Red Dead Redemption 2 Review

Μόλις είχα τελειώσει μία ακόμη βρωμοδουλειά, για λογαριασμό της συμμορίας μου. Ήταν τόσο έντονη και ψυχοφθόρα που ξεκίνησε με τον ήλιο πάνω από το κεφάλι μου και τελείωσε με ένα ολόγεμο φεγγάρι. Πάνω στ’ άλογό μου και με μια χούφτα δολάρια στο χέρι, πήρα το δρόμο της επιστροφής για το μέρος που κρυβόμασταν. Μέσα στη νεκρική σιγή της νύχτας, είδα φως σε ένα λόφο. Δεν είχα απολύτως τίποτα να χάσω και το προσέγγισα. Ίσως εκεί να με περιμένουν μερικά ακόμη νομίσματα ή έστω κάποιες προμήθειες. Το μοναδικό πράγμα που είχα πάντα γεμάτο ήταν το περίστροφό μου, γι’ αυτό και δεν φοβήθηκα το οτιδήποτε. Ήταν ένα αρκετά μεγάλο αγροτόσπιτο με αχυρώνα. Άφησα το άλογό μου λίγο πιο πέρα για να μη με πάρουν χαμπάρι και πλησίασα, με τον κόκορα στο όπλο να έχει πάρει θέση προς τα πίσω. Όσο πλησίαζα, τα πολλά φώτα, εντός και εκτός σπιτιού, σε συνδυασμό με την ησυχία, με προβλημάτισαν. Ανέβηκα τα 2-3 σκαλάκια του μπαλκονιού και άγγιξα το πόμολο της εξώπορτας. Την άνοιξα όσο το δυνατόν πιο αργά και αθόρυβα. Το θέαμα που αντίκρισα μου έκοψε τα πόδια. Μία τετραμελής οικογένεια, ήταν σφαγμένη μπροστά στα μάτια μου. Όλα το σπίτι άνω κάτω, αίματα στους τοίχους και στα χαλιά και πτώματα να κείτονται στα πατώματα. Ο πατέρας μαχαιρωμένος στο τραπέζι, η μητέρα πυροβολημένη στο κεφάλι κοντά στον πάγκο της κουζίνας και δύο κοριτσάκια να κολυμπούν νεκρά στο ίδιο τους το αίμα. Τα συναισθήματά μου παγωμένα, οι αντιδράσεις μου ανύπαρκτες για λίγα δευτερόλεπτα. Δε μπορούσα να πιστέψω πως εκείνο το τυχαίο φως, στη μέση της νύχτας, έκρυβε αυτό το μακάβριο θέαμα. Αφού συνήλθα, έψαξα το υπόλοιπο σπίτι, μήπως και βρω κάτι χρήσιμο. Όλα είχαν εξαφανιστεί. Μια άλλη συμμορία, είχε λεηλατήσει το σπίτι πριν από λίγα λεπτά και έσπειρε το θάνατο. Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στο Red Dead Redemption 2.

Ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του και με περίπου 100 ώρες στο κόσμο του, έφτασε η ώρα να καταθέσω κι εγώ την άποψή μου για το Red Dead Redemption 2. Όχι ότι περιμένει κάποιος εμένα για να του πω τι είναι το παιχνίδι της Rockstar, ούτε πως υπάρχουν άτομα που δεν κοιμούνται αναμένοντας αυτό το εξωφρενικά αργοπορημένο κείμενο. Απλά μου είναι αδύνατον να συνεχίσω να υπάρχω σε αυτό το χώρο, αν δεν «βγάλω από μέσα μου» αυτά που θέλω να πω για το…παιχνίδι. Να ξεκαθαρίσω εξαρχής πως τρέφω μία ιδιαίτερη συμπάθεια προς τις δημιουργίες της εταιρίας. Όχι γιατί είναι εξαιρετικά παιχνίδια, ούτε γιατί έχω καμία όρεξη να υποστηρίξω λογότυπα και επιχειρήσεις που βγάζουν εκατομμύρια. Ως λάτρης των βιντεοπαιχνιδιών, όμως, θαρρώ πως η Rockstar, μαζί με ελάχιστες ακόμη εταιρίες (βλ. Naughty Dog, Santa Monica, Nintendo κ.α) κρατάνε ζωντανή τη φλόγα του «ποιοτικού mainstream». Ειδικά η Rockstar Games, έχει αποδείξει ότι δεν μασάει σε τίποτα, έχει τα κότσια να τα βάλει με τα θηρία και καταφέρνει με κάθε νέα κυκλοφορία της να πάει αυτό το μέσο, κάποια βήματα μπροστά. Αν με ρωτήσετε, θα σας πω πως το πρώτο Red Dead Redemption είναι ένα από τα ποιοτικότερα και πιο ολοκληρωμένα βιντεοπαιχνίδια που έχω παίξει στη ζωή μου. Τα ίδια και «χειρότερα» θα σας πω και για το δεύτερο παιχνίδι, το οποίο αποτελεί και prequel των γεγονότων που βιώσαμε το Μάιο του 2010. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν έμαθα πως το Red Dead Redemption 2 είναι prequel, δυσανασχέτησα. Για κάποιον λόγο δεν τα πάω καλά με ιστορίες των οποίων ξέρω την εξέλιξη και όχι, ούτε το Halo: Reach (το καλύτερο Halo) δεν κατάφερε να βγάλει αυτή τη φοβία από μέσα μου. Ας πούμε πως είναι ένα από τα πολλά κολλήματα που έχω. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα ελάχιστα trailers που είδα από το παιχνίδι, αν και εντυπωσιακά, είχαν κάτι που με τρόμαζε. Μη ρωτήσετε τι ήταν αυτό, γιατί ούτε κι εγώ ξέρω. Απλά για κάποιο λόγο φοβόμουν πως το επόμενο παιχνίδι που θα διαδεχθεί το διαμάντι του 2010, δε θα είναι αυτό που πολλοί περιμέναμε. Η μεγάλη αφοσίωση της Rockstar στο GTA Online ήταν ένα από τα σημαντικότερα αίτια που πυροδοτούσαν αυτό το φόβο μέσα μου. Ακόμη και η ησυχία της εταιρίας, μέρες πριν την κυκλοφορία, αποτελούσαν αγκάθι για εμένα. Και, ω, Θεέ μου, πόσο λάθος έκανα…

