To Hitman είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι και αυτό δύσκολα αμφισβητείται. Η IO-Interactive κατάφερε να δημιουργήσει έναν τίτλο με βάθος που βρίθει λεπτομερειών. Πρόκειται για παιχνίδι που εκτιμάει την «σπιρτάδα» του παίκτη και αποτελεί μια ιδιαίτερα απολαυστική εμπειρία που δε συναντάς συχνά. Δυστυχώς, όμως, το στούντιο διάλεξε λάθος σερβίτσιο για μας σερβίρει αυτό το κατά τα άλλα μοναδικό γεύμα.
Δε ξέρω αν φταίει η εκδότρια Square Enix ή αν η απόφαση ήταν της ομάδας ανάπτυξης. Δε γνωρίζω επίσης αν επιλογή αυτή έγινε για να παραμείνει το παιχνίδι στην επικαιρότητα περισσότερο καιρό. Συγχρόνως, όμως, δε με ενδιαφέρει. Δε μπορώ να δικαιολογήσω την επεισοδιακή δομή και την always online φύση του Hitman. Είμαι τόσο εκνευρισμένος, όσο και στεναχωρημένος που ένα τόσο καλό παιχνίδι κυκλοφορεί με τέτοιον τρόπο και ασπάζεται ορισμένες λάθος, κατ’ εμέ, πρακτικές της βιομηχανίας.
Σταματάω εδώ για λίγο. Όπως, διαβάσατε, θεωρώ πως το Hitman είναι εξαιρετικό στο σύνολό του. Απόλαυσα ιδιαίτερα τα έξι επεισόδια της πρώτης σεζόν και τις ώρες που ξόδευα σε αυτά. Αν είστε τακτικοί αναγνώστες του Unboxholics.com θα γνωρίζετε πως για τα δύο πρώτα επεισόδια έχω καταθέσει την άποψη μου σε αναλυτικά κείμενα. Ειδικά όσοι ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα για το πως ξεκινά η ιστορία ή για τους gameplay μηχανισμούς και τις βασικές διαφορές σε αυτό το κομμάτι σε σχέση με το Hitman Absolution μπορείτε να βρείτε τα σχετικά κείμενα στους παρακάτω συνδέσμους.
HITMAN - Episode 2: Sapienza - Review
Πολύ περιληπτικά, λοιπόν, το Hitman αν και δεν είναι κάποιο αριθμημένο sequel, δεν είναι ακριβώς και reboot. Η ιστορία μας μεταφέρει 20 χρόνια πίσω. Ο Agent 47 ξεκινάει την καριέρα του ως επαγγελματίας εκτελεστής και κατά συνέπεια και το παιχνίδι ξεκινά σε μια παλιά στρατιωτική βάση όπου ψεύτικα σκηνικά έχουν στηθεί για να δοκιμαστεί ο κατά παραγγελία εκτελεστής. Στη συνέχεια και αφού αποδείξουμε την ικανότητά μας, αναλαμβάνουμε αποστολές σε όλον τον κόσμο. Αν και έχουμε να κάνουμε με αυτοτελή επεισόδια, όλα συνδέονται με τα cutscenes που ξεκλειδώνουμε στο τέλος της κάθε αποστολής.
Συνεχίζοντας, όμως, στην πρώτη αυτή σεζόν περνάμε από το Παρίσι, την Ιταλία, το Μαρόκο, την Ιαπωνία και άλλες εξωτικές περιοχές. Οι δύο πρώτες και η τελευταία αποστολή θεωρώ πως είναι από τις καλύτερες που έχουμε δει στη σειρά. Για παράδειγμα η έπαυλη του δευτέρου επεισοδίου στην παραλιακή πόλη της Ιταλίας, θα ήταν από μόνη της ένα ολόκληρο επίπεδο στα παλιότερα παιχνίδια. Αντιθέτως η παραλία, τα καταστήματα, οι υπόγειες κατακόμβες, το εκκλησάκι και όλη η υπόλοιπη πόλη ανήκουν στο ίδιο επίπεδο. Δεν υπάρχουν loading screens, δεν υπάρχουν περιορισμοί, υπάρχει μόνο ένα τεράστιο sandbox για εξερεύνηση. Μάλιστα, παρόλο που είναι εύκολο ελέω του μεγάλου μεγέθους, η προσοχή στην λεπτομέρεια είναι εντυπωσιακή.
