Sniper Elite 4 Review

Μου αρέσουν οι εταιρίες που έχουν μια σταθερότητα στην ποιότητά τους. Όχι απαραίτητα καλή ποιότητα, όμως τουλάχιστον γνωρίζεις από πριν που περίπου κυμαίνεται ένα προϊόν της. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με τη σειρά Sniper Elite. Το franchise έχει αλλάξει 3 γενιές κονσόλων μιας και πρωτοεμφανίστηκε στα PlayStation 2, Xbox & Wii με τον ομώνυμο τίτλο.  Ύστερα από δώδεκα χρόνια κυκλοφορίας και πάνω από 10 εκατομμύρια μονάδες σε πωλήσεις, θα περίμενε κανείς πως θα υπήρχε ένα τεράστιο τεχνολογικό άλμα στον τίτλο ή μια προοδευτική εξέλιξη. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Οτιδήποτε έχει να κάνει με τον ‘Β Παγκόσμιο Πόλεμο το θεωρώ ως ‘overkill’ τη σημερινή εποχή. Εννοώ πως έχουμε ασχοληθεί τόσο πολύ με αυτό το θέμα, που νομίζω πως το όλο θέμα έχει αρχίσει και εξαντλείται επικίνδυνα. Η θεματολογία του μεγαλύτερου πολέμου της ανθρωπότητας, είναι μία από τις αγαπημένες μου στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών, αλλά και του σινεμά. Όλοι έχουν καταπιαστεί μαζί του. Κινηματογραφικά από το Indiana Jones και το Shindler’s List μέχρι τα Iron Sky και Dead Snow. Στο gaming τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα. Η ίδια η σειρά Sniper Elite και μόνο έχει φτάσει στο 4^ο επεισόδιο με αυτή τη θεματολογία. Όπως είπα θεωρώ πως έχουμε εξαντλήσει το θέμα. Παρόλα αυτά, αν είναι της αρεσκείας σας να ξεπαστρεύετε Γερμανούς Ναζί, αυτό είναι για εσάς.

Το παιχνίδι ξεφεύγει από το προηγούμενο setting που βρισκόταν στην Αφρική και μεταφέρει τη δράση αυτή τη φορά στη Μεσόγειο και πιο συγκεκριμένα στην Ιταλία. Το να βλέπεις χώρες τόσο κοντά στη δική μας είναι το λιγότερο ευχάριστο στα βιντεοπαιχνίδια. Γνωρίζεις από πριν πως θα κυριαρχούν στοιχεία που υπάρχουν και στη χώρα μας και αρχίζεις να ελπίζεις σε ένα μικρό πέρασμα του ήρωα και από εδώ. Το κυρίως campaign απαρτίζεται από 8 αποστολές. Τώρα σε κάποιον μπορεί αυτός ο αριθμός να ακούγεται μικρός όμως πιστέψτε με, μιλάμε για ριζική αλλαγή σε σχέση με τους προηγούμενους τίτλους και συνολική διάρκεια γύρω στις 10 ώρες. Τι εννοώ ριζική αλλαγή; Καταρχάς τα επίπεδα είναι τεράστια. Για να σας δώσω να καταλάβετε χρησιμοποιώντας τα λόγια του ίδιου του developer, το μικρότερο level στο Sniper Elite 4 είναι τουλάχιστον τρεις φορές μεγαλύτερο από το μεγαλύτερο level του προηγούμενου. Πράγματι τα επίπεδα είναι τεράστια, χορταστικά και πλούσια. Και για αυτό το δεύτερο θα ήθελα να μιλήσω παραπάνω, αφού πρώτα σας αναφέρω επιγραμματικά τι συμβαίνει με την ιστορία του παιχνιδιού.

Οι Ναζί έχουν καταφέρει ή είναι κοντά στο να δημιουργήσουν ένα νέο τύπο πυραύλου που όπως αποδείχτηκε σε μία δοκιμή είναι θανατηφόρος και ακριβής, μιας και κατάφερε να καταστρέψει το σκάφος «Orchidia» («Αρκίντια» το αναφέρει στο παιχνίδι, και κρατήστε το αυτό σας παρακαλώ) των συμμάχων. Η αποστολή μας είναι να βρούμε φυσικά πληροφορίες άλλα κυρίως να βγάλουμε από τη μέση βασικά πρόσωπα της υπόθεσης. Είναι όμορφο το πώς έχουν καταφέρει να δέσουν το σενάριο με τις αποστολές, μπλέκοντας φυσικά πραγματικά γεγονότα άλλα κυρίως πρόσωπα σε αυτό. Έτσι νιώθεις πως είσαι μέρος εκείνης της ιστορίας και του φρικιαστικού πολέμου. Εύκολα θα πει κανείς, πως η ιστορία σε τέτοιου είδους παιχνίδια δεν είναι και απαραίτητη, αφού είσαι ένας ελεύθερος σκοπευτής και πρέπει να βγάλεις από τη μέση κάποιους στόχους.

