FIFA 19 Review

Λένε ότι μια μεγάλη ομάδα κρίνεται, εκτός πολλών άλλων παραγόντων, και από τις μεταγραφές που κάνει, καθώς αυτές είναι οι οποίες -εφόσον τα ονόματα που φέρνει είναι ποιοτικά- αλλάζουν το πρόσωπο της και την δένουν παραπάνω ως σύνολο, εκτός από το να πραγματοποιούν τους στόχους της. Κάπως έτσι μοιάζει το FIFA 19, το οποίο φαίνεται να βρίσκεται σε μια θέση ισχύος. Και αυτό διότι η Konami δεν κατάφερε να ανανεώσει τις άδειες των ευρωπαϊκών διοργανώσεων για λογαριασμό του Pro Evolution Soccer και διέκοψε τη συνεργασία της με την UEFA. Είχε, λοιπόν, στην κατοχή της για αρκετά χρόνια ένα σημαντικό ατού για τους υποψήφιους αγοραστές και παίκτες, που έκανε το πακέτο της να μοιάζει πιο πλούσιο από τον ανταγωνισμό και εν τέλει δεν μπόρεσε να το κρατήσει.

Το κενό που άφησε όμως ήταν θέμα χρόνου να το εκμεταλλευτεί η ΕΑ και να αρπάξει από τα χέρια τις άδειες, έχοντας ήδη τις ευλογίες του license της FIFA. Και έτσι ακριβώς συνέβη. Τα δικαιώματα των Europa League και Champions League πήγανε στο franchise του FIFA, ενισχύοντας ακόμη παραπάνω το ήδη ισχυρό πακέτο που έχει χτίσει. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό που χαρακτηρίζει το νέο FIFA, το οποίο φέτος έρχεται ορεξάτο και αρκετά ανανεωμένο, όχι μόνο στα χαρτιά, αλλά και στο χορτάρι.

Ίσως η φράση αρκετά ανανεωμένο να σας φανεί υπερβολική, αλλά πραγματικά δεν είναι και αυτό διότι έγιναν τόσες βελτιώσεις στο gameplay ώστε να μη χαλάσει κάτι από την μαγιά. Όσοι παίζουν και νιώθουν τις βελτιώσεις στο χειριστήριο θα καταλάβουν. Είναι πολύ δύσκολο μερικές μικρές αλλαγές να τις περιγράψω με ψηφιακό μελάνι, όπως την αίσθηση του χειρισμού του παίκτη ή την ευαισθησία του pressure button. Το φετινό FIFA παικτικά φαντάζει σαν να έχει κάνει τόσα βήματα εμπρός και να πατάει σταθερά στις τάπες του, όσες δεν κατάφεραν τα FIFA 17 και 18 μαζί. Δεν χρειάζεται οι αλλαγές να έχουν ονόματα χαρακτηριστικών και να διαφημίζονται στο οπισθόφυλλο της συσκευασίας, αρκεί να είναι ουσιαστικές και να μην δημιουργούν περαιτέρω προβλήματα.

Ειλικρινά δυσκολεύομαι να ξεκινήσω από κάπου, σκεπτόμενος το πόσο δυνατή εμπειρία είναι παικτικά και πόσο γεροδεμένη. Για να καταλάβετε, το gameplay μοιάζει ακόμη πιο απελευθερωμένο, χωρίς αόρατα δεσμά να το κρατούν πίσω, χωρίς να γίνονται αλλόκοτες φάσεις και να υπάρχει μια ροή που μοιάζει εξωπραγματική. Η άμυνα δεν άλλαξε καθόλου στον τρόπο με τον οποίο γίνεται, αλλά βελτιώθηκε κατά πολύ το αποτύπωμα της στο χειριστήριο. Δόθηκε περισσότερη ευαισθησία στο pressure button, σα να προστίθενται πολλά είδη πρεσαρίσματος αντί για ένα ή δύο. Πλέον τραβάς φανέλα, κάνεις αγκωνιά, σπρώχνεις, βάζεις δυνατά το σώμα του παίκτη ή και βγάζεις ποδαράκι εάν το πατήσεις πάρα πολύ. Σε αυτές τις διαβαθμίσεις πρεσαρίσματος παίζει ρόλο σαφώς και η κατεύθυνση του σώματος του παίκτη αλλά και με πόση ταχύτητα έρχεται, δημιουργώντας έτσι ποικίλες καταστάσεις. Το ίδιο συμβαίνει και στις εναέριες διεκδικήσεις, όπου εκεί έχουν προστεθεί πολλά παραπάνω animations, όπως τα λεγόμενα σκαμνάκια ή τους παίκτες να στηρίζονται στον ώμο του αντιπάλου τους.

