PES 2018 Review

Πρέπει να παραδεχτούμε πως από την γενιά των PS4 και Xbox One, η PES Productions κάνει σοβαρές προσπάθειες για την εγκαθίδρυση και την επιστροφή του Pro Evolution Soccer στις παλιές του δόξες, τότε που μεσουρανούσε στα net café και οι οθόνες των παρεών έπαιζαν μόνο αυτό. Εκεί που χώλαινε, τώρα έχει πάρει σημειώσεις και κάθε χρόνο βγάζει από λίγα λάθη από τη λίστα. Κάτι που ιδιαίτερα από το 2016 φάνηκε, ενώ πέρυσι στην έκδοση του 2017 ήταν κάτι παραπάνω από τίμιο ως προσπάθεια. Και μπορεί η αλλόκοτη ανακοίνωση και προώθηση του -ειλικρινά δεν καταλαβαίνω τι θέση έχει ένας Usain Bolt σε ποδοσφαιρικό τίτλο, εκτός από το να γεμίσει τις κεφαλίδες των sites- να σε κάνει να απορείς για το ποια κατεύθυνση έχει η σειρά και τι αποζητά κάθε χρόνο από τον παίκτη, ωστόσο εμένα με ιντριγκάρει να δω πως παίζει και φέτος το νέο Pro. Κυρίως γιατί έχει δείξει πως έχει θέληση και μπορεί. Το αν το καταφέρνει εντελώς είναι ένα άλλο θέμα και θεωρώ, αφότου έχω μετρήσει αρκετές ήδη ώρες στο PES 2018, πως το ότι φτάνει στην πηγή, αλλά δεν πίνει νερό εδώ και μερικά χρόνια οφείλεται σε λόγους πέραν του χεριού της PES Productions. Αυτό είναι όμως μια συζήτηση που δεν χωράει στο παρόν κείμενο μιας και ήρθατε για να μάθετε τι παίζει με το φετινό PES. Σύμφωνα με την ομάδα ανάπτυξης, τα προηγούμενα χρόνια πχ 2016-17 ήταν εκδόσεις που έχτιζαν βήμα-βήμα από την 2015 έκδοση, που ήταν και η πρώτη στην τότε νέα γενιά, οπότε φέτος η σειρά κάνει ένα μεγαλύτερο βήμα, στο οποίο εργάζονται σταθερά πάνω σε αυτό τα τελευταία τρία χρόνια.

Οι πρώτες μου εντυπώσεις δεν σας κρύβω ότι ήταν ιδιαίτερα θετικές. Το πρώτο πράγμα που αντιλήφθηκα στο PES 2018 είναι πως έχει ρίξει ένα κλικ τον ρυθμό στο gameplay και αυτό εμένα προσωπικά όχι μόνο μου αρέσει περισσότερο μιας και ταιριάζει στον τρόπο παιχνιδιού μου, αλλά γιατί έτσι μπορεί να ξεδιπλώσει πιο φυσικά περισσότερες αρετές. Ας πούμε πως είναι κάτι που στο FIFA, το έχω παράπονο γιατί για παράδειγμα κάθε χρόνο αναγκάζομαι να γυρίσω σε slow τον ρυθμό αντί για normal, τον οποίο θεωρώ πολύ γρήγορο για τα γούστα μου και το simulation της υπόθεσης. Σε αυτό το κομμάτι, άρχισε να με κερδίζει γιατί τόσο πιο εύκολα μπορούσα να συνηθίσω την κίνηση και την αίσθηση και το πώς πρέπει να τρέξω και να κινηθώ μέσα στο γήπεδο. Άφηνε μια-δυο ανάσες παραπάνω ώστε να κάνει ακόμη πιο στρατηγικό παρά άμυαλο το gameplay και γενικά πιστεύω πως έπραξε ολόσωστα η ομάδα ανάπτυξης σε αυτή την περίπτωση μιας και όσο πιο αργό τόσο πιο ρεαλιστικό το αποτέλεσμα.

Μου άρεσε πολύ το γεγονός πως τα physics της μπάλας είναι τόσο μα τόσο ωραία δουλεμένα. Τέρμα η αερόμπαλες, τέρμα οι παράξενες τροχιές και τέλος σε ένα φαινόμενο που έκανε την αίσθηση του παιχνιδιού να αφαιρεί πόντους από το simulation. Τα σουτ φεύγουν από το πόδι του παίκτη με το σωστό βάρος, ιδιαίτερα αν πιάσετε ένα «γεμάτο» σουτ θα καταλάβετε τον γδούπο και την ευχαρίστηση που προσφέρει. Σκάνε σωστά κάτω στο έδαφος και κυλάνε χοροπηδώντας σωστά εάν υπάρχουν λακούβες. Το ίδιο συμβαίνει και στα φάλτσα που με το R2, που ενεργοποιεί τα πλασέ θα ευχαριστιέστε να σουτάρετε. Ένα ακόμη σημείο όπου τα physics λάμπουν είναι οι στημένες φάσεις, όπου τόσο στα κόρνερ όσο και στα ελεύθερα χτυπήματα σας δίνεται ο απόλυτος έλεγχος στο που θα την στείλετε και μιλάω ως ένας παίκτης που λατρεύει να σκοράρει με φάουλ.

