Moto Racer 4 Review

Η σειρά Moto Racer είναι γνωστή σε εμάς από την εποχή του πρώτου PlayStation. Είναι ένα arcade racing παιχνίδι με μηχανές που αφήνει τη λογική και τη φυσική να πάνε περίπατο στου Φιλοπάππου. Αυτό που κάνει εντύπωση σε ότι αφορά τη νέα κυκλοφορία του, είναι η εταιρία ανάπτυξής του. Πρόκειται για την Anuman, που εξαγόρασε η Microids. Η Microids είναι που μας έχει δώσει μερικά από τα καλύτερα παιχνίδια στο χώρο των Adventures όπως το Syberia και το Still Life. Ειδικά το Still Life θεωρώ πως είναι ίσως το καλύτερο Adventure game όλων των εποχών, σε μια τριπλή ισοβαθμία με το Monkey island και το Longest Journey. Τον τελευταίο καιρό η εταιρία δίνει μεγάλη βάση στις κυκλοφορίες των non Adventure παιχνιδιών, δημιουργώντας μάλιστα και παιχνίδια για τα κινητά της Apple.  Όλα αυτά καθώς αναμένουμε με ανυπομονησία το Syberia 3 να μας ξυπνήσει ευχάριστες αναμνήσεις.

Όπως είπα και στην εισαγωγή, έχουμε να κάνουμε με ένα Arcade style παιχνίδι. Αυτό από μόνο του είναι ικανό να διαστρεβλώσει μια κριτική. Πολύ εύκολα ο δημιουργός κρύβεται πίσω από αυτό για να καλύψει τις αδυναμίες του. Έτσι, κάθε φορά που βρίσκεσαι να προσπαθείς να περιγράψεις κάτι, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την πανούκλα του ‘Arcade’. Μην με παρεξηγείτε, είμαι λάτρης των Arcade racing παιχνιδιών. Σε σημείο που επισκέπτομαι ‘ζωολογικούς κήπους’ με μηχανήματα τα οποία και ‘ταΐζω’.  Όμως ακόμη και σε αυτή την κατηγορία, υπάρχει το ‘on point’ arcade και το ‘off point’ του πράγματος. Είναι γενικά δύσκολο να πετύχεις τη συνταγή σε ότι αφορά το ζύγισμα μεταξύ ρεαλισμού και Arcade στυλ. Και σε αυτό το κομμάτι, το Moto Racer 4 δεν φαίνεται να τα πηγαίνει και πολύ καλά.

Το παιχνίδι ξεκινά ως πολλά υποσχόμενο, μιας και το λογότυπο της Unreal Engine 4 φιγουράρει φαρδύ πλατύ στην οθόνη.  «Δεν μπορεί να μην έχει γίνει καλή δουλειά, σωστά; Σωστά;» αναλογίζεσαι. Κι όμως, τα προβλήματα ξεκινούν πριν καν ξεκινήσεις να παίζεις, μιας και το optimization της μηχανής έχει πάει στα Τζουμέρκα να κυνηγήσει λαγούς. Σε μια αδιανόητη κίνηση οι δημιουργοί έχουν επιλέξει να αφαιρέσουν το σταυρόνημα του χειριστηρίου από την εξίσωση, έτσι μένεις να χειρίζεσαι το μενού με τον αναλογικό, όπου και διαπιστώνεις ένα μικρό input lag. Αυτό το lag είναι εμφανές σε όλα τα επίπεδα του μενού, και πιο συγκεκριμένα στις επιλογές. Διατηρώ φυσικά τις επιφυλάξεις μου σχετικά με τον δίσκο του PS4 μιας και μπορεί κάτι τέτοιο να οφείλεται εκεί. Σε γενικές γραμμές το μενού είναι αρκετά λιτό. Υπάρχει ένα τυπικό Career mode, ένα Quick Challenge και μια επιλογή για Multiplayer παιχνίδι. Το ίδιο βασικές είναι και οι επιλογές μέσα στην κατηγορία ‘Options’ , όπου δεν μπορούμε να ρυθμίσουμε πολλά. Εξάλλου, πρόκειται για ένα καθαρά Arcade τίτλο που θυμίζει άλλες δεκαετίες.

