Call of Duty: WWII Review

Η σειρά Call of Duty κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 2003 και μέχρι σήμερα φτάνοντας αισίως στον 14^ο ετήσιο τίτλο, κατάφερε να αποκτήσει σκληροπυρηνικούς οπαδούς ανά τον κόσμο, να κάνει ακόμα πιο mainstream το multiplayer στις κονσόλες και να αποφέρει συνολικά 15 δισεκατομμύρια δολάρια στις τσέπες της εκδότριας Activision. Τα 3 στούντιο ανάπτυξης που ασχολούνται με τη σειρά, πήγαν πίσω στο χρόνο ξεκινώντας με την πολύ πλούσια θεματολογία του Δεύτερου Παγκοσμίου πολέμου, μεταφέρθηκαν σε παράλληλο σύμπαν του τώρα, έδωσαν δική τους προοπτική σε έναν υποτιθέμενο πόλεμο του μέλλοντος και μας ταξίδεψαν μέχρι το διάστημα. Αναμφισβήτητα τα παιχνίδια που παίρνουν μέρος στον B’ παγκόσμιο πόλεμο αγαπήθηκαν όσο λίγα της σειράς και παραμένουν μέχρι σήμερα στις καρδιές των fans. Είναι γνωστό πως η συνταγή που ακολουθεί χρόνια τώρα το Call of Duty βρίσκει ανταπόκριση στο κοινό κι αυτό φαίνεται από τις εξαιρετικές πωλήσεις που σημειώνει κάθε χρόνο, παρά τη γκρίνια που υπάρχει. Τα υπερκοστολογημένα DLC’s μοσχοπουλάνε και οι fans είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν οτιδήποτε έχει να κάνει με το παιχνίδι. Αυτοί βέβαια από χρονιά σε χρονιά αλλάζουν.

Κάποιοι γνώρισαν το COD ως παιχνίδι με δυνατό και διασκεδαστικό campaign, κάποιοι ως μια πλούσια arcade multiplayer εμπειρία και κάποιοι ως τη κότα με τα χρυσά αυγά που φέρνει χρήμα στην αδηφάγο εκδότρια, που ναι μεν κράζουν, αλλά παρά τη δυσαρέσκειά τους για την επαναληψιμότητα και τον προβληματισμό τους για το που οδεύει η βιομηχανία, δε διστάζουν όποτε ακούν το κάλεσμα να βάλουν το χέρι βαθειά στη τσέπη. Ωστόσο είναι κοινώς αποδεκτό ότι έχει κουράσει. Επιπλέον ο ανταγωνισμός έχει ανέβει κατακόρυφα και το κοινό στο οποίο απευθύνεται έχει πια πληθώρα επιλογών να επενδύσει τον χρόνο του. Η στροφή και η εμμονή της εκδότριας στο φουτουριστικό μέλλον τα τελευταία χρόνια, με τους υπέρ-στρατιώτες, τα wall runs και τα jet packs είχαν αρχίσει πρωτίστως να απομακρύνουν τον κόσμο που αντιτάθηκε με αυτή τη προοπτική, αλλά κι’ αυτόν που τους έδωσε αρχικά μια ευκαιρία. Η κραυγή των fans για επιστροφή στις ρίζες και στα πιο «γήινα» μονοπάτια, (σε συνδυασμό βέβαια με το τρομερά αρνητικό feedback και σχόλια απογοήτευσης) εν τέλει εισακούστηκε. Η Sledgehammer Games η οποία είχε ρόλο βοηθού στο Modern Warfare 3 και μας χάρισε αργότερα το Advanced Warfare,  επιστρέφει τη σειρά ύστερα από 9 ολόκληρα χρόνια μετά το World at War, στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Άραγε η επιλογή αυτή από μόνη της είναι αρκετή;

