Detroit: Become Human Review

Τελικά υπάρχει κάτι που να ορίζει το τι ονομάζουμε «βιντεοπαιχνίδια»; Υπάρχουν κάποιοι κανόνες που τα διέπουν; Αν ψάξει κανείς σε βιβλία, σε εγκυκλοπαίδειες, στο διαδίκτυο, όλο και κάτι διαφορετικό θα διαβάσει. Το θέμα είναι ότι εμπειρίες σαν και αυτές που σου προσφέρουν τα βιντεοπαιχνίδια, τουλάχιστον στην εποχή μας, δε μπορούν και δε θα έπρεπε να ορίζονται από κανόνες και όρους. Βιντεοπαιχνίδι, κατά την προσωπική μου άποψη, είναι αυτό που έστω και με ελάχιστη αλληλεπίδραση μαζί του, με ταξιδεύει, με ψυχαγωγεί και, γιατί όχι, με μορφώνει. Είναι λυπηρό και ανέκαθεν με ενοχλούσε η άποψη όλων όσων θεωρούσαν τα interactive dramas του David Cage «περισσότερο ταινίες και λιγότερο παιχνίδια». Δε θέλω να είμαι απόλυτος και σέβομαι όλες τις απόψεις, αλλά εγώ μια τέτοια τοποθέτηση, τη θεωρώ, τουλάχιστον το 2018, ανώριμη. Το μέσο ωριμάζει και καλά θα κάνουμε κάποια στιγμή να ωριμάσουμε και εμείς και να δεχτούμε ότι, ακόμη και αυτά, τα “interactive dramas”, με το «λιγότερο gameplay» που δεν απαιτούν combos, δεν απαιτούν skills και δεν σε βαθμολογούν για τις επιδόσεις σου, είναι μέρος του μεγάλου -πλέον- συνόλου που ονομάζουμε “gaming”.

Να σας θυμίσω πως όταν κυκλοφόρησε το Heavy Rain, πολλοί έσπευσαν να εκφράσουν τις ανησυχίες τους και τους έντονους προβληματισμούς σχετικά με το αν το gaming θα καταλήξει εκεί. Δέκα και πλέον χρόνια μετά, τα interactive games (σαν και αυτά του Cage και της Telltale Games), όχι μόνο δεν μονοπώλησαν, δεν επηρέασαν και δεν κατέστρεψαν το gaming, αλλά απεναντίας, χάρισαν μερικές πανέμορφες εμπειρίες (βλ. The Walking Dead). Οπότε, την «καραμέλα» του «ναι, αλλά δεν είναι games» από εμένα, με συγχωρείται, αλλά δε θα την ακούσετε. Φτάσαμε, λοιπόν, στο Detroit: Become Human, ένα παιχνίδι που η Quantic Dream δουλεύει εδώ και αρκετά χρόνια. Και η αλήθεια είναι ότι η δουλειά φαίνεται παντού, σε κάθε σημείο του τίτλου. Από τα μενού και το HUD, μέχρι το σύνολο του τεχνικού τομέα, το Detroit είναι μία πολύ προσεγμένη και υψηλών προδιαγραφών παραγωγή.

Βρισκόμαστε στο 2038, στη μητρόπολη Detroit των Η.Π.Α. Μη φανταστείτε ένα εντελώς sci-fi σκηνικό, με ιπτάμενα αυτοκίνητα και πόλεις που μοιάζουν με αυτές που έχουμε δει σε ταινίες. Προφανώς και η τεχνολογία, σχεδόν στα πάντα έχει αναπτυχθεί, αλλά το παιχνίδι παρουσιάζει το μέλλον του 2038 αισθητά πιο «γήινο» από αυτό που κάποιοι μπορεί να έχουμε στο μυαλό μας. Και μου αρέσει πολύ αυτή η προσέγγιση. Η μεγάλη αλλαγή στις ζωές των ανθρώπων έρχεται μετά την εφεύρεση των Androids (ανδροειδών). Τα «ρομπότ» που μοιάζουν και φέρονται σαν άνθρωποι, έχουν γίνει εμπορικό προϊόν από την εταιρία CyberLife. Πλέον, τα ανδροειδή έχουν αποκτήσει θέσεις στην καθημερινότητα των ανθρώπων και έχουν αναλάβει τόσο χειρωνακτικές, όσο και γραφειοκρατικές δουλειές. Ακίνδυνα και προγραμματισμένα να εκτελούν τις εντολές των ιδιοκτητών τους. Όλοι, όμως, ξέρουμε ότι κάποια στιγμή, η όλο και αναπτυσσόμενη τεχνητή νοημοσύνη, θα φτάσει σε ένα σημείο που θα αρχίσει να αποκτά συνείδηση και τότε είναι που ο κόσμος θα αλλάξει για πάντα. Ακριβώς αυτό είναι το θέμα που πραγματεύεται το νέο πόνημα του David Cage και κατ’ εμέ, η σκοπιά από την οποία το κοιτάει, είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο τριών διαφορετικών ανδροειδών (της Kara, του Connor και του Markus). Και οι τρείς «χαρακτήρες» είναι εντελώς διαφορετικοί, δε γνωρίζονται, δεν έχουν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους. Το παιχνίδι είναι σπασμένο σε πολλά chapters, στα οποία εναλλάξ, προχωράς την ιστορία του καθενός εκ των τριών, μέχρι να φτάσεις στο σημείο που αυτές οι ιστορίες θα συναντηθούν και θα συνθέσουν την κεντρικό story. Δε θα μπω καθόλου σε λεπτομέρειες, μιας και ελλοχεύει ο κίνδυνος να πω κάτι που ενδεχομένως δεν πρέπει. Το μόνο που θα πω είναι ότι, με εξαίρεση το λίγο «υπερβολικό» τέλος (τουλάχιστον έτσι όπως το «έφτιαξα» εγώ), βρήκα την ιστορία του Detroit: Become Human, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, με πολλές συγκινήσεις, αρκετά αγχωτικά σημεία και πολλά κοινωνικά μηνύματα, τόσο για την υπάρχουσα κοινωνία, όσο και για τα χρόνια που έρχονται. Αυτή η ευαισθητοποίηση του Cage σε ζητήματα μεγάλης βαρύτητας, όπως είναι η ομοφυλοφιλία, ο ρατσισμός, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.α. είναι κάτι που με κάνει να τον εκτιμώ ως δημιουργό (δε με απασχολεί τι κάνει ως άνθρωπος). Μπορεί να υπερβάλει και ίσως πολλές φορές να γίνεται δακρύβρεχτος χωρίς ιδιαίτερο λόγο, αλλά δεν παύει να αγγίζει θέματα που όλους μας απασχολούν και όλους μας επηρεάζουν, τουλάχιστον θα έπρεπε να μας επηρεάζουν.