Όπως είπα, η ειδική αυτή κατηγορία στην οποία ανήκει το Moto Racer 4 δεν αφήνει πολλά περιθώρια για κριτική. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω τι μου άρεσε και τι όχι. Πολλά πράγματα είναι θέμα προσωπικών προτιμήσεων, όμως κατά γενική ομολογία υπάρχουν και κάποιοι άτυποι κανόνες που θα έπρεπε τα σύγχρονα παιχνίδια να ακολουθούν. Το εκνευριστικό της υπόθεσης είναι πως εν έτη 2016 σχεδόν κανείς δεν έχει καταφέρει να αποδώσει σωστά ένα παιχνίδι με μηχανές, έστω και τύπου Arcade. Ο τίτλος του καλύτερου παιχνιδιού με μηχανές πηγαίνει δικαιωματικά στο Trials Fusion παρόλο που δεν αφορά αγώνες ταχύτητας με την κλασική έννοια των γύρων. Το Moto Racer 4 προσπαθεί πολύ να πετύχει σε αυτή την κατηγορία, άλλα μοιάζει μισοτελειωμένο. Υπάρχει Texture Pop, λάθη απεικόνισης σε αρκετές πίστες σε ότι αφορά τα γραφικά και τα προγραμματισμένα events, και η ποιότητά του βρίσκεται ακριβώς στη βάση. Τα γραφικά δεν εντυπωσιάζουν, τα χρώματα είναι over saturated σε σημείο να νομίζεις πως θα αποτυπωθούν στην οθόνη και τα πολύγωνα των αντικειμένων είναι όσα χρειάζονται για να απεικονίσουν το εκάστοτε αντικείμενο και ούτε ένα παραπάνω. Σχεδόν τετράγωνα αυτοκίνητα που εμφανίζονται σε συγκεκριμένες θέσεις στην πίστα σε κάθε γύρο και κακό lighting σε κάποια καίρια σημεία, όπως για παράδειγμα πριν από κάποια ράμπα άλματος.

Τα Physics του παιχνιδιού όπως θα φαντάζεστε ανήκουν σε ένα δικό τους σύστημα. Μπορεί να μην φρενάρεις στον αέρα όπως συνέβαινε στο Trackmania Turbo, όμως στρίβεις με τέτοιο τρόπο που καμπυλώνεται ο χωροχρόνος. Επίσης το παιχνίδι ζητά από τον παίκτη να ξεχάσει βασικούς κανόνες του Moto Cross, όπως για παράδειγμα την προσγείωση. Πρέπει να προσπαθείς να προσγειωθείς με τις δύο ρόδες καθώς αυτό αυξάνει τις πιθανότητες να ξεκινήσεις με Turbo. Πραγματικά ένιωθα τον εγκέφαλό μου να ζορίζεται προσπαθώντας να ακυρώσει την προγραμματισμένη εντολή σωστής προσγείωσης, ώστε να κάνει αυτό που το παιχνίδι του ζητούσε. Ελπίζω να καταλαβαίνουμε όλοι τι σημαίνει να προσγειώνεσαι και με τις δύο ρόδες μαζί σε ανηφόρα ή σε ίσιωμα στην πραγματικότητα. Ας πούμε πως, το λιγότερο η σέλα θα αντικαταστήσει την γλώσσα σου στο στόμα. Μίλησα πριν για το Turbo οπότε μου δίνεται η ευκαιρία να το αναλύσω λίγο περισσότερο. Όπως και στο αρχικό Moto Racer, έτσι και σε αυτό, το Turbo έχει τη μορφή σούζας.

Είπαμε, η λογική δεν υπάρχει σε τέτοιου είδους παιχνίδι. Ενώ πολύ εύκολα θα μπορούσαν να ‘ψαρακώνονται’ οι αναβάτες σε μια τέτοια περίπτωση, ο δημιουργός σκέφτηκε πως θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να διαιρέσει το σύμπαν με το μηδέν και να κάνεις σούζα αυξάνοντας υπερβολική ταχύτητα. Τι πιο λογικό και ασφαλές; Για να σας λύσω την απορία, όχι, στην πραγματική ζωή με την μία ρόδα στον αέρα δεν πηγαίνεις γρηγορότερα. Ίσως πηγαίνεις γρηγορότερα προς στον άλλο κόσμο, άλλα όχι στον αγώνα. Βασικό εργαλείο σε αυτή μας την προσπάθεια για την νίκη είναι και το σπρώξιμο του αντιπάλου. Έτσι, όταν βρισκόμαστε δίπλα του μπορούμε να τον βγάλουμε εκτός πορείας και θέσης με τον αγκώνα. Όλα τα παραπάνω βρίσκονται μέσα στην φούσκα του Arcade τρόπου παιξίματος, όμως δεν τελειώσαμε ακόμα…

Το παιχνίδι χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Αγώνες με Street Bike, και αγώνες με Enduro/ Cross. Στην πρώτη πρέπει να οδηγήσουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην άσφαλτο αποφεύγοντας εμπόδια, διερχόμενους οδηγούς και αντιπάλους. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως στα κομμάτια της πίστας όπου υπάρχει χώμα ή πλακόστρωτο η Street έχει καλύτερη οδηγική συμπεριφορά από ότι στην ίδια την άσφαλτο. Αυτό από μόνο του είναι άξιο απορίας σχετικά με τους δημιουργούς. Η δεύτερη κατηγορία έχει να κάνει με μηχανές τύπου Enduro τις οποίες πρέπει να οδηγήσουμε με μαεστρία μέσα από εμπόδια, σωλήνες, άλματα, λάσπες και…το άλλο που δεν μπορώ να γράψω εδώ. Οι μηχανές και στις δύο κατηγορίες εκτός από το ότι αψηφούν όλους τους νόμους βαρύτητας και ελέγχου μπορούν να αναβαθμιστούν κερδίζοντας πόντους στις πίστες. Μπορούμε να ανεβάσουμε τα στατιστικά τους, όπως για παράδειγμα το κράτημα, την τελική ταχύτητα ή το Turbo. Υπάρχουν πίστες που απαιτούν συγκεκριμένους οδηγούς και οχήματα ενώ στην πορεία μας θα βρεθούμε να παίζουμε και κάποια skill games όπως σλάλομ, να κυνηγήσουμε το ‘θήραμα’ ή να κάνουμε κάποια Tricks στον αέρα.