Το ημερολόγιο γράφει 1899. Ο παίκτης παίρνει το ρόλο του Arthur Morgan, ενός εκ των πολλών επικηρυγμένων μελών της συμμορίας του Dutch van der Linde. Σε αυτήν την παρέα εγκληματιών, ανήκει και ο John Marston, ο πρωταγωνιστής του πρώτου παιχνιδιού. Χωρίς να γίνεται σαφές και μετά από ένα συμβάν με ένα φέριμποτ, η συμμορία, για να γλιτώσει από τα χέρια του νόμου, αναγκάζεται να εγκαταλείψει το καταφύγιό με έδρα την Blackwater και να μετακινηθεί πιο βαθιά στην Αμερική. Στήνει, λοιπόν, τη νέα της κατασκήνωση και ξεκινάει η αντιμετώπιση της θλιβερής πραγματικότητας: η επιβίωση. Για να επιβιώσει μία τέτοια συμμορία, της οποίας μέλη είναι και γυναικόπαιδα, θα πρέπει να κάνει τα ό,τι είναι δυνατόν για να βρει προμήθειες, φαγητό` και χρήματα. Όλοι εκεί μέσα είναι χτυπημένοι από τη ζωή, έχουν χάσει δικούς τους ανθρώπους, κουβαλάνε ατελείωτο αίμα στα χέρια τους και φυσικά έχουν φάει τη ζωή με το κουτάλι. Αλλά μια καλύτερη ζωή, είναι το όνειρο ακόμη και των πιο στιγνών εγκληματιών. Με τυφλή εμπιστοσύνη στον αρχηγό Dutch, ξεκινάνε τις περιπέτειές τους στην Ανατολική Αμερική.

Είμαι από αυτούς που δίνουν τεράστια βάση στους χαρακτήρες και την ιστορία, δύο στοιχεία που η Rockstar έχει δείξει πως υπηρετεί με ευλάβεια σε όλα της τα παιχνίδια. Ξεκινώντας με τον πρωταγωνιστή, μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο ξεδιπλώνεται ο χαρακτήρας του, καθώς και τα στάδια από τα οποία θα περάσεις. Και λέω περάσεις, γιατί το ψυχολογικό παιχνίδι γίνεται μεταξύ των αντιδράσεων του Arthur και εσένα, του παίκτη. Ναι, μπορεί να δίνονται επιλογές ως προς τις αποφάσεις που θα πρέπει να πάρει ο Arthur και η τύχη πολλών (προσώπων και καταστάσεων) να είναι στο χέρι του παίκτη, αλλά συνεχίζω να πιστεύω πως το παιχνίδι παίζει με το μυαλό του. Αυτό είναι ένα από τα πράγματα τα οποία λάτρεψα στο Red Dead Redemption 2. Για κάποιον λόγο μου έχει μπει η ιδέα πως πίσω από τους κώδικες που τρέχουν στην οθόνη, κάποιοι developers της Rockstar γελάνε με εμάς. Αν θέλετε την άποψή μου, το παιχνίδι κάνει ακριβώς αυτό που γουστάρουν οι δημιουργοί και η εξουσία που νομίζει πως έχει ο παίκτης είναι μια αισχρή ψευδαίσθηση. Αν μη τι άλλο, αυτό είναι κάτι εκτιμώ. Θέλω να βλέπω δημιουργούς με «παρουσία» μέσα στις εμπειρίες μου. Θέλω να τους βλέπω να ξεβράζουν τα καλά και τα άσχημα των χαρακτήρων τους, μέσα σε εκείνα τα pixels. Είναι ευλογία το να μην έχεις την απόλυτη ελευθερία και έλεγχο ενός τέτοιου μεγαθήριου, γιατί κατά 99.9% θα τα σκατώσεις, οπότε άσε τον δημιουργό να σε οδηγήσει αυτός εκεί που οραματίστηκε να σε πάει.