Κι όμως, στο Sniper Elite 4 έχει δοθεί περισσότερη προσοχή στο χαρακτήρα. Μπορούμε να ακούσουμε τις σκέψεις του κάποιες φορές, ενώ σαν νέο στοιχείο έρχεται η αλληλεπίδραση με κάποιους ντόπιους ή συμμάχους λίγο πριν ξεκινήσει η αποστολή ή κατά την διάρκεια αυτής για να εκτελέσουμε δευτερεύουσες αποστολές. Αυτό που κάνει αρνητική εντύπωση εδώ είναι το πόσο ‘σκληρός’ είναι στον τρόπο συμπεριφοράς του ο ήρωας μας. Κοφτές κουβέντες, ειρωνεία, απαξίωση προς κάποιους και γενικότερα είναι φιλοσοφίας «Ράμπο», πράγμα που ενώ θα φανταζόταν κανείς πως συνάδει με το προφίλ ενός συγκρατημένου και συγκροτημένου Sniper, έρχεται να ξενίσει. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής φέρνει περισσότερο σε Ρώσο που είναι σε κάποια ξένη χώρα και δεν ξέρει τη γλώσσα, παρά σε κάποιον που του αρέσει να μαζεύει πληροφορίες. Ωραία όλα αυτά, άλλα πρέπει να περάσουμε στο ζουμί. Ποιο είναι αυτό; Η Killcam φυσικά.

Τα Sniper Elite έγιναν γνωστά και αγαπητά για εκείνη την κάμερα που έπιανε την στιγμή του θανάτου του αντιπάλου, ευρέως γνωστή και ως «Killcam», που δείχνει τη σφαίρα να φεύγει από το όπλο μας και να ταξιδεύει σε αργή κίνηση προς το σώμα του εχθρού. Και τι υπέροχη που είναι! Ακόμη και για κάποιον που έχει «βαρεθεί» να βλέπει αυτό το feature σε προηγούμενους τίτλους αποτελεί ευχάριστη προσθήκη. Είναι ούτως ή άλλως το σήμα κατατεθέν της σειράς. Αυτή τη φορά με μεγαλύτερη λεπτομέρεια και ένταση. Πλέον μπορείς να δεις τον εσωτερικό σκελετό του αντιπάλου να γίνεται θρύψαλα, τα εσωτερικά του όργανα να γεμίζουν τρύπες ενώ πολύ όμορφη λεπτομέρεια είναι το τίναγμα του κράνους προς την σωστή κατεύθυνση κατά την έξοδο της σφαίρας από το κρανίο.

Το πλάνο συμπληρώνουν σπασμένα δόντια που πετούν ολόγυρα και φυσικά μπόλικο ζεστό αίμα. Όλα αυτά τα πράγματα που σε κάνουν υπέρμαχο της ειρήνης δηλαδή. Μπορούμε να επιλέξουμε να απενεργοποιήσουμε την κάμερα αυτή αν νιώθουμε πως επηρεάζει το ρυθμό του παιχνιδιού μας, όμως μεταξύ μας, ποιος θέλει να χάσει ένα φανταστικό πλάνο μιας σφαίρας να καρφώνεται στα...θυμάστε το όνομα του πλοίου που σας είπα να κρατήσετε;) του εχθρού; Βρείτε μου έναν! Κατανοώ πως κάποιους ίσως τους κουράσει αυτή η κάμερα, αν και εμφανίζεται σποραδικά (κατά προσέγγιση κάθε 5-6 σκοτωμούς) όμως προσωπικά την βρήκα διασκεδαστική, δεν την βαρέθηκα καθ’ όλη τη διάρκεια του campaign άλλα την αντιμετώπισα και ως μια μικρή ανάπαυλα πάνω στην ταραχή της μάχης. Παίρνεις μερικές ανάσες γνωρίζοντας ότι έχεις χτυπήσει διάνα και χαζεύεις τη σφαίρα να ταξιδεύει προς το στόχο.

