Έχοντας εδραιωθεί για τα καλά το Play Station 4 στην αγορά, η Sony σε συνεργασία με πολλές εταιρίες, ακολουθεί και υποστηρίζει τη μόδα της επαναφοράς παλαιότερων παιχνιδιών στην τρέχουσα γενιά κονσολών. Όσο λοιπόν τα remasters καταφθάνουν το ένα μετά το άλλο στο Play Station 4, έρχομαι πιο συχνά από όσο περίμενα, στην περισσότερο δύσκολη παρά εύκολη θέση, να σχηματίσω και να παραθέσω την άποψη μου για αυτά. Και για να μην κρυβόμαστε, έχω παρατηρήσει πως δεδομένης της νοσταλγικής βάσης μιας «εξελιγμένης» επανακυκλοφορίας, ενός remaster με άλλα λόγια, οι αναγνώστες αντιδρούν λίγο πιο συναισθηματικά από ότι συνήθως, είτε θετικά, είτε αρνητικά.
Είναι δύσκολο να προσπαθείς να βάλεις το συναίσθημα σου στην άκρη. Από μεριάς μου, νιώθω την υποχρέωση να το κάνω σε ένα λογικό βαθμό, για να είμαι ειλικρινής μαζί σας σε οτιδήποτε διαβάζετε, ακόμη και αν η αίσθηση αυτή της υποχρέωσης, με φέρνει καμιά φορά απέναντι σας με τα χέρια ψηλά. Έχοντας δει έναν ικανοποιητικό αριθμό προσπαθειών για remaster, άλλων περισσότερο και άλλων λιγότερο επιτυχημένων, τα κριτήρια μου έχουν αρκετά αυστηρή διάθεση. Θέλω λοιπόν εξ’ αρχής να πω ότι το Final Fantasy XII : The Zodiac Age, είναι ένα παραδειγματικό remaster, για εμένα, και ένα αξιοπρεπέστατο RPG ακόμη και έντεκα χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία του, χωρίς υπερβολές.
Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Σαν παιχνίδι, το Final Fantasy XII εισάγει νέα πράγματα στη σειρά μεταξύ των οποίων είναι το gambit και το job system. Σε έναν ημι- ανοιχτό κόσμο, χωρισμένο σε ζώνες, υπάρχουν εχθροί με διαφορετικό rage όσον αφορά το trigger, η μάχη με τους οποίους γίνεται επιτόπου . Αυτά, δεμένα με την πλοκή, έκαναν το παιχνίδι να ξεχωρίσει. Ένα χρόνο μετά την κυκλοφορία του (2007), μια έκδοση που εισάγει το zodiac κομμάτι στο job system γίνεται διαθέσιμη στην Ιαπωνία. Το Remaster που πραγματευόμαστε σήμερα μαζί, βασίζεται σε αυτή την Ιαπωνική έκδοση, από την οποία παίρνει το σύστημα, και το βελτιώνει ακόμη περισσότερο.
Η Sqare Enix, πήρε τα πολύ δυνατά σημεία του παιχνιδιού και τα εξέλιξε με τέτοιον τρόπο που η τελική προσπάθεια κρατά μια ισορροπία που δε φωνάζει. Μια ισορροπία που εγώ ψάχνω στα remastered παιχνίδια. Όσο ανανεωμένο κι αν είναι το gameplay με τους μηχανισμούς του, ώστε να ασχοληθούν ακόμη και αυτοί που θυμούνται πολύ καλά κάθε γωνιά του παιχνιδιού, τόσο αναλλοίωτο και πιστό είναι στα βήματα του πρώτου παιχνιδιού χωρίς να νιώθω ότι έχει «ξένες» προσθήκες.
Ο θάνατος από τους εχθρούς είναι εύκολος σχετικά. Αποφεύγεται όμως, με σωστή διαχείριση των δύο προαναφερόμενων συστημάτων. Το Gambit system, είναι ουσιαστικά ο έλεγχος του Artificial Intelligence των μελών της ομάδας, μέσω κάποιον προγραμματισμένων εντολών της μορφής « αν α, τότε β». Ο σωστός προγραμματισμός μπορεί να οδηγήσει σε μάχες που ο παίκτης δεν χρειάζεται καν να συμμετέχει. Σίγουρα θα πάρει λίγο χρόνο να αποκτήσει κάποιος τέτοιες εντολές από τους shopkeepers και να τις οργανώσει σωστά, στο τέλος όμως οι βόλτες στο χάρτη βλέποντας την ομάδα να αφανίζει οποιοδήποτε εχθρό στο πέρασμα της, έχουν ενδιαφέρον.