Το παιχνίδι στηρίζεται σε πραγματικές μάχες και ακολουθεί την 1^st Infantry Division των Αμερικανικών συμμαχικών δυνάμεων στη δεύτερη φάση της τεράστιας κλίμακας πολεμικών επιχειρήσεων του Western Front. Του δυτικού τμήματος δηλαδή της ευρύτερης περιοχής γνωστής ως European theatre, στην οποία διεξήχθηκαν οι πιο σφοδρές και μεγάλες σε απώλειες μάχες. Το WWII επικεντρώνεται στον private Daniels και στην ομάδα του η οποία συμμετέχει στην απόβαση στη Νορμανδία, ενώνεται με τις Καναδικές και Βρετανικές δυνάμεις στην επιχείρηση Cobra προκειμένου να σπάσουν την άμυνα των Γερμανών και να σφραγίσουν τη νίκη στην περιοχή, παίρνει μέρος στην απελευθέρωση του Παρισιού, μεταφέρεται στο Hürtgen Forest στα σύνορα Βελγίου-Γερμανίας γνωστό στην ιστορία για την πιο μακροχρόνια μάχη του Αμερικανικού στρατού καταλαμβάνοντας το Hill 493 και καταλήγει στη τελευταία μεγάλη εκστρατεία των Γερμανών πριν το τέλος του πολέμου στη περίφημη Battle of the Bulge όπου οι Αμερικανοί υπέστησαν τις μεγαλύτερες απώλειες καθόλη τη διάρκεια του πολέμου. 

Βέβαια περισσότερα ως προς τα ιστορικά γεγονότα μάθατε σε αυτές τις λίγες γραμμές, παρά σε αυτά που θα μάθετε μέσα στο παιχνίδι. Δυστυχώς το studio χρησιμοποίησε την ιστορία πιο πολύ ως αφορμή για να πυροβολήσετε Ναζί, παρά ως γεγονότα που περιγράφουν την τραγικότητα του πολέμου. Ασχολείται επιδερμικά με όλες τις μάχες κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο παίκτης να μη μπαίνει ποτέ μέσα στο πετσί του πολέμου. Στην αρχή του παιχνιδιού ξεκίνησα με τρομερή λαχτάρα και συγκίνηση να ξαναβιώσω την απόβαση στη Νορμανδία όπως την είχα βιώσει στο Medal of Honor Frontline του 2002, αλλά η Sledgehammer χρησιμοποίησε την πιο σκληρή και σοκαριστηκή αυτή μάχη απλά ως μια μικρής διάρκειας εισαγωγή για να μας προετοιμάσει για εκεί που πραγματικά το πάει. Το WWII έχει να κάνει με την συντροφικότητα και το «brotherhood» του όλου θέματος που αναπτύσσεται μεταξύ της ομάδας. Ωστόσο αυτό θα είχε πράγματι ενδιαφέρων ακόμα κι αν δεν εμβάθυνε τόσο στα ιστορικά γεγονότα, αν δεν αναλωνόταν στο φθηνό μελόδραμα.

Αν και υποτίθεται ομάδα, το στούντιο επικεντρώνεται σε 3 χαρακτήρες με τους υπόλοιπους απλά να υπάρχουν τριγύρω για να πλαισιώνουν το κενό. Οι χαρακτήρες αυτοί είναι καρικατούρες αρχέτυπων όπως το «καλό» αγροτόπαιδο που θα παρακούσει ακόμα και κρίσιμες για την έκβαση του πολέμου εντολές προκειμένου να σώσει τους άμαχους και τον φίλο του, ο τολμηρός με προβλήματα πειθαρχίας εβραίος κολλητός που δίνει υπόσχεση με τον παίκτη μας να είναι «αδέρφια» to the end, ο αχώνευτος commander officer που μας αποδοκιμάζει αλλά στη πορεία θα ανακαλύψουμε ότι έχει ευαίσθητη πλευρά και ο καλός λοχαγός μέντορας που πιστεύει στην ομάδα και εξυψώνει όταν πρέπει το ηθικό με ομιλίες όπως αυτές που έβγαζε ο διοικητής σας όταν ήσασταν φαντάροι σε εθνικές εορτές και παρακαλούσατε να τελειώσει γιατί το είχατε δαγκώσει απ’ το κρύο. Η αλήθεια είναι ότι το στούντιο κάνει προσπάθειες να καταφέρει ο παίκτης να δεθεί με τον πρωταγωνιστή κι αυτό φαίνεται, το νιώθεις.

