NBA 2K19 Review

Η σειρά 2K είναι μια πολύ ασυνήθιστη περίπτωση για την ανταγωνιστική βιομηχανία μας. Αποτελεί τα τελευταία χρόνια, σχεδόν αποκλειστικά, την μοναδική πρόταση στην κατηγορία της. Και όταν αυτή η κατηγορία αφορά το δεύτερο δημοφιλέστερο άθλημα του πλανήτη, μιλάμε σαφώς για μια μεγάλη εμπορική πίτα για να κατέχεις μονοπωλιακά. Φυσικά, η απουσία του ανταγωνισμού δεν είναι τυχαία. Από την μία, η μεταφορά ενός αθλήματος σαν το μπάσκετ στον εικονικό χώρο είναι εξ’ ορισμού πολύ δύσκολη και από την άλλη, η Visual Concepts έχει ανοίξει τόσο πολύ την ψαλίδα που κάθε νέα απόπειρα φαντάζει καταδικασμένη. Ρωτήστε και την EA που το παλεύει τόσα χρόνια. Όλα αυτά είναι προφανώς ιδανικά για την 2K Sports και την Take Two αλλά όχι και για τους παίκτες και την αγορά. Ενώ η σειρά δεν έχει “φθαρεί” ιδιαίτερα από αυτήν την έλλειψη ανταγωνισμού, είναι δύσκολο να γνωρίζουμε που ακριβώς θα μπορούσε να φτάσει αν υπήρχε κάθε χρόνο η ώθηση του ανταγωνισμού από πίσω τόσο στο gameplay όσο και στον γενικότερο σχεδιασμό της. Ίσως, λέω ίσως, να επιδείκνυε και μεγαλύτερο σεβασμό προς τον καταναλωτή στο στήσιμο των μικρό-συναλλαγών της.  

Gameplay

Συνεχίζοντας την πολυπόθητη αλλαγή στην φιλοσοφία του gameplay που ξεκίνησε το 2K18, με την απεξάρτησή του από τα έτοιμα animations, ο φετινός τίτλος μένει στην σωστή πορεία με μικρές αλλά ουσιαστικές βελτιώσεις και ένα σαφώς πιο περιποιημένο, τεχνικά, αποτέλεσμα. Μην περιμένετε φυσικά κοσμογονικές αλλαγές. Πολλά από τα γνωστά θέματα που ταλανίζουν τη σειρά όλα αυτά τα χρόνια –κυρίως στον έλεγχο του παίκτη και την προσκόλληση σε animations- παραμένουν σε σημαντικό βαθμό ακόμα και μετά την αλλαγή της προσέγγισης και, μάλλον, θα πρέπει να έχουμε υπομονή.

Και αν αυτό μας δυσανασχετεί κάπως γιατί η σειρά παρουσιάζει μια σχετική στασιμότητα αυτή τη γενιά στο “παικτικό” κομμάτι, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το πόσο δύσκολο είναι να προβείς σε γενναίες αλλαγές σε ένα τόσο πολύπλοκο παιχνίδι, που βγαίνει κάθε χρόνο, λειτουργεί παραπάνω από ικανοποιητικά και πουλάει σαν τρελό, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Είναι λογικό η Visual Concepts να εστιάσει στο περιεχόμενο και το “περιτύλιγμα”, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη γενιά όπου η έξτρα υπολογιστική ισχύ της δώσει την ευκαιρία για πιο δραστικές αλλαγές. Παρόλα αυτά, όπως ανέφερα και στην αρχή της παραγράφου, το 2K19 αποτελεί την καλύτερη εκδοχή της σειράς μέχρι σήμερα. Η άμυνα και ιδιαίτερα τα κλεψίματα έχουν βελτιωθεί και βασίζονται περισσότερο στο timing, τα χαμένα σουτ είναι πιο ορθολογικά από ποτέ, ο νέος μηχανισμός του “takeover”, που επιβραβεύει το καλό παίξιμο με την προσωρινή αύξηση κάποιων στατιστικών (και το αντίστροφο όταν κάνεις συνεχόμενες κακές επιλογές στην επίθεση), κρίνεται επιτυχημένος λόγω της “προσγειωμένης” εκτέλεσής, ενώ, και η προσθήκη μπάρας στα lay-ups κάνει και αυτό το κομμάτι πιο διαυγές.

