Mass Effect: Andromeda Review

Η σειρά Mass Effect είναι πολύ ιδιαίτερη για εμένα. Τη γνώρισα σε μια περίοδο που πίστευα ότι τα παιχνίδια ως προς την αλληλεπίδραση και το αντίκτυπο που έχουν στον παίκτη είχαν φτάσει στο ζενίθ τους. Παρόλο που οι πρώτες ώρες του αρχικού παιχνιδιού –που αγόρασα πίσω στο 2010 πιο πολύ για να δω προς τι όλος αυτός ο σαματάς- δεν κατάφεραν να με κερδίσουν, έμελλε να γίνει τελικά η πιο ξεχωριστή και αγαπημένη εμπειρία που έχω βιώσει μέχρι σήμερα στα video games. Ήταν το πλούσιο σύμπαν που όμοιό του μόνο σε ταινίες Star Wars έχουμε συναντήσει, το καλογραμμένο και απρόβλεπτο σενάριό του, αλλά κυρίως το δέσιμο που έχτισε σταδιακά με τους χαρακτήρες του. Είχε την ικανότητα να σε απορροφήσει στον κόσμο του. Να σε κάνει να το ζήσεις, να το ξεχωρίσεις και να το ερωτευθείς. Τέτοιες στιγμές είναι που αξίζουν πραγματικά και υπάρχουν ελάχιστες εκεί έξω.

Όπως καταλαβαίνετε, όταν το studio έχει κερδίσει τόσο άξια την εμπιστοσύνη του κοινού, τα στάνταρ του είναι τόσο υψηλά, που είναι λογικό να μην περιμένει τίποτα λιγότερο. Οι ανησυχίες βέβαια άρχισαν από νωρίς να μας χτυπούν τη πόρτα, όταν κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του, το ένα μετά το άλλο απ’ τα βασικά μέλη του εγχειρήματος που ανέδειξαν τη σειρά, άρχισαν να αποχωρούν, με βασικό αυτό του «κεφαλιού» πίσω απ’ την τριλογία Casey Hudson. Τότε ήταν που κατεβάσαμε τον πήχη και συμβιβαστήκαμε με την ιδέα μιας τουλάχιστον αν όχι αξεπέραστης, όμοιας εμπειρίας. Άραγε η BioWare κατάφερε να σταθεί στο ύψος της και να μη σπιλώσει τη βαριά κληρονομιά του Mass Effect; Ας το δούμε αναλυτικά. Mass Effect με χαμηλά λιπαρά…

Αρχικά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο Mass Effect 2 και 3 δεν έχουν επηρεάσει το σενάριο του Andromeda. Έτσι οι Krogans δεν έλαβαν ποτέ τη θεραπεία στη genophage, η επίθεση στη Citadel έγινε από τους Geth, ο Saren δεν έχει επίσημα κατηγορηθεί ως rogue agent και οι Reapers είναι εντελώς άγνωστοι. Η ιστορία ξεκινά χρονικά κατά τη διάρκεια του Mass Effect 2 από ένα όραμα που είχε η δισεκατομμυριούχος Jien Garson για αποίκιση στον κοντινό γαλαξία της Ανδρομέδας. Ύστερα από παρατεταμένες έρευνες, ανακάλυψαν ότι ο γαλαξίας αυτός έχει στο σύμπλεγμα Heleus, πλανήτες (οι λεγόμενοι Golden Worlds) κατάλληλους να φιλοξενήσουν ζωή. Έτσι, το Andromeda Initiative program γίνεται πραγματικότητα συγκεντρώνοντας  επίδοξους εξερευνητές από όλες τις φιλές του Milky Way, οι οποίοι θα ταξιδέψουν σε κρυογενετική κατάσταση για 600 χρόνια, μέσα σε πέντε κιβωτούς. Υπεύθυνοι για την εκπλήρωση αυτού του οράματος είναι οι Pathfinders που ξεχωριστά για κάθε φυλή θα προσπαθήσουν να βγάλουν εις πέρας αυτό το τολμηρό σχέδιο εύρεσης νέου σπιτιού. Οι Arks έχουν ως κεντρικό hub, έναν διαστημικό σταθμό το λεγόμενο Nexus (τύπου Citadel), ο οποίος φτάνει νωρίτερα από τις Arks κατά δεκατέσσερις μήνες. Στο διάστημα αυτό έχει εξελιχθεί ήδη ένα πολιτικό παιχνίδι διαφωνίας στην ηγεσία, με αποτέλεσμα την ανταρσία, χωρίζοντας τις φιλές σε δυο ομάδες: στους κατοίκους του Nexus και στους εξόριστους, που κατέφυγαν σε διάφορους πλανήτες δημιουργώντας εκεί τη δική τους κοινότητα.