Η προσέγγιση όμως και οι επιλογές, θεωρώ ότι είναι άστοχες και δεν έχουν καμία ελπίδα. Όταν κάποιος έχει παίξει το campaign του Battlefield 1 όπου εκεί οι άνθρωποι παρέδωσαν μαθήματα πως μπορεί να στηθεί ένα σοβαρό campaign με ιστορία, μηνύματα, χαρακτήρες με προσωπικότητα, σκηνές που σε άφηναν με το στόμα ανοιχτό και σου διέλυαν τη ψυχή, περίμενα και το Call of Duty να έχει διδαχθεί από τον ανταγωνισμό και να κάνει το come back με περισσότερη ωριμότητα ή τουλάχιστον να έχει το feeling του πολέμου όπως τα παλιά παιχνίδια της σειράς. Δε μπορώ να πω όμως ότι το παιχνίδι είναι απλά ένα skin των προηγούμενων τίτλων. Έχει μερικές εξαιρετικές εκλάμψεις και ιδέες αλλά αυτές αφορούν κυρίως το gameplay το οποίο το χειριστήκαν αξιοπρεπώς με εμφανή σημάδια βελτίωσης.

Πλέον το auto health regeneration δεν υφίσταται και η αναπλήρωση της ενέργειας γίνεται με med packs που βρίσκουμε διάσπαρτα στο χώρο της πίστας ή από τον σύντροφό μας όταν του δώσουμε εντολή με το σταυρόνημα να μας εφοδιάσει. Η Health bar επανέρχεται από το Call of Duty 2 κι αυτό αυτόματα κάνει πιο ανθρώπινο και ευάλωτο τον χαρακτήρα μας, από το να κάθετε όπως κάναμε μέχρι τώρα σε μια γωνιά περιμένοντας να γεμίσει από μόνη της. Επιπλέον σου δίνει την αίσθηση ότι δεν είσαι απλά one man army, αφού όταν σου τελειώσουν οι προμήθειες από med packs, σφαίρες ή χειροβομβίδες μπαίνεις στη διαδικασία να ψάξεις γύρω σου τους συμπολεμιστές σου για να σε εφοδιάσουν, να σου πουν με τα κιάλια τη θέση των εχθρών ή να σου δώσουν χειροβομβίδες στίξης για αεροπορικές επιθέσεις. Ο κάθε ένας προσφέρει συγκεκριμένη βοήθεια και supplies στον παίκτη. Αυτό πραγματοποιείται μέσω ενός μετρητή που γεμίζει ανάλογα με τα kills που κάνουμε μέσα στο παιχνίδι. Μου άρεσε πολύ αυτή η διαδικασία γιατί ένιωσα ότι όντος έχω μια ομάδα μαζί μου που εξαρτώμαι όπως εξαρτούνται κι αυτοί από μένα.

