FIFA 18 Review

Και μετά το παικτικά ανέλπιστα καλό PES 2018, ήρθε η ώρα του, εδώ και μερικά χρόνια, λαοφιλούς FIFA για την κριτική του. Και λέω λαοφιλές διότι δεν γίνεται να μην έχετε παρατηρήσει πως πλέον δεν κυριαρχεί το PES όπως ποτέ άλλοτε, αλλά το «ποδοσφαιράκι» τις ΕΑ Sports και όχι άδικα. Κατάφερε μεθοδικά και με τους πόρους της ΕΑ, να αγγίξει τις καρδιές των ποδοσφαιρόφιλων -ακόμη και αυτών που δε θα άλλαζαν ποτέ το λατρευτό Pro- και να φτάνει στην κορυφή των charts, δίχως να φεύγει από τη 10άδα για πολλές εβδομάδες. Πέρυσι, η σειρά έκανε μια μεγάλη στροφή και ανανέωση αλλάζοντας τη μηχανή γραφικών της από την Impact στην Frostbite Engine, φέρνοντας έναν αέρα φρεσκάδας, ο οποίος χρειαζόταν από τη στιγμή που τα FIFA πέρασαν στην γενιά των PS4/ Xbox One. Φέτος, καθήκον της ΕΑ Sports ήταν να πατήσει πάνω στο FIFA 17 και να συνεχίσει, διορθώνοντας τα περσινά παραπτώματα του, χωρίς φυσικά να παραλείψει τη προσθήκη νέων χαρακτηριστικών. Δεν σας κρύβω ότι με τα σχέδια της ΕΑ για το FIFA 18 προβληματίστηκα και είχα πολλά FIFA να το πάθω.

Πρώτιστος να ξεκαθαρίσουμε πως τα FIFA στοχεύουν στο ρεαλισμό και το simulation της υπόθεσης και άλλωστε για αυτό έχουν κερδίσει και τη μερίδα του λέοντος. Στο FIFA 18 με τις αλλαγές που έγιναν στο gameplay αυτό παύει να ισχύει στο 100%. Τώρα, για καλό ή για κακό δεν ξέρω αλλά σίγουρα εμένα με δίχασε. Ας πάμε όμως στα χαρακτηριστικά πρώτα που έκαναν την εμπειρία σαφώς ανώτερη από πέρυσι και θα ξεκινήσω με το animation σύστημα. Αδιαμφισβήτητα, κάθε χρόνο τα animations γίνονται ολοένα και καλύτερα σε σημείο που αναρωτιέμαι πόσο κοντά είμαστε για να πιάσει «ταβάνι», όμως όταν αυτά αρχίζουν να προσδίδουν περισσότερη «είστε» και όχι στο «φαίνεσθαι» τότε κάτι έχει δουλευτεί πολύ καλά. Αν πέρυσι στο review μιλούσα για απίστευτη αμεσότητα και ανταπόκριση, τότε το FIFA 18 παίζει δυο σκαλιά ψηλότερο στον τομέα αυτό. Η ταχύτητα με την οποία μπορούσα να αλλάξω την κατεύθυνση του παίκτη ή το πόσο εύκολα μπορούσα να κάνω μια -κυριολεκτικά- την τελευταία στιγμή πάσα, πριν με κόψει ο αντίπαλος, είναι εντυπωσιακά ευχάριστη. Αυτό οφείλεται στο Real Player Motion, που το σύστημα animation κάνει render την κίνηση κάθε ένα καρέ και όχι κάθε 60 παραδείγματος χάρη, όπως γινόταν παλιά. Για κάποιον που έχει ξοδέψει τουλάχιστον 40-50 ώρες στο περσινό τίτλο και έχει πάρει το κολλάει η διαφορά εδώ είναι σαν να εξαλείφεται πλασματικά οποιοδήποτε input lag υπάρχει. Και η βελτιωμένη απόκριση προσφέρει τα μέγιστα στο online, που είναι και το κυρίως mode που αναλώνομαι κάθε χρόνο, ιδιαίτερα αν οι ιντερνετικές συνθήκες είναι ιδανικές.

