Little Nightmares Review

Κάθε ανθρώπινο ον πάνω σε αυτόν τον πλανήτη έχει δει εφιάλτες πολλάκις στη ζωή του. Οι εφιάλτες και τα όνειρα γενικότερα, ποτέ δε βγάζουν πλήρες νόημα, καθότι την ώρα που τους ζούμε δε μας απασχολεί η λογική, παρά μόνο η φυγή. Συν τοις άλλοις, τα όνειρα είναι τόσο ζωντανά που μερικές φορές στο προσεχές διάστημα, δεν μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει αν είναι μια εμπειρία που έζησε ή φαντάστηκε. Το Little Nightmares, προσπαθώντας να απεικονίσει έναν παιδικό -και όχι μόνο- εφιάλτη, αναγκάζει το υποψήφιο «θύμα» να ζήσει μια φρικτή και αλλόκοτη εμπειρία.

Μπαίνοντας στο ρόλο ενός μικρού κοριτσιού που ονομάζεται Six και με μοναδική παρέα έναν αναπτήρα για μια μικρή βοήθεια στο πλήρες σκοτάδι, βουτάμε σε ένα σκοτεινό κόσμο γεμάτο παράνοια και φρίκη. Τα πρώτα χαρακτηριστικά που παρατηρεί κανείς όταν καταφθάνει στο “Maw” είναι το ασύλληπτο art direction και ο εκπληκτικά λεπτομερής ήχος. Τα πατουσάκια του μικρού κοριτσιού ηχούν άκρως ρεαλιστικά πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια και δίνουν το απαραίτητο «βάρος» στο μικρό χαρακτήρα και την αισθητική του, θυμίζοντας πόσο αβοήθητος και μικροσκοπικός είναι. Οι χτύποι της καρδιάς σε στιγμές άγχους, η παραμυθένια αλλά εφιαλτική μουσική και οι απόκοσμες κραυγές των ανθρωπόμορφων κακών δίνουν μια αισθητική πραγματικού εφιάλτη και φτιάχνουν μια πολλή αφιλόξενη ατμόσφαιρα.

Ο σχεδιαστικός οπτικός τομέας από την άλλη, καταφέρνει με σχεδόν ζωηρά χρώματα (λόγω παιδικού ονείρου…) να απεικονίσει ένα μίζερο και σκοτεινό περιβάλλον (που δεν παύει να είναι εφιάλτης), με μερικές από τις καλύτερες σχεδιαστικές επιλογές που έχω αντικρίσει. Η αλληγορία και η τρέλα χτυπούν κόκκινο, ωστόσο κάθε παίκτης μπορεί να μεταφράσει τα περιβάλλοντά του διαφορετικά, ακριβώς όπως θα έκανε και σε ένα πραγματικό όνειρο. Πολλά σκηνικά δεν βγάζουν νόημα, ενώ άλλα ίσως βγάζουν κάτι τόσο αποτρόπαιο και «ανώμαλο» που είσαι σε δύσκολη θέση να παραδεχτείς. Το σίγουρο είναι πως είτε καταλαβαίνεις τι βλέπεις, είτε όχι, θα τρέξεις να ξεφύγεις από οποιαδήποτε ύπαρξη δεν μοιάζει φιλική. Όταν δεν έχεις τα αγχωτικά κυνηγητά και παιχνίδια κρυφτού, το περιβάλλον απαιτεί τη λύση κάποιων απλών puzzles, όπου πάντα το «κλειδί» βρίσκεται στην καλή παρατήρηση του χώρου που περιτριγυρίζει τη Six.