Βέβαια ποτέ δεν ένιωσα ότι ξεμένω από προμήθειες αφού ακόμα κι αν δεν έχει γεμίσει ο μετρητής των συμπολεμιστών μας ο παίκτης μπορεί να πάρει τα όπλα από τα πτώματα των εχθρών, αλλά ακόμα κι αν υπάρξει στιγμή που δεν έχεις σφαίρες και ακόμα πιο σπάνια δεν έχει γεμίσει ο μετρητής του αντίστοιχου συντρόφου που σε εφοδιάζει με το συγκεκριμένο supply, η υπόλοιπη ομάδα θα τελειώσει τη δουλειά για σένα. Στο επτάωρο περίπου ταξίδι που γίνεται μέσα από 11 κεφάλαια, ο παίκτης θα βρει μπροστά του μια τεράστια ποικιλία από γνωστά όπλα του B’ παγκοσμίου πολέμου (προσωπικά αγαπημένο το φλογοβόλο με το οποίο απολάμβανα να κάνω τους Ναζί φλαμπέ) , θα οδηγήσει τζιπ, αεροπλάνο, τανκ, θα καταρρίψει με αντιαεροπορικά και γενικά έχει αρκετά πράγματα να κάνει που θα ανεβάσουν την αδρεναλίνη στα ύψη. Μου άρεσαν ιδιαίτερα τα κεφάλαια με τους stealth μηχανισμούς κι εδώ είδα ακόμα μια ευχάριστη έκπληξη στο gameplay. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο που παίζουμε στο Παρίσι με την αντιστασιακή Rousseau η οποία μεταμφιέζεται σε Ναζί αξιωματικό που διεισδύει στη βάση του εχθρού προκειμένου να φυτέψει εκρηκτικά, δίνοντας έτσι το σήμα να ξεκινήσει η εξέγερση που θα απελευθερώσει την πόλη. Ο παίκτης καλείται να απομνημονεύσει τα στοιχεία της ψεύτικης ταυτότητας όπως το όνομα, από ποιο τάγμα του εχθρού κατάγεται, τον στρατηγό που υποτίθεται έχει, τον σκοπό της επίσκεψής του, το τι φορά ο σύνδεσμος που έχει η αντίσταση μέσα και το σωστό συνθηματικό που πρέπει να του πει.

Να είστε σίγουροι πως όλα αυτά θα σας ερωτηθούν και θα πρέπει να δώσετε μέσα από ένα μενού που εμφανίζεται στην οθόνη τη σωστή απάντηση. Επιπλέον ο στρατηγός που κάνει κουμάντο εκεί είναι ο άνθρωπος που δολοφόνησε τον άντρα και το παιδί της. Για μένα προσωπικά αυτό το κεφάλαιο είναι η πιο δυνατή στιγμή του παιχνιδιού. Τόσο «παικτικά» όσο και συναισθηματικά. Υπάρχουν επίσης και μερικές ακόμα όμορφες πινελιές που δυστυχώς έμειναν ανεκμετάλλευτες, όπως το να βοηθήσεις τυχαίους στρατιώτες από Ναζί που πάνε να τους σκοτώσουν. Εκτός όμως από trophies δεν προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό. Από την άλλη η AI των αντιπάλων είναι σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ τραγική. Βρέθηκα αρκετές φορές σε φάση που χρειαζόταν stealth, να είμαι σε απόσταση 3 μέτρων μπροστά από τον εχθρό χωρίς να με βλέπει και οι συμπολεμιστές τις ομάδας μου να περνούν από δίπλα τους σα να είναι αόρατοι.

Και πάμε στο multiplayer κομμάτι που έχουν γίνει κοσμοϊστορικές αλλαγές στη σειρά και έχουμε να πούμε αρκετά. Μη φανταστείς ότι άλλαξαν πολλά πράγματα στα modes. Αυτά είναι ακριβώς ίδια όπως τα ξέρεις με τη μόνη διαφορά ότι προστέθηκε το War.  Πριν μιλήσουμε όμως γι’ αυτό αναφορικά τα modes είναι τα Team Deathmatch, Domination, Search & Destroy, Kill Confirmed, Gridiron (σαν το Capture the flag αλλά με μπάλα αντί για σημαία), Capture the Flag, Free for All, Hardpoint και το νέο War. Το War είναι μια σειρά από αποστολές επίθεσης και άμυνας απεριορίστου χρόνου. Αποτελείται από 12 άτομα χωρισμένα σε δυο ομάδες των έξι, όπου σε τρεις μοναδικούς χάρτες που υπάρχουν μόνο στο mode αυτό οι παίκτες, καλούνται να επιτεθούν στο φρούριο της αντίπαλης ομάδας εκπληρώνοντας αποστολές που έχουν να κάνουν με το σαμποτάρισμα μηχανών και κανονιών ή να καταστρέψουν κάποιο συγκεκριμένο στόχο. Η άλλη ομάδα πρέπει να προστατέψει τη βάση της στήνοντας οδοφράγματα, πολυβόλα ή χτίζοντας τοίχους. Είναι μια ενδιαφέρουσα προσθήκη που ξεφεύγει λίγο από αυτά που μας έχει συνηθίσει η σειρά.

