Furi Review

Είναι κάποια παιχνίδια που έρχονται από το πουθενά και σε συναρπάζουν με την αμεσότητά τους. Το Furi είναι ένα από αυτά. Έχω πολλές φορές αναφερθεί στη γοητεία της ‘μοναξιάς’ μέσα σε ένα παιχνίδι και στον τρόπο με τον οποίο αυτή μεταφέρεται στον παίκτη. Είναι μετρημένα στα δάχτυλα τα παιχνίδια που το κάνουν αυτό τόσο ‘κομψά’. Το Shadow of the Colossus φυσικά μου έρχεται πρώτο στο μυαλό, το Dark Souls ή ακόμα και το πρόσφατο Titan Souls. Από τότε που ήμουν μικρό παιδί και έτυχε να διαβάσω το ‘Η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων’ συναρπάζομαι από το πόσο εύκολα και όπως ανέφερα ‘κομψά’ μπορεί κάποιος να ξεγελαστεί και να ακολουθήσει ένα μονοπάτι που δε ξέρει που θα τον βγάλει. Αυτό γίνεται για πολλούς λόγους. Θέλεις η περιέργεια; Θέλεις η πίστη στον ίδιο του τον εαυτό; Θέλεις η αφέλεια; Είναι τόσοι πολλοί οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά σου που πιάνεις τον εαυτό σου να θέλει να ακολουθήσει τον πιο παράξενο, τον πιο μυστήριο, το πιο ενδιαφέρον μονοπάτι. Ξέρεις πως αν καταφέρεις να βγεις σε κάποιο ξέφωτο, θα τα έχεις καταφέρει. Είναι μια ικανοποίηση. Μια αυτοεπιβράβευση που όμοιά της δεν υπάρχει.

Το Furi ξεκινά με ένα ελεύθερο σε ερμηνεία άλλα ταυτόχρονα ‘κλειστό’ επίσης σενάριο. Είσαι σε μια φυλακή, πρέπει να βγεις από εκεί μέσα και ο μόνος τρόπος να το καταφέρεις αυτό είναι να περάσεις από μια σειρά φρουρών. Κάθε ένας από τους φύλακες που θα συναντήσεις είναι απλώς ένα ακόμη εμπόδιο για την ελευθερία σου. Μια συνείδηση με την μορφή λαγού σε οδηγεί βαθύτερα στην τρύπα του. Ποτίζει τον εγωισμό σου, ταΐζει το συναίσθημα της ελευθερίας σου, χαϊδεύει τα ελαττώματά σου και σου ‘δείχνει’ το δρόμο. Σε οδηγεί βήμα με το βήμα εκεί ακριβώς που επιθυμεί. Εκεί ακριβώς που νομίζεις πως θέλεις να βρεθείς.

Πρόκειται για ένα αρκετά απαιτητικό παιχνίδι. Ένα ‘περίεργο’ παιχνίδι ίσως πουν πολλοί. Με τεράστιες κυματομορφές σε ότι αφορά το ρυθμό εξέλιξής του. Από το φρενήρη ρυθμό μιας μάχης αμέσως στο πολύ αργό κομμάτι της εξερεύνησης του περιβάλλοντος. Είναι ένα παιχνίδι τύπου ‘Boss Rush’, όπου κάθε αντίπαλος είναι και ένας ‘τελικός κακός’. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο στο δρόμο σου. Ούτε αντικείμενα, ούτε αναβαθμίσεις, ούτε σταυροδρόμια, ούτε άλλοι μικρότεροι εχθροί. Είσαι εσύ και ένα τσούρμο από bosses που ανακαλύπτεις σταδιακά σε κάποιες αρένες. Σε κάποια ‘σημεία ελέγχου’ της φυλακής. Το παιχνίδι λοιπόν σου μεταδίδει με τον ευκολότερο και αμεσότερο τρόπο πως αυτή η ιστορία είναι ‘μονόδρομος’.

Εξάλλου ολόκληρο το παιχνίδι μοιάζει με ένα σουρεαλιστικό όνειρο.

