Lost Sphear Review

Το Lost Sphear είναι ένα retro JRPG επηρεασμένο από τα κλασσικά πολυαγαπημένα RPG των παλαιότερων ετών, το οποίο στηρίζει την ιστορία του επάνω σε μια ιδέα : Ότι οι αναμνήσεις είναι η βάση της ύπαρξης. Ας το πιάσουμε όμως από την αρχή.

Υπάρχει ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων εκεί έξω που όταν ερωτηθεί ποιός είναι ο μεγαλύτερος φόβος του, οι απαντήσεις θα ποικίλουν κυμαινόμενες ανάμεσα σε, ζωύφια, κτήνη, πτηνά, ύψη, φόβους για το άγνωστο, το σκοτάδι, τη θάλασσα, την μοναξιά, ακόμη και τον θάνατο. Είτε ήταν ένα παιδικό/εφηβικό όνειρο ή γεγονός που μας σημάδεψε, είτε μια απλή σκέψη που μας φέρει σε άβολη θέση κάθε φορά που τη ανακτούμε στο μυαλό μας, οι περισσότεροι έχουμε μερικές μελανές σελίδες που καταχωνιάζουμε σε ψυχικά συρτάρια αποφεύγοντας την εξωτερίκευση και συζήτηση για αυτές. Και είναι απολύτως λογικό να μη μιλά κανείς για αυτά, αφού αποτελούν πολύ προσωπικά κομμάτια του ψυχισμού του και οποιαδήποτε εξωτερίκευση τους αφήνει ένα αίσθημα λεπτής ανασφάλειας, ακόμη και στον πιο συνηθισμένο στην ιδέα του να είναι ψυχικά εκτεθειμένος.

Η απώλεια είναι ένα αίσθημα που μας συνοδεύει από την βρεφική ηλικία, τότε που η επιβίωση μας εξαρτάται αποκλειστικά από την μητέρα μας. Υπάρχει από τότε, και εκδηλώνεται σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μας, λιγότερο ή περισσότερο έντονα, ως ανησυχία ή φοβία, εξαρτώμενη πάντα από πολλούς παράγοντες ψυχοβιολογίας. Ακριβώς επειδή η απώλεια είναι γραπωμένη επάνω στην ανασφάλεια και την ανάγκη, έχει χρησιμοποιηθεί ως μοτίβο, σε διάφορες παραλλαγές, από πολλούς ανθρώπους της τέχνης. Συναντάται έντονα στη μουσική, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και σχεδόν σε όλες τις μορφές τέχνης, πόσο μάλλον στα βιντεοπαιχνίδια που οι δυνατότητες ανάπτυξης της έννοιας της απώλειας, είναι άπειρες και απεριόριστες.

Μια φοβία που θυμάμαι έντονα να με απασχολεί μεγαλώνοντας, είναι η ανησυχία της απώλειας των αναμνήσεων. Δεν μπορούσα να δεχτώ, σε σημείο να ανησυχώ έντονα, το ότι μεγαλώνοντας, δεν θα θυμάμαι όσα συνέβησαν. Κι αν ξεχάσω τις λιγοστές αναμνήσεις από ανθρώπους που έχουν φύγει από τη ζωή;; Τι θα κάνω;; Έχω κάποιες αναμνήσεις που θεωρώ σημαντικές τώρα. Σε 20…30…50.. χρόνια θα τις θυμάμαι;;; Μα δεν γίνεται να τις ξεχάσω… είναι σημαντικές. Και βουτούσα ένα πρόχειρο σημειωματάριο και έγραφα πράγματα. Και μεγάλωσα και ούτε τα μισά δεν θυμάμαι. Ίσα-ίσα που κατέληξα να έχω σκόρπιες εικόνες από λεπτομέρειες που εκείνη την εποχή θεωρούσα πολύ συνηθισμένες και ασήμαντες, ενώ τα πράγματα που ήταν «σημαντικά» έχουν σβηστεί από το μυαλό μου, λες και τα ξέχασα επίτηδες. Και όταν συναντώ μαζεύοντας τα πράγματα μου κανένα σημειωματάριο/ημερολόγιο και το ξεφυλλίζω, με πιάνουν τα γέλια, και τελικά χαίρομαι που τα ξέχασα.

Τώρα πια… όλοι μας πολύ ή λίγο εκφράζουμε την ανάγκη να κρατήσουμε αναμνήσεις από χαρούμενες στιγμές. Και είναι πανεύκολο με τη βοήθεια της τεχνολογίας και την λήψη φωτογραφιών. Δεν ξέρω αν το ξεθώριασμα της φοβίας μου οφείλεται σε αυτό, ή στο ότι μεγάλωσα και συνειδητοποίησα ότι αντικειμενικά δεν γίνεται θα θυμάμαι τα πάντα. Αλλά βασικά, δεν θέλω κιόλας να το κάνω, μιας και ό,τι είναι να μείνει στο μυαλό μου θα μείνει χωρίς να το κάνω χειροκίνητα, χωρίς να γράψω, και χωρίς να σώσω ούτε μια φωτογραφία σε κάποιο σκληρό δίσκο. Αν μη τι άλλο όμως, ακόμα και τώρα η σκέψη του να ξυπνήσω ένα πρωί χωρίς να θυμάμαι απολύτως τίποτα, με φέρνει σε δύσκολη θέση, για πάρα πολλούς προσωπικούς λόγους.

