Unravel 2 Review

Η κοινωνικότητα, είναι ένα από τα πιο ζωτικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Είτε από βιβλική σκοπιά, είτε από επιστημονική, είναι ξεκάθαρο ότι η δημιουργία ανθρώπινων δεσμών, όχι μόνο είναι αναπόφευκτη, αλλά αναγκαία, τόσο βιολογικά, όσο και ψυχολογικά. Οι δεσμοί αυτοί, είναι σαν κουβάρια. Αναμνήσεις και αισθήματα, μπλεγμένα τόσο καλά, σαν ένας άλλος γόρδιος δεσμός. Ένας δεσμός, που δεν υπάρχει πάντα για να μπορεί να λυθεί, αλλά ζητά μια μικρή κατανόηση και προστασία. Ένα κουβάρι, που έχουμε όλοι. Μικρό, μεγάλο, ασήμαντο ή σημαντικό, που μας ταλαιπωρεί περισσότερο ή λιγότερο…, ένα κουβάρι δικό μας, που όπως και να είναι, αγαπάμε βαθιά κάθε μπερδεμένο κόμπο του.

Στο σύμπαν του Unravel, οι δεσμοί αυτοί εκπροσωπούνται από ένα ανθρωπόμορφο κουβάρι που λέγεται Yarni. Στο πρώτο παιχνίδι, δύο χρόνια πριν, ακολουθήσαμε τις αναμνήσεις μιας ηλικιωμένης κυρίας, οι οποίες ξετυλίχτηκαν μέσα από ένα άλμπουμ φωτογραφιών. Αυτή τη φορά, το σύμπαν σκοτεινιάζει και αγριεύει επικίνδυνα. Το κουβάρι μας, τα χάνει όλα. Το ξεβράζει η θάλασσα μετά από μια καταιγίδα. Εκεί ακριβώς γνωρίζει ένα φίλο. Αποκομμένοι και χαμένοι  οι δύο, ενώνονται και γίνονται αχώριστοι, προσπαθώντας μαζί να ξεπεράσουν τα εμπόδια που συναντούν. Αυτή τη φορά, ακολουθούμε τον δεσμό μιας φιλίας δύο παιδιών που περνούν δύσκολα, αλλά στηρίζονται στην φιλία τους για να ξεπεράσουν όλες τις δυσκολίες.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν συναντούμε δυσκολίες, κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Αποκόπτουμε τις περισσότερες επαφές και βυθιζόμαστε στη μοναξιά. Χάνουμε τη σπίθα της ελπίδας που μας κάνει χαρούμενους και τείνουμε να απογοητευόμαστε μετά από κάθε δυσκολία. Η αλήθεια είναι όμως, ότι στις πιο δύσκολες στιγμές, η ελπίδα θα βρεθεί. Και πολλές φορές η ελπίδα βρίσκεται σε έναν δεσμό. Έναν δεσμό αγάπης, κατανόησης, συγκατάβασης. Ένα άλλο κουβάρι, που ο δεσμός μαζί του όχι μόνο θα είναι ικανός να μας κρατήσει να μην πέσουμε ακόμη χαμηλότερα, αλλά πολλές φορές να μας ανεβάζει πιο ψηλά από ότι θα μπορούσαμε να φτάσουμε ποτέ μόνοι μας. Μια τέτοια ιστορία, ξετυλίγεται στο Unravel 2.

Το δεύτερο Unravel ακολουθεί μορφολογικά το πρώτο. Μιλάμε λοιπόν για ένα side scrolling  puzzle-platformer το οποίο βασίζεται πολύ στα physics. Αυτή τη φορά όμως, ολόκληρο το gameplay στήνεται γύρω από τον δεσμό του κόκκινου και μπλε Yarni. Ο δεσμός τους είναι το κλειδί για να λυθούν τα περισσότερα puzzle του παιχνιδιού. Το ένα, χρησιμοποιεί το άλλο για να σκαρφαλώσει και να φτάσει σε υψηλά σημεία, αλλά και να κρεμαστεί, χωρίς να πέσει κάτω, με αποτέλεσμα να πεθάνει. Υπάρχουν βέβαια, «κόμποι» στο περιβάλλον, όπου μπορούν οι δύο χαρακτήρες να πετάξουν μια κλωστή και να κρεμαστούν, να πιαστούν ή να αλληλεπιδράσουν, ενεργοποιώντας διακόπτες και παρόμοιους τέτοιους μηχανισμούς. Ενώνοντας δύο τέτοιους κόμπους, όπως ακριβώς και στο προηγούμενο παιχνίδι, δημιουργούνται γέφυρες επάνω στις οποίες δύναται να μεταφερθούν αντικείμενα βοηθητικά και χρήσιμα για την επίλυση γρίφων. 

