MotoGP 18 Review

Ιούνιος, ο μήνας που επίσημα μπαίνει το καλοκαίρι, η ανεμελιά, η χαρά κι η ξεγνοιασιά κυριεύουν των συναισθημάτων, αλλά εγώ κάθε Ιούνιο αρχίζω και κατσουφιάζω, γιατί ξεκινούν οι κυκλοφορίες των licensed racing games. Έχω αναφέρει και σε παλαιότερα κείμενα μου, ότι τα παιχνίδια τα οποία είναι βασισμένα στην επίσημη άδεια ενός μηχανοκίνητου αθλήματος, να έχουν μία συγκεκριμένη μορφή. Η μετριότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο σε όλους τους τομείς, δεν προσφέρουν τίποτα νέο ή φρέσκο στον χώρο και η ενασχόληση μαζί τους θυμίζει περισσότερο αγγαρεία, παρά διασκέδαση. Το studio που είναι σημαιοφόρος σε αυτό το κίνημα είναι η Milestone, που είναι υπεύθυνη για την ανάπτυξη των MotoGP.

To studio βρίσκεται στην Ιταλία και ασχολείται αποκλειστικά με racing games, με ειδίκευση τα παιχνίδια που αφορούν τις μοτοσυκλέτες. Το τελευταίο παιχνίδι της σειράς που είχα ευχαριστηθεί πραγματικά ήταν το Valentino Rossi:The Game, το οποίο ήταν μία αξιότιμη προσπάθεια της εταιρίας να ανανεώσει τη ροή κυκλοφορίας των ετήσιων κυκλοφοριών, προσθέτοντας στο “τυπικό” ΜοtoGP, ένα παιχνίδι αφιέρωμα στον Valentino Rossi. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε το 2016, ενώ το 2017 λόγω συνθηκών δεν έπαιξα το MotoGP 17 ωστόσο οι κριτικές και τα σχόλια που είχε αποκομίσει το παιχνίδι ήταν ενθαρρυντικά και έδειχναν μία ανοδική πορεία για το franchise, μέχρι αυτό το σημείο.

Με τη γενική εικόνα του franchise να είναι τέτοια, θα περίμενε κάποιος πως το MotoGP 18 θα είναι ένας συνεχιστής της καλής εικόνας του franchise. Όμως για το 2018 η Milestone επέλεξε να κάνει δυο βήματα πίσω και να επιστρέψει στην παλιά κακή εικόνα που έχουν τα παιχνίδια της. Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφερθώ στο μόνο θετικό του παιχνιδιού, το μοντέλο χειρισμού για το οποίο τα πράγματα είναι, δυστυχώς θα έλεγα, στάσιμα. Η Milestone έχει αναπτύξει ένα μοντέλο χειρισμού που αποτυπώνει όσο καλύτερα μπορεί τον ρεαλισμό στην κίνηση της μηχανής, στην κίνηση του αναβάτη, αλλά κυρίως στον τεράστιο ρόλο των φρένων και το πώς αυτά επηρεάζουν την οδική συμπεριφορά του συνόλου αναβάτη-μηχανής.

Οι έμπειροι παίκτες θα νιώσουν αμέσως οικεία με το μοντέλο χειρισμού, ενώ οι νέοι παίκτες έχουν τα απαραίτητα βοηθήματα για την πρώτη τους επαφή. Αυτή η “σταθερότητα” στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ευχάριστη, γιατί δεν ταράζει το ισορροπημένο μοντέλο που έχει δημιουργήσει η εταιρία, αργότερα όμως θα δείτε ότι η “σταθερότητα” έχει κι άλλη όψη. Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στο σύστημα Traction Control του παιχνιδιού το οποίο είναι ρυθμισμένο εξαιρετικά, ίσως το καλύτερο που έχω συναντήσει σε racing παιχνίδι, κάθε σκάλα του είναι έτσι ρυθμισμένη ώστε να προσφέρει την απαραίτητη υποβοήθηση σε τέτοιο βαθμό, που μόλις ο παίκτη εξοικειωθεί, από μόνος του περνάει φυσικά σε επόμενη ρύθμιση.

Όσον αφορά το Gameplay εκεί είναι που τα πράγματα αρχίζουν και παίρνουν μία άσχημη τροπή.  Όπως προαναφέρω  στον πρόλογο η Milestone αναγνωρίζοντας το πρόβλημα της κόπωσης  του franchise άρχισε να εισάγει νέα στοιχεία στα παιχνίδια. Το 2016 ήταν το αφιέρωμα στον Rossi, το 2017 ήταν το Manager mode, το 2018 ήταν η επιστροφή στα πέτρινα χρόνια του κλασσικού “Career, Arcade, Multiplayer”, αλλά αυτή τη φορά το multiplayer περνάει στην εποχή των eSport, ακολουθώντας τη μόδα. Προσωπικά έχω σιχαθεί να βλέπω eSport στοιχεία πλέον, με μεγαλοπρεπή πρωταθλήματα και έπαθλα, σε παιχνίδια που με το ζόρι μπορεί κάποιος να βρει ένα γεμάτο multiplayer lobby.

To career mode έχει την κλασσική μορφή “Φτιάξε αναβάτη, ξεκίνα από τις μικρές κατηγορίες και φτάσε στην κορυφή” όμως λόγω του ότι είναι τελείως “κενό” γίνεται βαρετό γρήγορα με αποτέλεσμα ακόμη και ο πιο ενθουσιώδης παίκτης στο τέλος να μην ολοκληρώσει την πορεία του και να τα παρατήσει κάπου στα μέσα, με μόνο “τυράκι” να είναι το σύστημα εξέλιξης με XP points για τον αναβάτη αλλά και για την εξέλιξη της μοτοσυκλέτας. Εδώ παρατηρώ το πρώτο φάουλ από πλευράς Milestone, καθώς ενώ έδειχνε ότι ενώ έχει ιδέες εμπλουτισμού στην vanilla εμπειρία του παιχνιδιού, αυτή τη φορά ακολουθώντας την κορεσμένη μόδα των eSport, που μπορεί να έχει επιτυχία σαν εγχείρημα, αναδεικνύει τη μονότονη φύση του παιχνιδιού με μία άδεια καριέρα.