Ο τρόπος με τον οποίο έχουν επιλέξει οι δημιουργοί να παρουσιάσουν αυτόν τον κόσμο είναι τα Cell Shaded γραφικά. Και ομολογώ πως γενικά δεν μου πολυαρέσουν. Παρόλα αυτά αν και στην αρχή μπορεί να ‘ξενίσει’ λίγο αυτός ο τρόπος απεικόνισης, γρήγορα αντιλαμβάνεσαι πως ταιριάζει στο ύφος του παιχνιδιού. Δένει αρμονικά και προσθέτει ένα μοναδικό χαρακτήρα ‘ονείρου’ ή ‘ζωντανού βιβλίου κόμικ’. Εξάλλου ολόκληρο το παιχνίδι μοιάζει με ένα σουρεαλιστικό όνειρο. Τα τοπία είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να είναι: αλλοπρόσαλλα. Είναι καμβάδες, κάτι σαν ζωγραφιές με μικρές πινελιές ‘ζωντάνιας’ μέσα τους. Ώρες-ώρες μοιάζει λες και ο ήρωας μας διασχίζει κάποιο πίνακα.

Σε ότι αφορά το gameplay, το παιχνίδι είναι αρκετά απαιτητικό από το παίκτη. Λιγοψυχίες εδώ δε χωρούν και δε συγχωρούνται. Ούτε λάθη. Το Furi απαιτεί από τον παίκτη να μεταμορφωθεί σε έναν ψυχρό εκτελεστή ακολουθιών σε μάχες που μπορεί να κρατήσουν έως και μισή ώρα. Υπάρχουν διάσπαρτες ‘ανάσες’ μέσα στις μάχες που όμως ακόμη κι αυτές απαιτούν την απόλυτη προσοχή μας ώστε να τις αξιοποιήσουμε. Σε γενικές γραμμές, όπως όλα τα Boss Rush παιχνίδια, πρέπει να έχουμε υπομονή και θέληση να δούμε το παρακάτω για να αντέξουμε. Ευτυχώς, ο τίτλος, αν και φτάνει στα όρια του εκνευριστικού από άποψη δυσκολίας, σε κάνει να θέλεις να δεις τη συνέχεια. Μπορεί να μην έχει κάποιο βαθύ σενάριο και πλοκή, όμως πιάνεις τον εαυτό σου να επιστρέφει σε αυτό, ακόμα και μετά την έκτη, έβδομη, δέκατη αποτυχία στη σειρά. Είναι τέτοια η αμεσότητα του gameplay που δε σου προκαλεί την αποστροφή του τύπου ‘δεν θέλω να πατήσω το Start’.

Λιγοψυχίες εδώ δε χωρούν και δε συγχωρούνται. Ούτε λάθη. Το Furi απαιτεί από τον παίκτη να μεταμορφωθεί σε έναν ψυχρό εκτελεστή ακολουθιών σε μάχες που μπορεί να κρατήσουν έως και μισή ώρα.

Το Furi είναι μια μάχη με τον ίδιο μας τον εαυτό. Όπως ακριβώς φαίνεται να συμβαίνει και επί της οθόνης στον πρωταγωνιστή μας. Είναι ένα βάναυσο άλλα ‘γλυκό’ εργαλείο μέτρησης των δυνατοτήτων μας, της υπομονής και της επιμονής μας. Είναι ένα benchmark των αντανακλαστικών μας. Μα πάνω από όλα, είναι ένα παιχνίδι. Μάλιστα θυμίζει παιχνίδι παλαιάς κοπής από άποψη δυσκολίας. Και έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τον παράγοντα ‘δυσκολία’. Άλλοτε είναι επιτηδευμένος, άλλοτε βασίζεται αποκλειστικά στα δικά μας αντανακλαστικά. Το Furi μπορεί κάποιες στιγμές να μοιάζει ‘άδικο’ με τον παίκτη, όμως άπαξ και καταφέρεις να ξεπεράσεις εκείνο το εμπόδιο που σου κρύβει το δρόμο, καταλαβαίνεις πως τα πάντα έχουν να κάνουν με το ‘πόσο πολύ το θέλεις’. Με το πόσο της εκατό των δυνατοτήτων σου είσαι έτοιμος να δώσεις. Δεν είναι ένα casual παιχνίδι που θα βάλεις να παίξεις για μισή ώρα χαλαρός στον καναπέ. Σε θέλει στην άκρη της καρέκλας σου. Με το βάρος σου μπροστά, τα χέρια σου να γλιστρούν στο χειριστήριο και τα δάχτυλά σου να χορεύουν σαν συγχρονισμένες μπαλαρίνες. Τα μάτια σου να είναι καρφωμένα στην οθόνη και το μυαλό σου να δουλεύει υπερωρίες προσπαθώντας να ξεκλειδώσει το ‘pattern’ του εχθρού που βρίσκεται μπροστά σου. Δεν είναι ένα παιχνίδι για τον καθένα. Όμως είναι ένα παιχνίδι που καθένας θα έπρεπε να έχει δοκιμάσει.