Στο Red Dead Redemption 2 θα παρελάσουν δεκάδες σημαντικοί και ορισμένοι λιγότερο επιφανείς χαρακτήρες. Κάποιοι έχουν βαθύ background που αν θελήσεις θα το ανακαλύψεις, κάποιοι άλλοι θα κρατήσουν τη ζωή τους κλειστή. Το ευτυχές σε όλο αυτό είναι ότι όλες οι σχέσεις μεταξύ των χαρακτήρων εξελίσσονται αργά και μέσα από καθημερινή τριβή. Όλα είναι τόσο μελετημένα, που ακόμη και ο τόνος της καλημέρας που θα σου πει κάποιος το πρωί, είναι παράγοντας. Γενικότερα, το παιχνίδι σε κάνει να βλέπεις τους χαρακτήρες, ακριβώς όπως θα τους έβλεπες στην πραγματική ζωή. Κάποιους δεν τους χωνεύεις εξαρχής, αλλά αλλάζεις γνώμη στην πορεία, σε κάποιους θα χρειαστεί να επενδύσεις περισσότερο χρόνο για να τους αποκρυπτογραφήσεις, ενώ κάποιοι είναι ανοιχτά βιβλία, είτε προς το καλό, είτε προς το κακό. Αν και άργησα πολύ για να το πω, μετά από 100 ώρες μαζί τους, μπορώ να πω ότι νιώθω ένα «άβολο» δέσιμο με πολλούς από αυτούς. Το δέσιμο αυτό δεν προήλθε από κάποια τρανταχτά περιστατικά, βαρέων συναισθημάτων, αλλά ακριβώς από εκείνη την καθημερινή τριβή μαζί τους που ανέφερα παραπάνω. Τόσο ο Arthur, όσο και οι περισσότεροι που συνάντησα εντός και εκτός συμμορίας, έχουν εκπληκτική εξέλιξη που δεν απογοητεύει.

Ένα πράγμα που οφείλω να ομολογήσω πως με τρόμαξε είναι το σχετικά χλιαρό -σε θέμα εξέλιξης της ιστορίας- πρώτο 15ωρο του παιχνιδιού. Σε αντίθεση με το αρχικό Red Dead Redemption, το δεύτερο παιχνίδι αργεί πολύ να πάρει «μπρος», πάντα όσον αφορά τη βασική ιστορία, που και αυτή μέχρι τις πρώτες 20 ώρες δεν είναι ξεκάθαρη. Γίνονται πράγματα, αλλά αυτό που επικρατεί είναι η ρουτίνα του εγκλήματος. Χάρες, ληστείες, δολοφονίες, κυνήγι επικηρυγμένων για λογαριασμό σερίφηδων και πάει λέγοντας. Από ένα σημείο και μετά όμως, θα έλεγα κάπου στο 30% του story, η ατμόσφαιρα αρχίζει και μυρίζει μπαρούτι. Οι εξελίξεις και τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο και η πλοκή αποκτάει ένα πιο γρήγορο ρυθμό έως ότου φτάσουμε σε ένα φινάλε που δε μπορείς να πεις ότι δεν το περίμενες, αλλά δε γίνεται να μη σε ταρακουνήσει. Και όλα αυτά έχουν κοινό παρονομαστή, αυτό που ήθελες να έχει ένα Red Dead Redemption: ανατροπές, αίμα, συναίσθημα και μυρωδιά από μολύβι. Βλέπεις «βράχους» να γκρεμίζονται μπροστά στα μάτια σου και «βαμβάκια» να γίνονται σκληρά σαν μέταλλο. Είδα πολλούς να μιλάνε με διθυραμβικά λόγια για τον απίστευτο ρεαλισμό του κόσμου του παιχνιδιού και των μηχανισμών του (και καλά κάνουν), αλλά κατ’ εμέ, αυτό που σοκάρει στο παιχνίδι είναι ο ρεαλισμός των χαρακτήρων του, των διαλόγων του, των σχέσεων που θα αναπτύξουν μεταξύ τους, των συναισθημάτων που πηγάζουν μέσα από την «τριβή» μαζί τους. Νιώθεις μια σοβαρότητα στις καταστάσεις, από αριστουργηματικά voice overs και ερμηνείες, μέχρι και την ποιότητα των γραμμένων διαλόγων. Οι διάλογοι έχουν ποιότητα. Δεν είναι λουσμένοι στις εξυπνάδες, δεν μένουν στα ρηχά. Άκουσα λόγια με απίστευτο βάθος και πολλά μηνύματα, ακούστηκαν λέξεις που καυτηριάζουν ακόμη και τα πιο ευαίσθητα θέματα του τότε και του σήμερα. Ο κοινωνικός σχολιασμός που βίωσα στο παιχνίδι, παρόλο που διαπραγματεύεται γεγονότα του προηγούμενου αιώνα, είναι χειρουργικά τοποθετημένος στο 2018.