Οι αποστολές είναι τεράστιες και οι χώροι πανέμορφοι. Αρκετά πλάνα που έτυχε να δω πριν πιάσω στα χέρια μου το παιχνίδι δεν μου είχαν αφήσει και τις καλύτερες των εντυπώσεων, όμως έχω να σας πω πως το παιχνίδι είναι απλώς πανέμορφο. Μοιάζει με παιχνίδι που ίσως ήθελε περισσότερη φροντίδα στο θέμα των σκιάσεων και των assets και ίσως βρείτε κάποια textures άλλης εποχής όμως πραγματικά δε θα σας αφήσει με παράπονο. Τα τοπία είναι πλούσια και πολύ όμορφα, αποτυπώνοντας έτσι την Μεσογειακή ατμόσφαιρα, τον ήλιο και τη θάλασσα. Ίσως παρατηρήσετε κάποιο ελαφρύ ‘copy-paste’ αντικειμένων σε κάποιες περιοχές, όμως δεν επηρεάζουν τον ρυθμό ή την ποιότητα του παιχνιδιού. Έχει τα πάνω του και τα κάτω του, χωρίς τα δεύτερα να επηρεάζουν και πάρα πολύ. Ίσως σας ξενίσει το γεγονός πως μπορείς να διακρίνεις την ποιότητα των γραφικών στα δέντρα κυρίως ή ίσως τα χρώματα σας φανούν λίγο ξεθωριασμένα όμως κατά γενική ομολογία παραμένει όμορφο.

Οι πίστες, όπως είπα, είναι αρκετά μεγάλες και τα objectives σας είναι χωρισμένα σε ξεκάθαρες περιοχές στο χάρτη σας. Δεν υπάρχει σωστή και λάθος μέθοδος. Μπορείτε να ξεκινήσετε από τις δευτερεύουσες αποστολές, ή να ξοδέψετε ώρες σε ένα και μόνο σημείο μαζεύοντας όλα τα collectibles που το παιχνίδι ζητά. Μπορείτε επίσης να μεταβείτε κατευθείαν στη βασική αποστολή σας που συνήθως κρύβεται στο πιο ψηλό μέρος του χάρτη. Το Sniper Elite φροντίζει να σας κρατά απασχολημένους με ένα σωρό πράγματα, είτε αυτό είναι να σπάσετε όλα τα ναζιστικά αγάλματα, είτε να ανοίξετε χρηματοκιβώτια και να αποσπάσετε πληροφορίες, είτε να μαζέψετε άλλα έγγραφα και collectibles. Υπάρχουν πολύ καλά κρυμμένα μυστικά που με λίγο παραπάνω ψάξιμο μπορείτε να βρείτε. Μια σημαντική λεπτομέρεια εδώ, συνήθως οι Officers έχουν πάνω τους το κλειδί του χρηματοκιβωτίου, οπότε μην παραλείπετε να τους ψάχνετε. Το ψάξιμο αυτό των πτωμάτων είναι ίσως το πιο αγχωτικό και εκνευριστικό πράγμα του παιχνιδιού καθώς παίρνει πολύ ώρα.

Υπάρχει ένα skill tree στο οποίο κάθε 5 levels ξεκλειδώνει και ένα νέο ability, και ένα από αυτά κάνει γρηγορότερη τη διαδικασία του ψαξίματος, άλλα μέχρι τότε είστε αναγκασμένοι να περιμένετε 3-4 δευτερόλεπτα κάθε φορά αν θέλετε να ερευνήσετε τις τσέπες κάποιου. Και μιας και είμαστε στον τομέα της ‘έρευνας’ πρέπει να αναφέρω πως το σύστημα εντοπισμού του στόχου θα μπορούσε να έχει περισσότερη ακρίβεια όπως και πληροφορίες για το επίπεδο στο οποίο βρίσκεται ο στόχος. Αν είναι ψηλά ή χαμηλά δηλαδή. Πολλές φορές θα βρεθείτε να είστε 2 μέτρα μακριά από εκείνο που ψάχνετε όμως δεν θα γνωρίζετε αν είναι σε κάποιο όροφο ή σε κάποιο υπόγειο με αποτέλεσμα να ψάχνετε πολύ παραπάνω ώρα. Αυτό έχει τη γλύκα του και το ενδιαφέρον του, όμως θα μπορούσε να υπάρχει ένα βέλος που να δείχνει προς τα πάνω ή προς τα κάτω σαν επιλογή.

