BlazBlue: Central Fiction Review

Το είδος των fighting παιχνιδιών είναι δύσκολο, τόσο για τους δημιουργούς, όσο και για το περίεργα απαιτητικό κοινό που απευθύνεται. Όλοι ήδη έχουμε φέρει στο μυαλό μας μια αρένα που δύο χαρακτήρες αντιμάχονται. Έχουμε την τάση αφενός να επικεντρωνόμαστε στη μάχη και τις σφαλιάρες που ανταλλάσσονται αλλά χωρίς να μας ενδιαφέρει και πολύ η αιτία που φτάσαμε στο σημείο αυτό, έχουμε, αφετέρου, την απαίτηση να μπορούν να δικαιολογηθούν από το σενάριο. Έτσι, λοιπόν, οι δημιουργοί βασανίζονται συχνά προσπαθώντας να βρουν μια ισορροπία και να φτιάξουν το καλύτερο fighting παιχνίδι με σειρές παιχνιδιών που όλο υπόσχονται βελτιώσεις σε κάθε τομέα. Η Arc System Works έχοντας ασχοληθεί με το είδος, αλλά και έχοντας δημιουργήσει ήδη τρία παιχνίδια στην fighting σειρά του BlazBlue μπορούμε να πούμε ότι έχει αρκετή εμπειρία ώστε τουλάχιστον να φροντίσει το BlazBlue: Central Fiction να είναι ένα αξιοπρεπές fighting παιχνίδι.

Η δισδιάστατη ιαπωνική sci-fi σειρά παιχνιδιών BlazBlue, ήρθε στην Ευρώπη το 2010, μεταγλωττισμένη στα αγγλικά και όντας σχετικά νέα σε σχέση με άλλες, 2D και μη, σειρές παιχνιδιών στο χώρο, εδραιώθηκε και κυκλοφόρησε ήδη το τέταρτο παιχνίδι της. Το BlazBlue: Central Fiction είναι το τελευταίο παιχνίδι της σειράς, είναι το πρώτο σε κονσόλα αυτής της γενιάς καθώς και το μόνο από τα τέσσερα παιχνίδια που δεν είναι μεταγλωττισμένο στα Αγγλικά.

Τα δύο μεγαλύτερα και συχνότερα παράπονα για τα fighting παιχνίδια είναι η απουσία ενός κατατοπιστικού tutorial, καθώς και το μικρής διάρκειας και ρηχό σενάριο. Το tutorial του Central Fiction είναι πλήρως διαφωτιστικό, είτε για κάποιον που ενδιαφέρεται πολύ για το combat, είτε για όποιον θέλει να δει τα βασικά κουμπιά για να τα βγάλει πέρα. Το Story Mode είναι η καρδιά του BlazBlue και χτυπά πολύ δυνατά. Το Central Fiction μετά από 8-10 ώρες, ανάλογα με την ταχύτητα ανάγνωσης του καθενός, δίνει τέλος στην ιστορία του Ragna με το σενάριο να περιστρέφεται γύρω από ένα μυστήριο εν ονόματι “Embryo”. Με την αναδρομική τεχνική που στηρίζεται στην αμνησία του ήρωα, η ιστορία επικοινωνεί με τα γεγονότα των προηγούμενων παιχνιδιών. Αυτό βέβαια δεν είναι πρόβλημα για όσους δεν παρακολουθούν εξ αρχής τη σειρά, αφού μπορούν να ανατρέξουν σε μια βιβλιοθήκη ορολογιών καθώς και να επιλέξουν να παρακολουθήσουν μια προαιρετική περίληψη του παρελθόντος διάρκειας 30 λεπτών.