Οι γρίφοι που θα συναντήσει κανείς διαφέρουν λίγο, από chapter σε chapter, όπως και οι μηχανισμοί για την επίλυση τους. Όσο προχωρούσε το παιχνίδι, μου άρεσαν περισσότερο, και τους βρήκα πιο δημιουργικούς από σχεδιαστικής πλευράς. Η δυσκολία τους δεν είναι τεράστια. Για λίγα λεπτά μπορεί να ταλαιπωρηθείτε μέχρι να συνειδητοποιήσετε πώς ακριβώς μπορεί να δουλέψει ο δεσμός των Yarni για να λυθεί ο γρίφος.

Μάλιστα, υπάρχουν και τρεις βαθμίδες από hints που είναι διαθέσιμα σε κάθε γρίφο, με την τελευταία να δίνει πολύ κατατοπιστικές οδηγίες για την επίλυση του. Το συγκεκριμένο στοιχείο στο παιχνίδι, μου άρεσε πολύ. Οι βαθμίδες, βοηθούν πολύ χωρίς να δίνουν τη λύση αμέσως, αλλά η δυνατότητα να ανατρέξει κανείς εξ αρχής στην τρίτη βαθμίδα, κάνει το παιχνίδι μια πολύ ευχάριστη εμπειρία, ακόμη και για όσους δεν συμπαθούν το puzzle κομμάτι, ή δυσκολεύονται σε αυτό, και θέλουν  απλά να παρακολουθήσουν την ιστορία.

Πέρα όμως από τα puzzles, που λύνονται συνεργατικά. Τα κουβαράκια θα συναντήσουν σκόρπιους εχθρούς στις πίστες, αλλά και διάφορα ζώα, έτοιμα να κυνηγήσουν τα Υarni μέχρι το τέλος ενός chapter. Το άγχος είναι στα ύψη και κάθε λάθος κίνηση ή υπολογισμός είναι μοιραίος για την ζωή των χαρακτήρων. Ευτυχώς, κάθε φορά που πλησιάζουν ένα spark, το οποίο τους οδηγεί στην επόμενη περιπέτεια, λειτουργεί ως checkpoint, και η προσπάθεια σε περίπτωση αποτυχίας, μπορεί να ξεκινήσει ξανά, σχεδόν αμέσως. Επειδή σε μια τέτοια κατάσταση ο έλεγχος δύο χαρακτήρων ξεχωριστά θα ήταν δύσκολος, δίνεται η δυνατότητα ο ένας χαρακτήρας να κουβαλήσει τον άλλο για εξοικονόμηση χρόνου. Στο υπόλοιπο παιχνίδι όμως, ο χειρισμός των δύο, επιλέγοντας έναν-έναν κάθε φορά, είναι απαραίτητος.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο, το παιχνίδι μπορεί εξ’ ολοκλήρου να παιχτεί από δύο παίκτες. Η συγκεκριμένη δυνατότητα, δένει εξαιρετικά όμορφα με όλο το concept της ιστορίας και του gameplay. Δυο φίλοι, δυο Υarni, δυο παίκτες, ενωμένοι και σε συνεργασία, αντιμετωπίζουν κάθε δυσκολία που συναντούν. Αυτό δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι δεν μπορεί να ολοκληρωθεί από έναν παίκτη. Ίσα-ίσα το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, εγώ προσωπικά το έπαιξα σε singleplayer. Βέβαια, πιστεύω ότι η εμπειρία σε co-op ανεβάζει το επίπεδο του παιχνιδιού κατά πολύ.

Για όσους απολαμβάνουν παρόμοιες co-op εμπειρίες,  το Unravel 2 είναι εξαιρετική επιλογή. Με αυτό, μπορούν να ασχοληθούν αρκετές ώρες. Οι 5-6 από αυτές ανήκουν στα επτά chapter της ιστορίας. Οι υπόλοιπες, στα διάφορα challenges που ξεκλειδώνουν σταδιακά όσο ο παίκτης προχωρά την ιστορία. Αυτά, μπορώ να πω ότι διαθέτουν ένα επίπεδο δυσκολίας που επιβεβαιώνει την ονομασία «challenges».