Πολύ βελτιωμένες και δυσκολότερες είναι οι μπαλιές. Σε αυτό μπορεί και να φταίει και το γεγονός της καλύτερης ΑΙ, αλλά σίγουρα συμβάλλει και το γεγονός ότι έχουν μεγαλύτερο περιθώριο λάθους. Είτε είναι μια απλή πάσα είτε μια προωθημένη μπαλιά, μοιάζει και αυτή να έχει περισσότερες διαβαθμίσεις στο πως εκτελείται. Δεν είναι πλέον μια απλή υπόθεση όπως πέτυχε ή δεν πέτυχε. Υπάρχει το «πέτυχε», το «δεν πήρε κατάλληλη τροχιά αλλά κατέληξε σε πόδι συμπαίκτη», το «ξέφυγε εντελώς η πορεία της», το «χτύπησε στην πλάτη του αμυντικού», το «χτύπησε στο πόδι και την έκλεψε, τελικά», το «πήρε τέλεια τροχιά, αλλά σταμάτησε νωρίτερα και την έκλεψε ο αντίπαλος» μέχρι και το «πήρε όμορφα φάλτσα, πήγε σε πόδι συμπαίκτη και κατέληξε γκολ».

Το ίδιο συμβαίνει και στις πάσες, οι οποίες απέκτησαν και αυτές μεγαλύτερο περιθώριο λάθους, όπως το να μην τη δεχτεί καλά ο συμπαίκτης ή να φτάσει μακριά από τα πόδια του ή ακόμη και να πάει τόσο αργά που θα τη κλέψει ο αντίπαλος. Το εάν θα πασάρετε σωστά ή όχι έγκειται πλήρως στο πόσο καλοί θα γίνεται σε αυτό. Επομένως, πληθαίνουν οι καταστάσεις με τις οποίες γίνονται οι φάσεις και αυτό μόνο μεγαλύτερη ευχαρίστηση προσδίδει.

Στο γεγονός αυτό συμβάλλει και η εξισορρόπησή  του ρυθμού του FIFA που στα προηγούμενα παιχνίδια έμοιαζε ξέφρενος και σε σημεία να ξεφεύγει από τα simulation σύνορα του. Βέβαια, αυτό προσωπικά το διόρθωνα παίζοντας πάντα και αυστηρά σε slow pace, προφανώς γιατί εκεί έβλεπα καθαρότερα τι είχε να προσφέρει. Τώρα όμως τα πράγματα είναι έτοιμα από πριν. Η ΕΑ Sports φρόντισε να «μπαλανσάρει» τον ρυθμό του αγώνα και το πώς ξεδιπλώνεται το ποδόσφαιρο μέσα στον ψηφιακό αγωνιστικό χώρο, κάνοντας το τόσο φυσικό όσο το να βλέπεις έναν μπασκετικό αγώνα στο NBA 2K. Ναι, ο ρεαλισμός των 2Κ είναι τόσο υψηλός που αποτελεί μέτρο σύγκρισης, ακόμη κι αν πρόκειται για διαφορετικό άθλημα. Όπως και να έχει οι εποχές που η μπάλα κυκλοφορούσε αδιάκοπα πάνω κάτω για να βρεθεί ανοικτός χώρος και το τίκι-τάκα πήγαινε σύννεφο, τελείωσαν.