Εκεί όπου τα physics του παιχνιδιού δεν λάμπουν όμως είναι στο πως τζαρτζάρουν και συγκρούονται οι παίκτες. Ναι μεν στα τάκλιν αντιδρούν και πέφτουν σωστά έχοντας μάλιστα μερικά πολύ εντυπωσιακά animations, π.χ. όταν χάνουν την ισορροπία τους και κουτσαίνουν, από την άλλη, δε μοιάζουν σα να μην κολλάνε ποτέ τα σώματα τους. Το φάντασμα του «αόρατου τοιχου» των Pro αρχίζει και αχνοφαίνεται και θα επεκταθώ περαιτέρω παρακάτω. Και εξηγούμαι: υπήρξαν περιπτώσεις όπου πίεζα με το Χ, και όσο πλησίαζα όλα καλά καθώς πήγαινα να κλέψω τη μπάλα. Σε εκείνο το σημείο αντί να κλέβει τη μπάλα και να νιώθω το βάρος των κορμιών που συγκρούονται, ένιωθα σα να γλιστρούσανε τα σώματα. Παρατήρησα και περιπτώσεις όπου έμπλεκαν κυριολεκτικά τα μπούτια τους οι παίκτες όταν διεκδικούσαν τη μπάλα και γενικότερα, ο τομέας της διεκδίκησης δεν συνάδει με την δουλειά που φαίνεται σε άλλους τομείς. Το κακό και πάλι με το gameplay του PES 2018 είναι πως όσο και αν προσπαθεί να γίνει sim -και φέτος το πετυχαίνει όσο ποτέ άλλοτε- τόσο το τραβάει πίσω η όλη του παλαιολιθική φιλοσοφία με τα “scripted” γεγονότα.

Εκεί που, δηλαδή, ένιωθα πως μου δίνει τον απόλυτο έλεγχο του παίκτη -ναι εδώ μπορεί να καυχιέται για το "Gameplay Masterclass”- τον έχανα επειδή μια αόρατη δύναμη με εμπόδισε από το να τρέξω στην επιθυμητή κατεύθυνση. Είναι αυτό το δαιμονικό πλέον φάντασμα του αόρατου τοίχου που σας είπα πιο πάνω. Ας με αφήσει μια φορά να τρέξω και σε μια χαμένη μπαλιά δεν πειράζει, ας με αφήσει να πάω να κυνηγήσω μια ψηλοκρεμαστή… το κάνει το FIFA και κανείς δεν το έχει κακολογήσει για αυτό εδώ και χρόνια. Μην παρεξηγηθώ, φέτος το Pro είναι λιγότερο scripted και πιο ανταποκρίσιμο στο πάτημα των κουμπιών από ποτέ, καθώς άλλες χρονιές έπρεπε να μαντεύεις δυο κινήσεις πριν τι θα κάνεις και τι θα πατήσεις γιατί είχε μια ας το πούμε «καθυστέρηση». Ωστόσο, το γεγονός πως έχει ακόμη αυτά τα ψεγάδια -που δυστυχώς αντιλαμβάνομαι ότι είναι στον πυρήνα του- δεν θα διαπρέψει όσο του αξίζει.

Όπως και η διεκδίκηση, έτσι και η ΑΙ στο PES 2018 δεν είναι το λαμπρότερο σημείο του φετινού τίτλου προς απογοήτευση μου σε σχέση με την περσινή έκδοση. Δίνω kudos στο πως έχουν δουλευτεί τα συστήματα και πως αντιδρά και ανοίγει τις επιθέσεις, πως ο επιθετικός αντιλαμβάνεται σχεδόν πάντα το πώς θέλει να επιτεθείς, όπως το κακό αρχίζει και ξεκινά στην άμυνα, κάτι στο οποίο συμβάλλει το ότι οι διεκδικήσεις δεν λειτουργούν όπως θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μπερδεύουν συνεχώς τον παίκτη. Ίσως να φταίει και το γεγονός ότι μου άφησε μια γεύση πως έχει έναν πιο επιθετικό προσανατολισμό φέτος. Αυτό που διαπίστωσα είναι πως αδικαιολόγητα και πέραν των δυνάμεων μου, οι άμυνες έμεναν ξεκρέμαστες, με κενά και χωρίς σωστά μαρκαρίσματα σε περιπτώσεις των κόρνερ -όπου τα ειδικά συστήματα με τα βελάκια βοηθούσαν ευτυχώς την κατάσταση. Τουλάχιστον, έτσι όπως έχει στηθεί το φετινό Pro βγάζει πολύ πιο εντυπωσιακές φάσεις στην επίθεση. Γιατί στην άμυνα είδα τερματοφύλακες να μπερδεύονται με αμυντικούς, ενίοτε και όλη άμυνα μεταξύ δύο-τριών ατόμων, τα διωξίματα να χτυπάνε σε πλάτη του επιτιθέμενου και να καταλήγουν στα δίχτυα και άλλα τέτοια.

