The Long Reach Review

Το Lone Survivor απέδειξε πανηγυρικά μία γενιά πριν πως ο τρόμος δεν είναι αποκλειστική υπόθεση των τριών διαστάσεων και αν το μικρό διαμαντάκι του Jasper Byrne χαρακτηρίστηκε δικαίως ως το δισδιάστατο Silent Hill, το The Long Reach της Ουκρανικής Painted Black Games δοκιμάζει της δυνάμεις του στο run n’ hide genre και στα χνάρια που έσπειρε το Clock Tower και έπειτα θέρισαν τα Amnesia.

Η ιστορία μας τοποθετεί στην μικρή επαρχιακή πόλη του Baervox όπου μία ομάδα επιστημόνων επιχειρεί ένα πείραμα «διαμοιρασμού εμπειριών» το οποίο αναμενόμενα αποτυγχάνει με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, με τους υποσυνείδητους φόβους και τους εφιάλτες των συμμετεχόντων να εξαπολύονται δημιουργώντας παραισθήσεις, οι οποίες εν συνεχεία παράγουν παρανοϊκούς θύτες και θύματα. Αναλαμβάνοντας τον φαινομενικά ανεπηρέαστο Stewart προσπαθούμε να μετριάσουμε το εύρος της καταστροφής και φυσικά να σώσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό.

Το The Long Reach έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός adventure τρόμου όπου συνεργαζόμαστε με άλλους χαρακτήρες, συλλέγουμε αντικείμενα, λύνουμε γρίφους και φυσικά διαφεύγουμε από τους διάσπαρτους σχιζοφρενείς που μας απειλούν. Το παιχνίδι “παίζει” σαν δισδιάστατο platform με απλό χειρισμό ως προς την κίνηση και εύχρηστη και γρήγορη διαχείριση του inventory, κάτι που δεν θεωρείται δεδομένο όταν απουσιάζουν οι point n’ click λειτουργίες. Οι γρίφοι σίγουρα ενθαρρύνουν την παραδοσιακή τεχνική του αλληλεπιδρώ με τα πάντα αλλά ο αριθμός των αντικειμένων που έχουμε στη κατοχή μας παραμένει πάντα περιορισμένος μετριάζοντας αποτελεσματικά την όποια πιθανή σύγχυση. Τον βαθμό δυσκολίας γενικά θα τον χαρακτήριζα βατό με εξαίρεση έναν συγκεκριμένο γρίφο που με ανάγκασε να ανατρέξω σε...λύση.

Ο τρόμος είναι προφανώς ο λόγος που κάποιος θα ασχοληθεί με τίτλο της κατηγορίας και εδώ δυστυχώς τα πράγματα χωλαίνουν. Το εισαγωγικό κεφάλαιο ξεκινάει αρκετά δυνατά χτίζοντας το απαραίτητο, ας μου επιτραπεί η έκφραση, momentum το οποίο δυστυχώς προλαβαίνει να ξεφτίσει στην πορεία της ολιγόωρης περιπέτειας. Το βασικό πρόβλημα έγκειται στο πως το παιχνίδι αντιλαμβάνεται και χρησιμοποιεί τους κακούς του. Εξαρχής κατά την διάρκεια της εξερεύνησης παρατηρούνται πολλά σημεία στα οποία ο χαρακτήρας μας μπορεί να κρυφτεί, προδιαθέτοντας έντονες μελλοντικές καταδιώξεις, στοιχείο που σε συνδυασμό με το άψογο ηχητικό για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω, ανεβάζουν την ένταση και την αίσθηση μιας υποβόσκουσας απειλής.

Η απογοήτευση έρχεται σταδιακά καθώς πραγματοποιούνται η εν λόγω συναντήσεις. Σκεφτείτε ένα Friday The 13th όπου αντί ο Jason να εμφανίζεται ξαφνικά από το πουθενά κυνηγώντας μανιασμένα εφήβους για να τους κατακρεουργήσει, οι έφηβοι πέφτουν πάνω σε έναν ανέμελο Jason και τον προκαλούν φωνάζοντας του “Έι Ιάσωνα! Εδώ είμαστε, κυνήγησε μας για να μας ξεσκίσεις!”. Κάπως έτσι συμπεριφέρονται και οι εχθροί του παιχνιδιού, σαν άβουλα ζόμπι που περιμένουν να τα προβοκάρουμε παρά σαν φρενιτικοί σφαγείς. Σπάνια θα σας εντοπίσει κάποιος πριν από εσάς και όταν αυτό συμβεί το gameplay μετατρέπεται σε trial and error μέχρι να ανακαλύψετε τον απλό τρόπο για να προσπεράσετε τον εκάστοτε μανιακό ώστε να συνεχίσετε, τουλάχιστον οι χρόνοι φόρτωσης ανάμεσα στους θανάτους είναι σύντομοι. Επίσης το γεγονός πως τονίζεται πως ακόμα και οι επίδοξοι μακελάρηδες είναι ουσιαστικά και αυτοί θύματα του πειράματος, προκαλεί μία αίσθηση συμπόνιας η οποία συμβάλει στην επιμέρους απομυθοποίηση του κινδύνου.

Τα όμορφα vintage γραφικά του παιχνιδιού αποτελούν ένα από τα ελκυστικά “χαρτιά” του, που χάνουν όμως κομμάτι της γοητείας τους λόγω του ότι την πλειοψηφία του παιχνιδιού την διανύουμε εξερευνώντας γραφεία τα οποία να μεν κοσμούνται με λεπτομέρειες και γλαφυρά κατακρεουργημένα pixels, που πάραυτα δεν είναι ικανά να αποτρέψουν την πλήξη που προκαλεί η γκρίζα γραφειακή μουντάδα. Οι εξωτερικές και οι λοιπές “περίεργες” τοποθεσίες, που θα βρεθούμε, παρουσιάζουν σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον αλλά είναι ελάχιστες.

Ο ηχητικός τομέας αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας την διατήρηση της ατμόσφαιρας σε έναν κατά τα άλλα άνευρο τίτλο, κάτι που καταφέρνει εν μέρει σε συνδυασμό με την σύντομη διάρκεια, αλλά τελικά καταλήγει να χαραμίζεται. Αν σας αρέσουν οι horror τίτλοι αλλά όσα διαβάζετε σας αποθαρρύνουν από το να ασχοληθείτε με το παιχνίδι, κάντε μία χάρη στον εαυτό σας και επισκεφτείτε την σελίδα της εταιρείας στο Bandcamp για να πάρετε μία μικρή γεύση από την φρικιαστικά απολαυστική μουσική επένδυση του Ruslan Viter.