Εν τέλει όμως η επιτυχία του επιβεβαιώνεται σε όλες εκείνες τις γνήσιες μπασκετικές στιγμές όπου επιβραβεύεται το υπολογισμένο παίξιμο. Από μια απλή εκμετάλλευση ενός miss-match, μια σωστή επιλογή σε ένα pick and roll, έναν “γλυκό” αιφνιδιασμό, ένα καλοεκτελεσμένο ελεύθερο σουτ, ένα επιτυχημένο ομαδικό σύστημα ή μια εξεζητημένη επίθεση στο post, το 2k19 έχει την ικανότητα να προσφέρει αγνή απόλαυση σε έναν λάτρη του αθλήματος. Όλα αυτά βέβαια, απέναντι στην τεχνητή νοημοσύνη γιατί αν παίξετε Online, ιδίως στα αρχικά στάδια όπου οι παίκτες είναι ακόμα αρχάριοι, το παιχνίδι μπορεί πολύ εύκολα να γίνει χαοτικό, με συνεχόμενα κλεψίματα, λάθη, πάσες ολόκληρου γηπέδου και τα σχετικά.

 

Τώρα που το σκέφτομαι, το 2K19 είναι από τα λίγα παιχνίδια του είδους που απολαμβάνω πιο συχνά να παίζω απέναντι στον υπολογιστή, παρά με άλλον παίκτη. Για να “ξεκλειδώσετε” πάντως τέτοιες όμορφες στιγμές στο παιχνίδι όμως θα χρειαστείτε υπομονή και αρκετή εξάσκηση γιατί ο έλεγχος, για όποιον θέλει να εκμεταλλεύεται όλες τις δυνατότητες που του προσφέρει το παιχνίδι, είναι αρκετά πολύπλοκος. Εν ολίγοις λοιπόν, θεωρώ πως έχουμε να κάνουμε με ένα πιο “στρωμένο” gameplay σε σχέση με το 2K18, που είναι σε θέση να υποστηρίξει πολλές ώρες διασκεδαστικού παιχνιδιού αλλά ταυτόχρονα, έχει και αρκετά περιθώρια βελτίωσης.

Τα Modes

Ένα πράγμα είναι αδιαμφισβήτητο για το 2K19: προσφέρει τεράστιο περιεχόμενο. Ανάμεσα στο πολύ-διαφημισμένο My Career, το My Team, το My League και τις παραδοσιακές –πλούσιες- επιλογές online και offline, ο τίτλος είναι σε θέση να κρατήσει κάποιον για πολλές, πολλές ώρες. Πιο αναβαθμισμένο απ’ όλα εμφανίζεται φέτος το My Career. Για όσους δεν γνωρίζουν, σε αυτό το mode χειριζόμαστε έναν μόνο παίκτη και προσπαθούμε να τον οδηγήσουμε από την αφάνεια στην απόλυτη μπασκετική δόξα του NBA. Το φετινό σενάριο κάνει κάποιες φιλότιμες προσπάθειες να ξεφύγει από τα κλισέ αντίστοιχων ιστοριών επιλέγοντας ένα πιο ανάλαφρο και χιουμοριστικό ύφος και, τουλάχιστον, δεν γίνεται ποτέ ενοχλητικό. Η πορεία του χαρακτήρα από έναν εγωιστή, φαντασμένο και πικρόχολο τύπο στην “προσγείωση” και την “ωριμότητα” λειτουργεί καλύτερα στο χαρτί απ’ ότι στην πράξη, αφού στην αρχή δυσκολεύεσαι να ταυτιστείς με οτιδήποτε λέει ή κάνει εκτός γηπέδων. Και νομίζω το concept απαιτεί ταύτιση για να λειτουργήσει καλύτερα.