Ο χάρτης του παιχνιδιού είναι τεράστιος. Είναι τόσο μεγάλος που ολόκληρος ο χάρτης του πρώτου Red Dead Redemption είναι ένα κομμάτι του δεύτερου τίτλου. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα τέτοιο αχανές τερέν, διαθέσιμο προς εξερεύνηση. Ευτυχώς, ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένες οι κύριες αποστολές, σε πιάνουν από το χεράκι και σε κάνουν βόλτα σιγά-σιγά σε αυτό το «χάος», σε βαθμό που ούτε τρομάζεις, ούτε νιώθεις αβοήθητος. Σου λέει «μην αγχώνεσαι, άφησέ με να σε πάω εκεί που πρέπει, μέχρι να καταλάβεις πως λειτουργώ» και αυτό το κάνει τέλεια σε αντίθεση με άλλα open world παιχνίδια που σε βομβαρδίζουν με πληροφορίες στην αρχή και καταρρέεις. Ακόμη και οι αποστολές (κύριες και δευτερεύουσες) έχουν έναν ομαλό ρυθμό, ώστε να μπορείς να τα προλαβαίνεις και να μη σε πιάνει πανικός. Οι αποστολές αυτές καθαυτές, έχουν πάνω-κάτω την ίδια φιλοσοφία με όλα τα παιχνίδια της Rockstar και δει, του Red Dead Redemption. Έχουν ενδιαφέρον, έχουν φρέσκο αέρα πολλές φορές, έχουν ποικιλία και είναι διασκεδαστικές. Όχι όλες, αλλά οι περισσότερες είναι. Αυτό που έχει δουλευτεί πολύ στο δεύτερο παιχνίδι είναι η σκηνοθεσία των αποστολών. Ακόμη και το πιο βαρετό πράγμα στον κόσμο να κάνεις, αυτό συνοδεύεται και ντύνεται από ένα πέπλο όμορφης και καλοστημένης σκηνοθεσίας. Με αυτόν τον τρόπο, είτε ασχολείσαι με κύρια, είτε με δευτερεύουσα αποστολή, είτε ακόμη και με κάποια από τις δεκάδες δραστηριότητες, δε βαριέσαι. Θέλεις να τα κάνεις όλα. Θέλεις να τα δεις όλα. Διασκεδάζεις με όλα. Έπιασα τον εαυτό μου να εθίζομαι με το παιχνίδι. Να θέλω να ανέβω στο άλογο και να κάνω τα πάντα, να μιλήσω με τους πάντες, να δω ό,τι έχει να μου προσφέρει. Αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του καλού open world, τότε τι είναι;