Σαν μια γλυκιά ασσίστ στο προαναφερθέν στοιχείο μοιάζουν και οι επιπρόσθετες τακτικές επιλογές στο σταυρόνημα, οι οποίες προσωπικά με βοήθησαν πολύ στο να στήνω επί τόπου την ομάδα μου. Επίσης, κάτι που ήταν εδώ και χρόνια ενοχλητικό και μοιάζει με όαση που διορθώθηκε, είναι το radar. Επιτέλους είναι πολύ πιο ευανάγνωστο καθώς προβάλλει με κύκλους και με τρίγωνα τις ομάδες, αντί για κύκλους με διαφορετικά χρώματα.

Ωστόσο, η ειδοποιός διαφορά του gameplay του FIFA 19 κρύβεται πίσω από το Gears of War. Όχι, δεν κάνω πλάκα, το νέο χαρακτηριστικό στα σουτ ονομάζεται Active Touch System και η ιδέα του βασίζεται στο Active Reload σύστημα του Gears. Όταν σουτάρετε εμφανίζεται μια δεύτερη μπάρα πάνω από τον παίκτη που καθορίζει το timing που πρέπει να πατήσετε ξανά το Ο ή το Β. Αυτή καθορίζει εάν θα δοθεί bonus στην ευστοχία ή θα αστοχήσει παταγωδώς το σουτ. Και πάλι εδώ θα βρεθείτε σε μια πλειάδα καταστάσεων ακριβώς γιατί αυτό το σύστημα προσθέτει ναι μεν ένα τεράστιο ρίσκο αλλά και ένα μεγαλύτερο βάθος στο σύνολο. Ουσιαστικά, ακόμη και η τύχη του σουτ αφήνεται στο skill του παίκτη και όχι μιας μοναδικής μπάρας που θα κρίνει το γκολ από το άουτ.

Η απόφαση του να το χρησιμοποιήσεις το Active Touch πρέπει να παρθεί σε κλάσματα δευτερολέπτου και απαιτεί τέλειο συγχρονισμό για να πετύχει, όποτε και χρειάζεται πολλές ώρες για να το συνηθίσει κανείς. Άπαξ και το συνηθίσεις όμως είναι τόσο μα τόσο εθιστικό το να ποντάρεις ένα σίγουρο γκολ για κάτι πιο θεαματικό ή ένα σουτ που βλέπεις ότι μετά βίας θα μπει, αλλά επειδή πέτυχες τη πράσινη μπάρα, να καταλήγει στα δίχτυα γεμίζοντας σε με αδρεναλίνη. Ακόμη και το να αποτύχεις εμφανίζει αυτή την γλύκα του ρεαλισμού που σε κάνει να λες ότι χάθηκε η φάση αλλά το φταίξιμο ήταν εξ’ ολοκλήρου δικό μου και πως θα προσπαθήσω στην επόμενη επίθεση. Αυτό το γκελ των συναισθημάτων είναι που κάνει το φετινό FIFA τόσο καλό και απολαυστικό.   

Παρόλα αυτά δεν σημαίνει ότι ατέλειες δεν υπάρχουν και δεν αξίζουν να αναφερθούν. Πολλές φορές η μη χρήση του active Touch είδα να μετατρέπει την μπάλα σε έναν βαρύ κυκλικό σάκο που κατέληγε αργά προς το τέρμα. Άλλες φορές να κοντράρει και να εκτοξεύεται σε παράλογο βαθμό ψηλά, σαν να μη συντονίζεται πλήρως με τα physics. Φαίνεται ότι είναι η πρώτη υλοποίηση του συστήματος και πως σαφέστατα υπάρχουν σημεία που πρέπει να βελτιωθεί. Συνάντησα, ακόμη, κάποιες παραφωνίες στις συγκρούσεις των σωμάτων, ιδιαίτερα στα σκληρά τάκλιν, οι οποίες ήταν μικρές πάραυτα. Για έναν παράξενο λόγο, επίσης, φαίνεται ότι το παιχνίδι μπάζει στις φάσεις στο πρώτο δοκάρι, σαν η άμυνα να παραλύει πολλές φορές και γίνεται εκμεταλλεύσιμο εύκολα, ιδιαίτερα στο online. Πολύ πιο σπιρτόζα βρήκα την ΑΙ, πολύ πιο ευφάνταστη και ανταποκρίσιμη για τα γούστα μου. Τόσο οι άμυνες, όσο και η επίθεση και τα χαφ έχουν κοφτερή ματιά μέσα στις τέσσερις γραμμές και δεν μπάζουν όσο άλλες χρονιές, κάνοντας τη συνεργασία παιχνιδάκι.