Ο χειρισμός καλύπτει τα πολύ βασικά, όπως άλμα, τρέξιμο, σκύψιμο και κράτημα. Το κράτημα λειτουργεί ως λαβή σε μοχλούς και άκρες αντικειμένων, ή μάζεμα και πέταμα άλλων. Στο δεύτερο σκέλος, οι developers έκαναν κάποιες ακατανόητες επιλογές, με αποτέλεσμα να εκνευρίζουν τον παίκτη σε σημεία που προσπαθεί να καταλάβει τους μηχανισμούς του παιχνιδιού για να περάσει τα εμπόδια που του προκύπτουν. Για παράδειγμα, η Six με την αμελητέα της σωματική δύναμη, μπορεί να εκτοξεύσει ένα αντικείμενο μόλις λίγα εκατοστά μπροστά της, όμως σε μερικές περιπτώσεις όπου χρειάζεται να πατήσει κάποιο κουμπί που την περνά σε ύψος 3 με 4 φορές, έχει τη δυνατότητα να το πιέσει πετώντας εκεί ψηλά ένα τενεκεδάκι, μόνο αν σταθεί σε μια πολύ συγκεκριμένη απόσταση που έχει επιλέξει ο developer χωρίς καμία περαιτέρω ένδειξη ή tutorial.

Η έλλειψη tutorial και πολλαπλών ενδείξεων είναι κάτι που θεώρησα σωστή επιλογή, διότι δίνει πόντους στη βύθιση του παίκτη στον κόσμο του Little Nightmares, όμως θα έπρεπε να δουλευτούν λίγο παραπάνω κάποιοι μηχανισμοί, τίποτα παραπάνω. Μόλις ξεπεραστεί και κατανοηθεί για πρώτη φορά κάθε μικρό και περίεργο εμπόδιο, στη συνέχεια αντιμετωπίζεται ξανά με περισσότερη ευκολία, οπότε δεν είναι τόσο προβληματικό όσο μπορεί να ακούγεται. Εξερευνώντας και προσπαθώντας να ξεφύγει κανείς από τις φρικαλεότητες αυτού του λαβυρίνθου, θα συναντήσει διαφορετικού είδους collectibles ώστε να δώσει λίγο παραπάνω ενδιαφέρον σε όσους «ψάχνονται» λίγο παραπάνω.

Παρόλο που πρόκειται για ένα σχετικά γραμμικό 3D platformer, η Six σε σχέση με το περιβάλλον της είναι τόσο μικροσκοπική που όλα γύρω της μοιάζουν πελώρια και αχανή, με αποτέλεσμα να υπάρχει πάντοτε λίγη περιέργεια για περαιτέρω εξερεύνηση, καταπνίγοντας για λίγο το αίσθημα του φόβου, ακριβώς όπως ανέκαθεν έκανε ο άνθρωπος από τη φύση του. Στην κατηγορία των εχθρών που υπάρχουν για να κάνουν τη ζωή σου δύσκολη δε θα ήθελα να επεκταθώ, πέρα από το γεγονός πως είναι άκρως αηδιαστικοί και τρομακτικοί, διότι όσο λιγότερα μπορεί να περιμένει κανείς, τόσο το καλύτερο.

Η διάρκεια ήταν σχεδόν αναμενόμενη, αλλά ενδεχομένως να προκαλέσει αντιδράσεις. Είδα τον -ομολογουμένως- ανατριχιαστικό τερματισμό στις τρεις περίπου ώρες και το σίγουρο είναι πως ήμουν πεινασμένος για ακόμα περισσότερο. Η Σουηδική Tarsier Studios, η οποία έχει δουλέψει παλαιότερα σε κάποια από τα LittleBigPlanet, προχώρησε σε ένα πρωτόγνωρο, για αυτήν, εγχείρημα και απέδειξε πως μπορεί να το εκτελέσει άψογα. Όμως, αφήνει το αίσθημα πως είχε τη φαντασία να δημιουργήσει έναν μεγαλύτερης διάρκειας εφιάλτη και αυτό έχει και τη θετική και την αρνητική του πλευρά.

Το Little Nightmares είναι από τα μικρά, ξεχωριστά διαμάντια όπου δεν περιμένεις πολλά από το gameplay ή το story-telling, απλά ταξιδεύεις με τους ρυθμούς που σου επιτρέπει ο δημιουργός και παρατηρείς το λαβύρινθο του δικού του αρρωστημένου μυαλού, αναγκάζοντας τον εαυτό σου να φιλοσοφήσει και να σκεφτεί γεγονότα που του διαφεύγουν καθημερινά.