σε κανέναν δε δόθηκε η απαραίτητη φροντίδα ώστε να αναπτυχθεί ένας νέος και αξιαγάπητος Assassin, όπως ήταν ο κος Auditore. Ήταν ένα χαρακτηριστικό που με λύπησε μιας και έχουμε να κάνουμε με την είσοδο του franchise στη νέα γενιά, άρα και η στιγμή για να τεθούν νέοι στόχοι και νέες βάσεις, κάτι που δεν έγιναν τουλάχιστον στον τομέα της ανάπτυξης του κεντρικού ήρωα.

Εκεί που δόθηκε προσοχή ήταν στην αφήγηση, η οποία από τα πρώτα λεπτά φάνηκε σαν οι σεναριογράφοι, να έδωσαν ένα μικρό κούνημα στη μποτίλια της φόρμουλας, με αποτέλεσμα όχι να έχουμε κάτι το εντελώς καινούργιο, αλλά έστω το κάτι τις διαφορετικό. Αυτό το κούνημα της φόρμουλας, όμως, φέρει επιπτώσεις στην εξέλιξη του “metafiction” του Assassin’s Creed, αυτά δηλαδή που συμβαίνουν έξω και πέρα από το Animus. Σε σύγκριση με προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, αυτά τα αφηγηματικά παιχνίδια μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, παρά το ότι στο Unity είναι ελάχιστα, έχουν περισσότερη βαρύτητα για το που οδηγούν τη σειρά. Ιδιαίτερο σημείο αναφοράς για αυτό αποτελούν τα Time Anomalies, που είναι από τα πιο παράδοξα πράγματα που έδειξε η σειρά και προσθέτουν μια ακόμη παχιά στρώση κλωστής στο κουβάρι της ιστορίας.

Ένα κουβάρι το οποίο από τότε που έγινε η μεγάλη αποκάλυψη στο AC Revelations, έχει μπλεχτεί πολύ επικίνδυνα, σε σημείο που έπρεπε να ψάξω σε wiki τις πλοκές των προηγούμενων για να βρω μια άκρη και να τα συνδέσω σε συνάρτηση με τα όσα συνέβησαν στο Unity. Ειλικρινά, δε ξέρω πως θα τα βγάλει πέρα η Ubisoft σε αυτό το κομμάτι, όμως, πρέπει να δώσει κάποιες πιο σαφές απαντήσεις και όχι να ενστερνίζεται φιλοσοφίες τύπου «Lost». Για να τα λέμε όλα, όμως, αυτό συμφέρει την Ubisoft μιας και έτσι θα συνεχίσει με ρυθμούς χελώνας το σενάριο και παράλληλα θα γεννάει από ένα -ή και παραπάνω- Assassin’s Creed το χρόνο. Ποια θα είναι, όμως, η επίπτωση που θα έχει στο σενάριο αυτή επιτηδευμένη επιμονή σε βάθος χρόνου; Ανεξάρτητα από αυτήν τη σκέψη μου, η πλοκή του Unity ήταν απολαυστική στο σύνολο της. Είχε τα κλισέ του Assassin’s Creed όπως προδοσίες, δουλειές εκ των έσω και τις ανατροπές που θα περίμενε κανείς και δεν είναι απαραίτητα κακό. Απεναντίας βρήκα όμορφο το γεγονός πως όλα αυτά συμβάλλουν σε αυτό που λέμε «η ιστορία επαναλαμβάνεται».