Το Detroit: Become Human, όπως πολυδιαφημιζόταν εδώ και καιρό, αποτελεί το παιχνίδι του Cage με το μεγαλύτερο δέντρο αποφάσεων του παίκτη, σε βαθμό που σχεδόν κανένας μας δε θα παίξει το «ίδιο ακριβώς» παιχνίδι. Και πράγματι έτσι είναι. Σε αντίθεση με προηγούμενες δουλειές του, που πολλές φορές έδιναν την ψευδαίσθηση ότι επέλεξες την κατεύθυνση, αλλά στην πραγματικότητα η κατάληξη θα ήταν σχεδόν πάντα η ίδια, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία πολυδιάστατη κατάσταση. Ο παίκτης, κυριολεκτικά, μπορεί να «γράψει» τη δικιά του ιστορία και αυτό το προνόμιο του δίνεται μέσα από ένα πολύπλοκο και τεράστιο σύστημα διακλαδώσεων των αποφάσεων. Κάθε τι που κάνεις, κάθε τι που λες σε κάποιον χαρακτήρα, καταγράφονται και θα τα συναντήσεις στις εκβάσεις της ιστορίας μελλοντικά. Αυτό δεν το έχω συναντήσει σε κανένα παιχνίδι μέχρι σήμερα και αποτελεί πραγματικά μία εξαιρετική υλοποίηση των βαρύγδουπων δηλώσεων που κάνει ο Cage από την εποχή του Fahrenheit.

Το Detroit είναι το πρώτο παιχνίδι που όσα υποσχόταν, ισχύουν και μάλιστα υπάρχουν αποδείξεις, αφού μετά το τέλος ενός chapter, μπορείς να δεις το δέντρο των αποφάσεών σου. Η γραμμή που χάραξες με τα όσα έκανες είναι η μπλε, ενώ με κόκκινα (και κρυφά ως προς την περιγραφή τους για ευνόητους λόγους) φαίνονται τα όσα δεν έκανες ή έχασες. Καταλήγεις να βλέπεις ένα πολύ εντυπωσιακό διάγραμμα που σου δείχνει ένα σύνθετο σύστημα το οποίο απορείς πως κατάφεραν και το υλοποίησαν. Κάποιοι παίκτες θα δουν ακόμη και διαφορετικές τοποθεσίες, θα γνωρίσουν διαφορετικούς χαρακτήρες, ενώ θα φτάσουν σε σημείο να μιλάνε για εντελώς διαφορετική κατάληξη στα γεγονότα.