Σε ότι αφορά αυτό το τελευταίο, μπορούμε με συνδυασμούς πλήκτρων να εκτελέσουμε πολύ βασικά κόλπα μέσα στον αγώνα, κερδίζοντας πόντους. Αντίστοιχα χάνουμε κάποιους πόντους αν βγούμε από την οδηγική γραμμή ή τρακάρουμε. Οι πόντοι δεν είναι και τόσο σημαντικοί μιας και αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να κερδίσουμε το αστέρι της κάθε πίστας που έχουμε ποντάρει από πριν. Εδώ το σύστημα αλλάζει σε σχέση με τον παραδοσιακό τρόπο που γνωρίζουμε. Έτσι, ποντάρουμε από πριν το πόσα αστέρια θεωρούμε ότι θα κερδίσουμε (ένα, δύο ή τρία) και αν το καταφέρουμε έχει καλώς. Αν όχι, διαγράφονται και τα προηγούμενα που τυχόν είχαμε αποκτήσει. Η λογική που ακολουθεί στο ξεκλείδωμα των πιστών είναι πολύ απλή. Μαζεύουμε όσο το δυνατόν περισσότερα αστέρια ώστε να ανοίξουμε την επόμενη κατηγορία. Ένας ασφαλής τρόπος είναι να δηλώνουμε 1 αστέρι πριν ξεκινήσει η πίστα, όμως αυτό γρήγορα θα βρεθεί να μας απογοητεύει μιας και το παιχνίδι είναι απελπιστικά δύσκολο από ένα σημείο και μετά.

Ακόμα και στο ‘εύκολο’, στο πρώτο αστέρι δηλαδή θα μείνουμε με το στόμα ανοιχτό προσπαθώντας να καταλάβουμε για ποιο λόγο ο δημιουργός αποφάσισε να γίνει σαδιστής μαζί μας. Μας ζητά ευθαρσώς να τρέξουμε όσο το δυνατόν ταχύτερα, να εκμεταλλευτούμε το Turbo στο έπακρο (πρέπει να πατήσεις το κουμπί την κατάλληλη στιγμή ώστε να δώσει παραπάνω ώθηση) και να οδηγήσουμε λες και είμαστε ρομπότ, σε πίστες που δε γνωρίζουμε, κυνηγώντας άπιαστους στόχους. Αυτό έχει τη γλύκα του όταν καταφέρνεις να κερδίσεις, όμως όχι σε αυτό το παιχνίδι. Η ανταμοιβή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, μιας και μιλάμε για ένα μέτριο παιχνίδι. Αυτομάτως λοιπόν, το να είμαστε οι καλύτεροι σε ένα κακό παιχνίδι κάνει την προσπάθεια μας να μοιάζει ανώφελη. Εκτός αυτού, το Career mode είναι δημιουργημένο από τον «Σατανά τον ίδιο». Σε βάζει να προσπαθείς να αναβαθμίζεις τη μηχανή σου μέσα από ένα σύστημα αναβαθμίσεων που δεν έχει καμία λογική. Αργότερα σου ζητά να τρέξεις σε συγκεκριμένες πίστες με συγκεκριμένους οδηγούς που έπρεπε να έχεις ξεκλειδώσει κυνηγώντας τα 3 αστέρια ενός πρωταθλήματος, και να είχες αναβαθμίσει τη μηχανή του στο έπακρο. Όταν το αντιληφθείς είναι αργά, δεν μπορείς όμως να ξανακερδίσεις πόντους αναβάθμισης από προηγούμενες πίστες! Ίσως μια άλλη φορά…σε κάποιο άλλο παιχνίδι.

Στον τομέα του ήχου το παιχνίδι είναι απογοητευτικό. Θυμάμαι στο Moto Racer του PlayStation πως υπήρχαν εκπληκτικές μελωδίες που σε έβαζαν στο κλίμα. Εδώ τα πράγματα είναι κάπως νερωμένα. Χλιαρές θα τις χαρακτήριζα στην καλύτερη περίπτωση ή αδιάφορες. Το χειρότερο όμως όλων είναι ο ήχος των μηχανών. Αν είστε λάτρης των χλοοκοπτικών μηχανημάτων και του μονότονου ήχου τους, τότε θα το λατρέψετε. Αν ανήκετε σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία ανθρώπου θα κλείσετε τα αυτιά σας ή τον ήχο. Είναι εκνευριστικά εκτός τόπου και μονότονος. Ύστερα από αρκετές ώρες τελικά νομίζω το βρήκα. Έχει ακριβώς τον ίδιο ήχο που κάνει ένας τροχός όταν κόβει σίδερα.