Φτάνοντας με τη σειρά της στο Heleus Cluster, η ανθρώπινη Ark Hyperion πέφτει πάνω σε ένα παράξενο νεφέλωμα που της προκαλεί τεράστια ζημιά, αναγκάζοντας τον Pathfinder με την ομάδα του να προσγειωθούν στον κοντινότερο πλανήτη για εξερεύνηση. Εκεί θα έρθουμε αντιμέτωποι με την πρώτη εξωγήινη φυλή, τους Kett οι οποίοι κάθε άλλο παρά φιλικοί είναι. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστές είναι δυο Alliance soldiers αδέρφια, ο Scott και η Sara Ryder. Ο πατέρας τους Alec Ryder (ο οποίος είναι και ο Pathfinder) είναι ένας βετεράνος N7 Alliance soldier που συμμετείχε στον First Contact War με τους Turians και θεωρείται λόγω της εμπειρίας και της εκπαίδευσής του, η αιχμή του δόρατος στην προσπάθεια την ανθρωπότητας να βρει νέο σπίτι. Ο παίκτης επιλέγει να παίξει με έναν εκ των δυο Ryder και σε αντίθεση με τα προηγούμενα παιχνίδια, ο άλλος χαρακτήρας υπάρχει μέσα στο σύμπαν του παιχνιδιού έχοντας όμως ανενεργό ρόλο, αφού ύστερα από το ατύχημα στην εισαγωγή του παιχνιδιού, βρίσκεται στη μεγαλύτερη διάρκειά του σε κώμα. Μετά από κάποια γεγονότα, ο χαρακτήρας μας θα αναγκαστεί αρκετά σύντομα να πάρει τον ρόλο του Pathfinder, να εξιχνιάσει το μυστήριο γύρω από την ύπαρξη ενός αρχαίου πολιτισμού που φαίνεται να ελκύει το ενδιαφέρων των εχθρικών Kett, να δώσει λύση στα πολιτικά ζητήματα, να βρει πλανήτες κατάλληλους για αποίκιση και να γεφυρώσει τις σχέσης μεταξύ των μεταναστών του Milky Way και της νεοεισαχθείσας ντόπιας φυλής στο σύμπαν του Mass Effect, Angara.    