Όπως πολύ ωραία αστειεύτηκε το ίδιο το παιχνίδι με τον εαυτό του σε μια ατάκα της Elise: “Κάθε ωραία ιστορία έχει και τις δικές της αποχρώσεις του γκρι». Το σκηνικό του επαναστατημένου Παρισιού στο Unity αποτελεί μια ξεκάθαρη επιστροφή της σειράς στις ρίζες της, στα ψηλά κτίρια, το μεγαλειώδες level design και την ευρωπαϊκή αισθητική με την οποία υπεραγαπήσαμε το franchise στο Assassin’s Creed 2. Σαν άλλη Ρώμη, το Παρίσι παρουσιάζεται με το μακράν πιο εντυπωσιακό και ανιδιοτελές level design της σειράς. Επιτέλους, πραγματοποίησα leap of faith που διήρκησε πάνω από 5 δευτερόλεπτα, όπως τα παλιά καλά Assassin’s Creed και σε αυτό βοήθησε σαφώς το μεγαλύτερο υψόμετρο των κτηρίων. Κάθε σκεπή, κάθε δρομάκι, κάθε μπαλκόνι και κάθε σημείο όπου μπορούσε να πιαστεί ο Arno προσπερνιόταν με περίσσια ευκολία χάρει στα πανέμορφα parkour τύπου animations που ενσωματώθηκαν. Δε χρειάζεται να αναφέρω πόσο τρομακτικά 1:1 ήταν η αναπαράσταση μνημείων όπως αυτό του Notre Dam. Γενικότερα η περιήγηση στο Unity είναι όπως θα περίμενε κανείς από τη νέα προσθήκη.

Κρίμα, όμως, που σε σημεία τα τεχνικής φύσεως bugs του Unity, που το ταλανίζουν αισθητά, διέκοπταν το ρυθμό που ο Arno ελισσότανε στα λεπτομερέστατα παριζιάνικα κτήρια. Bugs τα οποία είχαν αντίκτυπο και στον τομέα της μάχης, όπου έγινε αρκετά σκαλιά πιο βατή και ισορροπημένη. Ο Arno δεν είναι πλέον μια μηχανή εξόντωσης εχθρών, αλλά θα πεθάνει με τον ίδιο ακαριαίο τρόπο που πετσοκόβει τους εχθρούς του, καθώς του δόθηκε μια πιο βαριά υπόσταση και όχι τόσο ακροβατική, όπως των υπολοίπων Assassins. Πρακτικά, ετοιμαστείτε να πεθάνετε αρκετές φορές μιας και θα είστε πιο ευάλωτοι από ποτέ. Ο σχεδιασμός των αποστολών αλλά και η ποικιλία τους πραγματοποιεί αρκετά βήματα μπροστά και αποτελεί ένα καλό δείγμα το που θα κινούνται τα επόμενα Asssassin’s Creed. Πάρα πολύ ενδιαφέρον βρήκα τις sandbox αποστολές των Assassinations, όπου πλέον μου δινόταν η δυνατότητα να προσεγγίσω το objective με ποικίλους τρόπους. Τέρμα, λοιπόν, στις on-rails παρακολουθήσεις στόχων και «ζήτω» στις απόλυτα ελεύθερα προσεγγίσιμες δολοφονίες.

Ένα μεγάλου ατού του Unity αποτελεί το co-op κομμάτι του που το βρήκα, όπως το περίμενα, δηλαδή άκρως διασκεδαστικό. Οποιαδήποτε στιγμή στον κόσμο μου μπορούσα να καλέσω έναν άλλο Assassin και μαζί να κάνουμε free roaming διάφορες αποστολές. Μια εντελώς άλλη υπόθεση ήταν τα co-op missions που τα βρήκα λίγο άναρχα στη δομή τους. Αν και είναι βασισμένα στη συνταγή των sandbox assassinations, η απόλυτη ελευθερία που δινόταν και τα πολλά προς εκπλήρωση objectives, με αποσπούσαν από την κύρια αποστολή μου. Ακόμη, οι stealth co-op αποστολές έμοιαζαν και είχαν μια γεύση από Splinter Cell, πράγμα που μόνο θετικά μπορώ να το δω, άλλωστε μιλάμε για την ίδια εταιρία.  Έκπληξη μου προκάλεσε το γεγονός ότι το matchmaking ήταν απροβλημάτιστο και εκτός του ότι δεν υπήρχε lag, έβρισκε σχετικά γρήγορα συμπαίκτες.