Το ατού που κέρδισε από το PES το FIFA 19 είναι οι επίσημες διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA και η ΕΑ φρόντισε να στρώσει ακόμη και το μενού γραφιστικά ώστε να προβάλλεται το Champions League φως-φανάρι. Αυτή η ηλεκτρισμένη ποδοσφαιρική ατμόσφαιρα, το σεντόνι που κουνιέται στο κέντρο του γηπέδου, το δέος του εμβληματικού του ύμνου, όλα μεταφέρονται με απίστευτη πιστότητα στην οθόνη, σαν να βλέπεις ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση. Ιδιαίτερα τα slow motion replays με την χαρακτηριστική σκηνοθεσία σε αποσβολώνουν. Κάτι λιγότερο δεν μπορούσα να περιμένω κιόλας. Εδώ, το FIFA φέτος ενίσχυσε ολοκληρωτικά το ήδη υπερπλούσιο πακέτο που προσφέρει, αποτυπώνοντας άψογα την εμπειρία του Champions League, χωρίς να λείπουν ομάδες που δίνουν πάντα το παρών στην οργάνωση ή και γενικότερα να απουσιάζουν σημαντικοί σύλλογοι. Σε αυτό το σημείο να πω ότι όλες οι μεγάλες ελληνικές ομάδες (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Ολυμπιακός, ΠΑΟ) συμπεριλαμβάνονται κανονικά μαζί με την Εθνική Ελλάδος.

Η ΕΑ ξέρει ότι το FIFA το παίζουν ολόκληρες παρέες που μαζεύονται σε σπίτια για να περάσουν καλά και έδωσε σημασία στο να βελτιώσει το kick off. Τα λεγόμενα House Rules είναι modes που σας επιτρέπουν να παίξετε το FIFA 19 με κανόνες…αλάνας.  Βλέπετε υπάρχει το “No Rules” όπου όλα επιτρέπονται: δεν υπάρχουν κάρτες, φάουλ, οφσάιντ, τίποτα παρά εσείς, οι φίλοι σας και το απανωτό ξύλο που θα πέφτει για να μπει ένα γκολ. Μπορείτε επίσης να παίξετε αγώνες που τα γκολ θα μετράνε μόνο εάν μπαίνουν με κεφαλιές και βολέ, ένα άλλο όπου κάθε φορά που θα σκοράρετε ο αντίπαλος θα χάνει και από έναν παίκτη -κάτι σαν battle royale- και ένα που ορίζει κανόνες τύπου «ο πρώτος που θα βάλει το επόμενο γκολ παίρνει το ματς». Φαντάζομαι ότι θα γίνει το αγαπημένο mode στα ίντερνετ καφέ και σε στοιχήματα μεταξύ παρεών. Είναι μάταιο να αναφερθώ αναλυτικά σε modes όπως το My Career ή το Ultimate Team, το οποίο εμπλουτίζεται με τα Squad Battles και αποτελεί ένα ξεχωριστό σύμπαν μέσα στο FIFA από μόνο του, αφού οι θιασώτες του θα επιστρέψουν και πάλι με λαχτάρα σε αυτά.

Μια ακόμη ξεχωριστή οντότητα είναι το Journey, που φέτος σας επιτρέπει να παίξετε μπάλα με τρεις πρωταγωνιστές, τον Williams, τον Alex Hunter και την αδερφή του και να συνεχίσετε τις περιπέτειες τους σε ένα story driven περιβάλλον. Θαρρώ πως το φετινό Journey είναι και το καλύτερο μιας και σου δίνει τη δυνατότητα να αλλάξεις χαρακτήρα ανά πάσα στιγμή, αλλά και πιο πλούσιες επιλογές στο πως θα τον εξελίξεις, βάσει και των Mentors. Με αυτούς επιλέγεις ένα συγκεκριμένο μονοπάτι, στο οποίο θα εστιάσει να αναβαθμίσει τα στατιστικά του ο εκάστοτε πρωταγωνιστής και έτσι χτίζεται αναλόγως και η εξέλιξη της πλοκής. Παρά το γεγονός ότι δίνεται επιλογή να παίξεις και με τους τρεις, τις περισσότερες φορές το παιχνίδι σου προτείνει να αλλάξεις την πορεία σου προς τον Alex μιας και είναι η προτεινόμενη story εμπειρία.

