Mulaka Review

Η φυλή των Tarahumara τοποθετείται στο βόρειο Μεξικό και ως επιζήσαντες της Ισπανικής εισβολής του 16^ου αιώνα αποτελούν μία από τις αρχαιότερες κουλτούρες εν ζωή. Ο περήφανος αυτός λαός αποδείχτηκε εξαιρετικά σκληροτράχηλος μιας και είναι από τους ελάχιστους που αντιστάθηκε με επιτυχία στην Ισπανική λαίλαπα και τα όσα δεινά ακολούθησαν και δυστυχώς συνεχίζουν μέχρι και σήμερα. Το πιο ξακουστό χαρακτηριστικό αυτής της φυλής, είναι πως λόγο του τρόπου ζωής τους, αποτελεί φυτώριο μαραθωνοδρόμων οι οποίοι διακρίνονται συνεχώς σε αντίστοιχες διοργανώσεις υπερνικώντας επαγγελματίες πρωταθλητές του χώρου. Η γηγενείς δημιουργοί της ομάδας Lienzo επηρεασμένοι από την καθημερινή τους αλληλεπίδραση με τους Tarahumara δημιούργησαν έναν τίτλο βασισμένο στην πλούσια λαογραφία και μυθολογία τους.

Στο παιχνίδι αναλαμβάνουμε τον ρόλο ενός Sukuruame, ενός σαμάνου εκλεκτού της φυλής ο οποίος με την καθοδήγηση των ζωόμορφων τοτέμ-ημίθεων ξεκινάει ένα ταξίδι καταπολέμησης του αρχέγονου κακού που έχει απλωθεί στον τόπο. Η ιστορία εκτυλίσσεται κυρίως μέσω όμορφων painted cutscenes και το μεράκι των developers για σωστή αναπαράσταση φανερώνεται με τους διάλογους που συμβαίνουν στην μητρική γλώσσα των Tarahumara. 

Το μεράκι για δημιουργία κάτι ξεχωριστού δυστυχώς υποβαθμίζεται από το ίδιο το gameplay όπου τα πράγματα χωλαίνουν αρκετά. Καταρχάς, έχουμε να κάνουμε με κλώνο τρισδιάστατου Zelda με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι πίστες του παιχνιδιού εμπνευσμένες από τις πραγματικές τοποθεσίες που κατοικούν οι Tarahumara, παρουσιάζουν ποικιλομορφία δίνοντας μας την δυνατότητα να εξερευνήσουμε ερήμους, πόλεις, φαράγγια, ακόμα και των κόσμο των πνευμάτων. Η αρχική διάθεση για εξερεύνηση όμως κόβεται απότομα, από τους αόρατους τοίχους που κάνουν εξαρχής αισθητή την παρουσία τους και μας περιτριγυρίζουν, κάτι που θα μπορούσε να είχε έστω μετριαστεί αν υπήρχε ένας real time mini χάρτης που θα φανέρωνε προκαταβολικά τα επερχόμενα όρια.

Μεγαλύτερος εχθρός στην σχετικά εντός στενών ορίων περιπέτεια μας είναι η ρουτίνα που γρήγορα νιώθουμε. Σκοπός μας σε κάθε επίπεδο είναι να ανακαλύψουμε τρία πετράδια, συλλέγοντας τα οποία, μας επιτρέπεται η πρόσβαση στο boss fight. Εμπόδιο μας σε αυτήν την συγκομιδή πετραδιών είναι ένα και μοναδικό είδος γρίφου ανακατεύθυνσης της ροής των υδάτων το οποίο απλά επαναλαμβάνεται σε μεγαλύτερη δυσκολία και καταλήγει να κουράζει. Οι διάσπαρτοι NPCs μας δίνουν πληροφορίες για τον φαινομενικά γοητευτικό κόσμο του παιχνιδιού, με τους σιωπηλούς text only in-game διάλογους να θυμίζουν φυσικά Zelda, δεν καταφέρνουν όμως να μας συνεπάρουν ώστε να εντρυφήσουμε περαιτέρω κατά την εφόρμηση μας σε αυτόν.

Στο έτερο της εξερεύνησης κομμάτι των μαχών συναντάμε αρχικά στασιμότητα. Με τον χαρακτήρα μας να περιορίζετε σε μόνο ένα είδος mid, high και projectile επιθέσεων και τα προσφερόμενα upgrades είτε να περιορίζονται σε απλή αύξηση κάποιων στατιστικών  είτε να είναι τόσο δύσχρηστα, λόγο του χρόνο που απαιτεί κάθε επίκληση/spell και μας καθιστά ευάλωτους, που δύσκολα θα τα αφομοιώσει κάποιος στο παίξιμο του. Μέσο του χαρακτήρα μας παρατηρείται και ένας έξυπνος φόρος τιμής προς την παράδοση των Tarahumara ως μαραθωνοδρόμων, με το stamina να μην μειώνεται ποτέ όσων αφορά την λειτουργία του τρεξίματος.

Στην αντίπερα όχθη υπάρχει σαφείς βελτίωση με τα είκοσι διαφορετικά είδη εχθρών να προσδίδουν την απαραίτητη ποικιλία σε έναν τίτλο που κατά τα άλλα μαστίζεται από την μονοτονία. Τα boss fights τέλος, αποτελούν το πιο ξεχωριστό και εύστοχο κομμάτι του παιχνιδιού με επτά εντελώς διαφορετικές αναμετρήσεις να αφήνουν την εντύπωση πως οι δημιουργοί μπορούσαν να παραδώσουν κάτι συνολικά ανώτερο. Σε κάποια boss fights επίσης πραγματοποιείται και επιθετική χρήση κάποιων από τα τοτέμ που μας βοηθάνε, πέρα της χρήσης τους στο να επιτρέπουν την είσοδο σε μέχρι πρότινος μη προσβάσιμα σημεία των χαρτών.

Στον τεχνικό τομέα η απειρία των developers προδίδεται από την ρευστότητα του collision detection, με τον εαυτό μας να αναμιγνύεται συχνά με το περιβάλλον. Τα cell-shaded γραφικά του τίτλου μεταδίδονται μέσω όμορφων animations, στολίζονται με έντονα, λαμπερά χρώματα και θα έλεγα πως χαρακτηρίζονται από μία αφαιρετικότητα που δημιουργεί την εντύπωση ενός καλογυαλισμένου τίτλου του Nintendo 64. Η μουσική βασίζεται αναμενόμενα σε αυτή των ιθαγενών και πρόκειται για ευχάριστα θέματα, τα οποία κυρίως λόγω αγνοίας περί του αντικείμενου φέρνουν στον νου ανατολίτικες κλίμακες.