Και επιτέλους φτάνουμε στο χειρότερο σημείο του παιχνιδιού, αυτό για το οποίο έχω κάνει υπομονή κι έχω δείξει ανοχή για χρόνια, τον τεχνικό τομέα. Το παιχνίδι με το που ξεκινήσει πετάει το εισαγωγικό βίντεο της Unreal Engine, το θέμα είναι όμως ότι αυτή η δήλωση δεν προσδιορίζει ποια γενιά της χρησιμοποιούν καθώς εκείνοι μπορεί να δηλώνουν την UE4, το οπτικό αποτέλεσμα του παιχνιδιού όμως τους διαψεύδει. Για ακόμη μία χρονιά, για ακόμη ένα παιχνίδι, τα γραφικά είναι επιπέδου PS3 και σε καμία περίπτωση PS4, όσο “μασάζ” κι αν κάνουν, όσα shaders και αν αλλάξουν, όση “εξέλιξη” κι αν κάνουν. Η Μilestone το έχει πάγια τακτική της να χρησιμοποιεί την ίδια ακριβώς μηχανή γραφικών αυτούσια, εδώ και 4 χρόνια και πλέον το αποτέλεσμα κάνει ζημιά όχι μόνο στο παιχνίδι, όχι μόνο στο franchise, αλλά στο studio το ίδιο.

Έννοιες όπως “τεμπελιά”, και “κοροϊδία” είναι μόνιμες εκφράσεις όταν αναφέρομαι σε αυτό το κομμάτι και πλέον έχω απαυδήσει σαν παίκτης να μου πασάρουν “ξαναζεσταμένο φαγητό” κάθε χρόνο, το οποίο όμως χρεώνεται ως φρέσκο. Όταν στο customization του αναβάτη βλέπεις μοντέλα χαρακτήρων από το 2009, όταν οι πίστες πέραν του οδοστρώματος μοιάζουν με prerendered εικόνες, όταν οι stock κινήσεις του αναβάτη αναπαράγονται με 10 FPS, όταν η γενική εικόνα του παιχνιδιού έχει μία θολούρα χαμηλής ανάλυσης και όταν όλα αυτά συμβαίνουν συστηματικά, τότε ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Εν έτη 2018, με τη τωρινή γενιά στις κονσόλες να έχει φτάσει στην ακμή της, τους υπολογιστές να δυναμώνουν περισσότερο και τα στάνταρ στα παιχνίδια να ανεβαίνουν, φαινόμενα όπως αυτά ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον ήχο του παιχνιδιού, καθώς οι μηχανές για ακόμη μία φορά ακούγονται σαν ηλεκτρικά μίξερ, ενώ το μιξάρισμα του ήχου μερικές φορές είναι τραγικό με χαρακτηριστικότερο σύμπτωμα το on-off του ήχου ανάλογα με τη θέση της μηχανής στην πίστα.

Μερικοί που διαβάζετε το κείμενό μου αυτή τη στιγμή μπορεί να σκέφτεστε “δε μπορεί να είναι τόσο κακό το παιχνίδι” ή “εγώ δεν ενδιαφέρομαι για τα γραφικά, αρκεί να απολαμβάνω την οδήγηση” και εν μέρει σας δίνω δίκιο. Το μεγάλο μου πρόβλημα δεν είναι ότι το παιχνίδι έχει αυτή την εικόνα τώρα, το πρόβλημα είναι ότι το franchise είχε, έχει και θα έχει αυτή την εικόνα λόγω συγκυριών. Η Milestone έχει μονοπωλιακό χαρακτήρα στα racing με μηχανές, μόνο για φέτος έχει 4 κυκλοφορίες, κάτι που της δίνει τον αέρα να κάνει ό,τι θέλει, όπως το θέλει, παίζοντας στην ουσία σε δικό της γήπεδο. Αυτό εκ πρώτης όψεως φαίνεται ως μία δόλια προσπάθεια, με μία δεύτερη ματιά όμως δείχνει και την πίστη της σε αυτό που κάνει, όμως κατά βάθος δείχνει ένα βαθύτερο πρόβλημα της εταιρίας, που αφορά τα οικονομικά της.

Πριν μερικά χρόνια η εταιρία αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα και σε μία προσπάθεια παραγωγής εισοδήματος, άρχισαν την ανάπτυξη και κυκλοφορία πολλών παιχνιδιών ταυτόχρονα, θυσιάζοντας την ποιότητα στο βωμό της ποσότητας, παράγοντας πολλά μέτρια παιχνίδια, παρά λίγα και καλά. Αυτό τους έχει βοηθήσει να ορθοποδήσουν οικονομικά, όμως έχει πληγώσει την αξιοπιστία τους και τον τρόπο λειτουργίας τους, κάτι που πλέον περνά και σαν εικόνα στα παιχνίδια τους. Προσωπικά, κάθε φορά που παίζω παιχνίδι της Milestone, νιώθω ότι παίζω κάτι το οποίο ενώ μπορεί να είναι καλύτερο, στιβαρό και άξιο, αλλά όχι εξαιρετικό και πάντα κάτι του λείπει, αφήνοντας την αίσθηση της προχειρότητας.