Η πιο action κατεύθυνση που έχει πάρει η σειρά στο gameplay από παιχνίδι σε παιχνίδι είναι εμφανής και τη συγκαταλέγω στα θετικά. Αν μη τι άλλο οι μάχες στο Mass Effect 3 με τα biotic και tech combos ήταν απολαυστικές και στο Andromeda είναι ακόμα πιο δουλεμένες και απολαυστικότερες, αποτελώντας το πιο δυνατό χαρτί του τίτλου. Το παιχνίδι φέρει αρκετές σημαντικές αλλαγές. Ο παίκτης με τα skill points που μαζεύει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορεί να επενδύσει ταυτόχρονα σε τρεις κατηγορίες δυνάμεων, Combat, Biotic και Tech που ξεκλειδώνουν σταδιακά επτά profiles. Τα γνωστά Soldier, Vanguard, Adept, Infiltrator, Sentinel, Engineer, καθώς και το νέο Explorer. Τα profiles αυτά αυξάνουν level όσο επενδύουμε skill points στις αντίστοιχες δυνάμεις και στην ουσία τις ενισχύουν. Έτσι, αν επί παραδείγματι έχουμε ξοδέψει skill points σε δυνάμεις όπως Pull, Throw και Shockwave, επιλέγοντας Adept profile, αυτές θα είναι πιο δυνατές και θα δυναμώνουν περισσότερο όσο το προφίλ αυτό παίρνει level up. Επιπλέον μπορούμε να φτιάξουμε τέσσερα διαφορετικά favorites combat styles, τα οποία εναλλάσσουμε on the fly με το power wheel menu κατά τη διάρκεια της μάχης. Ένα αρκετά ευπρόσδεκτο κατά τη γνώμη μου χαρακτηριστικό που ταιριάζει εξαιρετικά στο αρκετά πιο γρήγορο gameplay που υιοθέτησε το studio.

Ο χαρακτήρας μας πλέον καλύπτεται αυτόματα όταν πάμε κοντά σε ένα σημείο κάλυψης, ενώ το jet pack στη πλάτη αποτελεί ένα μείζονος σημασίας gadget το οποίο έχει ενεργό ρόλο τόσο μέσα στη μάχη όσο και στην εξερεύνηση. Στην εξερεύνηση παίζει επίσης σημαντικό ρόλο και το scanner που έχουμε πάνω μας το οποίο θα χρησιμοποιήσετε κατά κόρον κυρίως για την επίλυση μικρών γρίφων. Αυτό που προσωπικά δε μου άρεσε ήταν η παντελή αφαίρεση ελέγχου των συντρόφων. Πλέον, δεν υπάρχει το πάγωμα της οθόνης όπου μπορούσαμε να τους δώσουμε εντολή να χρησιμοποιήσουν μια δύναμη και περιορίζεται στο να τους κατευθύνουμε απλά στα σημεία που θέλουμε να πάνε, όπως γινόταν και στα προηγούμενα. Τώρα όμως, ελέγχονται εξολοκλήρου από την A.I. η οποία ευτυχώς είναι αρκετά ικανή και δε μου δημιούργησε κανένα πρόβλημα. Οι χαρακτήρες ρίχνονται στη μάχη και μπορώ να πω ότι βοηθούν αρκετά, παρόλο που θα προτιμούσα να έχω εγώ τον έλεγχό τους. Δυστυχώς, η έλλειψη ελέγχου επεκτείνεται και στο customization, καθώς ο παίκτης δεν μπορεί να τους αλλάξει ούτε στολή ούτε όπλα. Ένα μεγάλο φάουλ κατά τη γνώμη μου.

Αντιθέτως, το customization στον χαρακτήρα μας είναι αρκετά πλούσιο με τόνους από mods τόσο στις στολές όσο και στα όπλα. Η αναβάθμιση αυτών δεν γίνεται πλέον από το looting ή τα stores και για να πω την αλήθεια μου προκάλεσε πονοκέφαλο και εκνευρισμό στην αρχή, το νέο αυτό σύστημα. Τα όπλα, οι στολές και τα augmentations χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Θα πρέπει λοιπόν μέσω του looting, του scanning και της αγοράς από τα stores να συλλέξουμε research data να πάμε στην κατηγορία Research ξοδεύοντάς τα εκεί ώστε να ξεκλειδώσουμε blueprints, με τα οποία μετά θα πάμε στη κατηγορία Development όπου έχουμε τη δυνατότητα να αναπτύξουμε και να αναβαθμίσουμε όπλα, στολές και augmentations μέσω των materials που μαζεύουμε ή αγοράζουμε. Ξέρω ότι είναι λίγο μπέρδεμα όπως ακούγεται αλλά πιστέψτε με θα εξοικειωθείτε γρήγορα παίζοντας. Επίσης, υπάρχει η λογική με τα perks που συναντήσαμε στο Dragon Age Inquisition, τα οποία συλλέγονται αυτόματα καθώς φέρουμε εις πέρας τις αποστολές και έπειτα με αυτά ξεκλειδώνουμε κάποιες βοήθειες από τρεις διαφορετικές ομάδες που μας εφοδιάζουν ύστερα από τακτά χρονικά διαστήματα με materials. Για καλή μας τύχη εδώ, σε αντίθεση με το Inquisition, τα perks δεν είναι απαραίτητα για να προχωρήσει η ιστορία. Σίγουρα, βέβαια αν δεν έχετε κάνει αναβαθμίσεις θα τα βρείτε σκούρα αλλά αυτό είναι στο χέρι του παίκτη.