Ένα ακόμη όμορφο χαρακτηριστικό του συνεργατικού στοιχείου του AC Unity αποτελεί η δημιουργία της δικής μας λέσχης από Assassins, όπου παρέα με άλλους φίλους μπορείτε να στήσετε τη δική σας Αδελφότητα και να πραγματοποιείτε μαζί ανεξαιρέτως κάθε δραστηριότητα. Ουσιαστικά κάθε Assassin της δικής σας λέσχης συνεισφέρει στο rank της και έτσι δημιουργείται ένας ευγενής online ανταγωνισμός μεταξύ των clubs. Επιπροσθέτως, το inventory του Arno βρίσκεται αρκετά πιο πλούσιο από κάθε άλλον Assassin αλλά παρατήρησα ότι απουσίαζε το dual-wielding του Black Flag. Μάλιστα, στο όλο progression του χαρακτήρα δόθηκε μια ενδιαφέρουσα RPG τύπου προσέγγιση, όπου μαζεύοντας Skill points από τις αποστολές, μπορούσα να ξεκλειδώσω ικανότητες και κινήσεις, ενώ το ίδιο συνέβαινε και για την αναβάθμιση του εξοπλισμού γενικότερα. Σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι δυσανασχέτησα στη θέα των Microtransactions του Unity. Τα boosts προσφέρουν για λίγα λεπτά δυνάμεις όπως περισσότερο damage, ευκολότερο dodging, γρηγορότερη ανάρρωση, ενώ άλλα αποκτώνται μέσω Hack points, τα οποία αγοράζονται με πραγματικά χρήματα. Το χειρότερο ήταν ότι αποτελούσαν την τελευταία επιλογή στην  inventory selection οθόνη και ήταν αισθητικά άσχημο για την εικόνα του παιχνιδιού να μου υπενθυμίζει συνεχώς την παρουσία τους.

Χωρίς αμφιβολία έχουμε να κάνουμε με το πιο σκοτεινό, βίαιο και μελαγχολικό Assassin’s Creed που βγήκε ποτέ. Τόσο που ο τόνος του αγωνιώδους και ομοίως σκοτεινού Revelations έμοιαζε με παιδική ιστορία μπροστά του. Μια εξαθλιωμένη κοινωνία σε αποσύνθεση μεταφέρεται αυτούσια και χωρίς περιστροφές στην οθόνη μας, σαν οι Γάλλοι της Ubisoft να οργίαζαν με το σκηνικό και θέλησαν να το μεταφέρουν με τη μέγιστη δυνατή πιστότητα. Η βαρβαρότητα που χαρακτήριζε τον κόσμο τότε και η βαθιά κατάθλιψη στην οποία είχε πέσει ο λαός της επαναστατημένης Γαλλίας είναι εμφανής στους δρόμους του Παρισιού. Κάθε αγορά είχε και τη δική της μικρή αντιστασιακή σύναξη και σε κάθε στενό δρομάκι ο ξάγρυπνος λαός έδινε το δικό του άνισο αγώνα ενάντια στην τυραννική δημοκρατία του Λουδοβίκου. Έγινα μάρτυρας κάποιων πολύ βίαιων σκηνικών που με βάση τα δεδομένα της σειράς ήθελαν αρκετά κότσια για να αποτυπωθούν στο γυαλί. Υπήρχε, όμως, και η κατάλληλη δόση ειρωνείας και αντίθεσης σε σχέση με το υπόλοιπο εξαθλιωμένο, καταθλιπτικό σκηνικό, όταν μεταφερόμουν σε αριστοκρατικές περιοχές του Παρισιού.  Ένα μεγάλο kudos από μένα για την επιλογή της Ubisoft να μην περιορίσει ούτε στο ελάχιστο τις βαρβαρότητες της εποχής και να ξεγυμνώσει την πιο σκοτεινή περίοδο της πατρίδας της.

