Die for Valhalla Review

Το Die for Valhalla έρχεται από ένα μικρό ανεξάρτητο Πολωνικό στούντιο (Monster Couch) και αποτελεί το πρώτο του project. Πρόκειται για ένα κλασικό 2D side scrolling slash ‘em up game στα χνάρια του Castle Crashers και (για τους πιο παλιούς) του Golden Axe. Το παιχνίδι έγινε πραγματικότητα χάρη στο Kickstarter πρόγραμμα τον Φεβρουάριο του 2017 και τα 321 άτομα που υποστήριξαν με τον οβολό τους αυτή την προσπάθεια.  

Το Die for Valhalla όπως προδίδει και το όνομά του είναι εμπνευσμένο από την Σκανδιναβική μυθολογία. Ο παίκτης παίρνει τον έλεγχο μιας εκ των τεσσάρων Βαλκυριών, η οποία  εκ μέσου μιας κρίσης που ξεσπά, κυριεύει νεκρούς Βίκινγκς που θα την βοηθήσουν να σφραγίσει κάποια ρήγματα που έχουν ανοίξει, μέσα απ’ τα οποία ξεπροβάλουν τέρατα. Οι νεκροί Βίκινγκς από τη μεριά τους βοηθώντας τες αποκτούν δόξα υπό την μορφή orbs τα οποία τα χρησιμοποιούμε για να αναβαθμίσουμε δυνάμεις και skills. Υπάρχουν δώδεκα clans πολεμιστών μέσω επτά κλάσεων ηρώων. Το κάθε clan  έχει ξεχωριστές ιδιότητες όπως επί παραδείγματι  καλύτερο stamina, ποιο δυνατό attack ή προσθήκη κάποιου element στις επιθέσεις. Επίσης το κάθε clan διαθέτει από τρεις διαφορετικές κλάσεις πολεμιστών. Οι κλάσεις έχουν να κάνουν με πολεμιστές, μάγους, τραγουδοποιούς και assassins όπου ο κάθε ένας χρησιμοποιεί διαφορετικό όπλο. Έτσι κάποιοι έχουν σπαθί και ασπίδα, άλλοι τόξα και παγίδες, άλλοι μαγικά ραβδιά, άλλοι σφυριά κ.ο.κ. Η Βαλκυρία έχει τη δυνατότητα να κυριεύει ανά πάσα στιγμή κάποιον πολεμιστή που θα βρει στο δρόμο το μνήμα του, όπως και επίσης να τον επιστρέψει σε αυτό και να κυριεύσει έναν άλλον. Εκτός από πολεμιστές η Βαλκυρία μπορεί να κυριεύσει ένα αντικείμενο όπως βαρέλια TNT, παγίδες, ή μικρούς εχθρούς και να τα χρησιμοποιήσει προς όφελός της. Όσο πιο πολύ κρατάμε στη ζωή έναν Βίκινγκ, αυτός ανεβαίνει στην ηρωική κατάταξη αποκτώντος κάποια πλεονεκτήματα όπως armor, καλύτερη αντοχή στα χτυπήματα, να είναι πιο γρήγορος ή πιο δυνατός αφού πάνω στη μάχη οι εχθροί εκτός από orbs αφήνουν και κάποια μπουκαλάκια που περιέχουν αυτές τις βελτιώσεις. Όταν όμως ο Βίκινγκ που ελέγχουμε πεθάνει ή η Βαλκυρία τον αφήσει για να μπει σε κάποιον άλλον, αυτές τις έξτρα βελτιώσεις τις χάνει και μηδενίζει το heroic level του απ’ την αρχή. Μετά την ολοκλήρωση κάθε πίστας κι εφόσον έχουμε μαζέψει τους απαιτούμενους πόντους πολεμώντας, περνάμε στο upgrade, το οποίο έχει δυο σκέλη. Το πρώτο είναι οι δυνάμεις στις οποίες υπάρχει μια αρκετά ικανοποιητική ποικιλία. Αυτές αποτελούνται είτε στο να δώσουν παραπάνω πόντους στα skills, είτε για μόνιμες extra βελτιώσεις σε όλους τους πολεμιστές που θα κυριεύσει η Βαλκυρία. Το δεύτερο κομμάτι έχει να κάνει με τα skills. Δηλαδή πόντους που ξοδεύουμε αναβαθμίζοντας το attack, το defense, την ζωή και το stamina.