Η εξερεύνηση αποτελεί το βασικότερο στοιχείο του νέου Mass Effect και η BioWare ύστερα από συνεχή απαίτηση των fans στα forums τους έδωσε αυτό που ακριβώς ζητούσαν. Το Mass Effect Andromeda διαθέτει τον μεγαλύτερο γαλαξιακό χάρτη που έχουμε δει μέχρι σήμερα στη σειρά με αρκετούς πλανήτες διαθέσιμους προς εξερεύνηση. Το μυστήριο στα απομεινάρια του εξαφανισμένου αρχαίου πολιτισμού θα σας κρατήσει αμείωτο τον ενδιαφέρον και θα σας προκαλέσει την ανάγκη να εξερευνήσετε κάθε σπιθαμή των πλανητών. Δεν λείπουν βέβαια τα fetch quest αλλά τουλάχιστον δεν υποχρεώνουν τον παίκτη να ασχοληθεί με αυτά. Ο διάδοχος του Mako, ονόματι Nomad, έχει υποστεί τεράστια βελτίωση και οι βόλτες με αυτό είναι άκρως διασκεδαστικές. Το Nomad τώρα διαθέτει δυο επιλογές κίνησης για ευθείς δρόμους και αναρριχήσεις που αλλάζει με το πάτημα ενός κουμπιού, ενώ παίρνει και αναβάθμιση. Δεν διαθέτει οπλικό σύστημα όμως και όσες φορές προσπάθησα να πατήσω εχθρούς αυτοί παρέμεναν ζωντανοί. Οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις έπρεπε να βγω έξω για να τους αντιμετωπίσω.

Τα τοπία και τα περιβάλλοντα είναι ότι πιο εντυπωσιακό και πανέμορφο έχω δει στη σειρά και πολλές φορές σταματούσα για να χαζέψω και να τραβήξω φωτογραφίες, με το share button του Dualshock. Το ταξίδι από πλανήτη σε πλανήτη γίνεται με έναν θαυμάσιο οπτικά τρόπο που μου θύμισε στιγμές από πλανητάριο κάνοντάς με να κολλήσω με τις ώρες εξερευνώντας. Όμως όλα τα όμορφα που αφορούν τον οπτικό τομέα σταματούν εδώ. Ο σχεδιασμός των ανθρώπινων χαρακτήρων είναι απογοητευτικός και ακόμα πιο απογοητευτικά είναι τα facial animations. Δεν νοείται σε ΑΑΑ παιχνίδι του 2017 τόσο κακό αποτέλεσμα. Οι χαρακτήρες είναι εντελώς ψεύτικοι και πλαστικοί και οι εκφράσεις στα πρόσωπά τους αγγίζουν τη...γελοιότητα. Το lip sync απ’ την άλλη σε αρκετές περιπτώσεις μου θύμισε ντουμπλάρισμα από Μεξικάνικη σαπουνόπερα. Θα συμφωνήσω ότι τα γραφικά είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κοιτάμε σε ένα τέτοιο παιχνίδι, όμως όταν το παιχνίδι αυτό βασίζεται κατά ένα μεγάλο μέρος στους διαλόγους και προσπαθεί να αντλήσει συναίσθημα, η προσπάθεια αυτή πάει περίπατο απ’ τις αλλόκοτες γκριμάτσες και τις γελοίες εκφράσεις.