Απαιτεί πολύ καλή συνεργασία και συνεννόηση που ασφαλώς όπως καταλαβαίνετε αυτό συμβαίνει μόνο αν πάτε ως ομάδα. Επίσης να ξέρετε ότι οι ηρωισμοί πληρώνονται ακριβά. Οι υπόλοιποι χάρτες που συναντούμε και αφορούν όλα τα άλλα modes είναι εννιά. Υπάρχει και ένας δέκατος ο Carentan για όσους θυμούνται, που επιστρέφει επανασχεδιασμένος από το Call of Duty και Call of Duty 2 αλλά, απευθύνεται μόνο σ’ αυτούς που θα πληρώσουν 50€ στο season pass.  Οι χάρτες έχουν ποικιλία και όλοι θα βρουν από ένα αγαπημένο σημείο να καμπερωθούν. Σκοπός των υπόλοιπων είναι να μάθουν τα σημεία αυτά και να τους ξετρυπώσουν! Πέρα απ’ τη πλάκα οι χάρτες όντος είναι καλοφτιαγμένοι και ποικιλόμορφοι και είμαι σίγουρος ότι οι fans θα τους λατρέψουν. Ο παίκτης κατά την είσοδό στο multiplayer, έχει να επιλέξει ανάμεσα σε πέντε κλάσεις τις λεγόμενες Divisions, οι οποίες ουσιαστικά είναι ο τρόπος παιχνιδιού που αρέσκεται να παίζει. Δηλαδή αν θα επιλέξει να παίζει με Sniper, καραμπίνα, assault, machine gun ή SMG.

Η κάθε μια Division έχει δικά της χαρακτηρίστηκα που όσο ο παίκτης παραμένει σε αυτή, δίνουν επιπλέον ικανότητες και game styles. Το Call of Duty αυτή τη φορά σαφώς επηρεασμένο από το άλλο παιδί της οικογένειας Activision, Destiny μας πρωτοπαρουσιάζει το Headquarter. Έναν κεντρικό social hub χώρο δηλαδή στα πρότυπα του Tower, όπου οι παίκτες μαζεύονται μετά από κάθε αποστολή, γνωρίζουν άλλους παίκτες, μπορούν να κάνουν inspect το εξοπλισμό και τα χαρακτηριστικά τους, να τους ενσωματώσουν αν θέλουν στο party τους και να φύγουν μαζί για οποιαδήποτε on line δραστηριότητα. Στο χώρο αυτό υπάρχουν επίσης δραστηριότητες που ο παίκτης μπορεί να ασχοληθεί μόνος του ή με παρέα. Από το να εξασκηθεί στη σκοποβολή δοκιμάζοντας παράλληλα το νέο όπλο που πήρε ή να τεστάρει σε έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο τα 15 διαθέσιμα scorestreaks πριν τα ενσωματώσει στον παίκτη του, αλλά και να λάβει συμμετοχή σε κάποια mini games, όπως η 1V1 αρένα. Σε αυτή ύστερα από σειρά προτεραιότητας μάχεστε με ένα τυχαίο παίκτη σε αγώνα 3 γύρων ενώ το κοινό που βρίσκεται κοντά μπορεί να παρακολουθεί.

