Hue Review

Θέλω να σας μιλήσω για τη μοναξιά. Για το βάρβαρο αίσθημα που νιώθει ένα παιδί ψάχνοντας απελπισμένα τη μητέρα του. Για την αγωνία, την ανασφάλεια, την ανάγκη μιας παιδικής ψυχής. Θέλω να σας μιλήσω για το Hue. Μπορεί στην ιδέα μιας δισδιάστατης πλατφόρμας, γεμάτη με γρίφους να μην ενθουσιάζονται πολλοί εν έτει 2016. Κι όμως, πολλά από τα παιχνίδια του είδους χαρακτηρίζονται ως «διαμάντια», και κατά τη γνώμη μου, κάθε άλλο παρά άδικα. Με το Hue ασχολήθηκα συνολικά, περίπου 8 ώρες, με πολλές από αυτές να είναι συνεχόμενες. Εκνευρίστηκα σε μερικά σημεία που πάλευα να περάσω έναν γρίφο, έκλεισα το παιχνίδι, έφυγα από το δωμάτιο, και λεπτά αργότερα ήρθα πάλι, με τη δικαιολογία να προσπαθήσω λίγο ακόμα αν και, κατά βάθος, ενδιαφερόμουν περισσότερο για την εξέλιξη του σεναρίου που μου φάνηκε εξ αρχής ιδιαίτερη.

Για το Hue, θα κρατήσουμε στην άκρη την λέξη «χρώματα» η οποία αποτελεί θεμέλιο, τόσο της ιστορίας, όσο και των μηχανισμών του παιχνιδιού. Άλλωστε από την πρώτη στιγμή το παιχνίδι τραβάει τα βλέμματα με τη ζωντάνια των χρωμάτων του. Ολόκληρο το παιχνίδι, από όποια πλευρά και αν το πιάσεις, στέκεται πάνω στα χρώματα. Ο παίκτης καλείται να καθοδηγήσει τον, μικρής ηλικίας, κεντρικό χαρακτήρα, Hue, στην αναζήτηση της μητέρας του, μέσα στον άχρωμο κόσμο που ζει. Βρίσκει ένα γράμμα της, από το οποίο πληροφορείται ότι το δημιούργημά της που επέτρεπε στους ανθρώπους να βλέπουν τον κόσμο με το χρώμα της επιλογής τους, έχει καταστραφεί και η καταστροφή του, είναι η αιτία της εξαφάνισής της από τον κόσμο, και της εμφάνισή της σε μια άλλη διάσταση. 

Έτσι, ξεκινά μια περιπέτεια για την αναζήτηση των χρωμάτων, τα οποία θα φέρουν πίσω την μητέρα του ήρωα. Η συνέχεια της πλοκής και η πορεία της προς την κορύφωση, ξεδιπλώνεται με γράμματα της μητέρας που βρίσκει ο ήρωας στο δρόμο του. Τα γράμματα, τα αφηγείται η ίδια, με φωνή και ύφος που σε κάνει να σταματήσεις να προχωράς για να ακούσεις με προσοχή τι έχει να πει. Είναι άλλωστε και το μοναδικό ίχνος ομιλίας σε ολόκληρο το παιχνίδι. Λόγια που βοηθούν στην κατανόηση της πλοκής, και δίνουν συμβουλές, αλλά πάντα, με μια  μελαγχολικά φιλοσοφική χροιά και μεταφορικές εκφράσεις, που αφορούν τα χρώματα που ψάχνει ο ήρωας για να βρει τη μητέρα του. Δεν θα σας κρύψω τον ενθουσιασμό μου για τον τρόπο που αποκαλύπτεται η ιστορία, καθώς και τα φιλοσοφικά ερωτήματα που τίθενται από την μητέρα και το παράλληλο σύμπαν που βρίσκεται, που μου θύμισαν αρκετές φορές, σκηνικά από τη νουβέλα του Edwin A. Abbott, με τίτλο Flatland. Ο Hue, ψάχνει τα κρυμμένα στον γκριζόμαυρο κόσμο, χρώματα, και για κάθε ένα που βρίσκει μπορεί να το χρησιμοποιήσει για να αλλάζει χρώμα στην πραγματικότητα.