Με μια γρήγορη αναζήτηση, διάβασα πολλά παράπονα που υπήρξαν το 2006, περί της επανάληψης που υπάρχει ως αποτέλεσμα του συστήματος, όπως και ότι το παιχνίδι γίνεται αρκετά εύκολο. Εγώ προσωπικά δεν νιώθω ότι το να μην συμμετέχω σε κάποια μάχη μειώνει την εμπειρία μου. Αντιθέτως, χαιρόμουν να βλέπω πώς λειτουργούν στην πράξη οι εντολές που έβαζα στον κάθε χαρακτήρα με σειρά προτεραιότητας, και όταν όλα δούλευαν όπως ήθελα, ένιωθα πολύ ικανοποιημένη με το σύστημα που μόνη κατασκεύασα. Το Gambits system ή μιλώντας πιο γενικά, Macro system ( στη γλώσσα του Final Fantasy XI π.χ) είναι ένα πολύ δυνατό σημείο για οποιοδήποτε παιχνίδι της τάξεως των RPG και θα ήθελα να το συναντώ συχνότερα στα καινούργια παιχνίδια.
Το job system από την άλλη, γίνεται αρκετά περίπλοκο ακόμη και συγκριτικά με την international έκδοση του. Ο κάθε χαρακτήρας, είχε ένα job που καθόριζε το class του. Στο remaster για το οποίο γίνεται λόγος τα Jobs είναι 12 συνολικά, όπως και τα ζώδια, και ο κάθε χαρακτήρας έχει 2. Αυτό σημαίνει ότι ο παίκτης μπορεί να πειραματιστεί και με τα 12, αφού οι χαρακτήρες είναι συνολικά έξι. Το μόνο αρνητικό είναι ότι άπαξ και επιλεχθεί κάποιο job, δεν μπορεί να αλλάξει. Η εξατομίκευση δεν υπήρχε ξεκάθαρα, αφού στο license board μπορούσαν να μπουν σχεδόν όλα τα αντικείμενα ανεξάρτητα του job.
Τώρα, τα boards είναι σαφώς μικρότερα, διαφορετικά και πάρα πολύ εξατομικευμένα, σε αντίθεση με το αρχικό τεράστιο board. Η σωστή οργάνωση είναι αναγκαία, όμως τα λάθη συγχωρούνται και το gameplay βαθαίνει πολύ παραπάνω με το 2ο job στον κάθε χαρακτήρα. Επηρεάζεται ο ρόλος του καθενός στη μάχη και η ισορροπία είναι απαραίτητο να βρεθεί για να αποτελέσει το κλειδί της επιτυχίας. Η προσθήκη αυτή έδωσε ένα βάρος στο σχεδιασμό του party και ένα βάθος σε ολόκληρο το gameplay σε συνδυασμό με τα gambits, που ακόμη και στις μέρες μας θεωρώ αρκετά δυσεύρετο ακόμα και σε ολοκαίνουργια ΑΑΑ RPG παιχνίδια. Όλος αυτός ο μηχανισμός σηκώνει πολύωρη ενασχόληση καθώς οι εξατομικευμένοι συνδυασμοί είναι πολυάριθμοι. Ως αποτέλεσμα, το Final Fantasy XII : The Zodiac Age, είναι από πλευράς gameplay μια εμπειρία νέα, ακόμη και για όσους ασχολήθηκαν στο παρελθόν.
Είναι δεδομένο ότι μιλώντας για Final Fantasy μιλάμε για πάρα πολλές ώρες παιχνιδιού. Με την πολυπλοκότητα που έρχεται από τους μηχανισμούς, αυτές οι ώρες αυξάνονται. Θεωρώ περιττό να πω πως το παιχνίδι ξεκινά μετά τις 3 ώρες στις οποίες βλέπουμε και παίζουμε μια εισαγωγή. Βέβαια η διαχείριση της Square Enix και εδώ, μου άρεσε πολύ. Υπάρχει η δυνατότητα επιτάχυνσης του παιχνιδιού έως και 4 φορές παραπάνω, όπως και ένας μεγαλύτερος χάρτης στον οποίο υπάρχει εύκολη πρόσβαση για γρηγορότερη πλοήγηση. Αυτό σημαίνει αρχικά ότι είναι μια εμπειρία που ακόμη και όσοι ασχολήθηκαν στο παρελθόν, δεν έχουν λόγο να διστάζουν να δοκιμάσουν την ανανεωμένη μορφή της, εξ αιτίας του πλήθους ωρών που απαιτεί το παιχνίδι, αλλά και gamers σαν εμένα που αγαπούν τους μηχανισμούς ενός καλού RPG, αλλά βαριούνται ορισμένα σημεία του, όπως μάχες με τους σκόρπιους εχθρούς ή το κομμάτι της εξερεύνησης, δεν έχουν κανένα λόγο πια να μην ασχοληθούν με μια εξαιρετική εμπειρία σαν αυτή.