Το σενάριο που αποτελείται από 12 επεισόδια ή 100 chapters, είναι απαιτητικό και η sci-fi θεματολογία μπορεί να μπερδέψει εύκολα, η πλοκή όμως εκτείνεται σε μεγάλο βάθος και κρατά το ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος. Η δράση διατρέχει όλο το σενάριο και τα μόνα διαλείμματα που απέχουν από αυτή είναι ολιγόλεπτες χιουμοριστικές σκηνές που ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα προκαλώντας τουλάχιστον ένα χαμόγελο, καθώς και συναισθηματικές αναδρομές στο κοντινότερο ή μακρινότερο παρελθόν που προσθέτουν μεγαλύτερο συναισθηματικό βάρος στην κάθε μάχη. Στην πλοκή συμμετέχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός ηρώων, παλιοί αγαπημένοι και νέοι, που  φτάνει το σύνολο των 35. Το BlazBlue έχει πετύχει κάτι που πολλά παιχνίδια διαφόρων ειδών δυσκολεύονται να πετύχουν. Έχει διαφοροποιήσει τους χαρακτήρες, δίνοντας ψυχή και προσωπικότητα στον κάθε ένα. Έτσι, παρά το πλήθος δεν συγχέονται μεταξύ τους. Το γεγονός της απόφασης των δημιουργών να τελειώσουν εδώ την ιστορία το θεωρώ πολύ σοφό. Είναι σπάνιο να μπαίνει τέλος σε τέτοιου είδους σειρές, αλλά θεωρώ πολύ σημαντικό για κάθε δημιουργό να ξέρει που να βάζει άνω τελεία.

Αυτό που εκτίμησα πολύ στο BlazBlue: Central fiction είναι η σχέση που διατηρεί το σενάριο με το gameplay. Το ένα δεν απαντά στο γιατί συμβαίνει το άλλο, αλλά αλληλοστηρίζονται και διατηρούν μια σχέση που κρατά ολόκληρη την εμπειρία δεμένη σφιχτά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και πρώτο που έρχεται στο μυαλό μου είναι το ένα από τα 4 basic attacks , το οποίο ονομάζεται Drive attack και έχει απόλυτη σχέση με το lore του παιχνιδιού. Υπάρχουν μάχες προκαθορισμένες για να χάσεις, και ενώ θεωρητικά είναι ανούσιες, ο ρόλος τους για το δεσμό σεναρίου και gameplay είναι εξαιρετικά σημαντικός. Οι χαρακτήρες και εδώ διαφέρουν, οπτικά και κινησιολογικά και η ενασχόληση μαζί τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμία περίπτωση μονότονη. Το παιχνίδι έχει 2 τρόπους χειρισμού.

Ο πρώτος είναι ο πιο απλοϊκός και προσεγγίσιμος για όσους απλά δεν ενδιαφέρονται να εξειδικευτούν στο fighting κομμάτι, και ο δεύτερος είναι λιγότερο απλοϊκός για όσους θέλουν να ασχοληθούν σε βάθος με τα mechanics των μαχών. Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να εγγυηθώ ότι ακόμη και όσοι δεν τα πηγαίνουν καλά με τα combo και την πολυπλοκότητα των κινήσεων δεν θα δυσκολευτούν πολύ σε καμία μάχη. Σε αυτό το παιχνίδι υπάρχει πια μέτρο διάρκειας για το Overdrive, ένα buff στον κάθε χαρακτήρα που βοηθά τόσο τους αρχάριους να υπολογίσουν τις κινήσεις τους, αλλά και τους πιο εξειδικευμένους να χειριστούν τον χρόνο τους στην κάθε μάχη, καθώς και δυο νέα στοιχεία ακόμη. Το πρώτο είναι μια νέα κίνηση με μεγάλο damage που ξοδεύει όλο το overdrive (Exceed Accel) ενώ το δεύτερο στοιχείο συνίσταται στο Active Flow, μια συνιστώσα που στοχεύει στο να ωθήσει τον παίκτη σε ένα πιο επιθετικό gameplay. Τα συνεχόμενα hit αυξάνουν το damage, και το boost δίνει περισσότερες πιθανότητες να μπορέσει κάνεις να κάνει το special attack το όποιο το πιο πιθανό είναι να τον οδηγήσει και στη νίκη.