 

Ωστόσο, όλο αυτό ξεχνιέται γρήγορα καθώς δεν είναι παρά μια εισαγωγή για το κυρίως πιάτο που είναι η καριέρα στο NBA. Εκεί τα πράγματα γίνονται πιο διασκεδαστικά με την επιστράτευση πολλών θρύλων του αθλήματος να σπεύδουν περιστασιακά να σε συμβουλεύσουν με τον δικό τους –χιουμοριστικό- τρόπο αλλά και την αλληλεπίδραση με ορισμένους εν ενεργεία star του αθλήματος. Πίσω από το υπερπολυτελές “περιτύλιγμα” όμως, δυστυχώς υπάρχουν λίγες βελτιώσεις ουσίας. Ξεκινώντας από το σημαντικότερο, η πορεία βελτίωσης του παίκτη σου χαρακτηρίζεται και πάλι από μια φιλοσοφία που σε ωθεί ξεκάθαρα στα πανταχού παρόντα microtransactions. Αν έχεις σκοπό να αναβαθμίσεις τον παίκτη σου χωρίς να ξοδέψεις ούτε ένα ευρώ παραπάνω, ετοιμάσου για πολλές ώρες αγώνων, καθώς όσο μεγαλώνουν τα στατιστικά σου, τόσο πιο ακριβή γίνεται και η επόμενη αναβάθμιση. Θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να πει ότι αυτή η προσέγγιση είναι ρεαλιστική και θα ήταν υπερβολικό αν ξαφνικά μέσα σε μια σαιζόν ο παίκτης από “υποσχόμενος rookie” αποκτούσε τις ικανότητες των super star του πρωταθλήματος.

Αυτό το επιχείρημα θα έστεκε αν και όλο το υπόλοιπο πακέτο είχε στηθεί με την ίδια μακροπρόθεσμη δομή. Εδώ όμως, τα πάντα “τρέχουν” (πολύ πριν τη μέση της rookie σαιζόν μου, έγινα βασικός στους Lakers που εκείνη τη στιγμή είχαν το τρίτο καλύτερο ρεκόρ του πρωταθλήματος), εκτός από την πρόοδό σου. Επιπλέον, θα μπορούσε να ανταμείβει ουσιαστικότερα τις επιδόσεις στον αγώνα ή να προσφέρει ανταμοιβή και για την προπόνηση. Ας μην γελιόμαστε, υπάρχουν τόσες εναλλακτικές λύσεις που να στηρίζουν ορθολογικά την πρόοδο εντός του παιχνιδιού και όχι μέσω πληρωμής. Για να μην αναφερθώ και στο ανταγωνιστικό κομμάτι του online και στο πως συγγενεύει επικίνδυνα η  φιλοσοφία με ένα κοινό “pay to win” mobile παιχνίδι. Απαράδεκτα πράγματα. Στα λιγότερο σημαντικά τώρα, συνεχίζω να βρίσκω πολλές φορές άδικο και αυθαίρετο τον τρόπο που το παιχνίδι βαθμολογεί τις ενέργειές σου την ώρα του αγώνα.

 

Πέραν του ότι πολλές φορές τιμωρείσαι στην άμυνα ή δεν σου αναγνωρίζεται μια καλή αμυντική προσπάθεια, μπορεί από μια κακή αλληλουχία ενεργειών σε μια φάση να καταποντιστεί ο βαθμός σου. Αντίστοιχα, είναι δυνατόν να κερδίσεις υπερβολικά επειδή έκανες κάτι σχετικά ασήμαντο όπως την πάσα πριν την ασίστ. Αυτά βέβαια είναι πταίσματα ή απλά δικές μου διαφορετικές εκτιμήσεις όσον αφορά το ίδιο το άθλημα. Η μεγάλη βελτίωση του My Career αφορά την γειτονιά του παίκτη που λειτουργεί σαν hub για το online και όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες. Μέσα σε αυτήν την γειτονιά θα βρείτε μέρη για ατομικές και ομαδικές προπονήσεις, μαγαζιά για την αγορά αξεσουάρ, το διαμέρισμά σας, ανακοινώσεις για τα events που τρέχουν ή έρχονται και αλάνες για online παιχνίδια. Γενικά, πρόκειται για μια πολύ καλή υλοποίηση που υποσκάπτεται μόνο από τα μακροσκελή loading (περισσότερα γι’ αυτά σε λίγο).

