Rime Review

Βάλτε αυτό να παίζει όσο διαβάζετε.

Ωραία τα AAA παιχνίδια, ωραίες και οι τεράστιες παραγωγές. Το αλατοπίπερο, όμως, στο πιάτο που αποκαλούμε “gaming βιομηχανία”, τα τελευταία χρόνια έρχεται για να βάλει η indie σκηνή. Αυτά τα “μικρά” παιχνίδια που δε ζυγίζονται σε ώρες, δε ζυγίζονται σε budgets. Αυτές οι εμπειρίες, τα σύντομα αλλά γεμάτο ουσία ταξίδια. Σαφώς και από μόνα τους δεν κρατούν ζωντανό το μέσο, ούτε κινούν τα γρανάζια της αγοράς. Είπαμε, είναι το αλατοπίπερο. Το RIME το είδα σε προηγούμενες E3, ως ένα παιχνίδι που μοιάζει πολύ με το ICO. Ο πρωταγωνιστής, τα τοπία αλλά και ο τρόπος που επικοινωνούσε η Tequila Works το project της, θύμιζε έντονα το αριστούργημα του Fumito Ueda. Αυτομάτως, λοιπόν, το παιχνίδι αυτό άγγιξε τις χορδές μου.

Η Tequila Works μάς έχει απασχολήσει στο παρελθόν με το πολύ ενδιαφέρον Deadlight. Αυτή τη φορά, μας ετοίμασε κάτι πιο μεγάλο η αλήθεια είναι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το RIME είναι ένας “τεράστιος” προς όλες τις απόψεις τίτλος. Είναι πολύ όμορφος όμως και ιδιαίτερος, οπότε όσοι αρέσκεστε σε τέτοιου είδους “ταξιδάκια”, ελάτε μαζί μου παρακάτω.

Στο RIME πήρα το ρόλο ενός μικρού αγοριού, που πράγματι μοιάζει πολύ με τον Ico. Η θάλασσα το ξέβρασε χωρίς να γνωρίζουμε το πως, σε ένα ερημωμένο νησί, το οποίο είναι γεμάτο από μαρμάρινα χαλάσματα μεγαλοπρεπών κατασκευών. Τεράστιες μακριές γέφυρες, ανάκτορα με γιγαντιαίες επιγραφές, αυλές με εντυπωσιακά συντριβάνια, δωμάτια που φιλοξενούσαν θρόνους και αγάλματα παράξενων φιγούρων στέκονται εκεί, για να θυμίζουν πως αυτό το μέρος κάποτε έσφυζε από ζωή. Τα πάντα πια είναι καλυμμένα από σιωπή. Μόνο μερικά ζώα και λιγοστά ερπετά προσπαθούν να επιβιώσουν από ό,τι έχει απομείνει. Το αγόρι το βοηθάει μια μυστηριώδης αλεπού, που εμφανίζεται και χάνεται σε σημεία κλειδιά, ως φάρος στο ταξίδι του μικρού. Εκτός όμως από την αλεπού, την εμφάνισή του σε συγκεκριμένα σημεία κάνει και ένας άντρας ντυμένος στα κόκκινα. Το αγόρι προσπαθεί διαρκώς να τον φτάσει, μήπως και ανακαλύψει τι συμβαίνει και πως βρέθηκε εδώ, αλλά μάταια. Ο άντρας πάντα χάνεται λίγα μέτρα πριν ο μικρός πρωταγωνιστής τον πλησιάσει...

Το RIME δεν είναι παιχνίδι που θα σου διηγηθεί “χαρτί και καλαμάρι” την ιστορία του. Διακριτικά, χωρίς λόγια, χωρίς φανφάρες, απλά σε αφήνει να απολαύσεις μια συγκινητική και με πολύ ανατρεπτικό τέλος ιστορία, που εμένα με άγγιξε πολύ. Τα τοπία, τα περιβάλλοντα και γενικά οι εικόνες είναι τόσο όμορφες, τόσο αρμονικές που μιλούν από μόνες τους. Σχεδόν απενεργοποιούν όλους τους μηχανισμούς σου και το μόνο που σου επιτρέπουν να σκεφτείς είναι το πως προχωράς παρακάτω.

