Resident Evil 5 (Remaster) Review

Μέσα στο παραλήρημα των επανακυκλοφοριών που έχει κυριεύσει την Capcom εδώ και καιρό σε αυτή τη γενιά, ήρθε και η ώρα της τρίτης κατά σειρά επανακυκλοφορίας του «Remaster» Resident Evil 5, μετά την αρχική και του Gold Edition πακέτου με όλα τα DLC που είχαν κυκλοφορήσει το 2009 και 2010 αντίστοιχα, για PS3, Xbox 360 και PC. Νομίζω η Capcom είναι η εταιρία με τις περισσότερες επανακυκλοφορίες στη γενιά που διανύουμε. Μερικές ήταν καλοδεχούμενες και έδωσαν σε αρκετούς gamers την ευκαιρία να παίξουν για πρώτη φορά τίτλους που δεν είχαν τη δυνατότητα να παίξουν στην εποχή τους όπως το Resident Evil Zero, αλλά και αρκετές αχρείαστες αν αναλογιστούμε το σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα της πρώτης κυκλοφορίας τους, όπως το Resident Evil 6.

Το Resident Evil 5 πρακτικά είναι ο τίτλος με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία της σειράς (με ότι αυτό συνεπάγεται). Αν πιάσουμε τους αριθμημένους τίτλους (και όχι κάτι τραγικές περιπτώσεις όπως το Operation Raccoon City) το Resident Evil 5 θα κέρδιζε επάξια τον τίτλο του χειρότερου παιχνιδιού της σειράς, αν φυσικά δεν υπήρχε το Resident Evil 6. Άλλωστε όπως είναι γνωστό στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος! Πως λοιπόν έκανε τόσες πωλήσεις; Εικάζω στους παλιούς πούλησε γιατί ήταν το αμέσως επόμενο του αξιοσέβαστου Resident Evil 4 και στους νεότερους λόγο του multiplayer και του co-op στοιχείου το οποίο εμφανίστηκε για πρώτη φορά. Πάμε λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και να δούμε αν αυτό το remaster έχει λόγο ύπαρξης.

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα στο Ισπανικό χωριό Los Pueblos που έκαναν κόλαση τη ζωή του Leon S. Kennedy. Σε αυτό το  διάστημα ο Chris Redfield έχει γίνει μέλος της Bio-Terrorism Security Assessment Alliance ή αλλιώς B.S.A.A. όπου καταφθάνει στο χωρίο Kijuju στην Αφρική. Εκεί θα γνωρίσει την νέα του συνεργάτιδα Sheva Alomar και μαζί θα προσπαθήσουν να βάλουν τέλος σε μια παράνομη αγοραπωλησία βιοχημικού όπλου σε τρομοκράτες. Αυτοί βέβαια είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς στην πορεία θα ανακαλύψουν μια άκρως επικίνδυνη πλεκτάνη στην οποία εμπλέκεται η Umbrella και ο παλιός του «φίλος» Albert Wesker.  

Το gameplay έχει μείνει όπως το ξέραμε. Ευτυχώς δεν έχει τα τραγικά QTEs του 6, αλλά έχει την τραγική A.I. του συμπαίκτη που συνεχίζει να εκνευρίζει ειδικά αν στο inventory της έχουμε αφήσει για εξοικονόμηση χώρου κάποιο first aid spray και το χρησιμοποιεί πάνω μας για «ψήλου πήδημα». Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Αν επιλέξετε να παίξετε μόνοι σας θα έρθετε αντιμέτωποι με την πιο «χαζή» A.I. συμπαίκτη που έχετε δει ποτέ, σε σημεία μάλιστα που μόνη της προκαλεί το θάνατό της με τον παίκτη να ωρύεται μπροστά στην οθόνη! Για καλή μας τύχη τα πράγματα είναι αντιστρόφως ανάλογα στο co-op και έχετε τη δυνατότητα εκτός απ’ το να προσκαλέσετε έναν φίλο, να παίξετε και με αγνώστους κάνοντας join ή φτιάχνοντας εσείς παιχνίδι. Βέβαια παίζει ρόλο και που θα πέσετε, διότι ενώ οι θησαυροί που βρίσκετε είναι κοινοί και εξυπηρετούν ώστε να μαζεύετε χρήματα για την αναβάθμιση όπλων και εξοπλισμού, τα όπλα που θα βρείτε και οι σφαίρες δεν είναι! Αν ο συμπαίκτης σας βρει κάποιο όπλο πριν από σας και το πάρει, μετά δεν μπορεί να σας το δώσει μέσω του trade system όπως συμβαίνει με τις σφαίρες και τα φυτά. Θα πρέπει ο ένας από τους δυο να το αγοράσει από το in-game store με credits.