Η προφανέστατη και πλήρως αναμενόμενη αλλαγή για ένα remaster αφορά τον οπτικό και ακουστικό τομέα. Εδώ έχω μικρά παράπονα, αλλά εκτός του ότι δικαιολογώ μερικά, ακόμη και μόνη μου, η συνολική εικόνα παραμένει πολύ θετική. Ένας κόσμος που δείχνει ζωντανός, με πανέμορφα χρώματα και πολύ προσεγμένα στη λεπτομέρεια textures σε κάθε πόλη, καθώς και όμορφοι χαρακτήρες τόσο μέσα στο παιχνίδι όσο και στα cut scenes, με μια οπτική διάθεση που θυμίζει πίνακα ζωγραφικής. Βέβαια, ορισμένα κομμάτια θαμπώνουν λίγο και είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για παιχνίδι που κυκλοφόρησε στο Play Station 2. Χτυπάει λιγάκι άσχημα χωρίς όμως να είναι πρόβλημα, το ότι από τη μια υπάρχει ένα σημείο με άψογο texture και λίγο δίπλα ένας εχθρός που έχει θαμπά pixels. Περνώντας στον ήχο, είναι διαθέσιμο όλο το ηχητικό κομμάτι τόσο του αυθεντικού παιχνιδιού, όσο και της νέας έκδοσης καθώς και είναι δυνατή η εναλλαγή ανάμεσα στα δύο. Εκπληκτική δουλειά στη μουσική. Στα voice over για κάποιο λόγο δεν ενθουσιάστηκα, δεν μου άρεσε αρκετά κάτι που να πω πως ξεχώρισε. Κάνουν τη δουλειά τους, θα μπορούσαν σίγουρα να είναι καλύτερα.
Μέσα σε όλες τις αλλαγές, αυτό που έμεινε ίδιο είναι φυσικά η ιστορία. Δεσπόζει ακριβώς με την ίδια λάμψη που δέσποζε όταν κυοφόρησε ο τίτλος. Την θεωρώ, σίγουρα μέσα στις καλύτερες, κυρίως γιατί προβάλει μια πλευρά που λίγα παιχνίδια της σειράς δείχνουν εύκολα. Βλέπω κάτι πιο ρεαλιστικό, πιο ωμό, πιο… ανθρώπινο. Βασίζεται στον πόλεμο ανάμεσα σε δυο μεγάλες αυτοκρατορίες (Archadia και Rozzaria) και το πώς επηρεάζονται οι μικρότερες πόλεις, ανάμεσα τους. Οι χαρακτήρες βρίσκονται μπλεγμένοι σε πολιτικά παίγνια εξουσίας τα οποία έχουν τρομερές αρνητικές συνέπειες για όλους.
Η ιστορία είναι πολύ πλούσια, και θεωρώ ότι προσεγγίζει πολύ ώριμα τη θεματολογία στην οποία αναφέρεται. Εξαιρετικοί χαρακτήρες, ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, μέσα σε μια ιστορία σοβαρή, καλογραμμένη και ευαίσθητη όπου πρέπει και όπως πρέπει. Θέλω να προτείνω το Final Fantasy XII : The Zodiac Age, σε οποιονδήποτε δεν έχει ασχοληθεί μέχρι στιγμής ή έχει ασχοληθεί λίγο και έχει όρεξη να παίξει ένα εξαιρετικό RPG παιχνίδι, όπως και προφανώς στους fan της σειράς που όσο κι αν ασχολήθηκαν, σίγουρα με τους νέους μηχανισμούς θα ξοδέψουν πολλές ώρες εξατομίκευσης και πειραματισμού. Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για το πώς έχω εγώ στο μυαλό μου ένα σωστό remaster.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.