Το πρόβλημά μου και αυτά τα οποία με προβλημάτισαν στο παραπάνω σύστημα έχουν να κάνουν με την αντίθεση που πολλές φορές έρχονται οι αποφάσεις που κάνεις στις ιστορίες των ανδροειδών που χειρίζεσαι. Και για να φέρω ένα παράδειγμα, χωρίς να φανερώσω πράγματα. Αποφασίζεις ότι θα ακολουθήσεις μία κατεύθυνση με τον Connor, η οποία κατεύθυνση θέλεις να έχει την «Α» κατάληξη. Στο επόμενο chapter, όταν χειρίζεσαι, πχ την Kara ή τον Markus, πολλές φορές σε υποχρεώνει να ακολουθήσεις μια κατεύθυνση που η κατάληξή της θα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την κατάληξη που «Α» που ήθελες με τον Connor. Έτσι νιώθεις ότι σε κάποια σημεία, το παιχνίδι σου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό να τους «φέρεις» απέναντι, χωρίς να είχες ακριβώς αυτές τις προθέσεις. Επίσης, τα QTEs, για ακόμη μια φορά, υπάρχουν εκεί για να προσφέρουν gameplay και άγχος και όχι κατάληξη ένα συμβάν, μιας και έτυχε να επιτύχω ώστε να αποφύγω μια κατάληξη, αλλά τελικά δεν την απέφυγα. Οι αποφάσεις που επηρεάζουν την έκβαση της ιστορίας και την τύχη των χαρακτήρων, αφορά το σύστημα διαλόγων και επιλογών και όχι τόσο τα QTEs. Ωστόσο θα πρέπει να είμαι δίκαιος. Το σύστημα επιλογών είναι χαοτικά μεγάλο, οπότε θαρρώ πως τέτοια κενά και τέτοια λαθάκια, είναι αδύνατον να αποφευχθούν.

Σε ό,τι αφορά το gameplay αυτό καθ’ αυτό, το Detroit: Become Human δεν έχει να προσφέρει πολλές νέες συγκινήσεις. Πάνω-κάτω, ό,τι έκανε ο παίκτης και με τον τρόπο που τα έκανε στα προηγούμενα παιχνίδια (Heavy Rain, Beyond: Two Souls), τα κάνει και εδώ. Υπάρχουν, ωστόσο, μερικές ενδιαφέρουσες προσθήκες, όπως το Investigation σύστημα, στο οποίο μπορείς να δεις «πίσω» από τα προφανή και να ανακαλύψεις κρυμμένα μυστικά. Το πρόβλημα που έχω εγώ με το gameplay αφορά το χειρισμό των χαρακτήρων, οι οποίοι κινούνται σαν «τανκς» και πολλές φορές, σε πόρτες και έπιπλα, δημιουργούταν μια σύγχυση. Κατά τ’ άλλα, στα του gameplay, το Detroit δεν καινοτομεί και δε νομίζω να περίμενε κανείς να καινοτομήσει.

Αυτό που λάτρεψα στο παιχνίδι είναι ο τεχνικός του τομέα, καθώς και το σύνολο του εικαστικού. Όπως προανέφερα, εκτίμησα πολύ το γεγονός ότι παρόλο που βρισκόμαστε στο 2018, δεν ένιωσα ότι έπαιζα ένα παιχνίδι που διαδραματίζεται σε ένα πλήρως αλλαγμένο sci-fi κόσμο και οι δημιουργοί φρόντισαν να αποφύγουν κάτι τέτοιο, φτιάχνοντας ένα Detroit που μοιάζει πολύ με το σήμερα. Μάλιστα, ένα τεράστιο μέρος του παιχνιδιού διαδραματίζεται σε φτωχικές γειτονιές, σε εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και κτήρια που πέρα από μερικές πιο sfi-fi πινακίδες και πόρτες, δε διαφέρουν σε τίποτα με κτήρια του 2018. Εξαιρετικές βρήκα και τις σκοτεινές πινελιές στο εικαστικό, με σημεία που ακόμη και horror στοιχεία ενσωμάτωναν. Τα γραφικά του παιχνιδιού, αναμενόμενα, είναι πανέμορφα. Από τα μοντέλα των χαρακτήρων, τα πρόσωπα και τις υφές, μέχρι τους ρεαλιστικούς φωτισμούς και τις αντανακλάσεις, το Detroit συνθέτει ένα παντοδύναμο οπτικό αποτέλεσμα που, ειδικά στο PS4 Pro σε 4K ανάλυση και ενεργοποιημένο το HDR, είναι για…φίλημα. Μοναδικό ψεγάδι που βρήκα και η αλήθεια είναι ότι περίμενα λίγα παραπάνω πράγματα είναι το lip-sync και ίσως κάποια animations.

Εντυπωσιασμένος δηλώνω και από το soundtrack του τίτλου. Μέχρι στιγμής είναι το αγαπημένο μου OST για το 2018, μιας και οι νότες πατάνε ακριβώς πάνω στα δικά μου γούστα, ενώ έχουν και μία τεράστια ποικιλία, αφού για τη μουσική του Detroit δούλεψαν τρεις διαφορετικοί συνθέτες, ο καθένας εκ των οποίων ανέλαβε να εμπεδώσει μουσικά, έναν από τους τρεις χαρακτήρες. Έτσι, εύκολα κάποιος παρατηρεί ότι το μοτίβο του κάθε χαρακτήρα αλλάζει και βοηθάει πολύ στο να μεταφερθεί αυτό που ο καθένας τους αντιπροσωπεύει και αισθάνεται. Τολμηρό εγχείρημα με φανταστική εκτέλεση!