Αυτό που βοηθά στην πλειοψηφία του να ζωντανέψει ένα γεμάτο αιμοδιψείς επαναστάτες Παρίσι είναι η άκρως βελτιωμένη μηχανή γραφικών. Ξεκάθαρα έχουμε να κάνουμε με την next-gen μετενσάρκωση της Anvil Next της οποίας το αποτέλεσμα είναι χάρμα οφθαλμών και σε σημεία το βρήκα χωρίς καμία υπερβολή, φωτορεαλιστικό. Εμφανέστατες ήταν οι next-gen λεπτομέρειες που μπορεί κανείς να συναντήσει σε έναν τέτοιο παιχνίδι. Τέτοια πυκνότητα και αριθμό πλήθους δεν αντίκρισα σε κανένα άλλο παιχνίδι και το χαρακτηριστικό αυτό έδινε την απαραίτητη ζωντάνια και κίνηση που επικρατούσε τότε στους αιματοβαμμένους δρόμους του Παρισιού. Ναι, μπορεί ένα κόντευα αισθητά να έβλεπα τους ίδιους NPCs να επαναλαμβάνονται, όμως το αποτέλεσμα ήταν αυτό που μετρούσε και δίχως αμφιβολία ήταν απίστευτο. Από τα μάτια μου περνούσαν σκηνικά που χιλιάδες κόσμου -κυριολεκτικά- έκαιγε βιβλία και ζητωκραύγαζε σε εκδηλώσεις, έγινα μάρτυρας πολλών δημόσιων αποκεφαλισμών στην περίφημη γκιλοτίνα, υπήρχαν εξτρεμιστές που εκβίαζαν τον απλό κόσμο στις λαϊκές και τέλος, έβλεπα ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα στα πεζοδρόμια.

Αποκορύφωμα όλων ήταν η περίφημη σκηνή όπου συμμετείχαν 10.000 NPCs, η οποία κατάφερε να μου αποσπάσει ένα πεσμένο σαγόνι. Η σκηνή αυτή δεν ήταν η μόνη στην οποία ο τεχνικός τομέας του Unity ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Παρατηρούσα λεπτομέρειες όπως οι τρίχες των μαλλιών και αντανακλάσεις διαφόρων αντικειμένων όπου όλα κυμαίνονταν σε όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά επίπεδα. Εξαιρετική δουλειά έγινε επίσης στο motion capture και γενικά τα facial animations, τόσο καλή που έδινε αρκετά «συν» σε έναν φαινομενικά ρηχό χαρακτήρα όπως ο Arno. Συνολικά όλοι οι ηθοποιοί που ενσάρκωσαν τους χαρακτήρες του Assassin’s Creed Unity πραγματοποίησαν υψηλού επιπέδου ερμηνείες. Για να κλείσω αυτό το κομμάτι, επί της ουσίας το οπτικό αποτέλεσμα πετυχαίνει τον “next-gen” σκοπό του.

Το ναδίρ της υπόθεσης βρίσκεται στο framerate το οποίο δεν κρατάει καμία υπόσχεση που έδωσε η  Ubisoft στους gamers και απογοητεύει οικτρά αφού καταφέρνει να εκθέσει πρώτα τον ίδιο τον παίκτη και ύστερα τον απίστευτο τεχνικό τομέα. Με έπιασα πολλές φορές για παράδειγμα να βλέπω το game over screen επειδή τα καρέ έφταναν στα 15 το δευτερόλεπτο και πάλευα για να πετύχω το counter. Δε σας κρύβω ότι αυτές οι πτώσεις των καρέ με έβγαζαν εκτός κλίματος του παιχνιδιού και γενικά αποτέλεσαν αγκάθι στην εμπειρία μου. Ας ελπίσουμε ό,τι τα patches που υποσχέθηκε η εταιρία, να διορθώσουν τα εν λόγω προβλήματα. Κάνοντας και μια μικρή αναφορά στον ήχο, να πω ότι η απουσία του Jesper Kyd είναι έκδηλη στα μουσικά θέματα που απαρτίζουν το νέο Assasin’s Creed. Μπορεί να υπάρχουν ταιριαστά μουσικά κομμάτια, με άλλοτε επικές και άλλοτε θλιβερές μελωδίες, όμως κακά τα ψέματα τού έλειπε το μαγικό άγγιγμα του Kyd.