Resident Evil 4 (PS4) Review

Η σειρά Resident Evil ήταν ένα σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών. Ο καθένας μας σίγουρα έχει να μοιραστεί αρκετές ιστορίες, ανεξάρτητα με ποιο παιχνίδι γνώρισε τη σειρά. Είτε είναι ιστορίες τρόμου, είτε ιστορίες δράσης, είτε έχει να πει καλά λόγια, είτε όχι, το σίγουρο είναι ότι η σειρά ήταν και συνεχίζει να είναι πόλος έλξης για αρκετούς gamers. Σφυρηλάτησε νέους, αποθέωσε το survival horror genre και έγινε η οδός πάνω στην οποία μελλοντικά studio θα βάδιζαν. Υπεύθυνος γι’ αυτό ήταν ο δημιουργός του Shinji Mikami, ο οποίος με βάση το Alone in the Dark και τις b-movies τρόμου του σκηνοθέτη George Romero εμπνεύστηκε και μας χάρισε το Resident Evil. Το Resident Evil 4 ήταν η τελευταία του δουλειά το 2005 πάνω στη σειρά, πριν εγκαταλείψει την Capcom. Στον τίτλο επήλθαν αλλαγές, τόσο στο gameplay, όσο και στο γενικότερο ύφος της σειράς. Ανεξάρτητα αν αυτές ήταν  αρεστές στους fans ή όχι δε μπορεί κανείς να αρνηθεί ότι το Resident Evil 4 αποτελεί κομβικό σημείο στην ιστορία των video games, γιατί ήταν το πρώτο που εισήγαγε την τεχνική της κάμερας πίσω απ’ τον ώμο του πρωταγωνιστή. Μια «πατέντα» που αργότερα τα περισσότερα action based παιχνίδια όπως επί παραδείγματι το Gears of War ή το Dead Space θα υιοθετούσαν.

Όμως παρά τις αρετές του, έφερε στο προσκήνιο στοιχεία όπως τα QTEs και τις melee επιθέσεις με κλωτσιές και μπουνιές, το οποία μετά την αποχώρηση του Mikami και την παράδοση της σειράς στην Capcom, θα σηματοδοτούσαν και την παρακμή του franchise. Όλα τα στοιχεία που μισήσαμε στο Resident  Evil 5 και Resident Evil 6 έκαναν αρχικά την εμφάνισή τους στο RE4. Οι αναλογίες μπορεί να μην ήταν βέβαια οι ίδιες, αλλά όπως αρκετοί πιστεύουν ότι το RE4 θεωρείται η εξέλιξη του Resident Evil, τότε δεν πρέπει να αρνηθούν ότι το RE5 και RE6 είναι η εξέλιξη του RE4 με άλλον καπετάνιο στο τιμόνι. Μια εξέλιξη που έφτασε στο peek της, έκανε τον κύκλο της και τώρα επαναπροσδιορίζεται αλλάζοντας ξανά με το Resident Evil 7. Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν ο Mikami παρέμενε στο τιμόνι; Η ιστορία έχει δείξει πως όταν ο δημιουργός εγκαταλείπει το «παιδί» του τότε αυτό παίρνει την κατιούσα.

Οπότε προφανώς και να ήταν γιατί ξαναπαίζοντάς το μετά από 11 χρόνια παρά τις αλλαγές του, παραμένει πολύ πιο “Resident Evil” απ’ ότι το 5 και 6. Παρόλο που προσωπικά εμένα, ούτε τότε το λάτρεψα όπως οι περισσότεροι, ούτε τώρα διότι δεν μπόρεσα ποτέ να χωνέψω τα χταποδοκαλάμαρα, τα troll, ούτε την action τροπή, δεν μπορώ να παραβλέψω ότι το παιχνίδι αν μη τι άλλο είχε ατμόσφαιρα. Άλλωστε είναι γνωστό πως στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει! Ήταν το Resident Evil 4 ένα ασφαλές πείραμα του Mikami πριν αποχωρίσει και κάνει κάτι δικό του; Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, όμως είναι σίγουρο πως το Resident Evil 4 είναι ένα παιχνίδι που όλοι οι φίλοι του genre πρέπει να παίξουν. Έστω και για εγκυκλοπαιδικούς λόγους.

