Toukiden 2 Review

Δεν ήμουν ποτέ υπέρ των περίεργων φιλιών ή εχθροτήτων ανάμεσα σε παιχνίδια της ίδιας κατηγορίας. Προτιμώ εμπειρίες με χαρακτήρα που στέκονται, χτίζουν το όνομα τους και το υποστηρίζουν αξιοπρεπώς. Φιλίες και εχθρότητες σε επίπεδο αντιγραφής και αναλυτικής σύγκρισης μεταξύ παιχνιδιών, δεν θεωρώ πως έχουν νόημα, ούτε και λειτουργικό σκοπό ύπαρξης. Άλλωστε, είναι ο ανταγωνισμός, αυτός που κάνει το άλογο να τρέχει. Είναι ο ανταγωνισμός, αυτός που αναγκάζει όσους θέλουν να ξεχωρίσουν να δουλέψουν σκληρά. Ο υγιής ανταγωνισμός είναι αυτός που ο καθένας συγκρίνεται μόνο με τον εαυτό του, έχοντας βέβαια υπό την όψη του σε τι ευρύτερο πλαίσιο κινείται και ποιοι είναι οι στόχοι του.

Το είδος των RPG παιχνιδιών έχει εδραιωθεί στην βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών προσφέροντας αρκετά συχνά και για αρκετά χρόνια πολλούς εξαιρετικούς τίτλους. Τα τελευταία χρόνια έχω την εντύπωση ότι έχουν συσσωρευτεί υπερβολικά πολλά παιχνίδια με RPG στοιχεία, και δεν παραπονιέμαι για αυτό. Ως αποτέλεσμα όμως, ο ανταγωνισμός αυξάνεται και ξεχωρίζουν μόνο τα καλύτερα του είδους. Οι απαιτήσεις μου από ένα RPG παιχνίδι είναι αισθητά αυξημένες σε όλους τους τομείς που το πλαισιώνουν. Η Ιαπωνία ξεκίνησε δυναμικά από την αρχή της χρονιάς με πολύ καλά παιχνίδια. Σειρά έχει το Toukiden 2, ένα open world, action RPG παιχνίδι με αρκετά hack ‘n slash στοιχεία, που ακολουθεί ως sequel το πρώτο παιχνίδι της σειράς, Toukiden : The Age of Demons. Παρ όλα αυτά, οποιοσδήποτε δεν ασχολήθηκε ξανά, δεν θα έχει δυσκολία να ξεκινήσει από εδώ, αφού σεναριακά γίνεται κατανοητό εξ αρχής.

Η ιστορία του, για την οποία παίρνουμε μια ιδέα στον playable πρόλογο και ταυτόχρονα tutorial του παιχνιδιού, αφορά έναν slayer, δηλαδή έναν demon hunter ο οποίος μαζί με άλλους είναι ειδικά εκπαιδευμένος για να πολεμάει τέρατα που ονομάζονται oni. Ο χαρακτήρας ξυπνάει σε ένα φλεγόμενο χωριό, το οποίο βρίσκεται υπό επίθεση. Τα oni είναι παντού καθώς και ένα mini boss λίγο μετά, το οποίο τελικά εξαφανίζεται. Ακολουθεί μια καταιγίδα μέσω της οποίας ο χαρακτήρας μεταφέρεται σε ένα άλλο μέρος. Εκεί ,μαθαίνει πως έχει μεταφερθεί στον χρόνο. Δέκα χρόνια αργότερα, ψάχνει να βρει το γιατί συνέβη αυτό, το πώς μπορεί να γυρίσει, και πολλά άλλα ακόμη ερωτήματα με τα οποία ασχολείται η βασική πλοκή. Το χωριό στο οποίο μεταφέρθηκε είναι η κλασσική «βάση» που υπάρχει σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια του είδους. Το open world στοιχείο που υπάρχει πια, επιτρέπει την εξερεύνηση του κόσμου με ότι απέμεινε από την ανθρωπότητα μετά την τραγική επίθεση. Ο κόσμος είναι γεμάτος με εχθρούς, λιγότερο, περισσότερο και αρκετά πιο δυνατούς σε επίπεδο ενός boss.

Το gameplay είναι και πάλι άρρηκτα συνδεδεμένο με τα Mitama. Τα Mitama είναι ψυχές από warriors που μπορεί ο χαρακτήρας να κάνει equip και να απολαύσει κάποια buff, αν μπορώ να τα ονομάσω έτσι. Υπάρχει πιο επιθετικό mitama που θα βοηθήσει στο damage, αλλά και πιο defensive το οποίο προσφέρει στιβαρότητα στο gameplay και απέναντι σε κάποιο πιο δύσκολο εχθρό. Στηριζόμενη εκεί, μπορώ να πω ότι με αυτόν τον τρόπο ίσως να μπαίνει και ένα πιο ελαφρύ strategy στοιχείο το οποίο έχει ενδιαφέρον, αφού πολεμώντας ο χαρακτήρας αυξάνει και αναβαθμίζει τα mitama. To gameplay είναι σχεδόν ίδιο με το πρώτο παιχνίδι πέραν ελάχιστων προσθηκών όπως το Demon Hand. Αυτό είναι μια εφεύρεση που δίνεται στον χαρακτήρα και του επιτρέπει να αρπάζει oni ή και αντικείμενα στη φύση. Βοηθά πολύ στις μάχες και προσδίδει ενδιαφέρον στο ήδη αρκετά καλό gameplay.