Εκτός από την βασική επίθεση ο παίκτης κάνει και μια πιο δυνατή η οποία καταναλώνει stamina κάθε φορά που την χρησιμοποιεί. Επιπλέον μαζεύοντας τα μπουκαλάκια που αφήνουν οι εχθροί, κάνει τη χρήση μιας super δύναμης που χτυπά όσους εχθρούς είναι στην οθόνη. Οπότε υπάρχει ένα υποτυπώδες είδος combo στις κινήσεις, το οποίο εξαρτάται από τις αναβαθμίσεις και τα skills για το πόσο συχνά μπορεί να το πραγματοποιήσει. Η αλήθεια είναι ότι το gameplay μετά από κάποια ώρα καταντάει βαρετό και επαναλαμβανόμενο. Η ποικιλία των Clans και των διαθέσιμων πολεμιστών καλυτερεύει κάπως την κατάσταση αλλά δεν τη σώζει. Επίσης η απουσία on line συνεργατικού παιχνιδιού είναι μεγάλο μείον γιατί αν δεν έχετε κάποιον να παίξετε στο τοπικό τετραπλό διαθέσιμο co-op, γρήγορα θα βαρεθείτε μόνος σας. Το στούντιο βέβαια ηθελημένα άφησε απ’ έξω το on line γιατί όπως υποστηρίζει θέλει να ξαναφέρει την παρέα στον καναπέ δίπλα δίπλα. Δε λέω ευγενής και ρομαντικός στόχος αλλά εν έτη 2018 καλό θα ήταν να αφήσει εμάς να αποφασίσουμε γι’ αυτό. Μπορεί το παιχνίδι να είναι τεράστιο στους χάρτες και στην διάρκεια (εμένα μου πήρε 14 ώρες μόνος μου) αλλά αν δεν έπαιζα για την ανάγκη του review θα το είχα παρατήσει σύντομα, διότι εκτός από επαναλαμβανόμενο και βαρετό είναι και σχετικά εύκολο. Ωστόσο υπάρχει και η επιλογή για πιο μεγάλη δυσκολία όμως αν ο παίκτης πεθάνει, χάνεται όλη η πρόοδος και ξεκινάμε απ’ την αρχή. Τα παιχνίδια αυτά ωστόσο είναι επαναλαμβανόμενα και στοχεύουν καθαρά στην διασκέδαση. Η απουσία όμως του on line, το πολύ απλοϊκό gameplay αλλά κυρίως η φτωχή ποικιλία σε κινήσεις και δυνάμεις, μπορεί να διασκεδάζει αρχικά και να κάνει κάποιον να περάσει καλά, αλλά μετά από λίγο γίνεται ρουτίνα. Έλλειψη ποικιλίας παρουσιάζουν και οι εχθροί καθώς μετά από μερικές πίστες θα βλέπετε συνεχώς τους ίδιους και τους ίδιους. Τα boss fights είναι ελάχιστα και αποτελούν σχεδόν μηδαμινή πρόκληση και γενικά απουσιάζουν όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν πίσω στο 2008 το Castle Crashers (και το remasterd του το 2015) να λάμψει και να ξαναζωντανέψει το ενδιαφέρον του κόσμου γι’ αυτή τη κατηγορία.

Η κατάσταση αλλάζει όπως είναι αναμενόμενο στο τετραπλό τοπικό co-op με μερικούς πόντους σ’ αυτό να συμβάλει το ξεχωριστό από το κυρίως παιχνίδι deathmatch mode. εδώ μπαίνετε με τους φίλους σας σε διάφορες αρένες και πολεμάτε αναμεταξύ σας σε ματς των τεσσάρων γύρων μέχρι να μείνει ένας. Η έλλειψη ποικιλίας όμως χτυπά κι εδώ κάνοντάς σας να βαρεθείτε γρήγορα. Ότι upgrade και να έχετε κάνει στο συγκεκριμένο mode δεν μετράει και ο κάθε παίκτης κάθε φορά που εισέρχεται σε αυτό ξεκινά από μηδέν.

Τα χρώματα, τα γραφικά και το animation είναι όμορφα αλλά δεν εντυπωσιάζουν σε καμία περίπτωση. Έχουν αποφευχθεί οι  υπερβολές που συναντάμε σε άλλα παιχνίδια του είδους και αυτό είναι κάτι που άλλοι θα το δουν αρνητικά άλλοι θετικά. Η μουσική από την άλλη εκτός ότι είναι επαναλαμβανόμενη είναι και εκνευριστική. Μετά από κάποια ώρα που μου τσίτωσε για τα καλά τα νεύρα την έκλεισα να μην ακούω!