Pro Evolution Soccer 2019 Review

Φτάσαμε και πάλι στην αρχή μιας ακόμη "καυτής" ποδοσφαιρικής σεζόν, τόσο για τον πραγματικό κόσμο, όσο και για τον ψηφιακό κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών. Η έλευση του ολοκαίνουργιου Pro Evolution Soccer 2019, το οποίο μετά τη θετική εντύπωση που μου άφησε πέρυσι -παρά τα όποια λάθη και τις αμαρτίες του παρελθόντος- ήταν ένα από τα πιο αναμενόμενα παιχνίδια της σειράς. Γενικότερα, υπήρχε μεγάλη αγωνία για το πώς η Konami θα καταφέρει να παραδώσει ολοκληρωμένο πακέτο, την ώρα που έχει σοβαρές απώλειες. Η ιαπωνική εταιρία δεν ανανέωσε την επί πολλά χρόνια συνεργασία της με την UEFA, η οποία της επέτρεπε να έχει αποκλειστικά όλες τις κορυφαίες διασυλλογικές διοργανώσεις στο πακέτο που λέγεται "Pro Evolution Soccer". Πιστεύω ότι είναι ανεπίτρεπτο εν έτει 2018 να παίζεις στο Champions League με Barcelona εναντίον MD White (Ρεάλ Μαδρίτης). Ωστόσο, από μόνη της η παρουσία αυτών των licensed διοργανώσεων πρόσθετε ένα έξτρα γόητρο και κύρος απέναντι στον ανταγωνισμό. Εμένα, σαν παίκτη, μου έδινε άλλον αέρα όταν έμπαινα στο μενού του PES και ήξερα ότι θα ακούσω τον ύμνο του Champions League.

Φέτος, λοιπόν, η σέντρα γίνεται με μείον ένα παίκτη για τη σειρά PES -τις διοργανώσεις της UEFA (Europa League, Champions League, Super Cup)- ωστόσο προσπάθησε πανικόβλητη θα έλεγα να συμπληρώσει τα κενά. Αυτό το έκανε προσθέτοντας πλήρως licensed πρωταθλήματα β’ αλλά κυρίως γ’ διαλογής όπως το Χιλιανό, το Αργεντίνικο, το Βέλγικο και το Τουρκικό Πρωτάθλημα. Θα μου πείτε δεν έχει ενδιαφέρον το Ρωσικό πρωτάθλημα; Μόνο εάν είστε μανιακοί του στοιχήματος. Προσωπικά είναι προσθήκες που εμένα με αφήνουν παγερά αδιάφορο, όπως θαρρώ και την συντριπτική πλειοψηφία όσων παίζουν 'ποδοσφαιράκια'. Αυτών που θέλουν απλά να πάρουν την Juventus -εμφανίζεται με άλλο όνομα- και τη Chelsea και να κοντραριστούν χωρίς πολλά πολλά, ζητώντας τα αυτονόητα, δηλαδή να έχουν τις φανέλες και τα σωστά ονόματα τους. Για πόσο ακόμη αγαπητή PES Productions θα είναι ανεκτή αυτή η κατάσταση; Για μένα η κλεψύδρα έγειρε και η άμμος μέσα έκατσε.

Οι μεσοβέζικες λύσεις των συμφωνιών με συγκεκριμένους συλλόγους, υποσχόμενοι ότι σε ομάδες όπως Arsenal, Milan κτλ θα έχουν την αυθεντικότερη αναπαράσταση στο γήπεδο, πλέον δεν στέκουν όσο έστεκαν, βλέποντας ειδικά τι συμβαίνει «απέναντι». Είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να λυθεί άμεσα εάν η ομάδα της Konami λαμβάνει υπόψιν τις ανάγκες των fans της στα σοβαρά, ζητώντας €59 στο ράφι. Βέβαια, σε έναν ιδανικό κόσμο το μόνο που θα έπρεπε να νοιάζει τους παίκτες σε τέτοια παιχνίδια είναι το gameplay και όχι το ποιες ομάδες θα έχουν εξαιτίας ενός ανούσιου πολέμου για τις άδειές τους. Τώρα που αναφέρθηκα στον «ελέφαντα στο δωμάτιο» που ήταν τα licenses, να μιλήσω και για την ουσία επιτέλους, το ποδόσφαιρό του.

Εδώ δεν υπάρχουν τρελές εκπλήξεις όσον αφορά το gameplay σε σχέση με πέρυσι. Η πορεία που χάραξε σε γενικές γραμμές είναι αρκετά καλή, ιδιαίτερα για όσους μένουν πιστοί στη σειρά. Στιβαρό και τακτικό παιχνίδι, με γρήγορες εναλλαγές του ρυθμού πέρα-δώθε στο γήπεδο. Η αίσθηση της μεθοδικότητας στο PES 2019 είναι αυτό που κάνει απολαυστικό το gameplay ακόμη και σε κάποιον που του αρέσει η σειρά FIFA, κακά τα ψέματα. Αυτό, που με άφησε με ανάμεικτα συναισθήματα, στην αίσθηση που αφήνει παικτικά το PES 2019 είναι ότι ακόμη, τόσα χρόνια βελτιώσεων μετά, δεν έχει καταφέρει να δίνει την απόλυτη ελευθερία στην κίνηση του παίκτη. Και για να το εξηγήσω καλύτερα, οι παίκτες μοιάζουν ακόμη σαν να απωθούνται και να έλκονται από έναν μαγνήτη που λέγεται μπάλα, ιδιαίτερα όταν τρέχουν για τις κάθετες μπαλιές, κάνοντας την υπόθεση του να σπάσεις μια άμυνα να μοιάζει με combo σε fighting παιχνίδι.

