The Gardens Between Review

Όλοι έχουμε αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια με φίλους που κάναμε παρέα και συνεχίζουμε να κάνουμε ή φίλους που διαβαίνοντας τον δρόμο της ενηλικίωσης αφήσαμε πίσω μας. Σε κάθε περίπτωση η παιδική ηλικία είναι γεμάτη με αναμνήσεις που κάποιες από αυτές φυλάμε βαθιά σε κάποιο μέρος του μυαλού μας και κάποιες μας τις θυμίζουν μια πλαστική φιγούρα από ένα παιχνίδι, ένα σκουριασμένο ποδήλατο, ένα cd μουσικής, μια φωτογραφία από κάποιες καλοκαιρινές διακοπές ή μια παλιά videogame κονσόλα. Αντικείμενα που έχουμε ξεχάσει σε κάποιο συρτάρι, σε κάποια αποθήκη και μας κάνουν να χαμογελάμε κάθε φορά που πέφτουν στα χέρια μας. Το The Gardens Between είναι ένα indie adventure puzzle game που προέρχεται από το Αυστραλιανό στούντιο The Voxel Agents.

Μια σουρεαλιστική ιστορία που αφορά τις αναμνήσεις δυο παιδικών φίλων. Και ακριβώς εκεί, είναι που θέλει το παιχνίδι να μας γυρίσει. Να προκαλέσει τη νοσταλγία στους μεγαλύτερους ξεθάβοντας απομεινάρια των παιδικών τους χρόνων και στα παιδιά να διηγηθεί μέσα από το gameplay μια φανταστική ιστορία παιχνιδιού και ανακάλυψης. Μπορεί να είναι παιχνίδι για έναν μόνο παίκτη, αλλά απευθύνεται σε όλη την οικογένεια. Είναι όπως ένα καρτούν. Τα παιδιά θα διασκεδάσουν μαζί του και οι μεγάλοι θα εκτιμήσουν τα μηνύματά του χαμογελώντας.  

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την Arina και τον Frendt. Δυο γειτονόπουλα που είναι φίλοι κι έχουν μετατρέψει την πίσω αυλή των σπιτιών τους στη προσωπική τους παιδική χαρά. Ανάμεσα στα ποτιστήρια, τις γλάστρες και τις φουσκωτές πισίνες, έχουν στήσει το δεντρόσπιτό τους. Ένα φανταστικό φρούριο παιχνιδιού και απόδρασης στο οποίο μπορούν να γίνουν αυτό που θέλουν, να ταξιδέψουν σε τόπους μαγικούς και να παρατηρούν τα αστέρια σχεδιάζοντας νοητά πάνω τους τον χάρτη της επόμενής τους περιπέτειας. Μιας περιπέτειας που ενώ έχει αγνές προθέσεις, αυτή τη φορά θα είναι ένα τελευταίο ταξίδι στα χρόνια της αθωότητάς. Ένα ταξίδι επίγνωσης της πραγματικότητας και μια σκληρή εκμάθηση στο να αποδέχομαι και να αφήνω πίσω μου.

Έτσι σε μια βροχερή βραδιά το δεντρόσπιτό τους ως βάρκα, μεταφέρεται σε ένα σουρεαλιστικό αρχιπέλαγος αναμνήσεων, όπου το κάθε νησί μέσα σ’ αυτό αποτελεί μια ανάμνηση-κλειδί στη φιλία που τους δένει. Ο παίκτης δεν χειρίζεται τους ίδιους τους χαρακτήρες αλλά σαν μια ταινία το timeline, πηγαίνοντας απλά μπροστά ή πίσω τον χρόνο με το μοχλό ή τις σκανδάλες λύνοντας στην πορεία puzzles και πατώντας το action button όπου χρειάζεται. Η ιδέα όπως είπε ο game director του παιχνιδιού Henrik Pettersson, προέκυψε από την ταινία Minority Report, όπου ο πρωταγωνιστής στη προσπάθειά του να βρει στοιχεία, διεισδύει σε αναμνήσεις γυρίζοντάς μπρος ή πίσω το χρόνο. Έκτοτε διάφορα projects μπήκαν σε εφαρμογή και το The Guardens Between ήταν η αφορμή, που το στούντιο αποφάσισε να ξεφύγει από τα mobile games και να κατευθυνθεί στα μεγαλύτερα «σαλόνια» των οικιακών κονσόλων και PC. Στο αφηγηματικό κομμάτι (όπως είπε η narrative designer και παραγωγός του παιχνιδιού Brooke Maggs), πηγή έμπνευσης αποτέλεσαν φυσικά και παιχνίδια, όπως τα Gone Home, Journey, Her Story και Life is Strange.