Υπάρχουν πολλοί που θα πουν πως προσπαθεί πάρα πολύ να αντιγράψει τη συνταγή του Metal Gear Solid V: The Phantom Pain και αποτυγχάνει. Εδώ πρέπει να διαφωνήσω. Ενώ μπορεί να θυμίζει αρκετά το ύφος του τελευταίου MGS, έχει το δικό του χαρακτήρα και είναι περισσότερο διασκεδαστικό. Μη με παρεξηγήσετε, λάτρεψα το πόσο άρτιο ήταν το MGS και πόσο καλά λειτουργούσε το σύστημα μάχης του όμως δεν μπορούμε σοβαρά να συγκρίνουμε αυτά τα δύο παιχνίδια. Μένοντας στο ‘σύστημα μάχης’, πρέπει να αναφερθώ σε κάποια σημεία του. Καταρχάς μπορούμε να έχουμε 3-4 διαφορετικά όπλα διαθέσιμα τα οποία επιλέγουμε με το σταυρόνημα όταν τα χρειαστούμε. Πιέζοντας το L1 ανοίγει η κεντρική ροδέλα (a la MGS) όπου μπορούμε να δούμε όλα τα διαθέσιμα μέσα μας, και να ορίσουμε ποιο θέλουμε να υπάρχει κάτω δεξιά. Εκεί είναι που λίγο τα χαλάει το παιχνίδι. Δεν μπορείς να έχεις κάποιο dedicated πλήκτρο για χειροβομβίδες και άλλο για έτοιμο Medkit.

Αυτό σημαίνει πως όταν χρειάζεσαι ένα από τα δύο, πρέπει να ανοίγεις την ροδέλα και να το επιλέγεις και ύστερα να πατάς το σωστό πλήκτρο για να το χρησιμοποιήσεις (R1). Είναι μια χρονοβόρα και πολύπλοκη διαδικασία την ώρα της μάχης. Επίσης παρατήρησα πως όσο κρέμεσαι από κάποιο τοίχο δε μπορείς να επιλέξεις κανένα όπλο ή πυρομαχικά. Πολύ άβολο και εκτός λογικής σύστημα, μιας και πετώντας μια χειροβομβίδα με το ένα χέρι θα βοηθούσε αρκετά. Στοχεύοντας επίσης με το ένα χέρι πιασμένος από ένα τοίχο, δε νομίζω πως είναι ακατόρθωτο για έναν Elite Sniper. Όπως και να έχει, τουλάχιστον το σύστημα που δανείζει τον τίτλο του στο παιχνίδι λειτουργεί μια χαρά.

Μπορούμε να αδειάσουμε τα πνευμόνια μας εκπνέοντας με το R1 και να πυροβολήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια, αν και γενικά στο εύκολο επίπεδο δυσκολίας δεν θα το χρειαστείτε. Θυμίζει, λοιπόν, το MGS ακόμα και στον τρόπο με τον οποίο κάνεις tag τον εχθρό με τα κιάλια σου. Το διαφορετικό εδώ είναι πως μπορείς να δεις ποιος είναι αυτός που έχεις κάνει tag. Τι έχει κάνει στη ζωή του. Κάπως έτσι ίσως δικαιολογήσεις το λόγο για τον οποίο πρέπει να πεθάνει. Επίσης όσοι θυμάστε το TPP θα είστε εξοικειωμένοι με το ‘Yolo Tactics’ όπου κάποια στιγμή απλώς βαριέσαι να περιμένεις στους θάμνους και μπουκάρεις να τα κάνεις…όλα λίμπα. Και εδώ σου δίνεται αυτή η επιλογή χωρίς να σου κοστίζει αρκετά, μιας και υπάρχουν πολλές κρυψώνες αν πολλαπλασιαστούν οι εχθροί. Επιπροσθέτως ύστερα από λίγη ώρα τα πράγματα ηρεμούν και επιστρέφουν στο κανονικό οπότε μπορείτε να γυρίσετε στο εταίρο σύστημα (stealth) αν το μετανιώσατε.