Το level design είναι υποδειγματικό και όχι απλώς δεν κουράζει στα πολλαπλά playthroughs, αλλά απεναντίας αναδεικνύεται περισσότερο. Σε κάθε γωνιά του χάρτη θα βρεθεί κάποιο χρήσιμο αντικείμενο, κάποια φορεσιά, κάποιος NPC που θα μας δώσει πληροφορίες ή από τον οποίο θα ξεκινήσει μια ευκαιρία. Και αυτό ισχύει για όλα τα επεισόδια. Ξεμένω από λέξεις για να τονίσω το πόσο καλή δουλειά έχει γίνει από την IO σε αυτό το κομμάτι.
Για το gameplay και τον τεχνικό τομέα έχω αναφερθεί στα προηγούμενα δύο review. Αξίζει να σημειώσω όμως πως με την πάροδο του χρόνο και με τα, αν θυμάμαι καλά, 18 (!) patches που δέχθηκε το παιχνίδι, σχεδόν όλα τα θέματά του στο τεχνικό κομμάτι έχουν πλέον λυθεί. Το gameplay δεν είδε σημαντικές προσθήκες, παραμένοντας όμως στα πολύ υψηλά στάνταρ που είχε θέσει ήδη η ομάδα ανάπτυξης από το πρώτο επεισόδιο.
Σκεπτόμενος ξανά την πρώτη σεζόν στο σύνολό της, θέλω να πω δύο επιπλέον λόγια για τη μουσική. Πιστεύω πως μια σκέψη που πέρασε από το μυαλό όλων των ακόλουθών της σειράς και προσωπικά με φόβισε πριν πιάσω στα χέρια μου το παιχνίδι είναι η εξής: Είναι δυνατόν ο νέος συνθέτης να αγγίξει την δουλειά του ανεπανάληπτου Jesper Kyd; Κι όμως. Ο δανός Niels Bye Nielsen κατάφερε να παραδώσει, με βάση πάντα τα δικά μου γούστα, μερικά ιδιαίτερα αξιομνημόνευτα μουσικά κομμάτια που αν και δεν θα έλεγα πως ξεπερνούν, σίγουρα στέκονται επάξια δίπλα στη δουλειά του Kyd. Για παράδειγμα, είτε όταν κάποιος με κυνηγούσε και ήταν έτοιμος να ανακαλύψει την ταυτότητά μου, είτε μόλις είχα καταφέρει να εξολοθρεύσω το στόχο μου έπειτα από προσπάθεια και να διαφύγω απαρατήρητος, πάντα μια μουσική υπόκρουση συνόδευε την στιγμή και πλαισίωνε το συναίσθημα του άγχους ή της ικανοποίησης αντίστοιχα.
Πέρα από την μουσική, τα διάφορα ηχητικά εφέ ντύνουν αξιοπρεπώς τον πλούσιο κόσμο και τα αντικείμενά του. Δεν παρατήρησα κάποιο θέμα με την μίξη του ήχου και το μοναδικό μου παράπονο από αυτό τον τομέα συνολικά είναι πως οι φωνές κάποιων NPCs επαναλαμβάνονται εν τέλει και αντίστοιχα λείπουν οι υπότιτλοι για μερικούς άλλους. Συνεχίζοντας με τη διάρκεια και το περιεχόμενο, ξέρω πως πολλούς δεν τους ενδιαφέρει το replayability. Ούτε εμένα με απασχολεί ιδιαίτερα στα περισσότερα παιχνίδια.
Ωστόσο, το Hitman αποτελεί εξαίρεση. Αν με ρωτήσετε πόσες ώρες έπαιξα και θέλετε ένα συγκεκριμένο νούμερο, θα σας απογοητεύσω. Πραγματικά έχασα το μέτρημα. Ολοκλήρωσα τα περισσότερα από τα έξι επεισόδια τουλάχιστον δύο φορές. Το παιχνίδι σε απορροφά και σε επιβραβεύει τόσο ξεκλειδώνοντας αντικείμενα για την επόμενή σου προσπάθεια, όσο και γενικά σαν εμπειρία. Νιώθεις πως βρίσκεσαι σε έναν ζωντανό κόσμο, είσαι ένας επισκέπτης σε μια καθημερινή ρουτίνα, την οποία μαθαίνεις, την εκμεταλλεύεσαι και πετυχαίνεις το στόχο σου με ολοένα και πιο ευφάνταστους τρόπους.