Τα νησιά-αναμνήσεις που θα επισκεφτεί ο παίκτης είναι 19 στο σύνολό τους και ο σκοπός των δυο παιδιών είναι να φτάσουν από το σημείο Α στο Β λύνοντας στη πορεία puzzles. Τα νησιά είναι κυκλικά και διαμορφωμένα έτσι που η πορεία τους θυμίζει μια διαδρομή-λαβύρινθο, η οποία τελειώνει σε μια κορυφή. Οι χαρακτήρες ξεκινούν από την προβλήτα με προορισμό αυτή τη κορυφή, όπου εκεί θα τοποθετούν κάθε φορά μια λάμπα φωτός που θα πυροδοτεί την ανάμνηση. Ως ξεχωριστοί χαρακτήρες, το κάθε παιδί έχει διαφορετικές ικανότητες και ρόλους. Έτσι η Arina ως ατρόμητη, ισχυρογνώμων και ανεξάρτητη, έχει πάντα την κατοχή της λάμπας και πιο action ρόλο. Θα αλληλοεπιδρά με τα αντικείμενα γύρω της, θα σκαρφαλώνει, θα πηδά κενά ενώ ο μόνιμα περίεργος και ονειροπόλος Frendt θα χειρίζεται τα μηχανικά αντικείμενα ανοίγοντας ή δημιουργώντας δρόμους διαφυγής.

Τα νησιά είναι γεμάτα με υπερμεγέθη αντικείμενα και παιχνίδια, όπως πλαστικές φιγούρες, κονσόλες, τηλεοράσεις, ποδήλατα, τεράστια μπολ με ποπ κορν, πληκτρολόγια, μαξιλάρια, λαστιχένιες ρόδες, καναπέδες κ.α. Επίσης σημαντικό ρόλο στην επίλυση των γρίφων παίζουν τα λουλούδια που υπάρχουν στο χώρο, καθώς και κάποια ζωντανά πλάσματα σαν κουτιά τα οποία είτε θα έχουν δική τους βούληση, είτε θα κινούνται όταν ο παίκτης πειράζει το timeline, ή θα ενεργοποιούνται από εξωτερικούς παράγοντες όπως η μουσική από ένα Walkman. Τα λουλούδια είναι δυο ειδών. Αυτά που παράγουν φως κι αυτά που το απορροφούν. Στα πλάσματα-κουτιά μπορούμε να τοποθετήσουμε προσωρινά την λάμπα, να γυρίσουμε ή να προχωρήσουμε το χρόνο ώστε να μεταφερθούν, να περάσουμε το σημείο που το λουλούδι απορροφά το φως και να το ξαναπάρουμε μετά από πιο ασφαλές σημείο.

Ο παίκτης για να λύσει τους γρίφους θα πρέπει να χειραγωγεί τον χρόνο μέσα από ένα συνεχόμενο μοτίβο αιτίας και αποτελέσματος. Οι γρίφοι παίζουν πολύ με το φως και την απουσία του, την παρατηρητικότητα και την προοπτική των αντικειμένων στο περιβάλλον καθώς ο χρόνος γυρίζει. Το περιβάλλον συνεχώς αλλάζει καθώς κινήστε σε αυτό και η αλληλεπίδραση παίζει καθοριστικό ρόλο στο μηχανισμό του παιχνιδιού. Την ίδια στιγμή που θα πάτε επί παραδείγματι το χρόνο πίσω ανοίγοντας μπροστά σας ένα μονοπάτι που θα σας επιτρέψει να προχωρήσετε παρακάτω και να αλληλοεπιδράσατε με ένα αντικείμενο, αυτό να θέσει κάτι άλλο σε κίνηση και το σημείο που σας οδήγησε πριν εδώ, να έχει αλλάξει σε άλλο μονοπάτι, διαφορετικής διαδρομής. Στις πρώτες 4-5 πίστες δε θα συναντήσετε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Από κει κι’ ύστερα όμως όσο θα περνάτε τα επίπεδα, οι γρίφοι ολοένα θα δυσκολεύουν και θα δοκιμαστείτε αρκετά.

