Blackwood Crossing Review

Μια χαρούμενη ζωή είναι αυτή, την οποία έζησες χωρίς να έχεις μετανιώσει για καμία από τις επιλογές σου. Πολλές φορές, καταπιασμένος με τον αγώνα της καθημερινότητας, προσπαθώντας να αναρριχηθείς στην πυραμίδα των αναγκών του Abraham Maslow, ξεχνάς να εκφράσεις την εκτίμησή σου για ότι έχει πραγματικά αξία. Αλλά αυτή είναι η φύση του ανθρώπου, όταν μια ανάγκη ικανοποιείται, παύει να είναι ανάγκη, και η αγάπη από τα μέλη του κοντινού οικογενειακού κύκλου, υπό φυσιολογικές συνθήκες, θεωρείται αυτονόητη, σε αντίθεση με το ατέρμονο κυνήγι των υλικών αγαθών και της κοινωνικής αποδοχής. Και μια μέρα είναι πια αργά. Τότε, βέβαια, το συνειδητοποιείς. Γεμίζεις ενοχές. Σκέφτεσαι όλες εκείνες τις φορές που θα μπορούσες να κάνεις κάτι διαφορετικό, αλλά τελικά δεν το έκανες. Θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω, να επανορθώσεις, αλλά αυτό είναι πρακτικά αδύνατο. Όπως καταλάβατε, το σημερινό παιχνίδι, δίνει αφορμή να ξεκινήσει κανείς μία από αυτές τις συζητήσεις, ή καλύτερα εσωτερικούς μονολόγους, που εξ’ ορισμού δεν μπορούν να καταλήξουν σε μια χαρούμενη κατακλείδα.

Το Blackwood Crossing είναι ένα παιχνίδι περιπέτειας με κύρια έμφαση στην ιστορία, σε προοπτική πρώτου προσώπου. Αποτελεί, δε, την πρώτη προσπάθεια της Βρετανικής PaperSeven, η οποία ιδρύθηκε το 2011 και απαρτίζεται από μέλη της Black Rock Studio, ανάπτυξης παιχνιδιού για υπολογιστές και κονσόλες, καθώς μέχρι τώρα δούλευε αποκλειστικά σε εμπειρίες για φορητές συσκευές (smartphones, tablets). Κυκλοφορεί με την βοήθεια της  Vision Games Publishing για Xbox One, PS4, καθώς και για υπολογιστές με λειτουργικό Windows.

Παίζουμε ως η νεαρή κοκκινομάλλα Scarlett, η οποία ξυπνά σε ένα αναπάντεχα άδειο τρένο και προσπαθεί να βρει τον μικρότερο αδερφό της, ντυμένο ως σουπερ ήρωα, Finn. Γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι βρισκόμαστε σε ένα κομμάτι ενός ονείρου, ή ονείρων, το οποίο έχει δημιουργήσει το ενοχικό υποσυνείδητο της πρωταγωνίστριας. Μετά τον θάνατο των γονιών τους και με την μετάβαση της Scarlett στην εφηβεία, άρχισε η απομάκρυνση της από τον αδερφό της, και ο παραγκωνισμός των παιδικών του παρακλήσεων για προσοχή. Τα πολύχρωμα όνειρα δίνουν την θέση τους στους ανατριχιαστικούς εφιάλτες. Το τρένο αποτελεί ένα κομβικό σημείο που θα επισκεφθούμε συχνά, αν και αρκετές φορές σουρεαλιστικά αλλαγμένο, ένα ορμητήριο ονείρων, αναμνήσεων και εναλλακτικών επιλογών. Η ιστορία καταφέρνει να αιχμαλωτίσει την προσοχή του παίκτη σχεδόν ακαριαία, αφού πραγματεύεται ζητήματα όπως οι οικογενειακές σχέσεις, η ενηλικίωση, η αποξένωση, ο χαμός και οι ενοχές, θέματα που ή έχουν προβληματίσει ήδη ή θα προβληματίσουν όλους μας.

Στο κομμάτι του gameplay δεν έχουμε κάτι ιδιαίτερο, κάνουν την εμφάνιση τους κάποιοι γρίφοι πολύ μικρής δυσκολίας, ενώ στο σύνολο του το παιχνίδι παρουσιάζει πρόκληση ελάχιστα μεγαλύτερη από ένα «walking simulator». Ο μηχανισμός που χρησιμοποιείται συχνότερα είναι η εύρεση της σωστής σειράς και το ταίριασμα των διαλόγων από αναμνήσεις των χαρακτήρων, όπως ο παππούς, η γιαγιά, οι γονείς αλλά και τρίτα γνωστά πρόσωπα των δυο αδερφών. Υπάρχουν βέβαια και οι περιστάσεις όπου η Scarlett καλείται να καταστρέψει μιας μορφής «σκοταδιού» χρησιμοποιώντας πηγές φωτός ή με μαγικές δυνάμεις να χειραγωγήσει την φωτιά και να δώσει ζωή σε άψυχα αντικείμενα, όμως η σπανιότητα της χρήσης των μηχανισμών αυτών και η μικρή διάρκεια του τίτλου δεν τους επιτρέπουν να «ωριμάσουν» και να χρησιμοποιηθούν σε κάτι πιο πολύπλοκο.

Αν και φτιαγμένο πάνω στην μηχανική γραφικών Unity, τα τεχνικά στοιχεία του παιχνιδιού εξυπηρετούν επάξια το καρτουνίστικο artstyle που επέλεξε η PaperSeven. Τα μοντέλα των χαρακτήρων, οι υφές, ο σχεδιασμός του κόσμου γενικότερα, μου έδιναν την εντύπωση ότι ήμουν πάντα μέρος μια ταινίας κινουμένων σχεδιών. Η μουσική έδενε άψογα με το ότι συνέβαινε στην οθόνη, αντικατοπτρίζοντας την συναισθηματική κατάσταση της πρωταγωνίστριας. Το voice acting, αν και δεν έριχνε σαγόνια ήταν αρκετά άνω του μετρίου, ενώ εντύπωση μου προκάλεσε η χημεία μεταξύ των Rosie Jones (ως Scarlett) και Kit Connor (ως Finn).

Υπήρξε κατά σημεία λίγο stuttering (αναφέρομαι στην PS4 έκδοση του τίτλου), αλλά δεν μπορώ να πω ότι επηρέασε σε σημαντικό βαθμό την γενικότερη εμπειρία. Η αργή ταχύτητα της πρωταγωνίστριας μου προκάλεσε μια δυσφορία αρχικά, αλλά γρήγορα την συνήθισα και την εκτίμησα αρκετά αφού μου έδινε περισσότερο χρόνο να χαζεύω τα ονειρικά τοπία του παιχνιδιού.