Ας υποθέσουμε πως όλα τα παραπάνω είναι ένα πανέμορφο και καλοφτιαγμένο πορτρέτο ζωγραφισμένο σε καμβά. Η Rockstar, με ψηφιακή μαγεία, φύσηξε σε αυτόν τον καμβά και το πορτρέτο ζωντάνεψε. Αυτό το έκανε με την τεχνητή νοημοσύνη, η οποία στο παιχνίδι δίνει αυτή τη ζωντάνια που κατά την άποψή μου, έλειπε από το μέσο. Ο κόσμος του Red Dead Redemption 2 εξελίσσεται και «ζει», άσχετα από το αν είσαι εκεί να το δεις ή όχι. Συμβαίνουν πράγματα, είτε είσαι παρών, είτε όχι και δε σε περιμένουν. Η τεχνητή νοημοσύνη έχει δώσει υπόσταση σε κάθε ζωντανό οργανισμό που περπατάει στα χώματα του Red Dead Redemption 2. Πατώντας την αριστερή σκανδάλη του χειριστηρίου, μπορείς να αλληλεπιδράσεις με κάθε NPC που συναντάς στο παιχνίδι. Η κάθε αλληλεπίδραση έγκειται στα κέφια, την ώρα, την κοινωνική θέση του NPC αλλά και την εμφάνισή του χαρακτήρα σου. Κάποιοι θα σε θυμούνται, κάποιοι θα έχουν ακούσει για εσένα, σε κάποιους αν είσαι άπλυτος θα μυρίζεις και θα σε αποφύγουν, κάποιοι θα σε πλησιάσουν πονηρά, κάποιοι θα σου ζητήσουν βοήθεια, ενώ κάποιοι θα σε προκαλέσουν. Έπιασα τον εαυτό μου να νιώθω πως δεν έχω να κάνω με NPC, αλλά με άλλους παίκτες σε ένα online MMO. Αυτή η μη προβλέψιμη συμπεριφορά, το γεγονός ότι πρέπει να προσέχεις τις κινήσεις σου, ακόμη και σε επίπεδο κοινωνικής ευγένειας, καθώς και ο αυθορμητισμός των χαρακτήρων του κόσμου, είναι ένα τεχνολογικό επίτευγμα για τα βιντεοπαιχνίδια.

Το παιχνίδι έχει ένα τέλειο, ζωντανό οικοσύστημα που λειτουργεί διαρκώς. Τρένα και άμαξες μεταφέρουν επιβάτες από πόλη σε πόλη, πελάτες αγοράζουν από καταστήματα, αγρότες καλλιεργούν τα χωράφια, γυναίκες μαγειρεύουν, απλώνουν ρούχα, ψαράδες ετοιμάζονται για να βγουν στα ανοιχτά, κυνηγοί στήνουν καρτέρια στο επόμενο θήραμά τους, ζώα κοιμούνται, μαλώνουν μεταξύ τους, κρύβονται από τον κίνδυνο. Στο παιχνίδι είδα ατυχήματα μεταξύ ανθρώπων, είδα ζώα να κατασπαράζουν άλλα ζώα ή ακόμη και ανθρώπους. Είδα εγκλήματα να διαπράττονται μπροστά στα μάτια μου. Γενικά, έζησα 100 ώρες μέσα σε έναν ζωντανό, απρόβλεπτο και αληθινά άγριο κόσμο. Και αν θέλετε την άποψή μου, αυτή η «χαοτική» δομή είναι που κρύβει τις μεγάλες εκπλήξεις του παιχνιδιού. Μέσα σε αυτόν τον μη προβλέψιμο στήσιμο των μηχανισμών του, θα συναντήσει ο παίκτης τα πιο επικά σκηνικά, τα οποία κατά 99% δεν προγραμματίστηκαν από τους developers, αλλά δημιουργήθηκαν εκείνη τη στιγμή από τη τεχνητή νοημοσύνη. Εκεί είναι όλη η μαγεία του Red Dead Redemption 2.

Ο ρεαλισμός του τίτλου πηγάζει, τόσο από τον ίδιο τον κόσμο, όσο και από τους μηχανισμούς του. Όπως συνέβη και με το Breath of the Wild, έτσι και εδώ επιστρατεύεται η ανθρώπινη και όχι η gaming λογική. Δεν συμβαίνουν πράγματα γιατί «έτσι γίνεται συνήθως στα βιντεοπαιχνίδια». Όλα λειτουργούν υπό το πρίσμα του ρεαλισμού και αυτό είναι κάτι που το παιχνίδι το πληρώνει, τόσο από την καλή, όσο και από την ανάποδη. Τι θέλω να πω; Θα σας δώσω ένα μικρό παράδειγμα. Όταν σκοτώνεις ένα ζώο, μπορείς να του αφαιρέσεις το δέρμα. Η διαδικασία αφαίρεσης του δέρματος είναι μακάβρια και παίρνει κάποιο χρόνο. Όταν αφαιρέσεις το δέρμα, δεν πηγαίνει σε κάποιο inventory, αλλά στα χέρια σου. Για να αποδεσμεύσεις τα χέρια σου, θα πρέπει, είτε να το πετάξεις, είτε να το αποθηκεύσεις στο άλογό σου, στο οποίο θα πρέπει να περπατήσεις για φτάσεις. Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα το άλογό σου να μην έχει διαθέσιμο χώρο, οπότε το δέρμα θα πρέπει να το πετάξεις. Αυτό, λοιπόν, μετά από 50 και 60 ώρες παιχνιδιού, μπορεί να παίξει με την υπομονή κάποιων παικτών. Γι’ αυτό και θεωρώ πως απόλυτος ρεαλισμός στα βιντεοπαιχνίδια, ίσως να μην είναι πάντα η βέλτιστη κατεύθυνση. Αν με ρωτήσετε, όχι, εγώ δεν είχα θέμα. Απόλαυσα κάθε δευτερόλεπτο του παιχνιδιού. Δεν βαρέθηκα ούτε στιγμή και σεβάστηκα την επιλογή της γενικότερης υπηρέτησης του τίτλου στον ρεαλισμό. Απεναντίας, όπως και με τo Breath of the Wild, ένιωσα ότι βρίσκομαι σε ένα «νέο κόσμο» που όσα ήξερα μέχρι σήμερα στα βιντεοπαιχνίδια, καταρρίπτονται και θα πρέπει να σκέφτομαι όπως και στον πραγματικό κόσμο.