Κάθε μια εκ των βασικών αποστολών συνδέεται από ένα σύνολο προκλήσεων, όπως για παράδειγμα, «ολοκλήρωσε την αποστολή μόνο με το κοστούμι σου», οι οποίες με τη σειρά τους ξεκλειδώνουν αντικείμενα και όπλα για τις επόμενες προσπάθειες της ίδιας αποστολής. Αυτό όμως με φέρνει στο επόμενο που θέλω θίξω και δυστυχώς είναι το μελανό σημείο του συνολικού πακέτου. Το παιχνίδι είναι ουσιαστικά always online. Και σαν να μην έφτανε αυτό διατέθηκε και επεισοδιακά. Μιλάμε για μια αμιγώς single player εμπειρία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος τα challenges και η πρόοδος σου στα πράγματα που ξεκλειδώνει να μην αποθηκεύονται τοπικά. Υπήρξαν στιγμές που οι servers είχαν προβλήματα και δε μπορούσα να συνεχίσω να ανακαλύπτω ένα επίπεδο με τα αντικείμενα που ξεκλείδωσα, λαμβάνοντας μια ολοκληρωμένη εμπειρία, ενώ το replayability πάσχει σημαντικά χωρίς τα challenges, τα οποία και αυτά απαιτούν σύνδεση στο διαδίκτυο. Σημαντικές πτυχές του παιχνιδιού, δηλαδή, εξαρτώνται από το always online του πράγματος και όλοι ξέρουμε από τι συνοδεύεται αυτό: από ημερομηνία λήξης. Οι servers σίγουρα δε θα μείνουν ανοιχτοί για πάντα.
Ας προσπεράσουμε το always online. Το παιχνίδι έχει και άλλο περιεχόμενο, το οποίο όχι μόνο έχει ημερομηνία λήξης, αλλά έχει ήδη λήξει! Μιλάω για τους Elusive Targets, στόχους με μοναδικά voice overs και ιστορίες, όχι απλούς NPCs, οι οποίοι εμφανίζονται στις διάφορες πόλεις που έχουμε ταξιδεύσει, για λίγες μόνο ημέρες. Το κερασάκι στην τούρτα είναι πως έχεις μόνο μια ευκαιρία να τους σκοτώσεις, αν χάσεις ή σε εντοπίσει κάποιος εχθρός, τέλος, έχασες τη μοναδική σου ευκαιρία να παίξεις αυτήν την αποστολή. Ας θέσω εγώ το ερώτημα. Αυτός που περιμένει το retail πακέτο στις αρχές του 2017, αυτός που περιμένει να διαβάσει πρώτα τα reviews ή αυτός που περίμενε έστω να ολοκληρωθεί η πρώτη σεζόν, γιατί να μην απολαύσει αυτό το περιεχόμενο; Πρόκειται καθαρά για κίνηση που αποσκοπεί ή μάλλον αποσκοπούσε μιας και αν δεν σκοτώσατε κάποιον Elusive Target μέχρι τώρα, έχετε χάσει την ευκαιρία, στο να αναγκάσει τους παίκτες να αγοράσουν τα επεισόδια ένα-ένα, όταν κυκλοφορούν.
Στεναχωριέμαι που ένα τόσο καλό κατά τα άλλα παιχνίδι υιοθετεί τέτοιες πρακτικές. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και θα προσπαθήσω ήρεμα να αποδώσω τις σκέψεις μου και για την επεισοδιακή δομή. Αξίζει να αναφέρω ότι έπαιξα τα δύο πρώτα επεισόδια όταν κυκλοφόρησαν και τα υπόλοιπα τέσσερα όλα μαζί μόλις κυκλοφόρησε και το τελευταίο από αυτά. Δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο που το παιχνίδι έσπασε έτσι σε κομμάτια. Η ιστορία μένει σε λεπτό σημείο και θα συνεχίσει φυσικά με τη δεύτερη σεζόν. Θα έχουμε διανύσει τουλάχιστον δύο χρόνια, δηλαδή, για να δούμε το σενάριο να ολοκληρώνεται. Αυτό και μόνο αρκεί για να κάνει απαγορευτική την επεισοδιακή δομή για τα δικά μου γούστα. Θα πρέπει να ανατρέχω σε οδηγούς σεναρίου για να θυμηθώ τι έγινε και ειπώθηκε στο παιχνίδι. Εννοείται πως θα χάσω την όποια εξοικείωση με τους μηχανισμούς και με την άφιξη της νέας σεζόν θα πρέπει να εξοικειωθώ και πάλι από την αρχή.
Η παρομοίωση στην αρχή του κειμένου δεν ήταν τυχαία. Η IO μαγείρεψε ένα πεντανόστιμο γεύμα. Ωστόσο, μέχρι να έρθει στο τραπέζι μας ο δίσκος, τα συνοδευτικά έχουν χαλάσει (elusive targets), ενώ ακόμα και όταν έρχεται, μας ανοίγει η όρεξη και εν τέλει μας ταΐζουν με αργές και βασανιστικές μπουκιές. Αυτός, δε, που έρχεται αργοπορημένα, φοβάται αν έμεινε τίποτα και για αυτόν ή οι servers έκλεισαν και πήραν μαζί τους το μισό always-online παιχνίδι.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.