Okami HD Review

Κυκλοφορώντας για πρώτη φορά στο PlayStation 2, το 2006 στην Ιαπωνία και Αμερική, και το 2007 στην Ευρώπη και Αυστραλία, το Okami κατάφερε να κλέψει βραβεία, εντυπώσεις, και κυρίως τις καρδιές των gamer που ασχολήθηκαν μαζί του. Παρά τις επανακυκλοφορίες του στο PlayStation 3 και το Wii, δηλώνει την παρουσία του για άλλη μια φορά στην τρέχουσα γενιά, με την τελική και ολοκληρωμένη remastered μορφή του. Στο Okami εργάστηκε η Clover Studio, η οποία ξεκίνησε ως ανεξάρτητη εταιρία χρηματοδοτούμενη από την Capcom, έγινε ημιαυτόνομη, και τελικά διαλύθηκε μη μπορώντας να ακολουθήσει τα μεγαλύτερα franchise της εταιρίας. Πολλοί από τους δημιουργούς απορροφήθηκαν από άλλα studio αργότερα και δούλεψαν επάνω σε σπουδαία παιχνίδια. Τόσο ο Shinji Mikami, όσο και οι Atsushi Inaba και Hideki Kamiya απορροφήθηκαν από την PlatinumGames, γνωστή για τα Bayonetta, Vanquish και το πλέον πρόσφατο Nier: Automata, με τον πρώτο λίγο μετά το Vanquish, να δημιουργεί το δικό του studio με όνομα Tango Gameworks και δημιουργικά ελεύθερος πια, να είναι υπαίτιος για τα πολύ γνωστά Evil Within παιχνίδια.

Δεν είναι μόνο οι δημιουργοί, που εργάστηκαν επάνω στο Okami, ο λόγος που ακόμη και μετά από μια δεκαετία το χρώμα του παραμένει έντονο, αλλά το ίδιο το παιχνίδι από άκρη σε άκρη. Τον τελευταίο χρόνο τα remasters κυκλοφορούν το ένα μετά το άλλο,  μερικές φορές χωρίς λόγο επανακυκλοφορίας. Τις περισσότερες φορές φαίνεται ξεκάθαρα ο χρόνος που έχει περάσει από την πρώτη κυκλοφορία του, με αποτέλεσμα το gameplay να είναι  αρκετά ξύλινο και καθόλου απολαυστικό. Αυτό περίμενα να συμβεί και με το Okami. Η αλήθεια είναι ότι ένα παιχνίδι που βασίζεται και ξεχωρίζει με το εικαστικό του, δεν μπορεί να παλιώσει ποτέ. Το gameplay του όμως είναι ένα σημείο που  κινδυνεύει. Ειδικά το  Okami που συγκρίνεται και περιγράφεται από πολλούς ως κλώνος των Zelda παιχνιδιών, με έβαλε σε σκέψεις προτού το ξεκινήσω. Πόσο πια να χρησιμοποιηθεί αυτή η συνταγή; Όσο και αν έχει αγαπηθεί, μερικά πράγματα που είναι στο παρελθόν, καλό είναι να τα αφήνουμε εκεί. Μπορεί το εικαστικό και οι βελτιώσεις στο Okami HD να κρατήσουν το εξαιρετικό επίπεδο του παιχνιδιού όσο ψηλά ήταν και το 2006;

Ας πιάσουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Το Okami είναι ένα action-adventure παιχνίδι με μερικά RPG στοιχεία, puzzles, ένα σωρό side quests και ένα πολύ ενδιαφέρον σενάριο, επηρεασμένο από ασιατικούς μύθους. Ο κεντρικός χαρακτήρας, και ως επακόλουθο αυτός, ή μάλλον αυτή, που ελέγχουμε εμείς είναι η Amaterasu, η θεά του Ήλιου, η οποία έχει τη μορφή μια λευκής λύκαινας. Η εισαγωγή του παιχνιδιού αναφέρεται στο παρελθόν, για το οποίο δεν θέλω να μιλήσω πολύ. Το βασικό όμως είναι ότι ένας δαίμονας με οκτώ κεφάλια, εν ονόματι Orochi, κλείστηκε σε μια σπηλιά και λυτρώθηκε το χωριό Kamiki το οποίο κινδύνευε. Στο παρόν του παιχνιδιού όμως, κάποιος απρόσεκτος χαρακτήρας που δεν πίστευε τον μύθο, ελευθέρωσε τον δαίμονα ξανά και το χωριό κινδυνεύει πάλι. Η Sakuya, το ξωτικό και προστάτιδα του χωριού, καλεί την Amaterasu για να βοηθήσει. Έτσι ξεκινά η περιπέτεια της λύκαινας, παρέα με τον αστείο, μικροσκοπικό καλλιτέχνη φίλο της που ακούει στο όνομα Issun, με σκοπό να σπάσει η κατάρα και να ηττηθεί ο δαίμονας που ελευθερώθηκε