Πιο δίπλα υπάρχει ένας χώρος νοσταλγίας όπου ο παίκτης μπορεί πληρώνοντας με Armory Credits (το νόμισμα του παιχνιδιού) να παίξει παιχνίδια της Activision από την εποχή του Atari όπως Pitfall, Seaquest ή Fishing Derby, ανάμεσα σε μια συλλογή 15 παιχνιδιών. Η ουσιαστική ύπαρξη αυτού του hub όμως είναι ότι από δω παίρνετε τα Contracts και τα Orders. Ta Contacts είναι αποστολές ορισμένου χρόνου που ζητούν συγκεκριμένα πράγματα όπως να φέρουμε εις πέρας έναν αριθμό από kills ή headshots γενικά ή σε συγκεκριμένα modes. Ότι ήταν δηλαδή τα Bounties στο Destiny. Αυτά μας ανταμείβουν με Armory Credits με τα οποία κάνουμε μέσα από τα collections αγορές (προς το παρόν μόνο με armory credits) και αφορούν εξοπλισμό για τα όπλα μας, στολές, emotes ή skins. Τα Orders είναι ότι το Milestone στο Destiny. Οι ημερήσιες και εβδομαδιαίες αποστολές δηλαδή που ανταμείβουν με xp points, Supply Drops (loot boxes) και βαθμούς για το social rank, που καθώς ανεβαίνει ξεκλειδώνει διάφορα καλούδια όπως ξεχωριστά tag cards, skins ή Armory Credits.

Τα Supply Drops προς το παρόν δίνονται μόνο μέσω των Orders ή μετά από κάθε match τυχαία σε έναν ή περισσότερους παίκτες. Πέφτουν κυριολεκτικά από τον ουρανό μπροστά στα μάτια όλων των παικτών που βρίσκονται στο χώρο οι οποίοι βλέπουν τι παίρνουμε όπως εμείς αντίστοιχα τα δικά τους. Λέω προς το παρόν γιατί σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση στο Support της Activision τα Call Of Duty Points θα γίνουν διαθέσιμα προς αγορά στις 14 Νοεμβρίου. Τα COD Points είναι κάτι αντίστοιχο με τα Microsoft Points. Θα αγοράζουμε πόντους και θα τους εξαγοράζουμε μέσα στο παιχνίδι σε supply drops ή σε ότι αποφασίσει να τα ενσωματώσει η Activision. Με τον τρόπο αυτό ο παίκτης θα μπορεί να αγοράσει με πραγματικά χρήματα όσα supply drops επιθυμεί και να τα ανοίγει μπροστά σε όλους. Υπάρχει βέβαια και αντίστοιχο Order που απαιτεί να δεις κάποιον να ανοίγει supply drop. Για ευνόητους λόγους τα COD Points ύποπτα απουσίαζαν στο launch του παιχνιδιού. Ακόμα κι αυτοί που έχουν ήδη το season pass ή έκαναν pre-order την Digital Edition του παιχνιδιού (κερδίζοντας δωρεάν 1.100 COD Points) δεν έχουν πρόσβαση μέχρι το πέρας 1,5 βδομάδας μετά το launch.

Ξέρουμε ότι ο στόχος όλων των εταιριών που εκδίδουν ανάλογα παιχνίδια είναι να κρατήσουν όσο το δυνατών περισσότερο τον κόσμο στους servers τους, για να έχουν τη δυνατότητα να του αποσπάσουν περισσότερα χρήματα. Εκεί γι’ αυτές κρίνεται και η επιτυχία άλλωστε. Η Activision αυτή τη φορά πρωτοπόρησε με ομολογουμένως αρκετά ευφάνταστες ιδέες αλλά και τεχνικές ώθησης στα microtransactions που ναι μεν όπως ισχυρίζεται ακόμα δεν έχει χρησιμοποιήσει, αλλά προφανώς αν ο κόσμος δεν αντιδράσει είναι σίγουρο πως θα εφαρμόσει και μάλιστα θα δείξει το δρόμο στους υπόλοιπους. Τώρα το ποιος ακριβώς θα βγει κερδισμένος, δε ξέρω αν σας είναι ξεκάθαρο αλλά μάλλον μπορείτε να το κρίνετε μόνοι σας.