Παραβλέποντας το γεγονός ότι το  co-op αφαιρεί από την ατμόσφαιρα και την αίσθηση της απομόνωσης, είναι αρκετά διασκεδαστικό και προσθέτει στο replay value του τίτλου, όπως επίσης και η συγκομιδή των πολυάριθμων καλουδιών για εσάς που έχετε την όρεξη και την υπομονή να τα ανακαλύψετε και να τα ξεκλειδώσετε. Αναμενόμενα στην έκδοση αυτή περιλαμβάνονται όλα τα bonus story (Lost in Nightmares και Desperate Escape),  horde (Mercenary mode) και competitive (Versus) DLC’s όπως και στην Gold Edition του 2010. Ο χειρισμός μεταφέρθηκε αυτούσιος με το Dual Shock 4 να μένει για ακόμη μια φορά ανεκμετάλλευτο. Παίζοντας το παιχνίδι ξανά ύστερα από τόσο καιρό θυμήθηκα τον λόγο που οι fans παραπονιόντουσαν. Το γεγονός ότι ο χαρακτήρας δεν μπορούσε να προχωρά και να πυροβολεί ταυτόχρονα. Τότε η αλήθεια είναι ότι δεν με είχε ενοχλήσει ιδιαίτερα. Σήμερα όμως είναι πράγματι αρκετά εκνευριστικό. Το αποκορύφωμα όμως είναι όταν ο χαρακτήρας «κοκαλώνει» μπροστά στους εχθρούς για να γεμίσει το όπλο…     

Και πάμε στο «ζουμί» αυτής της έκδοσης που δεν είναι άλλη από τον τεχνικό τομέα. Καταρχάς οι PC gamers έτσι κι αλλιώς δεν έχουν κανένα κίνητρο αγοράς, γιατί το PC είναι η καλύτερη πλατφόρμα που μπορεί κάποιος να παίξει από τεχνικής άποψης το Resident Evil 5. Δυστυχώς η μεταφορά στις κονσόλες της τρέχουσας γενιάς δεν είναι απ’ τις καλύτερες που έχουν γίνει. Η ανάλυση είναι, αφενός στα 1080p αλλά το frame rate παρουσιάζει προβλήματα σταθερότητας και από τα 60 πολλές φορές πέφτει στα 35-40 ακόμα και σε σημεία που δεν συμβαίνει τίποτα στην οθόνη. Φαντάζομαι ότι ίσως διορθωθεί το πρόβλημα με κάποιο μελλοντικό patch. Θα μου πείτε σιγά τη διαφορά, κι όμως όταν το μάτι συνηθίζει, γίνεται εύκολα αντιληπτή η πτώση.

Κι αν αυτό δεν είναι ιδιαίτερο πρόβλημα, τα χαμηλής ανάλυσης textures είναι αρκετά σοβαρό και σε σημεία είναι άσχημο και ενοχλητικό. Κυρίως σε μια έκδοση που θέλει να αποκαλείται «remaster», τέτοιου είδους τσαπατσουλιές θεωρώ πως είναι ανεπίτρεπτες. Υπάρχει μια μικρή βελτίωση στα μοντέλα των χαρακτήρων, αλλά όταν η κάμερα έρχεται κοντά και ειδικά όταν τους έχετε αλλάξει εμφάνιση η ποιότητα στην υφή των ρούχων είναι απογοητευτική. Όλα αυτά δείχνουν πρώτα απ’ όλα την ηλικία του παιχνιδιού αλλά και τη διάθεση μιας ακόμα επανακυκλοφορίας που σκοπό έχει το εύκολο κέρδος. Θέλω τέλος να σταθώ λίγο στο ότι έχουμε άθελά μας συνδέσει το όνομα Resident Evil με τα ζόμπι. Όμως η original ονομασία του είναι Biohazard και έχει να κάνει με βιολογικούς ιούς. Στα πρώτα επεισόδια της σειράς η μετάλλαξη των μολυσμένων ήταν σε ζόμπι ενώ από το 4 και μετά έχει να κάνει με τον ιό Las Plagas και την εξέλιξή του, που μετατρέπει τους ανθρώπους σε σχεδόν νοήμονα χταποδοκαλάμαρα. Αυτή και μόνο η αλλαγή ήταν ικανή να ξενερώσει αρκετό κόσμο. Κανείς ωστόσο δεν θα είχε απόλυτα πρόβλημα με την συγκεκριμένη, ούτε με αυτή στο gameplay. Όμως η εταιρία έκανε ένα σφάλμα που αρκετοί μέχρι σήμερα δεν συγχωρούν.