Πέρα από το story mode, υπάρχουν άλλα πέντε πολύ απολαυστικά modes που μπορούν εύκολα οι λάτρεις του fighting να εξασκήσουν τις δυνατότητες τους και να χορτάσουν gameplay. Το κλασσικό πια Arcade mode, το V.S Mode, το  Grim of Abyss που αντιστοιχεί στα γνωστά κύματα εχθρών, το Score attack καθώς και το νέο Speed Star Mode ή αλλιώς γνωστό ως time attack mode. Το πλήθος των single player επιλογών και η διαφοροποίηση χειρισμού ανέβασαν πολύ το BlazBlue στα μάτια μου γιατί θεωρώ πως καλύπτει όλα τα είδη και όλα τα γούστα των παικτών ενώ ήδη το story mode είναι πολύ προσεγμένο, με καλογραμμένο σενάριο και χορταστική διάρκεια. Στα παραπάνω έρχεται να προστεθεί και ένα καλοφτιαγμένο multiplayer που λειτουργεί μια χαρά γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα όταν ασυναίσθητα το σύγκρινα στο μυαλό μου με παιχνίδια μεγαλύτερης φήμης από το αυτό.

Ο οπτικός τομέας είναι θαυμάσιος. Πλήθος όμορφων χαρακτήρων και animations, πλούσια κινησιολογία με ωραία εφέ κατά τη διάρκεια των μαχών  και, μουσική που δεν περίμενα να με εκπλήξει τόσο ευχάριστα. Ο μεγάλος αριθμός περιοχών (άρα και αρένων μάχης) που διαδραματίζονται τα γεγονότα της ιστορίας συνδυάζεται με μουσική ταιριαστή πάντα στην κάθε περίπτωση και στο κάθε συναίσθημα που αποπνέει η εκάστοτε σκηνή. Η μουσική δίνει πνοή στο παιχνίδι και η συνοριακή και ατμοσφαιρική προσαρμογή της, μαρτυρά την προσπάθεια των δημιουργών για το καλύτερο δυνατό κλείσιμο της ιστορίας.

Το BlazBlue: Central fiction είναι πλουσιότατο σε ποιοτικό και προσεγμένο περιεχόμενο και θεωρώ έχοντας ασχοληθεί τουλάχιστον με τους μεγαλύτερους και γνωστότερους εκπροσώπους του είδους των fighting παιχνιδιών, ότι όχι μόνο δεν έχει να ζηλέψει τίποτα, αλλά μπορεί άνετα να θεωρηθεί μια από τις καλύτερες και πιο ολοκληρωμένες fighting εμπειρίες. Καταλαβαίνω πως το anime εικαστικό από τη μια και η απουσία σε αυτό το παιχνίδι αγγλικής μεταγλώττισης μπορεί να προκαλέσει παράπονα από πολλούς, κυρίως επειδή αρκετοί δένουν φωνή και χαρακτήρα στο μυαλό τους.

Παρ όλα αυτά, για εμένα κανένα από τα δύο δεν αποτελεί αρνητικό, αφού εκτιμώ το anime εικαστικό και βλέπω την απουσία αγγλικής μεταγλώττισης ως ευκαιρία όχι μόνο για μια περισσότερο αυθεντική εμπειρία όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι, αλλά και ευκαιρία να ακούσει κάνεις την καταπληκτική δουλειά που έχει γίνει με τα ιαπωνικά voice over. Εάν στο σενάριο υπήρχε συμμετοχή, είτε αυτή ήταν μέσα από επιλογές, είτε απαντήσεις σε διαλόγους ώστε το αφηγηματικό κομμάτι να είναι ενεργότερο, ο βαθμός θα ήταν σίγουρα διψήφιος. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι το BlazBlue: Central Fiction είναι από τις πιο συγκροτημένες προσπάθειες που έχω συναντήσει.