Πραγματικά, θέλω να απελευθερωθεί πλήρως το gameplay του χρόνου, το έχω σαν καημό και διακαή πόθο, βλέποντας την πρόοδο που έκανε παικτικά το παιχνίδι. Οι αόρατοι τοίχοι δεν λείπουν, όσο κι αν διαφημίζει την ελευθερία η PES Productions ακόμη και φέτος, πράγμα που του στερεί αδίκως βαθμούς μιας και στο θέμα των physics, το collision σύστημα των παικτών και του βάρους της μπάλας είναι με μία λέξη, εξαιρετικό. Οι παίκτες "τζαρτζάρουν" στο έδαφος και συγκρούονται στον αέρα όπως και στην πραγματικότητα, με τις αγκωνιές και τα "σκαμνάκια" να είναι εμφανή. Υπάρχουν επίσης και άλλες τόσο γλυκές λεπτομέρειες στο σύστημα των animations όπως κάτι πρώτα αγγίγματα, το πως κοντρολάρει τη μπάλα ή ακόμη και η απογοήτευση και το νεύρο που θα βγάλει ένας παίκτης μετά από μια χαμένη φάση. Το σφιχτό gameplay του PES 2019, ωστόσο, δεν κάνει ευχάριστο το να παίζεις με ομάδες χαμηλότερης κλάσης, καθώς εκεί δείχνει όλες τις ρυτίδες του και τα φαντάσματα του παρελθόντος του επιστρέφουν.

Αρκεί να διαλέξετε ομάδες 3-4 αστέρων παίζοντας ενάντια σε μια 5αστερη και να φτάσετε στο δεύτερο ημίχρονο για να δείτε πως η κόπωση των παικτών μεταφράζεται σε γκάφες από τους παίκτες. Τα βήματα εμπρός που κάνει η σειρά γίνονται, δυστυχώς, με πολύ αργούς ρυθμούς. Όταν, ωστόσο, το PES 2019 δουλεύει τότε οι φάσεις που βγαίνουν σε γεμίζουν με αδρεναλίνη και ευχαρίστηση ως παίκτη και το ένιωσα αυτό εντονότερα από πέρυσι, εξαιτίας των ακόμη πιο βελτιωμένων και καινούργιων animation που προστέθηκαν και προσφέρουν ένα σημαντικό "συν" στο σύνολο.

Το πακέτο του τίτλου φέτος προσπαθεί να ισοσταθμίσει τις μεγάλες και επώνυμες ελλείψεις του από ένα ιδιαίτερα απολαυστικό MyClub mode, το οποίο εμένα με έκανε να κολλήσω, αλλά σαφώς υπάρχουν modes όπως τα Become A Legend και Master League για τους πιο παραδοσιακούς. Εκεί που επίσης πρέπει να σταθώ βάσει των γούστων μου είναι στο online κομμάτι του φετινού τίτλου που δεν δείχνει καμία βελτίωση προς το καλύτερο σε σχέση με πέρυσι. Ο ανταγωνισμός στο κομμάτι αυτό έχει ξεφύγει πολλά μέτρα μπροστά και φέτος έφτασα σε σημείο να παλεύω για να βρω αντιπάλους.

Για να βρω αντίπαλο έπρεπε να επαναλαμβάνω τη διαδικασία πολλές φορές και εν τέλει να δυσανασχετώ και να παίζω offline. Η κατάσταση των online modes ενώ δομικά είναι πληρέστατη και δεν έχει να ζηλέψει κάτι, πρέπει να διορθώσει τα κακώς κείμενα του matchmaking. Δεν νοείται επίσης να ψάχνω για αντίπαλο έχοντας ομάδα 3 αστεριών και έχοντας τα κατάλληλα search filters να με βγάζει με 5άστερες όπως π.χ. Barcelona, Ρεάλ και Τσέλσι. Απευθείας το όλο εγχείρημα γίνεται εντελώς άνισο.

Εκεί που δεν έχω κανένα απολύτως παράπονο είναι στα γραφικά του. Το PES 2019 φτάνει ένα ακόμη επίπεδο πιο κοντά στο φωτορεαλισμό, με ένα οπτικό σύνολο που θα ευχαριστήσει και τον πιο απαιτητικό. Μπορεί να μην υπάρχουν game faces για όλους τους χιλιάδες παίκτες, αλλά τα σκαναρισμένα πρόσωπα είναι πιστά μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Οι κινήσεις στον χώρο, τα animations, όπως προανέφερα, οι φωτισμοί ανάλογα το γήπεδο και την ώρα της ημέρας είναι εντυπωσιακά και δείχνουν πως η επένδυση στη Fox Engine για τη σειρά απέδωσε τα αναμενόμενα. Γενικότερα, και στο θέμα της παρουσίασης και της σκηνοθεσίας του αγώνα όπως τα replays, το PES 2019 δικαιολογεί πλήρως τον τίτλο του. Στον τομέα του ήχου, οι Άγγλοι σπίκερ παραμένουν σε υψηλά επίπεδα με νεύρο και πάθος στις ατάκες τους όπου χρειάζεται -Jim Beglin τα σέβη μου- αν και παρατήρησα ότι οι ατάκες τους μετά από αρκετούς αγώνες ανακυκλωνόταν, ενώ η κατάσταση της ελληνικής περιγραφής παραμένει απαράλλαχτη με ότι αυτό συνεπάγεται.