Η απόδοση σε αρκετά σημεία ακόμα κι όταν δεν συμβαίνει τίποτα στην οθόνη, παρουσιάζει πρόβλημα με αδικαιολόγητη πτώση στα frames. Φυσικά δε λείπουν τα glitches αλλά κάτι τέτοιο είναι αναμενόμενο σε ένα τέτοιας έκτασης παιχνίδι. Τα ηχητικά εφέ ωστόσο κυμαίνονται σε πολύ υψηλά επίπεδα όπως και οι φωνές των χαρακτήρων, που παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των ηθοποιών -μια εκ των οποίων είναι η Natalie Dormer του Game of Thrones- υποβαθμίζονται από τις άψυχες εκφράσεις των προσώπων. Το βασικό μουσικό θέμα έχει επιμεληθεί ο John Paesano γνωστός για τη δουλειά του στο The Maze Runner και την τηλεοπτική σειρά Daredevil. Είναι σκοτεινό και μυστηριώδες, μου άρεσε αρκετά, αλλά δε μπορεί να συγκριθεί με τις δημιουργίες των Jack Wall, Sam Hulick και Clint Mansell.

Δε σας κρύβω ότι η εισαγωγή του παιχνιδιού με εντυπωσίασε και η θέαση του logo «Mass Effect Andromeda» στο τέλος της, έκανε κάθε ίντσα του κορμιού μου να ανατριχιάσει! Από εκεί και πέρα άρχισα σιγά-σιγά να έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Η τριλογία Mass Effect ξεχώρισε για δυο κυρίως στοιχεία. Το καθηλωτικό σενάριο και το χτίσιμο των χαρακτήρων στους οποίους η BioWare έδωσε μια μοναδική ξεχωριστή προσωπική ιστορία, αφήνοντας τον παίκτη να τους ανακαλύψει, να δεθεί μαζί τους και να νοιαστεί μέχρι το τέλος. Τα δυο αυτά συστατικά δεν απουσιάζουν εντελώς από το Andromeda αλλά δυστυχώς δεν είναι τόσο καλά δουλεμένα. Όσο έπαιζα είχα στο μυαλό μου το πρώτο Mass Effect, το οποίο άρχισε να παίρνει επική διάσταση προς το τέλος. Είναι νέο ξεκίνημα σκεφτόμουν και πραγματικά η ιστορία ξεκινά αρκετά καλά και έκανε τη φαντασία μου να τρέχει με ανεξέλεγκτη ταχύτητα. "Πρέπει να δοθεί χρόνος", σκεφτόμουν, "να μάθει ο παίκτης τους χαρακτήρες". Βέβαια, η γραφή και η ελαφρότητα αυτών στους διαλόγους και στις ατάκες τους, προκαλούν απ’ την αρχή αρνητική αίσθηση ειδικά σε κάποιον που έχει παίξει τη τριλογία. Κάποιοι χαρακτήρες της ομάδας παρουσιάζουν ενδιαφέρον, κάποιοι πάλι απολύτως κανένα. Όπως και να χει υστερούν και δεν μπορούν να σταθούν με τίποτα δίπλα σε αυτούς της τριλογίας. Δυστυχώς, δεν φταίει ο χρόνος γι’ αυτό, φταίει ο άτσαλος και επιπόλαιος τρόπος στην ανάπτυξη και απόδοση των χαρακτήρων.