Ας μιλήσουμε λίγο για τη δυσκολία μιας και το ανέφερα όμως. Υπάρχουν διαφορετικές βαθμίδες δυσκολίας όπως είναι φυσιολογικό, με κάποιες σημαντικές διαφορές όμως. Η A.I. στο πιο εύκολο επίπεδο φαίνεται να είναι λίγο πιο χαλαρή, αργώντας σημαντικά να σε ανιχνεύσει μέσω τριγωνικού συστήματος εντοπισμού (triangulate), ενώ όταν το κάνει δεν είναι και τόσο καλή στο σημάδι. Θα παρατηρήσετε πως όταν υπάρχει κάποιος αξιωματικός στο χώρο και σας αντιληφθεί σχεδόν πάντα φυσά με την σφυρίχτρα ώστε να έρθει η ομάδα του. Γι’ αυτό καλό είναι να βγάζετε από τη μέση πρώτα τους αξιωματικούς. Το ίδιο συμβαίνει και για τους Snipers που βρίσκονται καλά κρυμμένοι σε ψηλά σημεία όπως και για τους ‘Spotters’ που όταν σας ανακαλύψουν ρίχνουν μια φωτοβολίδα στο σημείο που είστε προκαλώντας ρίψη πυραύλων από τα βοηθητικά τους αεροσκάφη. Σημαντικό είναι επίσης να βγάζετε από τη μέση οτιδήποτε υπάρχει στη θάλασσα ή κινείται στην στεριά, είτε αυτό είναι βάρκα, είτε κάποιο τανκ ή άλλο όχημα. Είναι πιο εύκολο από όσο ακούγεται μιας και όλα έχουν ένα ή περισσότερα αδύναμα σημεία που μαρκάρονται με κόκκινο χρώμα. Επίσης οι εχθροί δεν έρχονται από όλο το χάρτη αν ακούσουν θόρυβο παρά μόνο από την περιοχή που είστε, άρα θα αντιμετωπίσετε λιγότερους από όσους στην πραγματικότητα. Στα της δυσκολίας φυσικά μπορείτε να ενεργοποιήσετε και τον εξοστρακισμό της σφαίρας που κάνει τα πράγματα…ενδιαφέροντα το λιγότερο ή το ανώτερο επίπεδο δυσκολίας που απαιτεί πραγματικά καλή στόχευση!

Για να απαντήσω λοιπόν στο αρχικό μου ερώτημα, αν πρόκειται για ένα τίτλο που προχωρά τη σειρά μπροστά, θα έλεγα πως ναι και μάλιστα ξεκάθαρα. Αν μπορούσε να έχει διορθωμένα ή να διορθώσει μελλοντικά 2-3 πράγματα όπως το να βρίσκεις ευκολότερα πάνω-κάτω το στόχο της αποστολής ή λίγο μεγαλύτερη προσοχή στο πως χρησιμοποιείς τον εξοπλισμό σου όλα θα ήταν εξαιρετικά. Η διάρκεια του campaign είναι περίπου 10 ώρες χωρισμένες σε 8 αποστολές, όμως τίποτα δεν σας κρατά από το να κάνετε αυτές τις 10 ώρες 50 ψάχνοντας για οτιδήποτε μπορεί να βρεθεί. Και πιστέψτε με, είναι αρκετά. Υπάρχουν περάσματα, τούνελ, γέφυρες, κρυμμένες τοποθεσίες, αδιέξοδα και άλλα πολλά που περιμένουν να ανακαλυφθούν. Και σχεδόν όλα είναι πολύ όμορφα. Ειλικρινά δεν περίμενα ποτέ από ένα τέτοιο παιχνίδι να μου δώσει τόσες πολλές όμορφες εικόνες, με ρυάκια, με ηλιοβασιλέματα, με ζωντανές τοποθεσίες που θυμίζουν Μεσόγειο. Όμως και ηχητικά δεν τα πηγαίνει άσχημα το παιχνίδι. Υπάρχουν 1-2 themes που παίζουν ανά διαστήματα σε καίρια σημεία άλλα γενικά ο ήχος κινείται σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα. Ιδίως αυτός της Killcam όπου μπορείς να ακούσεις τη σφαίρα να σπάει το κρανίο κάποιου ή να καρφώνεται στα ζωτικά του όργανα. Να σημειώσω εδώ πως ένα Double ή Triple Kill είναι εφικτό, μιας και μπορείς να διαπεράσεις τη σφαίρα σου μέσα από κάποιον σκοτώνοντας και τον επόμενο.