Επίσης να αναφέρω πως τα πράγματα στους Servers ήταν απελπιστικά. Περισσότερη ώρα χαλούσα στο να καταφέρω να συνδεθώ παρά έπαιζα. Κολλήματα, πετάγματα από τον Server, στο Headquarter τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε κόσμος, όταν έκανα invite κάποιον ή πήγαινα εγώ σε αυτόν ο ένας από τους δυο εμφανιζόταν έξω απ’ την πίστα να πέφτει στο απύθμενο κενό, σειρά αναμονής μέχρι και τρία τέταρτα μέχρι να συνδεθώ στους servers και άλλα τέτοια «όμορφα». Θα περίμενε κανείς από έναν κολοσσό του gaming κι εφόσον προϋπήρξε η beta, τεχνικά θέματα όπως αυτά μέχρι την κυκλοφορία να είχαν λυθεί. Βέβαια όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι την ώρα που έγραφα αυτές τις γραμμές. Σίγουρα εικάζω ότι όλα αυτά το προβλήματα θα λυθούν με updates σύντομα.

Τα ζόμπι είναι ένα αγαπημένο mode (Nazi Zombies στο WWII) με αρκετούς οπαδούς και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της σειράς αρκετά χρόνια τώρα από το World at War απ’ όπου και πρωτοεμφανίστηκε. Πρόκειται για ένα τετραπλό co-op παρόμοιο με το Horde του Gears of War. Αποτελείται από κύματα ζόμπι, που όσο οι παίκτες προχωρούν στο επόμενο κύμα ολοένα αυξάνονται και δυσκολεύουν. Οι παίκτες μαζεύουν χρήματα με τα kills που κάνουν, τα οποία χρησιμοποιούν για να ανοίξουν νέες περιοχές και να αγοράσουν απ’ τα vendors που υπάρχουν διάσπαρτα στη πίστα πάνω στους τοίχους, όπλα, σφαίρες, attachments, armor και διάφορα άλλα, με σκοπό ασφαλώς να καταφέρουν να επιβιώσουν μέχρι το τέλος. Η ιστορία στο Nazi Zombies έχει να κάνει με την τελική προσπάθεια του τρίτου Ράιχ μέσω κρυφών πειραμάτων να μεταβάλει την εξέλιξη του πολέμου δημιουργώντας στρατιές από ζόμπι. Η μηχανικός Mari στάλθηκε μαζί με τρεις ακόμα ειδικούς σε αποστολή ανάκτησης κλεμμένων τεχνουργημάτων από τους Ναζί χωρίς να γνωρίζουν τι πραγματικά συμβαίνει. Πηγαίνοντας με το τρένο στον προορισμό τους ένα τεράστιο πλάσμα/ζόμπι επιτίθεται στο βαγόνι τους κι έτσι ο αγώνας για επιβίωση ξεκινάει. Υπάρχουν νέες προσθήκες στο mode όπως είναι το σύστημα κλάσης που αποτελείται από τα Medic, Support, Offence και Control όπου το καθένα φυσικά προσφέρει διαφορετικές ικανότητες στους παίκτες. Τα perks έχουν ονομαστεί Raven Mods ενώ υπάρχει τεράστια ποικιλία από consumables, power-ups, attachments και skins που θα ικανοποιήσουν και τους πιο απαιτητικούς. Προσωπικά ποτέ δε μου άρεσαν το ζόμπι στα παιχνίδια Call Of Duty, όμως αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένα αρκετά διασκεδαστικό (ειδικά αν παίζεις με παρέα) mode που οι λάτρες των προηγούμενων θα το αγαπήσουν εξίσου.     

Ως προς τα γραφικά το παιχνίδι είναι αρκετά εντυπωσιακό, οι περιοχές και οι χαρακτήρες είναι προσεκτικά σχεδιασμένοι και τα εφέ στις μάχες αποδίδουν όσο πρέπει ώστε να νιώσεις μέσα σε πόλεμο. Τα σταθερά 60 fps μέσα στο ξέφρενο ρυθμό της μάχης είναι σαν σαντιγί πάνω σε παγωτό! Ο ηχητικός τομέας είναι για άλλη μια φορά απίστευτος και είμαι σίγουρος ότι θα λατρέψετε τον ήχο που κάνει το όπλο σας κάθε φορά που αλλάζετε σφαίρες!