Μετάλλαξε το Resident Evil σε ένα εντελώς action παιχνίδι, με τα στοιχεία του τρόμου, της ατμόσφαιρας και του survival να απουσιάζουν. Το ξεκίνησε δειλά στο 4, το συνέχισε πολύ περισσότερο στο 5 και το αποτελείωσε στο 6. Η διαφορά όμως του 4 με τα υπόλοιπα ήταν ότι δημιουργήθηκε από τα χεράκια του πατέρα της σειράς Shinji Mikami, πριν πει αντίο στην Capcom και ως εκ τούτου είχε λίγη απ’ την μαγεία των παλιών Resident Evil. Ήταν ολοφάνερο ότι ο δημιουργός ήθελε κάτω από τις οικονομικές πλάτες της Capcom, να κάνει κάτι διαφορετικό και ίσως το Resident Evil 4 -το οποίο ήταν ένα έτοιμο και δημοφιλές franchise- , να ήταν η ευκαιρία και ο δούρειος ίππος γι’ αυτό του το όραμα πριν κάνει κάτι δικό του στο μέλλον (βλ. The Evil Within).

Είναι λοιπόν φυσιολογικό και απόλυτα δικαιολογημένο όλο αυτό να χαλάσει μια αξιοσέβαστη μερίδα fans, ειδικά όταν οι εχθροί παίρνουν όπλα και καβαλάνε αυτοκίνητα και μηχανάκια κάνοντας σούζες. Όταν αγαπημένοι χαρακτήρες από το παρελθόν ξαφνικά φούσκωσαν λες και έχουν πάρει αναβολικά και ντύθηκαν με cool γυαλιά και καμπαρντίνες κάνοντας ακροβατικά αλά Matrix, ρίχνοντας παράλληλα κλωτσομπουνίδια. Από εκεί λοιπόν  που είχαμε συνηθίσει και αρκετοί μεγαλώσει σε ένα άλλο κλειστοφοβικό και τρομακτικό περιβάλλον δοσμένο σε ένα αυστηρά survival gameplay, ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε κάτι εντελώς ξένο. Κανείς δεν λέει όχι στις αλλαγές, εφόσον όμως δεν μεταλλάσουν την ίδια τη φύση του παιχνιδιού. Πόσο καλύτερο παιχνίδι θα ήταν το Resident Evil 5 αν ακολουθούσε το ύφος του Lost in Nightmares; Αλλά φυσικά το studio ήθελε να προσελκύσει περισσότερο κόσμο με κάθε θυσία. Και ποιο είναι το θλιβερό; Ότι τους βγήκε! Κι αυτό δυστυχώς είναι ένα φαινόμενο που το βλέπουμε και σε άλλες θρυλικές σειρές. Το αποτέλεσμα βέβαια που ήθελε να επιστρέψει τάχα στις ρίζες αλλά να πουλήσει και όσο γίνεται περισσότερο, το είδαμε στον αχταρμά του 6.

Από τότε που αποχώρησε ο Mikami η εταιρία δείχνει σα να μην ξέρει πώς να διαχειριστεί τον τίτλο. Είναι λες και έχουν κάνει τηλεφωνική έρευνα και τα «best of» να κερδίζουν το εισιτήριο για την υλοποίηση στο επόμενο παιχνίδι τους. Πιτσιρικάς όταν έπαιζα τα πρώτα Resident Evil σκεφτόμουν, λαχταρούσα και τρόμαζα στην ιδέα του πως μπορεί με πιο αληθοφανή γραφικά να μοιάζει το μέλλον της σειράς. Τώρα σε κάθε άκουσμα νέου παιχνιδιού, τρομάζω πόσο πιο ξένο μπορεί να γίνει. Ας ελπίσουμε το ενδιαφέρον teaser demo του Resident Evil 7, παρόλο που δείχνει ότι εκμεταλλεύεται τον ντόρο και την απουσία του PT, να βοηθήσει το αγαπημένο μας Resident Evil να μπει σε μια σειρά και να βρει την χαμένη του ταυτότητα, ώστε να ζήσουμε πάλι θρυλικές στιγμές.