Εδώ παίρνουν  το ρόλο τους οι μηχανισμοί, τους οποίους βρήκα πολύ πρωτότυπους. Αλλάζοντας χρώμα στο περιβάλλον, εμφανίζονται ή εξαφανίζονται εμπόδια, τα οποία είναι καθοριστικά για τη λύση των γρίφων. Ο παίκτης στο Hue, χρησιμοποιεί τα χρώματα που βρίσκει, για την υλοποίηση ή αποϋλοποίηση εμποδίων που συγκροτούν τους γρίφους. Οι γρίφοι ξεκινούν σε απλοϊκό επίπεδο με την εναλλαγή χρωμάτων, και καταλήγουν σε χρωματιστά δωμάτια που κλέβουν εντυπώσεις, από τα οποία πρέπει να βγεις ζωντανός αφού ταλαιπωρηθείς αρκετά. Βέβαια, υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στη δυσκολία και την προσιτότητα. Το να βρεις τρόπο να φτάσεις στην έξοδο του δωματίου δεν είναι εύκολο αλλά ούτε υπερβολικά δύσκολο. Αυτό που δυσκόλεψε εμένα στο Hue, ήταν η συνήθεια στην εναλλαγή των χρωμάτων που απαιτούσε απόλυτη προσοχή και ετοιμότητα, καθώς ένα λάθος χρώμα κόστιζε το θάνατο. Το θετικό όμως, είναι ότι το κάθε δωμάτιο είναι και ένα checkpoint. Παρόλα αυτά, δε στάθηκε καθησυχαστικό στις αναρίθμητες φορές που πέθανα. Ολόκληρο το concept με τα χρώματα, καθιστά το ρόλο του εικαστικού τομέα πολύ σημαντικό. Τα δωμάτια στους εσωτερικούς χώρους είναι εντυπωσιακά, και η ευκαιρία να χρωματιστούν από τον παίκτη τα κάνει άκρως απολαυστικά. Το ίδιο και οι ανοιχτοί χώροι.

 
Αν και το εικαστικό, όσον αφορά τις περιοχές εκτός των δωματίων με γρίφους, κινείται σε μινιμαλιστικό επίπεδο αφού η προσοχή εστιάζεται στα χρώματα, δε λείπουν τα στολίδια τα οποία αποτελούν αναγνωριστικό της περιοχής και προσδίδουν χαρακτήρα στην κάθε μία. Αλυσίδες ή αντικείμενα σε σπηλιές, φυτά, ή έπιπλα σπιτιών, όλα σε χρώμα μαύρο, το οποίο δεν μπορεί να αντικατασταθεί με κάποιο από την παλέτα μας, αφού δεν ανήκει στα χρώματα. Αυτό που βρήκα άξιο προσοχής είναι ότι το νερό σε όλες του τις μορφές ήταν λευκό. Όχι μόνο το χιόνι αλλά, η θάλασσα και οι καταρράκτες στις σπηλιές. Δεν κρύβω ότι έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει πολλές φορές τη θάλασσα, τον ουρανό ή το χιόνι στους εξωτερικούς χώρους. Άλλες φορές όμως, πηδούσα επίτηδες ενώ περπατούσα σε σπηλιές για να ακουμπήσω στις αλυσίδες που κινούνταν. Και με αυτό παίρνω την ευκαιρία για να αναφερθώ στα physics. Σε τέτοιου είδους παιχνίδια τα physics δίνουν έναν όμορφο διακριτικό ρεαλισμό που θεωρώ πως τα κολακεύει πολύ.