Το My Team επιστρέφει για ακόμα μια χρονιά συνδυάζοντας την συλλογή και το παιχνίδι καρτών με το gameplay της σειράς, αλλά, εγώ θα ήθελα να σταθώ σε ένα άλλο mode που επιστρέφει από πέρυσι: το My GM. Στο συγκεκριμένο mode αναλαμβάνετε ρόλο General Manager σε μια ομάδα του NBA και παίρνετε ούτε λίγο, ούτε πολύ, όλες τις αποφάσεις του οργανισμού. Από την στελέχωση των προπονητών, μέχρι το roster, τις διαφημίσεις, το budget, τα draft και πάει λέγοντας.

 

Για όσους έπαιξαν την περσυνή ιστορία του mode, υπάρχει κανονική συνέχεια στο 2Κ19 και αν έχετε την υπομονή να υπομείνετε τις μπόλικες φλυαρίες, κάνει το παιχνίδι ακόμα πιο ενδιαφέρον. Φυσικά μην περιμένετε αντίστοιχα production values με το My Career, ενώ και η ίδια η ιστορία απαρτίζεται από χαρακτήρες-καρικατούρες και τραβηγμένες εξελίξεις. Αυτό όμως το τελείως ανέμελο, στα όρια της παρωδίας ύφος είναι που το κάνει διασκεδαστικό. Εκτός αυτού, μπορεί η παρουσίαση να μην είναι τόσο φανταχτερή όσο στο υπόλοιπο παιχνίδι αλλά το mode έχει μπόλικο “ζουμί” για όσους ευχαριστιούνται εξίσου και το κομμάτι της διαχείρισης. Και μόνο η διαδικασία του να στήσεις μια ολόκληρη ομάδα από την αρχή, με το δικό της όνομα, σήμα (μπορείς να ανεβάσεις εικόνα από το διαδίκτυο), γήπεδο, φανέλες και προσωπικό γίνεται με λίγη φαντασία, μια πολύ ευχάριστη δραστηριότητα.   

Παρουσίαση

Δεν αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός πως η παρουσίαση του παιχνιδιού βρίσκεται σε πολύ υψηλά επίπεδα. Δεν υπάρχει κανένας άλλος αθλητικός τίτλος, κατά τη γνώμη μου, που να προσεγγίζει την πληρότητα με την οποία η σειρά 2K σε μεταφέρει στον κόσμο του NBA. Από τις εκπομπές πριν και μετά τον αγώνα, τον σχολιασμό, την ζωντάνια των γηπέδων, τις τοποθετήσεις των προϊόντων, όλο το τηλεοπτικό “πακέτο” αναπαρίσταται με μεγάλη ακρίβεια. Εξάλλου, αυτά τα παιχνίδια έχουν ξεφύγει προ πολλού από την απλή απόπειρα μιας στεγνής προσομοίωσης του αγωνιστικού κομματιού. Φιλοδοξούν να προσφέρουν μια ολοκληρωμένη φαντασίωση και το 2K19 δεν αποτελεί εξαίρεση.

Αναμενόμενα, το καταφέρνει εξαιρετικά. Αλλά με τι κόστος; Δεν σας κρύβω ότι μετά από κάποιες ώρες, αυτός ο “ατελείωτος” πρόλογος πριν τα παιχνίδια με κούρασε, ιδίως στο My Career. Σε συνδυασμό με τα πολλά και μακροσκελή loading, δημιουργούν ένα “αργόσυρτο” σύνολο που σε ταλαιπωρεί. Οφείλω να διευκρινίσω πως η έκδοση που έπαιξα για το review ήταν για το κανονικό Playstation 4 και όχι το Pro. Απ’ ότι ενημερώθηκα, στο Pro, τα πράγματα είναι καλύτερα. Ενδεικτικά πάντως, χρονομέτρησα τον χρόνο που χρειάζομαι από τη στιγμή που πατάω το εικονίδιο του παιχνιδιού στο μενού της κονσόλας, μέχρι να ξεκινήσω να παίζω στο my Career αγώνα και το ρολόι έγραψε: τρία λεπτά και σαράντα δύο δευτερόλεπτα. Ανάμεσα σε δύο αγώνες: ένα λεπτό και τριάντα πέντε δευτερόλεπτα. Νομίζω δεν χρειάζεται να συνεχίσω, καταλάβατε το νόημα.