Το μόνο που φοβάμαι στο FIFA 19 είναι κάτι που πάντα γινόταν σε βάθος χρόνου. Να εκμεταλλευτούν τυχόν τρύπες του gameplay στο online. Αυτό μένει να φανεί -αν και ήδη υπάρχουν μερικά αχνά σημάδια- εάν θα ισχύσει και φέτος. Θα είναι δυσάρεστο να χαλάσει ένα τόσο πληθωρικό σε καταστάσεις και επιλογές gameplay, από άτομα που δεν παίζουν για τη χάρη του ψηφιακού ποδοσφαίρου και «cheatάρουν» -εντός πολλών εισαγωγικών- τους μηχανισμούς. Κατά τα άλλα και φέτος δεν συνάντησα κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα στο online του, πέραν από το γεγονός ότι το matchmaking θα ήθελα να έχει λίγο πιο αποτελεσματικό φιλτράρισμα στο ποιες ομάδες βάζει αντιμέτωπες.

Κάτι που δεν περίμενα να δω είναι βελτίωση στον οπτικό τομέα. Σίγουρα τεράστια δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι, καθώς βρισκόμαστε κοντά στη δύση της τρέχουσας γενιάς. Άλλωστε αφορούν λεπτομέρειες στα μοντέλα τους και όχι κάτι πιο γενικό, όπως οι φωτισμοί, τουλάχιστον στην PS4 έκδοση. Αρκεί που είναι ουσιαστικές, όπως για παράδειγμα ο ιδρώτας στα πρόσωπα των παικτών, οι εκφράσεις τους και οι αληθοφανείς αντιδράσεις τους ανάλογα με την εξέλιξη της φάσης. Απλώς πηγαίνετε στο replay και δείτε από κοντά πως ενεργούν οι παίκτες σε μια φάση. Θα τους δείτε να κλείνουν τα μάτια από απογοήτευση, να κουνάνε σκυμμένοι τα κεφάλια τους, να σφίγγουν τους μυς τους, να πανηγυρίζουν έντονα και να δημιουργούν, γενικά, μια εξαιρετικά πιστή αποτύπωση του ποδοσφαίρου με τα τωρινά δεδομένα. Για τον τομέα των animations και του πόσο πιο πλούσια είναι, θα μπορούσα να μιλάω για εκατοντάδες γραμμές ακόμη, αλλά δεν θέλω να βαρεθείτε. Όσο θα παίζετε και θα ξεδιπλώνεται το..."Beatiful Game", τόσο πιο πολύ θα σας εκπλήσσει. 

Εντονότερο έχει γίνει και το sound design, ιδιαίτερα στα συνθήματα τα οποία άκουγα πολύ πιο καθαρά, αλλά και οι ήχοι που κάνει η μπάλα κατά το πρώτο άγγιγμα ενός ποδοσφαιριστή. Όσον αφορά τους σχολιαστές, απόρησα γιατί οι προεπιλεγμένοι είναι το καινούργιο δίδυμο του αμερικανού Derek Rae και Lee Dixon. Οι δυο τους σίγουρα δίνουν μια φρεσκάδα στο σπικάζ των FIFA με την χημεία τους, ωστόσο οι ατάκες τους καταλήγουν να γίνονται αρκετά επαναλαμβανόμενες, σε σχέση με την σταθερή αξία του Martin Tyler και του Alan Smith. Αξίζει να αναφέρω ότι κάνει ένα σύντομο cameo ο παλιός σχολιαστής του FIFA, John Motson, για χάρη του Journey.