Κοιτάξτε, δεν είμαι κανένας άπειρος παίκτης. Έχουν περάσει από τα χέρια μου παιχνίδια και παιχνίδια. Στο Furi όμως πέθανα αρκετά. Περισσότερο από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί. Και αυτό γιατί κάθε ένας από τους εχθρούς έχει πολλά στάδια. Ξεκινάς με τους απλούς που πρέπει να τους ‘σκοτώσεις’ 3-4 φορές, και το νούμερο αυτό αυξάνεται. Κάθε ‘στάδιο’ του εχθρού έχει το δικό του Pattern. Και όσο πλησιάζεις στο να τον αποτελειώσεις, γίνεται και πιο περίπλοκο, πιο γρήγορο, πιο απότομο. Τα αντανακλαστικά σου δουλεύουν υπερωρίες προσπαθώντας να μην χάσουν το ρυθμό τους. Και όπως είπα και παραπάνω, αν τυχόν χάσεις έστω και για λίγο το ρυθμό σου, το παιχνίδι δε στο συγχωρεί. Έχεις μόνο τρεις ευκαιρίες, τρεις ζωές και η ενέργεια σου γεμίζει αυτόματα σε κάθε ‘φάση’ που περνάς, όμως ακόμα κι έτσι το παιχνίδι παραμένει ελαφρώς ‘άνισο’. Το θέμα της ανισότητας βέβαια σηκώνει πολύ κουβέντα, μιας και στο τέλος εσύ θα είσαι ο νικητής, οπότε αυτόματα καταλαβαίνεις πως πάντοτε είχες τις δυνάμεις να κερδίσεις, απλώς δεν τις χρησιμοποιούσες σωστά.

Στον ηχητικό τομέα το παιχνίδι τα πηγαίνει εξαιρετικά. Κυριολεκτικά εξεπλάγην όταν είδα πόσο ‘σωστός’ είναι ο ήχος. Κάθε εχθρός έχει μια χαρακτηριστική φωνή, ταιριαστή και βαθιά. Ο ίδιος ο λαγός έχει κάτι το μυστήριο στη χροιά του, πέρα από αυτά που αναφέρει. Όπως επίσης και το soundtrack. Ένα εκπληκτικό μουσικό αμάλγαμα που ταιριάζει τέλεια στη μυστηριώδη και σουρεαλιστική εικόνα που προσπαθεί να χτίσει το παιχνίδι.

Κλείνω αυτό το review αναφέροντας τα κακώς κείμενα του Furi. Παρατήρησα έντονο framerate drop σε κάποιες περιπτώσεις, και αδυνατώ να καταλάβω το γιατί, μιας και δεν δείχνει τόσο βαρύ σαν παιχνίδι. Ίσως καταφέρουν να το διορθώσουν με κάποιο μελλοντικό update. Επίσης, ένα από τα μεγάλα μειονεκτήματα του παιχνιδιού είναι ο τρόπος με τον οποίο κινείσαι εκτός μάχης. Στο ενδιάμεσο των μαχών πιο συγκεκριμένα.

Επειδή η κάμερα αλλάζει λήψη πιο συχνά και από ότι η Taylor Swift άντρα, ποτέ δεν είσαι σίγουρος με ποιο κουμπί προχωρά μπροστά ο παίκτης. Έχει αυτό το κακό ελάττωμα να μην αλλάζει το μπροστά με το πίσω όπως στα παλιά tank παιχνίδια τύπου Grim Fandango. Παρόλα αυτά υπάρχει ένα πλήκτρο το οποίο μπορείς να πιέσεις και να κινείται μόνος του ο παίκτης ως το επόμενο boss. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ για αυτή τη λειτουργία ‘αυτόματου πιλότου’ όμως δε μπορώ να πω ότι με ενόχλησε κιόλας.