Το σημείο που χώλαινε το FIFA 17 ήταν οι σέντρες που ήταν σε τόσο κακή μοίρα που ευτυχώς η ΕΑ το παραδέχτηκε και δούλεψε αρκετά ώστε να βελτιώσει το σύστημα. Πλέον, οι μπάλες δε φεύγουν σα σακιά στον αέρα χωρις φάλτσα ή και στόχο, χαλώντας έτσι πιθανές φάσεις για γκολ. Δίνεται η δυνατότητα να επιλέξετε με τον κατάλληλο συνδυασμό των L/R κουμπιών χαμηλές, συρτές, μεσαίου ύψους και δυνατές σέντρες. Ψηλοκρεμαστές και θανατηφόρες στο πίσω δοκάρι ή με δύναμη στο ύψος του πέναλτι. Οι επιλογές από τα πλάγια πλέον είναι πάρα πολλές και οι wingers έχουν θα έλεγα το πάνω χέρι όσον αφορά τις επιθετικές επιλογές.

Τρίτη σημαντική αλλαγή είναι αυτή του συστήματος άμυνας, το οποίο αποκτά έναν περισσότερο simulation χαρακτήρα. Από εκεί που το κράτημα του «Χ» και η πίεση του «κύκλου» τη κατάλληλη στιγμή, με βοήθεια δεύτερου παίκτη με το R1 ήταν μια καλή και εύκολη τακτική για πολλούς, θα πρέπει να αλλάξουν πλάνα. Το νέο defending system θα έλεγα πως είναι, αυτό που λέμε, πιο pressure sensitive και όσο περισσότερη δύναμη βάζεις στο κουμπί έχει και την ανάλογη αμυντική αντίδραση. Πάτα το λίγο και απλά θα αρχίζει να τον «τζαρτζάρει». Πάτα το λίγο παραπάνω και θα αρχίζει το παιχνίδι κατοχής 1v1, ένα κλικ παραπάνω και θα τον ρίξεις και στο πιο δυνατό του, θα βγάλει το πόδι για να κόψει πιο έντονα. Ακούγεται κάτι ασήμαντο στο χαρτί, όμως όταν θα το πιάσετε στα χέρια σας θα αισθανθείτε στην αρχή πως δεν μπορείτε να αμυνθείτε με τον ίδιο τρόπο που κάνατε στο FIFA 17, ιδιαίτερα όταν η ΑΙ που βοηθούσε με το R1 έχει μειωμένη αποτελεσματικότητα. Το κακό είναι πως το learning curve μεγαλώνει επικίνδυνα πολύ με αυτές της αλλαγές σε σημείο που ίσως να ξενίσει μια μερίδα παικτών. Εγώ το βρήκα αρκετά πιο δίκαιο σύστημα, αν και χωράει βελτίωση από άλλους τομείς του gameplay που θα μιλήσω παρακάτω.

Μου δίνω πάσα για να έρθω στο κομμάτι που με δίχασε, αυτό της παικτικής αίσθησης που αφήνει το FIFA 18. Έλεγα ότι όλα αυτά τα χρόνια η σειρά στοχεύει στον παράγοντα της διασκέδασης μέσω του ρεαλισμού. Τη σκυτάλη του simulation για φέτος -και πιθανώς μελλοντικά- παίρνει η λογική του «ποδοσφαιρακίου». Κινείται δηλαδή σε πιο videogame πλαίσια αντί για κάτι εντελώς προσομοίωση και για να κάνω την περιγραφή πιο…λαϊκή θα έλεγα πως φέτος αποκτά ψήγματα της αμεσότητας και του γρήγορου στυλ του Pro. Επομένως, το όλο gameplay μεταμορφώνεται ναι μεν σε κάτι πολύ άμεσο και γρήγορο, όμως το ότι από τη μια στιγμή στην άλλη το «τικι-τάκα» γίνεται τόσο εύκολα και με ομάδες 3.5 αστεριών είναι κάπως αλλόκοτο για τα μέτρα και τα σταθμά του FIFA. Σε κάποιους αυτό φαντάζει ιδανικό, όμως προσωπικά που προτιμάω τη σειρά λόγω του sim χαρακτήρα της αυτά τα χρόνια, δεν το βλέπω με το καλύτερο δυνατό μάτι και είμαι επιφυλακτικός σε αυτή την αλλαγή κατεύθυνσης.