Το Hue είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του πόσο μεγάλη διαφορά μπορούν να προκαλέσουν τέτοιες μικρές λεπτομέρειες στην συνολική εικόνα του παιχνιδιού. Πόσο μάλλον, αν η γενική εικόνα δεν είναι παραφορτωμένη με πράγματα που τραβούν την προσοχή του παίκτη. Σίγουρα, το δυνατό του σημείο φαίνεται να βρίσκεται στα έντονα χρώματά του. Μην το αφήσετε να σας ξεγελάσει έτσι. Τα χρώματα που υπάρχουν μπορεί να δίνουν έναν χαρούμενο τόνο, όμως η ατμόσφαιρα καθ’ όλη τη διάρκεια είναι βαριά, από τους θανάτους του ήρωα στα λάθη των γρίφων, μέχρι την ίδια την παρουσία του Hue που μου θύμισε, χαρακτηριστικά, εικόνες του Limbo.

Το Hue, είναι πολύ ατμοσφαιρικό, και η ατμόσφαιρα που αγκαλιάζει το σενάριο και γενικά τη θεματολογία, έρχεται σε μια αντίθεση με το εικαστικό. Την παραπάνω αντίθεση τη βρίσκω πρωτότυπη και δεν με ενοχλεί. Άλλωστε η μοναχικότητα ενός παιδιού στην αναζήτηση της μητέρας του, κυριαρχεί  καθ’ όλη τη διάρκεια, και κρατά τους τόνους σε χαμηλό επίπεδο. Το δυνατό του σημείο για εμένα, είναι ακριβώς, στην πρωτότυπη αντίθεση ενός σκοτεινού κλίματος με έναν χρωματιστό κόσμο, και στο πόσο δεμένα βγαίνει μια τέτοια αντίθεση προς τον παίκτη. Ο ρυθμός του παιχνιδιού είναι επίσης αργός, κάτι που θεωρώ πως θα μπορούσε να κάνει κάποιον που δεν ενδιαφέρεται για το σενάριο, και δε βρίσκει τις συνεχείς χρωματικές αλλαγές ελκυστικές, να βαρεθεί στις πρώτες 1-2 ώρες. Στο δικό μου μυαλό είναι ένα στοιχείο που ταιριάζει με την ατμόσφαιρα που προαναφέρθηκε. Ο ρυθμός και το ενδιαφέρον αυξάνονται, όσο μαζεύονται χρώματα, και όλα συντελούν σε μια κορύφωση που συνοδεύει τον παίκτη προς τον τερματισμό. Ένα θετικό στοιχείο είναι η ύπαρξη χάρτη των βασικών περιοχών, στις οποίες ανά πάσα στιγμή μπορεί κάποιος να γυρίσει και να χρησιμοποιήσει χρώματα που δεν είχε πριν, συνήθως για να ξεκλειδώσει κάποιο μονοπάτι και να μαζέψει κάποιο από τα πολλά και καλά κρυμμένα collectibles τα οποία υπολογίζονται ξεχωριστά από κάθε περιοχή επάνω στο χάρτη, κάνοντάς το ευκολότερο να βρεθούν για όσους το επιχειρήσουν. Το παιχνίδι τερματίζεται όμως και χωρίς backtracking, ακολουθώντας τη βασική ροή, χωρίς κανένα πρόβλημα.
 
Στον ηχητικό τομέα το Hue, εκτός από τις μικρές αφηγήσεις της μητέρας, διαθέτει μια γλυκιά, ταιριαστή μουσική που βρήκα αρκετά επαναλαμβανόμενη, αλλά όχι σε εκνευριστικό βαθμό, καθώς και προσεγμένους, καθαρούς ήχους που συνοδεύουν τα physics, όπως για παράδειγμα οι αλυσίδες που κινούνται όταν περνά ο Hue. Κλείνοντας, κρίνω απαραίτητο να αναφέρω ότι για όσους δε δύνανται να διακρίνουν ξεκάθαρα τα χρώματα λόγω αχρωματοψίας, υπάρχει λειτουργία Colourblind που προσθέτει ευανάγνωστα σύμβολα.