Ως γνωστόν, η Rockstar έχει εμμονή με τις λεπτομέρειες. Εκείνες τις λεπτομέρειες που ξέρει πως θα τις χάσει το 99% του κοινού. Επιμένει, όμως, να θέλει να εμπλουτίζει τα παιχνίδια της με πράγματα που μόνο όταν τα δεις θα τα εκτιμήσεις, θα χαμογελάσεις και θα αισθανθείς πως κάποιοι εκεί πίσω σέβονται τόσο πολύ αυτό που σου παραδίδουν, που έφτασαν στα άκρα για να έχεις εσύ κάτι τόσο κομψό. Είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να γράψω για τις μικρές λεπτομέρειες που κάνουν όμως τη διαφορά, που δε θα μου φτάσουν ούτε 20 κείμενα σαν και αυτό για να τις καλύψω. Να σας πω ότι κάθε χαρακτήρας που πεθαίνει, έχει το δικό του τάφο; Να σας πω ότι αν ο χαρακτήρας ήταν αγαπητός, στον τάφο του έχει λουλούδια; Να σας πω πως αν χαϊδέψεις ένα σκύλο σε μια πόλη, όποτε επισκέπτεσαι την πόλη αυτή ο σκύλος θα κουνάει ζωηρά την ουρά του ζητώντας πάλι χάδια; Να σας πω πως αν δέσεις έναν άνθρωπο χειροπόδαρα και τον πετάξεις σε ρηχό νερό, θα προσπαθεί να κρατήσει το κεφάλι του πάνω από την επιφάνεια του νερού για να αναπνεύσει, ενώ αν το νερό είναι βαθύ θα ασχολείται με το πως θα ξεδέσει τα σχοινιά; Ό,τι και να σας πω, είναι απλά ένα από τα ατελείωτα πράγματα που συναντάς στο παιχνίδι και λες «ε, όχι, δε γίνεται να το έκαναν». Επιπροσθέτως, ο κόσμος είναι γεμάτος σε easter eggs από παιχνίδια, από ταινίες, από βιβλία ακόμη και από διάσημα συμβάντα του παρελθόντος. Κέφι και χρόνο για να τα ανακαλύψεις να έχεις…

Τα πράγματα που μπορείς να κάνεις στον κόσμο του Red Dead Redemption 2 είναι πραγματικά πολλά, σε βαθμό που δε ξέρω αν είναι όλα χρήσιμα ή λειτουργικά. Μπορείς να ψαρέψεις, να κυνηγήσεις, να φτιάξεις δικές σου συνταγές, να κάνεις craft δικά σου αξεσουάρ από δέρματα ζώων, να παίξεις τζόγο, να πάρεις μέρος σε διάφορα mini games, να αναζητήσεις θησαυρούς, σπάνια ζώα, σπάνιες τοποθεσίες, ακόμη και να περιποιηθείς το άλογό σου. Έχει και μερικά πράγματα, τα οποία ειλικρινά, δεν τα είδα ποτέ να «δουλεύουν» ουσιαστικά μπροστά μου, είτε γιατί δεν τα έδωσα εγώ σημασία, είτε γιατί δεν έτυχε. Για παράδειγμα, θα πρέπει να φροντίζεις να συμμετέχεις στη σωστή λειτουργία της κατασκήνωσης. Μπορείς να δωρίζεις χρήματα, τρόφιμα, φάρμακα κ.ο.κ. Υπάρχει ένα κοινό «ταμείο», στο οποίο και εσύ συνεισφέρεις, με σκοπό την υγιή εξέλιξη του camp της συμμορίας. Με απλά λόγια, το παιχνίδι ενσωματώνει έναν micro-management μηχανισμό για το camp, το οποίο για κάποιο λόγο δεν είδα πουθενά τη χρησιμότητά του, πέρα από κάποιες ελάχιστες φορές που προμηθεύτηκα πυρομαχικά, από τα κοινόχρηστα. Ένα ακόμη παράδειγμα είναι οι καιρικές συνθήκες. Το παιχνίδι σού λέει πως στα κρύα τοπία θα πρέπει να ντύνεις τον Arthur καλύτερα, ενώ στις ζεστές περιοχές/ μέρες, να αφαιρείς ρουχισμό. Μάλιστα, όταν μπαίνεις σε μια μεγάλη περιοχή, αναγράφεται και η τρέχουσα θερμοκρασία. Όλο το παιχνίδι το έβγαλα με ένα απλό μπλουζάκι, τόσο σε πολύ κρύα, όσο και σε πολύ θερμά σκηνικά. Ίσως να είχα επίπτωση στις αντοχές ή στην health bar, αλλά εφόσον πέρασαν απαρατήρητα και δε με απασχόλησαν, σημαίνει ότι απέτυχαν στο σκοπό τους. Συνάντησα και μερικά ακόμη ατοπήματα, όπως το γεγονός ότι σε ένα τόσο εξωφρενικά ρεαλιστικό παιχνίδι, η φωτιά δεν σβήνει όταν βρέχει, κάτι που στο Breath of the Wild θεωρείται δεδομένο.