Το παιχνίδι μπορεί να φαντάζει χαλαρό και ξεκούραστο, αφού  χρησιμοποιεί τρία όλα κι’ όλα κουμπιά, αλλά μη γελιέστε. Χρειάζεται τρομερή παρατηρητικότητα και υπομονή για να δείτε τίτλους τέλους. Αυτό «παικτικά» μιας και μιλάμε για puzzle game, εφόσον έχει την ικανότητα να κρατήσει τον παίκτη στη θέση του δίχως να βαρεθεί, είναι θετικό και αναμφίβολα τον στόχο του, (βλέποντας το καθαρά σαν παιχνίδι) τον πετυχαίνει. Η διάρκεια φυσικά εξαρτάται αποκλειστικά από το πόσο γρήγορα μπορεί κάποιος να λύνει γρίφους. Χοντρικά αν πρέπει να πούμε χρόνο θα έλεγα ότι ο μέσος όρος είναι περίπου 4 με 5 ώρες.

Το The Gardens Between us όμως είναι παράλληλα και μια ιστορία αφήγησης. Δεν χρησιμοποιεί διαλόγους αλλά σε αφήνει μέσω της εικόνας και της μουσικής να ανακαλύψεις την ιστορία του. Ενώ θεωρητικά (όπως έχουμε δει και σε διάφορα παρόμοια παιχνίδια) αυτό έχει ενδιαφέρων, εδώ δεν υλοποιείται όπως θα έπρεπε. Προσωπικά εκτός από ελάχιστες στιγμές δεν κατάφερε να με κάνει να συνδεθώ με τους χαρακτήρες, συνεπώς και με την ίδια την ιστορία. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθεί να προκαλέσει συναίσθημα, όμως πρωτίστως στα αρχικά επίπεδα που είναι μικρά δεν προλαβαίνει να το αναπτύξει και στα μετέπειτα σε απορροφά περισσότερο η διαδικασία να λύσεις τους γρίφους για να προχωρήσεις παρακάτω, παρά να προσέξεις και να αποκωδικοποιήσεις τους αλληγορικούς συμβολισμούς γύρω σου.

Τα σουρεαλιστικά περιβάλλοντα «παικτικά» δένουν καλά μεταξύ τους και μάλιστα με αρκετά έξυπνο και ευφάνταστο τρόπο. Νιώθεις ότι κάτι θέλουν να σου πουν και ίσως κάποιες φορές, όταν οι γρίφοι δεν αποσπούν τόσο τη προσοχή, να το καταλάβεις. Άλλο πράγμα όμως η κατανόηση και άλλο να σε αγγίξει συναισθηματικά. Κάτι άλλωστε που κατά τα λεγόμενα των δημιουργών είναι ο στόχος του παιχνιδιού.

Υπεύθυνη για τα γραφικά του παιχνιδιού είναι η Unity. Το studio έχει ομολογουμένως κάνει θαυμάσια δουλειά. Το καρτουνίστικο στιλ και η χρωματική παλέτα ταιριάζει απόλυτα με το παιχνιδιάρικο ύφος του. Είναι γλυκό και αποτυπώνει πιστά τη φαντασία όπως αυτή μπορεί να αποτυπωθεί στο κεφάλι ενός παιδιού, με έναν συνάμα σουρεαλιστικό τρόπο που γοητεύει. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στο animation των χαρακτήρων, που παρόλο δεν ακούγεται ποτέ καμιά λέξη από το στόμα τους, ο παίκτης είναι σε θέση να ερμηνεύσει τους χαρακτήρες από τη γλώσσα του σώματος και του τρόπου που κινούνται μέσα στο χώρο. Στη μουσική δεν υπάρχει κάποιο theme που μένει, ωστόσο οι ambient ήχοι κάνουν καλά τη δουλειά τους.