Ολόκληρο το παιχνίδι βασίζεται πολύ στο concept της ζωγραφικής, συγκεκριμένα σε ένα είδος ασιατικής ζωγραφικής που χρησιμοποιεί το μαύρο μελάνι. Και το υποστηρίζει με μεγάλη επιτυχία. Από το εικαστικό που δίνει το ύφος της ζωγραφιάς, μέχρι την ίδια την πλοκή, με τους δαίμονες να αντικαθιστούν την πολύχρωμη φύση, αφήνοντας πίσω ένα άχρωμο περιβάλλον και σύννεφα μαύρου και κόκκινου μελανιού. Το concept όμως υποστηρίζεται κυρίως από το ίδιο το gameplay. Πολεμώντας εχθρούς, λύνοντας γρίφους, βοηθώντας μερικούς από τους χαρακτήρες και γενικά προχωρώντας στο παιχνίδι χρειάζεται η celestial brush. Με αυτό το πινέλο, η Amaterasu παγώνει το χρόνο, και μετατρέπει την πραγματικότητα σε έναν καμβά. Έτσι, λοιπόν, έχει τη δυνατότητα να ζωγραφίσει επάνω του επηρεάζοντας την πραγματικότητα όταν ο χρόνος ξεπαγώσει και επιστρέψει σε αυτή. Με αυτόν τον τρόπο λύνει γρίφους, ολοκληρώνει διάφορα side quests, πολεμά και αποτελειώνει εχθρούς, προχωρά στο παιχνίδι και ξεκλειδώνει περιοχές, εντοπίζει celestial θεούς και παίρνει δυνάμεις από αυτούς που βοηθούν πολύ στην αποστολή της κ.α. Γνωρίζοντας ότι το παιχνίδι τρέχει στα 30fps, δεν περίμενα πολλά  πράγματα στο gameplay. Παρόλα αυτά, δεν απογοητεύει σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως, οι μάχες είναι απολαυστικές και δεν βρήκα τον εαυτό μου να τις αποφεύγει επίτηδες, όπου δύναται.

Το Okami HD είναι η τελευταία remastered μορφή του παιχνιδιού. Τρέχει σε 4K, και 30fps, και μικροαλλαγές έχουν γίνει, αλλά τίποτα φοβερό. Τα mini games στο loading screen υπάρχουν όπως στο original παιχνίδι, τα motion control για το πινέλο δεν υπάρχουν και λειτουργεί κανονικά χειροκίνητα, η λειτουργία που γυρνώντας την κάμερα δεξιά, πηγαίνει αριστερά, ευτυχώς μπορεί να απενεργοποιηθεί από τις ρυθμίσεις μιας και δείχνει αρκετά την ηλικία του παιχνιδιού, και πέρα από κάποια επαναλαμβανόμενα cutscene που επίσης μαρτυρούν την ηλικία, δεν με ενόχλησε ή κούρασε τίποτα. Μια ωραία προσθήκη είναι ότι από τις ρυθμίσεις είναι εύκολο να αλλάξει το widescreen που έχει το παιχνίδι, στο 4:3 ratio του original παιχνιδιού. Μια σημείωση σημαντική μόνο έχω για όσους ενδιαφέρονται για τα trophies. Παρόλο που το Okami HD είναι ξεχωριστή αγορά, όσοι έχουν στην κατοχή τους το remaster του PlayStation 3 από το 2015, δεν θα μπορούν να κερδίσουν ξανά τα trophies.

Η Zelda-like συνταγή, είναι σαν αυτή του κέικ. Κάνει πάντα τη δουλειά της. Φυσικά και δεν λειτουργεί σε όλα τα παιχνίδια, αλλά όταν εφαρμόζεται σωστά και δένει με το παιχνίδι, το αποτέλεσμα μόνο ωραίο μπορεί να είναι. Και για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις, η ομοιότητα με τα Zelda, ναι, είναι παρούσα, αλλά δεν υπάρχει σε καμία περίπτωση θέμα αντιγραφής που να κάνει άσχημη εντύπωση. Άλλωστε, η θεματολογία του παιχνιδιού και το ιδιαίτερο εικαστικό, όπως και ο τρόπος που αγκαλιάζεται από το παιχνίδι, κρατούν τη διαφοροποίηση σε έναν ικανοποιητικό βαθμό. Ολόκληρη η ασιατική κουλτούρα δένει το παιχνίδι με μύθους, θεούς, τέχνη και ιστορία και του δίνει ένα δικό του ξεχωριστό αέρα.