Η κλασσική formula του «μαζεύοντας υλικά φτιάχνεις πράγματα και αναβαθμίζεις όπλα και armor» είναι κάτι που υποστηρίζεται αρκετά από τα διάφορα quest που προσφέρουν υλικό. Τα περισσότερα quest που συνάντησα κυμαίνονταν από απλά, όπως να μαζέψω υλικά έως και λίγο πιο δύσκολα όπως να εξολοθρεύσω κάποιον δαίμονα. Υπήρξε αρκετή ποικιλία χωρίς κάποια καινοτομία ή ιδιαιτερότητα. Ο χάρτης είναι μεγάλος με όμορφα μέρη, πολλά πράγματα να βρει κανείς και πολλούς εχθρούς, οι οποίοι είναι  καλοσχεδιασμένοι με ποικιλία και λεπτομέρεια. Μπορώ να πω πως πέρα από την ιστορία, ο σχεδιασμός των τεράτων ήταν το επόμενο στοιχείο που συμπάθησα στο παιχνίδι.

Κάτι που δεν συμπάθησα τόσο όσο τα oni, είναι ο οπτικός τομέας. Τα γραφικά του παιχνιδιού μοιάζουν σαν να είναι βγαλμένα από την εποχή του Play Station 3. Αλλά δεν θα σταθώ εκεί. Το πρόβλημα που προκύπτει από αυτό για το παιχνίδι είναι πιο σημαντικό. Τα γραφικά επηρεάζουν τον οπτικό τομέα και την απόδοση του περιβάλλοντος και του συνολικού κόσμου του παιχνιδιού έχοντας ως συνέπεια να χαθεί ένα μέρος της ατμόσφαιρας. Τα animations κάνουν απλά τη δουλειά τους και οι λεπτομέρειες σε όπλα και armor χάνουν οπτική απόδοση. Για εμένα, είναι κρίμα να υπάρχει ένα πολύ όμορφο customization στην αρχή  και αρκετές σχεδιαστικές λεπτομέρειες, τα οποία εξ αιτίας των γραφικών να χάνονται. Στην απογοητευτική αίσθηση που εισέπραξα από το Toukiden 2 έρχεται να συμβάλλει η απουσία αγγλικής μεταγλώττισης. Τα περισσότερα RPG παιχνίδια έχουν αρκετούς διαλόγους και lore. Τα πράγματα δυσκολεύουν για τον παίκτη όταν δεν υπάρχουν αρκετά κατατοπιστικά  cutscenes ώστε να καταλάβει ένα μέρος της πλοκής από εκεί, και χρειάζεται να διαβάζει κατεβατά.

Ακόμη και η τοποθέτηση του κειμένου την ίδια στιγμή που πρόκειται να συμβεί κάποια μάχη, κάνει την επιλογή skip καταφύγιο απόγνωσης. Όποιος, πάντως, δεν ενδιαφέρεται για το σενάριο, μπορεί να ασχοληθεί με το multiplayer και να περάσει το ίδιο καλά. Όσον αφορά την πλοήγηση, σε μενού και λίστες όπλων και armor, στην αρχή ένιωσα να με μπερδεύει. Μου φάνηκε αρκετά ξύλινη ή βασική σαν να μην σχεδιάστηκε με βάση την ευκολία και εξυπηρέτηση του παίκτη. Μετά βέβαια συνήθισα οπότε δεν μπορώ απολύτως  να παραπονεθώ όσο μπορώ για την απουσία lifebar στους εχθρούς. Δεν ξέρω αν είναι καθαρά δική μου παραξενιά, αλλά εκτός από εχθρούς που πεθαίνουν με 3-4 επιθέσεις, υπάρχουν ισχυρότεροι και πιο απαιτητικοί. Θεωρώ πως είναι καλό να γνωρίζει κανείς την κατάσταση του εχθρού και να κινηθεί αλόγως. Σίγουρα πάντως δεν μου αρέσει να επιμένω σε επιθέσεις ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα πετύχω τον στόχο μου.

Το Toukiden 2 εξ’ αρχής ακολουθούσε την “Monster Hunter” formula. Πρέπει να ομολογήσω πως την εξέλιξε. Οι βελτιώσεις που απέκτησε το κάνουν ένα εξαιρετικό παιχνίδι για την «Toukiden» σειρά και μια καλή επιλογή για τους λάτρεις της «Monster Hunter» σειράς. Σε σύγκριση με το πρώτο παιχνίδι, το Toukiden 2 παρουσιάζει μια πιο open world πλευρά, με νέες όμορφες προσθήκες, βελτιωμένα γραφικά καλοσχεδιασμένους εχθρούς, περισσότερα όπλα που ταιριάζουν σε κάθε playstyle, καθώς και μια ιστορία που κρατά το ενδιαφέρον. Μπορώ να πω άνετα πως πήγε την σειρά ένα βήμα πιο μπροστά. Βλέποντας το όμως  μόνο του, ως έναν action RPG τίτλο που κυκλοφορεί το 2017, εντοπίζω αδύναμα σημεία που δεν μπορώ να δικαιολογήσω και να θεωρήσω επιτρεπτά για ένα πολύ καλό παιχνίδι του είδους. Για αυτό το λόγο δεν θα προέτρεπα κάποιον να ασχοληθεί, παρά μόνον όσους ασχολήθηκαν με το πρώτο παιχνίδι και όσους αγαπάνε πολύ τους Monster Hunter τίτλους.