Σε ό,τι αφορά το gameplay αυτό καθαυτό ο ρεαλισμός είναι το ένα από τα δύο βασικά στοιχεία της συνάρτησης. Το δεύτερο είναι τα physics, τα οποία στο Red Dead Redemption 2 πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα. Οι νόμοι του Νεύτωνα σε «κυνηγάνε» σε ό,τι κι αν αποφασίσεις να κάνεις και ακόμη κι αν λειτουργούν κατά της ευχαρίστησης, δεν εγκαταλείπουν το πεδίο. Από την κίνηση του χαρακτήρα, του αλόγου, μέχρι και τη μορφολογία του εδάφους και το νερό, όλα υπακούν στους βασικούς κανόνες της φυσικής, είτε σου αρέσει, είτε όχι. Ακόμη και το shooting κομμάτι, επηρεάζεται αισθητά από αυτό το ρεαλισμό που διέπει το σύνολο του τίτλου. Η στόχευση επιμένει να γίνεται με κλείδωμα πάνω στους χαρακτήρες, ενώ η «αλά Matrix» slow motion ενόραση, επιστρέφει απαράλλαχτη. Αντικειμενικά, σε ένα παιχνίδι που «πουλάει» τόσο ρεαλισμό, ένας τέτοιος μηχανισμός έρχεται σε μεγάλη αντίθεση και χαλάει λιγάκι την αληθοφάνεια, αλλά φαίνεται πως η Rockstar δύσκολα θα τον αποχωριστεί, ενδεχομένως γιατί, εκτός από εντυπωσιακός, είναι και πολύ -μα πολύ- βοηθητικός στις κρίσιμες καταστάσεις. Από εκεί και πέρα, είμαι από αυτούς που λατρεύουν το shooting κομμάτι του παιχνιδιού, το οποίο να σημειώσω πως πρωτοεμφανίστηκε στο GTA IV και έκτοτε έχει δώσει άλλη πνοή στο gameplay μέρος των παιχνιδιών της Rockstar.

Δε μπορώ να μη κάνω λόγο και για την εξέλιξη του χαρακτήρα όσο ζει στον κόσμο του Red Dead Redemption 2. Όσο τρέχεις, πυροβολείς και αλληλοεπιδράς με τους NPCs, πολλά πάνω σου αρχίζουν και βελτιώνονται, όπως οι αντοχές σου, οι ανθεκτικότητα σε χτυπήματα κ.ο.κ. Οι τρίχες του σώματός σου (μαλλιά και γένια) μεγαλώνουν και ενδεχομένως να θέλεις να τις περιποιηθείς, ενώ και το άλογό σου χρειάζεται και αυτό ιδιαίτερη φροντίδα (τάισμα, πλύσιμο κλπ). Γενικότερα, το παιχνίδι εμβαθύνει αρκετά σε ό,τι αφορά τη σχέση του Arthur με το κυρίως άλογό του. Όσο το ιππεύεις και το καλοσυντηρείς, τόσο περισσότερο σε εμπιστεύεται και σε προστατεύει, ενώ και αυτό, με τη πάροδο του χρόνου βελτιώνει τις ικανότητές του. Βέβαια, απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή, μιας και δύναται να το χάσεις από κάποιο ατύχημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που βίωσα εγώ, έξω από ένα post office στα δυτικά του χάρτη. Μπήκα να πάρω την αλληλογραφία μου και δεν πρόσεξα που άφησα το άλογό μου να με περιμένει. Ξαφνικά άκουσα φασαρία και έτρεξα να δω τι συμβαίνει. Το καλοδιατηρημένο ζώο μου, με το οποία είχα αναπτύξει μια βαθιά σχέση εμπιστοσύνης, το είχε σκοτώσει ένα διερχόμενο τρένο και έτσι απλά, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα το…έχασα! Μπορείς να κλέψεις, να αγοράσεις ή να δαμάσεις από την άγρια φύση άλογο, ωστόσο θα χρειαστεί να περάσεις πάλι χρόνο μαζί του μέχρι να φτάσεις στο επίπεδο εμπιστοσύνης που είχες φτάσει με το προηγούμενο.