Οι αναμνήσεις θεωρώ πως είναι ένα βασικό κομμάτι του εαυτού μας που διαμορφώνουν την ταυτότητα και το είναι μας. Στο Lost Sphear, οι αναμνήσεις είναι η βάση της ύπαρξης, όπως αναφέραμε. Ο πρωταγωνιστής, Kanata, και οι φίλοι του προσπαθούν να επαναφέρουν στην αρχική του μορφή έναν κόσμο λειψό. Ένα σωρό πράγματα και μέρη, εξαφανίστηκαν αφήνοντας ένα λευκό σύννεφο στη θέση τους. Πολεμώντας πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους τέρατα-εχθρούς ο Kanata ( τονίζεται στο πρώτο –α-), είναι σε θέση  να επαναφέρει τις αναμνήσεις , και να αποκαταστήσει τον κόσμο μαζί με τους συντρόφους του. Το concept αναδεικνύει με έναν όμορφο, αλληγορικό τρόπο την σημαντικότητα των αναμνήσεων, και με αγγίζει ίσως λίγο παραπάνω από κάποιους άλλους γιατί μου θυμίζει παιδικούς και εφηβικούς προβληματισμούς που αποφεύγω ακόμη και σήμερα να εκφράσω.

Όλο αυτό, στήνεται σε έναν όμορφα σχεδιασμένο κόσμο, με μια πλούσια παλέτα χρωμάτων και ομαλών animation. Όταν πρόσεξα ότι οι δημιουργοί είναι αυτοί που έφτιαξαν και το I am Setsuna το 2016, το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι ο κόσμος θα είναι περιορισμένος σε σκηνικά και χρώματα όπως το προηγούμενο παιχνίδι του Tokyo RPG Factory στούντιο, της Square Enix. Όμως από πλευράς σχεδιασμού του κόσμου, και μουσικής υπόκρουσης, η δουλειά τους βελτιώθηκε πολύ, οπτικά και ακουστικά. Αν και για να είμαι ειλικρινής προτιμώ το soundtrack του πρώτου παιχνιδιού, ακόμη και αν δεν είναι τόσο πλούσιο όσο του Lost Sphear. Το μοναχικό πιάνο του I am Setsuna αγγίζει το δικό μου γούστο και βγάζει περισσότερη μελαγχολία. Στο ίδιο μήκος κύματος μελαγχολίας βρίσκεται και το Lost Sphear, τόσο σε πολλά σημεία του κόσμου του, που κυριαρχούν κρύες αποχρώσεις, όσο και στη μουσική που το ντύνει. Γενικότερα όμως η συνολική εικόνα όλων των στοιχείων που το αποτελούν, δίνει ένα αίσθημα ελπίδας που στο πρώτο παιχνίδι ξεκάθαρα απουσίαζε.

Οι ήρωες μας δεν έχουν κάτι φοβερό. Είναι κομμάτια μιας κλασσικής συνταγής ηρώων σε τέτοια παιχνίδια. Οι συζητήσεις μεταξύ τους είναι τυπικές, απλές χωρίς υπερ-αναλυτικά νοήματα και βαθυστόχαστους προβληματισμούς, εκτός από ορισμένες στιγμές που σηκώνουν λίγο παραπάνω εμβάθυνση. Είναι διαφορετικοί μεταξύ τους ως χαρακτήρες, και ο  καθένας έχει τα δικά του skills στη μάχη, γεγονός που μου επιτρέπει να ξεκινήσω να μιλώ για το κομμάτι του gameplay.