Μετά το μπαράζ των επανεκδόσεων ήρθε και η σειρά του Resident Evil 4 να κυκλοφορήσει στις τρέχουσες κονσόλες. Ο τίτλος είναι αυτός με τις περισσότερες επανακυκλοφορίες σε όλη τη σειρά. Έχει κυκλοφορήσει σε όλες τις γενιές και σε όλες τις πλατφόρμες. Οπότε αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που δεν το έχει παίξει, τότε ή είναι νέος gamer ή δεν παίζει αυτό το είδος παιχνιδιών. Άραγε γι’ αυτούς που το έχουν ήδη παίξει, αξίζει να πληρώσουν ξανά €20 γι’ αυτή την επανακυκλοφορία;

Η ιστορία του παιχνιδιού λαμβάνει μέρος σε ένα Ισπανικό χωρίο, όπου ο Leon 6 χρόνια μετά τα γεγονότα του Resident Evil 2 (όπου και τον γνωρίσαμε πρώτη φορά), στέλνεται σε μια αποστολή διάσωσης την κόρης του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών από μια μυστήρια cult οργάνωση, η οποία έχει κακόβουλα σχέδια που αποσκοπούν στο να αλλάξει τον κόσμο όπως τον ξέρουμε. Ο Leon θα έρθει αντιμέτωπος με αρκετές δυσάρεστες εκπλήξεις, νέους εχθρούς και νέο ιό. Ή τουλάχιστον φαινομενικά νέο.

Στο gameplay δεν έχουν αλλάξει σημαντικά πράγματα σε σχέση με τις προηγούμενες επανεκδόσεις. Σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια οι αλλαγές είναι αρκετές. Η κάμερα από στατική έχει όπως προείπαμε περάσει στον ώμο του πρωταγωνιστή, τα μπαούλα – συγκοινωνούντα δοχεία έχουν εξαφανιστεί δίνοντας την θέση τους σε βαλίτσες διάφορων μεγεθών που αγοράζουμε από έναν μυστήριο προμηθευτή που όποτε μας βλέπει ανοίγει την καμπαρντίνα του, τα όπλα μας αναβαθμίζονται πλήρως, ενώ στα πράσινα και κόκκινα φυτά που κάναμε μίξη προστέθηκε και το κίτρινο το οποίο σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα αναπληρώνει και αναβαθμίζει το επίπεδο ζωής του Leon. Το παιχνίδι παρά τις αλλαγές του, έχει το άρωμα των παλιών, όπως το γεγονός ότι περιλαμβάνει γρίφους, κάτι που παραδοσιακά είχαν όλα τα Resident Evil. Το πιο σημαντικό όμως στοιχείο που δεν υπήρχε στα επόμενα, είναι η ατμόσφαιρα. Ειδικά μετά το μοναστήρι. Αυτό ήταν κάτι που είχα ξεχάσει και μετά τα πρόσφατα περάσματα στο RE5 και RE6 μου ήταν πολύ ευχάριστο αυτό που αναβίωνα. Βέβαια τότε το 2005 δεν μου ήταν καθόλου ευχάριστο ερχόμενος από το Code Veronica. Όχι πως δεν το είχα απολαύσει και τότε, απλά με ξενέρωσε η τροπή του και οι εχθροί του σε τέτοιο βαθμό ώστε να το θεωρήσω απογοητευτικό. Βέβαια άλλη ηλικία τότε και άλλη οπτική γωνία.