Όπως και στο πρώτο παιχνίδι, στο βάθος βλέπουμε πλάνα από τις αναμνήσεις των δύο φίλων, και σε πρώτο πλάνο, τις περιπέτειες των Υarni. Το παράπονό μου από το πρώτο παιχνίδι, παρόλο που το λάτρεψα, ήταν επάνω στο στήσιμο της κεντρικής ιδέας. Βρήκα λίγο κλισέ την τεχνική του άλμπουμ φωτογραφιών. Στο Unravel 2, αυτό άλλαξε. Το παιχνίδι στήνεται επάνω σε έναν όμορφο συμβολισμό. Δεν θέλω να τον αναλύσω παραπάνω, αλλά θεωρώ την επιλογή πολύ γλυκιά ιδέα, και πολύ όμορφο σύμβολο για το παιχνίδι. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ η τροπή που πήρε το Unravel 2 και την προτιμώ, σε σχέση με το πρώτο παιχνίδι. Η επιλογή μιας ιστορίας νεαρών παιδιών δεν του στερεί από την σοβαρότητα και συναισθηματικότητα που είχε το πρώτο. Αντιθέτως, σε πολλά σημεία το παιχνίδι σκοτεινιάζει, κατά την άποψη μου, περισσότερο.

Από τεχνικής πλευράς, τα physics λειτουργούν άψογα, ολόκληρο το gameplay έχει πολύ ομαλή αίσθηση και το παιχνίδι  τρέχει χωρίς κολλήματα. Η μηχανή γραφικών είναι εκπληκτική και τα σκηνικά είναι πραγματικά  εντυπωσιακά. H σουηδική ομάδα της Coldwood Interactive πρόσεξε  και με το παραπάνω τους φωτισμούς, τις λεπτομέρειες, και τις υφές. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Το ίδιο και ο ήχος. Είναι μαγικό, το πόσο συναισθηματικό μπορεί να γίνει ένα παιχνίδι χωρίς κανένα απολύτως διάλογο. Με πολύ έντονες εικόνες, προσεγμένα αλλά λιτά animation, και καταπληκτική μουσική, το Unravel 2 προσφέρει ένα ταξίδι πολύ απολαυστικό.

Για άλλη μια φορά, το soundtrack είναι πολύ εύηχο. Πρέπει να ομολογήσω βέβαια ότι λίγο παραπάνω αγάπησα τη μουσική από το πρώτο παιχνίδι. Έχω την αίσθηση ότι έδινε περισσότερο βάθος… Ίσως όμως να είναι και καθαρά θέμα γούστου. Κάτι μικροπροβληματάκια εντόπισα στον συγχρονισμό  μερικών εφέ, με τα animation, αλλά ήταν σπάνια και ανεπαίσθητα. Όλα τα chapter είχαν έναν δικό τους χαρακτήρα, με 2-3 να ξεχωρίζουν λίγο παραπάνω για την θεματολογία τους.

Η αλήθεια είναι ότι παρόλο που τα σκηνικά δεν μοιάζουν μεταξύ τους στη θεματολογία (με αποτέλεσμα να υπάρχει έντονη επανάληψη), αν και η παλέτα τον χρωμάτων τα δένει όμορφα με ταιριαστούς υποτόνους, η ποικιλία σκηνικών που είχε το πρώτο παιχνίδι δεν είναι ίδια. Εμένα δεν με ενόχλησε. Σεναριακά, δεν θεωρώ ότι υπήρχαν παραπάνω περιθώρια για υπερβολές. Ούτε θα τις ήθελα κιόλας. Πιστεύω ότι οι δημιουργοί, ξέρουν που να σταματήσουν, κι αυτό για εμένα είναι σημαντικό και σεβαστό προτέρημα.

Κλείνοντας, θέλω να πω πως γνωρίζω καλά πόσο δύσκολος είναι ένας δεσμός με κάποιον άλλο. Πόσο ρίσκο και κίνδυνο έχει. Και δικαιολογώ οποιονδήποτε φοβάται να… δεθεί και χάνει την ελπίδα του. Στις μεγαλύτερες δυσκολίες όμως, λίγοι μπορούν να γίνουν το μπλε, στο κόκκινο Yarni μας. Λίγοι θα ασχοληθούν με το κουβάρι μας. Και λίγων το νήμα, αντέχει το βάρος των δικών μας μπερδεμένων κόμπων. Και μια συμβουλή… Καλό είναι, αυτούς τους λίγους, να μην παραλείπουμε να τους ευχαριστούμε.