Ιδιαίτερα όταν το πρώτο μεγάλο patch του τίτλου, αρχίζει να διορθώνει την ακρίβεια των σουτ, των πασών και τις αντιδράσεις των τερματοφυλάκων, δεν είναι και το καλύτερο σημάδι. Βέβαια, από την άλλη ευνοείται ένα πιο απολαυστικό παιχνίδι με ομάδες χαμηλότερου βεληνεκούς, ναι έχετε την ευκαιρία να κοντράρεται πιο άνετα έναν ΠΑΟΚ με μια Marseille, οπότε ορίστε και ένα θετικό του.

Προχωρώντας στο The Journey, εδώ έχουμε την επιστροφή του story mode του FIFA. Το κινηματογραφικού τύπου αλά «GOAL!” αν θυμάστε την ταινία, campaign με πρωταγωνιστή το αγαπημένο παιδί του λαού, τον Alex Hunter συνεχίζεται. Χωρίς να προσφέρει κάποια βελτίωση στο κομμάτι των μηχανισμών, συνεχίζεται η πλοκή με έξτρα δόσεις ίντριγκα και ποδοσφαιρικού παρασκηνιακού δράματος, σε ένα mode που μόνο προσφέρει πόντους στο πακέτο του FIFA 18 όταν το αγοράσει κάποιος, παρά αφαιρεί. Από την άλλη τα Online, Career και FUT modes συνεχίζουν το βιολί τους και θα σας καθηλώσουν για εκατοντάδες ώρες και φέτος.

Στα του τεχνικού τομέα, παρατήρησα σημαντικές βελτιώσεις σε σχέση με περύσι ιδιαίτερα με ότι έχει να κάνει με τον φωτισμό. Το FIFA 18 βελτιώνει κατά πολύ το πώς ο φωτισμός παρουσιάζει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, προσδίδοντας πιο ρεαλιστικές φωτογραφίες ιδιαίτερα τη νύχτα, ενώ τα μοντέλα των ποδοσφαιριστών και τα πρόσωπα τους είναι ένα σκαλί πιο λεπτομερή από το 17. Αυτό που θα καταλάβει κανείς όμως με γυμνό μάτι είναι πως γενικά η υφή της εικόνας του FIFA 18 είναι πιο ζωντανή και με εντονότερη παλέτα χρωμάτων. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στο κοινό και τις αντιδράσεις του και παρόλο που τα copy-paste μοντέλα βγάζουν μάτι, αντιδρούν έστω σε μπάλες που πάνε στις κερκίδες και έχουν πιο φυσικούς πανηγυρισμούς από άλλες χρονιές. Για ακόμη μια χρονιά, ο ακουστικός τομέας του FIFA οφείλει τη μαγεία του στην αξεπέραστη περιγραφή των Martin Tyler και Alan Smith, η οποία καυτηριάζει σε «real-time” τα ποδοσφαιρικά τεκταινόμενα.

Λίγα λόγια για την Switch έκδοση…

Είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω και την πολυδιαφημισμένη υβριδική έκδοση του FIFA 18 στο Nintendo Switch και τα όσα αποκόμισα ήταν όντως…μεικτά. Ένα gameplay που έχει στοιχεία των current-gen εκδόσεων σε ένα κράμα που έχει λίγο από τις mobile και last-gen εκδόσεις. Ακούγεται κάπως φτωχό αλλά μη σας ξεγελάει το ότι παίζει με χειρότερα γραφικά από ότι η Frostbite στο PS4 και Xbox One, ή ότι δεν έχει online matchmaking με φίλους ή ότι λείπει το The Journey. Εν τέλει, προσφέρει μια πολύ γλυκιά φορητή FIFA 18 εμπειρία, στην οποία αξίζει να επενδύσετε και να στήνετε εύκολα διπλά με τους φίλους σας απλά με τα Joy-Cons της κονσόλας.