Οι Paragon και Renegade επιλογές στις αποφάσεις έχουν αντικατασταθεί από απαντήσεις που περιορίζονται στην τετράγωνη ορθολογιστική λογική ή στην «έξυπνη» και ατακαδόρικη τύπου Nathan Drake. Παρά τις διαβεβαιώσεις του studio ότι οι επιλογές μας στις απαντήσεις θα είναι σύνθετες, κάτι τέτοιο δεν ισχύει και ο παίκτης εύκολα μπορεί να διακρίνει την «καλή» απ’ τη «κακή» απάντηση. Οι loyalty missions που γνωρίσαμε στο Mass Effect 2 δίνουν ξανά το παρόν τους, όμως αυτή τη φορά οι εκπλήρωσή τους και οι αποφάσεις που θα πάρουμε σε αυτές, δεν έχουν κανένα βάρος και δεν αλλάζουν τη ροή της ιστορίας. Το μόνο που κάνουν είναι να ξεκλειδώνουν το τελευταίο επίπεδο στις δυνάμεις των συντρόφων μας. Το σενάριο αν και παρουσιάζει ενδιαφέρον και ομολογουμένως έχει αρκετές καλές στιγμές, ειδικά όταν αναγκάζει τον παίκτη να πάρει δύσκολες αποφάσεις, θυμίζει κάπως τα παλιά, παρόλα αυτά δεν κορυφώνεται όσο θα έπρεπε. Προφανώς, η BioWare επέλεξε να αφήσει κλειστά τα χαρτιά που αφορούν το σενάριο για το επόμενο παιχνίδι που θα έρθει, προσδίδοντας στο τέλος μια αίσθηση ανικανοποίησης.

Δε θα τολμήσω καν να κάνω σύγκριση με το ΜΕ1 για το πώς κλείνει την ιστορία και για τον τρόπο που προκαλεί στον παίκτη προσδοκίες για το επόμενο, γιατί η σύγκριση αυτή θα ήταν χαοτική και αστεία. Η ιστορία του Mass Effect Andromeda δεν είναι κακή, απλά όταν έχεις βιώσει κάτι τόσο επικό, το οτιδήποτε υποδεέστερο ειδικά από μια τόσο αγαπημένη σειρά δεν είναι εύπεπτο. Η BioWare είχε πει πιο παλιά μάλιστα ότι πήρε μαθήματα απ’ το Witcher 3 σχετικά με τις αποστολές αλλά μάλλον θα πρέπει να απουσίαζε από τα μαθήματα αυτά, γιατί το πόνημα των Πολωνών συνεχίζει να βάζει τα γυαλιά και να παραδίδει μαθήματα για πως πρέπει να στήνεται ένας κόσμος και οι αποστολές μέσα σε αυτόν.

Το Multiplayer του τίτλου βασίζεται στο τετραπλό co-op μοντέλο που γνωρίσαμε στο Mass Effect 3 και αποτελείται αυτή τη φορά από επτά waves εχθρών αντί για δέκα. Ο βαθμός δυσκολίας χωρίζεται σε Bronze, Silver και Gold, ενώ το πιο δύσκολο επίπεδο Platinum απουσιάζει. Στα waves αυτά θα κληθούμε κυρίως να επιζήσουμε κάνοντας ταυτόχρονα και κάποιες αποστολές. Υπάρχουν special missions που κάθε τόσο αλλάζουν ζητώντας απ’ του παίκτες να κάνουν ή να σκοτώσουν κάτι συγκεκριμένο. Αν καταφέρουν και τα βγάλουν εις πέρας θα ανταμειφθούν με διάφορα materials και καλούδια στο single player. Τα microtransactions δίνουν ξανά το παρών αλλά απευθύνονται κυρίως στους ανυπόμονους που θέλουν να ανεβάσουν γρήγορα level. Όπως και στο Mass Effect 3, το multiplayer είναι προαιρετικό εστιάζοντας στη συνεργασία και όχι στο ατομικό σκορ. Η έλλειψη καλής συνεργασίας ειδικά στα δυσκολότερα επίπεδα τιμωρείται αυστηρά. Είναι μια ευχάριστη γενικά προσθήκη που όσοι αποφασίσετε να ασχοληθείτε ειδικά με παρέα θα διασκεδάσετε αρκετά.