Στα του τεχνικού τομέα, αυτό που έχει κάνει η Rockstar είναι τρομακτικό! Η λεπτομέρεια, η αληθοφάνεια και ο σχεδιασμός του κόσμου του Red Dead Redemption 2 βρίσκονται  σε δυσθεώρητα επίπεδα. Τα γραφικά, τα textures, τα ατελείωτα animations και ο φωτορεαλισμός είναι πράγματα που μόνο αν τα δεις με τα μάτια σου θα τα πιστέψεις. Εγώ έπαιξα την PS4 Pro έκδοση του παιχνιδιού, ωστόσο είδα το ίδιο σοκαριστικό αποτέλεσμα στο απλό PS4, πράγμα που με κάνει να «τρομάζω» από τις δυνατότητες των developers να μπορούν να δώσουν τέτοιο ομαλό αποτέλεσμα σε κονσόλα με hardware πενταετίας. Και μιλάμε για ένα κόσμο που πέραν των μεγάλων χρόνων φόρτωσης στην αρχή, δεν χρειάζεται loading για τίποτα. Δεν είδα ούτε μισό pixel να γίνεται pop-up, δεν είδα σχεδόν τίποτα να υπολειτουργεί, δεν είδα κανένα σοβαρό bug ή glitch. Ο τίτλος τρέχει απροβλημάτιστα στα 30fps και ρίχνει σαγόνια, σε όποια έκδοση κι αν αποφασίσεις να ασχοληθείς, είτε στις κονσόλες της Microsoft, είτε σε αυτές της Sony. Τρομάζω στην ιδέα πως θα φαινόταν ένα τέτοιο πράγμα σε ένα δυνατό gaming PC του 2018 (κάπου εδώ οι PC gamers εξοργίζονται και κλείνουν τον browser).

Δεν είναι μόνο η εικόνα που ρίχνει σαγόνια στο Red Dead Redemption 2, αλλά και ο ήχος. Θα τολμήσω να πω πως στα του ήχου, η δουλειά των δημιουργών είναι ακόμη καλύτερη. Με ένα καλό ηχοσύστημα, μπορείς να ακούσεις λεπτομέρειες που δεν πίστευες πως έχουν ενσωματωθεί σε παιχνίδι του σήμερα. Τα ηχητικά εφέ, σε όπλα, σε καιρικά φαινόμενα, στον τρόπο που η βλάστηση αντιδράει στον αέρα, στο νερό, στα διάφορα ήδη τερέν όταν οι οπλές του αλόγου αγγίζουν το έδαφος, περνούν στην επόμενη γενιά. Μπορείς να «νιώσεις» τη ζωντάνια μιας πόλης στο παιχνίδι, ή την ηρεμία ενός μεγάλου δάσους, χωρίς καν να κοιτάξεις στην οθόνη σου. Αδιαμφισβήτητα, δε μπορεί να υπάρξει ζωντανός κόσμος, χωρίς να συνοδεύεται από κατάλληλη ηχητική επένδυση. Όπως επίσης δε μπορεί να υπάρξει καλό παιχνίδι χωρίς σωστή μουσική συνοδεία και ο τίτλος δεν απογοητεύει ούτε σε αυτόν τον τομέα. Σε αντίθεση με το πρώτο Red Dead Redemption, το δεύτερο παιχνίδι υιοθετεί πολλές περισσότερες επιρροές από ταινίες του Sergio Leone και θέματα του θρυλικού Ennio Morricone. Αυτές οι επιρροές είναι που δίνουν στο prequel χαρακτήρα. Από την άλλη, κάποιες σκηνοθετικές πινελιές από διάφορους, πιο σύγχρονους σκηνοθέτες, όπως ο Quentin Tarantino (Hateful Eight, Django Unchained)  ή ο Andrew Dominik (The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford), χαρίζουν μια ποικιλομορφία στο ύφος που ο τίτλος προσεγγίζει την κινηματογραφικότητα.