Υπάρχουν όμως και κάποια εκνευριστικά στοιχεία όπως το γεγονός ότι για να αλλάξει ο παίκτης όπλα πρέπει να το κάνει μέσω του inventory, δεν υπάρχει κάποια επιλογή ώστε να γίνεται απευθείας με κάποιο πλήκτρο. Επίσης όταν αργότερα θα έρθει μαζί μας η Ashley, ενώ μπορεί να κρυφτεί σε κάδους απορριμμάτων όσο εμείς τα βάζουμε με εχθρούς ή να σκύψει όσο πυροβολούμε, κάποιες φορές αυτό δε δούλεψε σωστά μπαίνοντας ανάμεσα στα πυρά προκαλώντας το θάνατό της. Και ενώ μπορεί να σκαρφαλώνει σκάλες, για κάποιο λόγο δεν μπορεί να τις κατέβει, καλώντας εμάς με την εκνευριστική φωνή της να την πιάσουμε αγκαλιά. Βέβαια αυτά είναι πταίσματα και δε στέκονται σε καμία περίπτωση ικανά να χαλάσουν την συνολική εμπειρία. Το παιχνίδι περιλαμβάνει αρκετά collectables και ένα είδους mini shooting game όπου μας ανταμείβει με διάφορα καλούδια. Στο τέλος του παιχνιδιού ξεκλειδώνει το Mercenaries το οποίο είναι ένα horde –στην ουσία- mode (όπως επίσης το είδαμε στα επόμενα) και το Separate ways του οποίου τα γεγονότα κινούνται παράλληλα με τα γεγονότα του κυρίως παιχνιδιού, απ’ την ματιά όμως της Ada Wong.

Ο χειρισμός με τον αναλογικό μοχλό είναι στριφνός και θα σας κάνει τη ζωή αρκετά δύσκολη εκτός κι αν παίζεται με το σταυρόνημα. Επίσης υπάρχουν τρία schematics στο controller με τον «μοντέρνο» να είναι όπως τα περισσότερα σύγχρονα shooters τα οποία πυροβολούν με τις σκανδάλες, δίνοντας όμως την επιλογή στους παραδοσιακούς να τον αλλάξουν στον αρχικό κλασικό με τα face buttons. Όποιον τρόπο και να επιλέξετε πάντως ο χειρισμός με τον αναλογικό μοχλό θα σας παιδέψει μέχρι να του πάρετε τον αέρα.

Και πάμε στο ζουμί αυτής της επανέκδοσης που δεν είναι άλλο απ’ τον οπτικό τομέα. Αν το συγκρίνουμε με την έκδοση του PS3/ Xbox 360 θα βρούμε πράγματι διαφορές. Η ανάλυση είναι πεντακάθαρη 1080p και «τρέχει» στα 60fps. Οι πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες είναι λίγο πιο δουλεμένοι όπως και τα textures των ρούχων που φορούν. Όμως τα θετικά σταματούν εκεί. Κακά τα ψέματα η ηλικία του παιχνιδιού δεν μπορεί να κρυφτεί και η μεγαλύτερη ανάλυση τελικά περισσότερο κακό κάνει παρά καλό γιατί προδίδει τις ατέλειες της τότε εποχής.

Τα χαμηλής ανάλυσης textures στα περιβάλλοντα και στα αντικείμενα είναι αυτά που «βγάζουν μάτι» και φαίνονται πολύ άσχημα. Ο ήχος επίσης δεν είναι καθόλου δουλεμένος και παραμένει απλός δικάναλος. Οι υπότιτλοι απουσιάζουν και ενώ υπάρχει στο μενού το subtitles δεν μας δίνεται περιέργως πρόσβαση σε αυτούς. Πράγματα δηλαδή που θα περίμενε κάποιος να έχουν προσεχτεί. Βέβαια δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε απόλυτα την Capcom γιατί αυτή είναι άλλη μια HD επανέκδοση και όχι remaster. Θεωρώ ωστόσο πως το καλύτερο για το Resident Evil 4 ήταν να γίνει remake. Το παιχνίδι τεχνικά είναι γερασμένο και το «remaster» του πράγματος απλά αναδεικνύει τις ρυτίδες του.