Τι να πρωτοαναφέρω εδώ…; Οι δημιουργοι θέλησαν να πάρουν ό,τι στοιχείο υπάρχει στα κλασσικά μεγάλα και γνωστά RPG παιχνίδια που αγαπήθηκαν, και να το βάλουν στο παιχνίδι τους. Βασίστηκαν πολύ στο Chrono Trigger και στα Final Fantasy, που όσοι τα πρόλαβαν, καταλαβαίνουν ότι η επιλογή ήταν για ευνόητους λόγους. Το σύστημα μάχης με τους εχθρούς, είναι active turn based. Αυτό από μόνο του, αναβαθμίζει το gameplay δίνοντας την ευκαιρία για πιο στρατηγικές επιθέσεις αλλάζοντας την θέση του παίκτη στη μάχη. Υπάρχουν όπλα για τους παίκτες και η δυνατότητα να αναβαθμιστούν συνεχώς. Υπάρχουν και μαγικά spells που μπορούν να προστεθούν στον κάθε ένα, αφού συνδυαστούν με άλλα πράγματα που βρίσκει ο παίκτης στην πορεία του παιχνιδιού. Υπάρχουν buffs για τους παίκτες, από συγκεκριμένα φαγητά, (που δίνουν συγκεκριμένα buff) για τα οποία πρέπει αρχικά, να βρεθούν από εμάς όλα τα υλικά, και έπειτα, να επισκεφθούμε το εστιατόριο και να τα δώσουμε στον σεφ. Υπάρχουν και κάποιες κατασκευές που δίνουν κάποια buff σε όλο τον κόσμο (π.χ να υπάρχει περισσότερο critical chance αλλά λιγότερο defense), όπως και κάτι σαν τα Limit Breaks του Final Fantasy VII, που αφού φορτίσουν, το επόμενο  skill ή επίθεση είναι πιο δυνατά.

Ο κόσμος είναι γεμάτος πράγματα που μαζεύεις για να φτιάξεις και να αναβαθμίσεις ικανότητες και αντικείμενα και η συλλογή καταντά βαρετή από ένα σημείο και μετά. Υπάρχουν και ειδικές στολές που θυμίζουν πάρα πολύ Xenogears ( ονομάζονται Vulcosuits) που θυμίζουν ρομπότ, οι οποίες είναι διαθέσιμες από ένα σημείο και μετά, αλλά σπάνιες και δύσκολο να χρησιμοποιηθούν πολλές φορές. Τα mechanics του παιχνιδιού είναι τόσο φουσκωμένα με πράγματα παρμένα από διάφορα καλά RPG παιχνίδια, που εμένα με κούρασαν. Αυτό που έκανα κατά βάση ήταν να αναβαθμίζω τα όπλα μου με κάθε ευκαιρία μιας που οι αναβαθμίσεις ήταν πολύ συχνές και εύκολες, και να έχω αρκετή δύναμη ώστε να μην μπω ιδιαίτερα στη διαδικασία του να ψάξω υπερβολικά όλα τα spells και με τι συνδυάζονται. Εφόσον μπορούσα να το κάνω με αυτόν τον τρόπο, δεν βρήκα κανένα λόγο να ξοδέψω χρόνο στην ενασχόληση με τόσες πολλές λεπτομέρειες.

Μην το πάρετε στραβά. Θεωρώ πως η ενασχόληση με τα mechanics είναι ένα βασικό κομμάτι των RPG παιχνιδιών και αναπόσπαστο από τον νοσταλγικό ρομαντισμό τους. Αλλά το Lost Sphear είναι ένα παιχνίδι 20-25 περίπου ωρών και τα mechanics που υπάρχουν σε αυτό νιώθω ότι προορίζονται για ένα παιχνίδι 80 και 100 ωρών. Πάνω που τα συνηθίζεις και νιώθεις άνετα με αυτά, το παιχνίδι τελειώνει. Οπότε για εμένα, η ύπαρξη τόσων λεπτομερειών δεν έχει νόημα αφού δεν προλαβαίνει ο παίκτης να ασχοληθεί. Νιώθω ότι είναι  φουσκωμένο με ένα σωρό ωραίες ιδέες από κορυφαία παιχνίδια του είδους, αλλά τελικά χάνει το δικό του χαρακτήρα. Πιο παραστατικά, το έχω στο μυαλό μου σαν σούπα, μέσα στην οποία έχουν ρίξει πάρα πολλά νόστιμα υλικά αλλά η γεύση της στο τέλος είναι τόσο ανάμεικτη, που κανένα από τα υλικά δεν ξεχωρίζει αρκετά για να δώσει την βασική γεύση.

Αυτό που έκανε εκείνα τα κλασσικά παιχνίδια που το ενέπνευσαν, να ξεχωρίσουν και να αγαπηθούν, ήταν η ταυτότητα τους. Το Lost Sphear έχει στοιχεία από όλες τις ταυτότητες, αποτελώντας ένα love letter για όσους αγάπησαν το είδος των RPG παιχνιδιών. Θα το πρότεινα σε όσους είναι σε νοσταλγική διάθεση και έχουν όρεξη να βιώσουν στιγμές και να ασχοληθούν με κάτι που θα φέρει πολλές αναμνήσεις στο μυαλό τους. Σε μια πτώση τιμής θα είναι ότι πρέπει. Ακόμη και αν οι 20 ώρες είναι πολλές για κάποιον, υπάρχει η δυνατότητα του quick save που επιτρέπει να πιάσει κανείς το παιχνίδι όποτε θέλει και για όσο χρόνο διαθέτει, χωρίς πίεση.