Άλλος ένας περιορισμός που τίθεται από το ίδιο το παιχνίδι αποτελούν τα licenses του. Ειλικρινά, τόσα χρόνια και ακόμη η PES Productions να μάθει πως το gameplay μόνο και η πίστη στους σκληροπυρηνικούς fans δεν αρκεί. Ακόμη, να βάλει μια Juventus, ακόμη να βάλει μια Bayern, μια Chelsea ακόμη μια Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι περιττό να καθίσω να εξηγήσω και πάλι τα βασικά, μιας και θα αναλωθώ στο να λέω τα ίδια με το περσινό review. Ευτυχώς, για μια μερίδα του κοινού η παρτίδα σώζεται από το γεγονός πως το παρόν δίνουν οι δικοί μας Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Πρέπει επιτέλους να ξεκολλήσει από αυτή την παιδική ασθένεια, ώστε να μη χρειαστεί στο επόμενο διπλό με τον φίλο μου να μαντέψω ποια είναι η Tottenham και ποια η Manchester City στο αγγλικό πρωτάθλημα. Φτάνει με τα ημιτελή licenses και τις ειδικές συνεργασίες οι οποίες -εντελώς λανθασμένα- παρουσιάζονται σαν άγιο δισκοπότηρο του τίτλου. Τουλάχιστον αν θέλει να μιλήσει στον ποδοσφαιρόφιλο και σε αυτόν που θα στάξει €59 για το ετήσιο ποδοσφαιράκι του ώστε να περάσει χρόνο με την παρέα του αλλά και μόνος, θα πρέπει να δραστηριοποιηθεί άμεσα και πιο ζεστά σε αυτόν τον τομέα.

Δυστυχώς, λόγω του ότι οι servers ήταν κλειστοί τις μέρες πριν το embargo δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω το ριζικά ανανεωμένο online του PES 2018, το οποίο τόσο πολύ διαφήμισε η Konami. Θα ακολουθήσει όμως ένα update σε αυτές τις γραμμές για την εμπειρία μου με τις online αναμετρήσεις.

Στα θετικά του νέου PES είναι πως όσον αφορά την παρουσίαση των αγώνων και το μενού έχει έρθει πιο κοντά στα μέτρα και τα σταθμά του FIFA, το οποίο αναμφίβολα έχει πιο βατό και εύκολο UI. Οι καρτέλες και ένα δυναμικό μενού έχουν πάρει την θέση ενός, που θύμιζε άλλες εποχές και ήταν απαρχαιωμένο.  Όσον αφορά την παρουσίαση, κυρίως εκεί όπου έχει τα licenses για τα γήπεδα, η σκηνοθεσία είναι ακόμη καλύτερη και με περισσότερες, πιο πλούσιες, γωνίες λήψεις στα replay. Επί παραδείγματι σε γήπεδα όπως το Camp Nou, της Borussia και το Anfield νιώθεις την καυτή ατμόσφαιρα με τα αυθεντικά κορεό και γενικότερο ο ήχος και η παρουσίαση είναι σε πολύ υψηλά επίπεδα και είναι όντως ένα βήμα μπροστά για την σειρά, που τουλάχιστον στα σημεία, έπιασε το FIFA και το επικροτώ. Στα πιο τεχνικά, το φετινό PES δεν έχει καμιά τεράστια και αμέσως αντιληπτή βελτίωση στα γραφικά. Αυτό που έχει βελτιωθεί δραματικά είναι τα animations που αξίζουν συγχαρητηρίων για τη δουλειά και τη λεπτομέρεια που έχει δοθεί.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να κάνω την ιδιαίτερη μνεία στην ελληνική περιγραφή, η οποία αν και φέτος με δυσκολία περνάει τη βάση, έχει σε σημεία βελτιωθεί. Οι Σωτηρακόπουλος και Θαναηλάκης έχουν αφεθεί λίγο παραπάνω από τα δεσμά τους -τουτέστιν να μένουν στις ατάκες που έχουν μπροστά- και έτσι έχουμε μερικές πιο ζεστές συζητήσεις και ανταλλαγές ατακών μεταξύ τους. Απλά για του χρόνου αφήστε τους να πουν τις δικές τους ατάκες, πιο φυσικά και θα βελτιωθεί παραπάνω το αποτέλεσμα. Προς απογοήτευση μου όμως, οι ίδιες ατάκες έχουν ανακυκλωθεί από τα προηγούμενα χρόνια, με τα γνωστά ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Αυτό σημαίνει πως οι περισσότεροι μάλλον θα γυρίσετε στην πιο δυναμική, φυσική και τηλεοπτική αγγλική περιγραφή των Drury και Beglin, η οποία είναι σε υψηλό επίπεδο αλλά χρίζει περαιτέρω βελτίωσης στον τομέα του πόσο φυσικά λέγονται οι ατάκες, μιας και σε σημεία είτε υπερβάλλουν είτε μοιάζουν λίγο ρομποτικοί.