Resident Evil Revelations (PS4) Review

Η Capcom έχει βαλθεί σε κάθε γενιά να αναβιώνει τη σειρά Resident Evil. Ανεξάρτητα αν κάποιοι το θεωρούν αρπαχτή ή όχι, πλέον στη τρέχουσα γενιά μπορείς να βρεις όλους τους δημοφιλείς τίτλους της σειράς, είτε είσαι παλιός fan και θέλεις λίγη ακόμα «γεύση» από τις τότε εμπειρίες ή νέος και γνωρίζεις πρώτη φορά τώρα τη σειρά. Ειδικά για τους τελευταίους θεωρώ πως είναι η καλύτερη στιγμή να εντρυφήσεις στο σύμπαν των Resident Evil και να ανακαλύψεις από μόνος σου τι εστί. Λείπουν ωστόσο δυο πολύ σημαντικές προσθήκες του 2 και 3 Nemesis, αλλά μη στεναχωριέστε στην επόμενη γενιά που θα ξαναβγούν όλα τα re-re-remasters και τα remakes απ’ την αρχή θα τα παίξετε με τη σειρά!.

Θυμάμαι το 2003 όταν έπαιζα το Resident Evil Dead Aim –ένα spin off που διαδραματίζονταν σε ένα καράβι- που σκεφτόμουν πόσο ωραίο setting θα ήταν να το βλέπαμε σε ένα «κανονικό» Resident Evil παιχνίδι. Με την αλλαγή του δεύτερου κύματος των Resident Evil παιχνιδιών που ξεκίνησε με το 4 και την πιο action κατεύθυνση που υιοθέτησε η σειρά, μέχρι την μετάλλαξη με το 5, το Revelations φαινόταν πιο κοντά στις ρίζες των αρχικών. Το Setting βοήθησε αρκετά στον κλειστοφοβικό χαρακτήρα που μας άρεσε, αλλά εκτός αυτού συνδύασε ίσως μέχρι και σήμερα αρμονικά τα στοιχεία που λάτρεψαν οι old school fans, με αυτά που επέφερε η αλλαγή στο 4, η οποία αγαπήθηκε -σίγουρα όχι απ’ όλους- αλλά εξίσου από αρκετά σημαντικό αριθμό fans.

Το Revelations ήταν το αμέσως επόμενο Resident Evil παιχνίδι μετά το 5 και κυκλοφόρησε το 2012 αποκλειστικά αρχικά για το 3DS. Έκτοτε έκανε την εμφάνισή του στις κονσόλες της προηγούμενης γενιάς και PC ως remaster και τώρα επανακυκλοφορεί στη τρέχουσα. Αν ψάχνετε κάποια λογική πίσω από αυτό, η απάντηση είναι λίγο πολύ γνωστή. Το θετικό όπως είπαμε είναι πρωτίστως πως δίνεται η ευκαιρία σε κάποιον που δεν το είχε παίξει να ασχοληθεί και κατά δεύτερον για καθαρά συλλεκτικούς λόγους. Στο παιχνίδι πρωταγωνιστούν το δημοφιλές δίδυμο από το 1 Jill Valentine και Chris Redfield. Τα γεγονότα διαδραματίζονται μεταξύ του Resident Evil 5 και 6, όπου ύστερα από μια καταστροφική βιοτρομοκρατική επίθεση στη πλωτή και φαινομενικά ουτοπική πόλη Terragrigia, μια σειρά γεγονότων θα στείλει τον Chris και τη συνεργάτιδά του Jessica στη Μεσόγειο θάλασσα, στο πλοίο Queen Zenobia, όπου είναι και η τελευταία τοποθεσία πριν χαθούν τα ίχνη τους.

Αμέσως μετά η BSAA στέλνει εκεί την Jill και τον συνεργάτη της Parker για να εξιχνιάσουν το μυστήριο κι’ έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας του Revelations. Η ιστορία δεν διεκδικεί φυσικά κανένα στεφάνι δάφνης κι’ άλλωστε μιλώντας πάντα για Resident Evil δεν είναι το ζητούμενο. Τα καταφέρνει εξαιρετικά καλά στην ατμόσφαιρα και στο στήσιμο που απαιτεί ένα καλό horror game χωρίς ωστόσο να είναι η επιτομή στο genre ή να διεκδικεί το θρόνο από προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Άλλωστε μετά το κύμα παραπόνων που δέχτηκε η Capcom με το 5 το οποίο μεταμορφώθηκε σε ένα action shooting co-op παιχνίδι, η επιστροφή στις ρίζες με το Revelations και η άψογη ισοζυγία μεταξύ survival και δράσης, ηρέμησαν τα πράγματα και έδωσε ελπίδα στους fans για το μέλλον της σειράς. Η εταιρία αναμφίβολα έδειξε ότι άκουσε το κοινό της γι’ αυτό μετά τα… ισοπέδωσε όλα με το 6 και μας έστειλε αδιάβαστους.

Στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού το οποίο για κάποιο αδιευκρίνιστο λόγο έρχεται με τη μορφή επεισοδίων, ο παίκτης έχει τον έλεγχο της Jill αλλά και κάποιων ακόμα χαρακτήρων. Διαδραματίζεται κυρίως στο καράβι αλλά και σε κάποια επιπλέον μέρη με τη πρόοδο της ιστορίας. Οι χαρακτήρες μας έρχονται αντιμέτωποι με πλάσματα που βλέπουμε για πρώτη φορά στην ιστορία της σειράς, τα οποία αρχικά τουλάχιστον προκαλούν ανατριχίλα. Στη πορεία προστίθενται και τα γνωστά hunters που για να είμαι ειλικρινής παρόλο που δε είναι άσχετα με το περιβάλλον, δείχνουν ότι προστέθηκαν απλά για να εμπλουτιστεί το roaster των εχθρών. Ωστόσο θεωρώ ότι δεν τα κατάφεραν πάρα πολύ καλά σε αυτόν τον τομέα, τα πλάσματα μοιάζουν να είναι βγαλμένα από ταινία τρόμου χαμηλού κόστους και παρά την αρχική ανατριχίλα γίνονται γρήγορα βαρετά ή για να το πω καλύτερα δεν προκαλούν τρόμο.

Σαφώς ότι δεν κατάφεραν στην όψη θα μπορούσαν να το έχουν καταφέρει στο gameplay και να μην είναι απλά σφουγγάρια που ρουφούν σφαίρες. ‘Όπως για παράδειγμα έκαναν στο 7. Από την άλλη τα δε hunters εκεί που κάποτε μπορούσαν με ένα χτύπημα να σου πάρουν το κεφάλι, έχουν γίνει ευκολότερα και γενικά τα λιγοστά bosses που υπάρχουν σε όλο το παιχνίδι είναι λίγο ξεκάρφωτα αλλά και λίγο ανέμπνευστα ως προς την αντιμετώπισή τους. Σαφώς βέβαια και είναι πολύ καλύτερα από τα χταποδοκαλάμαρα και τα trolls των δυο προηγούμενων και σίγουρα το Revelations κερδίζει το ελαφρυντικό, διότι μη ξεχνάμε πως πρόκειται για ένα παιχνίδι που σχεδιάστηκε για φορητή κονσόλα. Επίσης μη ξεχνάμε από πού προήρθε το Revelations και τι ακολούθησε μετά από αυτό. Διότι σήμερα (και ειδικά μετά το 7) αν μας έλεγαν ότι το Revelations επέστρεψε στις ρίζες, θα γελούσαμε όπως γελάσαμε (ή κλάψαμε) με το 6.

Σίγουρα το παιχνίδι αποτελεί τεχνολογικό επίτευγμα και σίγουρα υπολογίζοντας το timing και τη γενική κρίση ταυτότητας της σειράς, είναι πράγματι πολύ κοντά στις ρίζες απ’ ότι ήταν τα δεύτερου κύματος (με έμφαση στα 5 και 6) Resident Evil  πριν το 7. Δίνει έμφαση στο survival στοιχείο παρά στην μάχη και τα αισχρά κλωτσομπουνίδια, με πολύ όμορφες πινελιές, όπως αυτή της αποφυγής επιθέσεων και το σκανάρισμα των περιοχών με την ανάλογη συσκευή, που αποκαλύπτει κρυμμένα αναλώσιμα ή φυτά προσφέροντας λίγο παραπάνω στην εξερεύνηση. Υπάρχει μια αρκετά ικανοποιητική γκάμα όπλων και μια ακόμα πιο ικανοποιητική λίστα από attachments που ενισχύουν διάφορα μέρη αυτών. Το multiplayer κομμάτι του τίτλου γνωστό ως Raid δίνει κι αυτό το παρόν του, στο οποίο μπορείτε μόνος σας ή με φίλους να αντιμετωπίσετε κατά κύματα ορδές από εχθρούς, κερδίζοντας και ξεκλειδώνοντας διάφορα καλούδια στη πορεία. 

Ήδη ο χειρισμός από την πρώτη κιόλας μεταφορά που έγινε το 2013 στις οικιακές κονσόλες προσαρμόστηκε απόλυτα στο controller, ανεξάρτητα που αρκετά όπως είναι λογικό κουμπιά έμειναν ανενεργά. Το τρέξιμο πλέον έγινε αυτόματα απλά κάνοντας τον μοχλό μπροστά και η αναπλήρωση της ενέργειας γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού χωρίς το combine φυτών να υπάρχει ως επιλογή ή να είναι απαραίτητο. Περνώντας στην ουσία αυτής της επανέκδοσης που δεν είναι άλλη από τον οπτικό τομέα, το παιχνίδι αποτελεί μια απλή «αντιγραφή-επικόλληση» της προηγούμενης HD έκδοσης, με τη μόνη διαφορά να εντοπίζεται στην 1080p ανάλυση και τα 60 fps. Οι χαρακτήρες είναι καλοσχεδιασμένοι (τουλάχιστον οι κεντρικοί), όπως και οι εχθροί, όμως τα χαμηλής ανάλυσης textures στις υφές των αντικειμένων, στα περιβάλλοντα και τα ρούχα, χαλούν τη εικόνα του ακόμα περισσότερο σε σχέση με προηγούμενες επανεκδόσεις άλλων Resident Evil τίτλων. Κακά τα ψέματα το παιχνίδι ήταν φτιαγμένο για φορητή συσκευή και το «lifting» που υπέστη δεν είναι αρκετό για  να κρύψει όχι μόνο την προέλευσή του αλλά και την ηλικία του. Σε καμία περίπτωση δεν είναι αποκρουστικό και σίγουρα όσοι δε δίνετε τόση σημασία στα γραφικά θα το απολαύσετε.