Ο τίτλος, πρακτικά είναι ένα puzzle platformer, όπως ακριβώς είναι τα παιχνίδια του Ueda. Μπορεί ωστόσο να μοιάζει, τόσο στους μηχανισμούς, όσο και στο εικαστικό με το ICO, στην πραγματικότητα κρατάει έναν πολύ δικό του χαρακτήρα και αυτό θα έλεγα πως οφείλεται στους όμορφους γρίφους του. Δεν έχουμε να κάνουμε με γρίφους που ζητάνε από τον παίκτη να έχει μυαλό ξυράφι, απλά τους βρήκα έξυπνους, ενδιαφέροντες και διασκεδαστικούς. Κάποιοι ζητάνε φαντασία, κάποιοι ζητάνε να επιστρατεύσεις τη λογική σου, σε κάποιους παίζεις με το φως, σε άλλους παίζεις με το νερό. Σε κανέναν όμως δεν πλήττεις και αυτό είναι το ζητούμενο.

Στο κομμάτι του platforming, τα πράγματα είναι απλά και ουσιαστικά δε βλέπεις κάτι που δεν έχει ξαναυπάρξει σε παρόμοιο παιχνίδι. Το θέμα είναι ότι οι platform μηχανισμοί δεν είναι άψογα υλοποιημένοι, παρά το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ απλοϊκό. Το παιχνίδι αντιμετωπίζει μερικά προβλήματα στην κίνηση του χαρακτήρα, στα πατήματά του στο έδαφος, στα πιασίματά του στις άκρες των πλατφορμών, στις κατευθύνσεις που πρέπει στραφείς πριν από κάποιο άλμα όσο είσαι κρεμασμένος σε μια άκρη κλπ. Αυτά τα προβλήματα, δε θα έλεγα πως καταστρέφουν την εμπειρία, αλλά κάποιοι σίγουρα θα ενοχληθούν.

Το RIME χωρίζεται σε κεφάλαια, τα οποία λαμβάνουν χώρα, αφενός στο ίδιο νησί, αφετέρου εμφανίζουν διαφορετικό θεματικό. Κάποια σημεία θυμίζουν έρημο, κάποια έχουν έντονη βλάστηση, ενώ σε κάποια πρωταγωνιστεί το υγρό στοιχείο. Αυτό σημαίνει ότι στις πέντε περίπου ώρες που διαρκεί το παιχνίδι, ο παίκτης δε θα βαρεθεί εύκολα, μιας και συνεχώς το τριγύρω περιβάλλον του μεταμορφώνεται και αλλάζει. Τα επίπεδα είναι αρκετά μεγάλα, σε βαθμό που κάποιες φορές νιώθεις πως είσαι μέρος ενός open world χάρτη.

Έξυπνα όμως οι δημιουργοί, με διάφορους τρόπους, θα σε στείλουν προς τη σωστή κατεύθυνση, με αποτέλεσμα να μη χάνεσαι εύκολα. Το παιχνίδι έχει και αρκετά collectibles, σε κρυφά φυσικά σημεία. Δεν είμαι τόσο σχολαστικός ώστε να τα μαζέψω όλα, οπότε θα σας γελάσω αν η συλλογή όλων των αντικειμένων, χαρίζουν κάτι πιο ουσιώδες πέρα από κάποια extras με concept arts και διάφορα είδη ρούχων για τον μικρό.

Το RIME σε κερδίζει από το εικαστικό του και από τα πανέμορφα γραφικά του, τα οποία παίρνουν σάρκα και οστά από την -τελικά- εξαιρετικά πολυπρόσωπη Unreal Engine 4. Τα textures, χωρίς να υιοθετούν ολοκληρωτικά cell-shaded ύφος, έχουν μια τέτοια πινελιά. Το σίγουρο είναι ότι όλα είναι χάρμα οφθαλμών, από τους φωτισμούς και τις αντανακλάσεις, μέχρι τα εφέ της βροχής και το νερό.

Αν υπάρχει κάτι που στο RIME παίρνει άριστα, αυτό είναι ο εκπληκτικά λεπτομερής σχεδιασμός του ήχου και των εφέ, καθώς και το σπαρακτικό του soundtrack, το οποίο το διακατέχει μια μετρημένη δυναμικότητα. Ίσως είναι το μοναδικό παιχνίδι που για πέντε συνεχόμενες ώρες έπαιζε ως χαλί μουσική. Οι νότες του David García Díaz, χωρίς να ενοχλούν, σου κάνουν παρέα καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού και πιστέψτε με, είναι ένα από τα πολύ πολύ όμορφα soundtracks που θα ακούσετε φέτος.