Alienation - Review

Η φινλανδική indie εταιρεία Housemarque, περισσότερο γνωστή για το παιχνίδι της Super Stardust, αλλά και μερικά πιο πρόσφατα όπως το Dead Nation και το εντυπωσιακό Resogun, μόλις κυκλοφόρησε το νέο της τίτλο με όνομα Alienation. Πρόκειται για ένα twin-stick shooter και έναν πνευματικό διάδοχο του Dead Nation, εφόσον μιλάμε για ένα ίδιο -στον κορμό του- παιχνίδι, με διάφορες βελτιώσεις και προσθήκες, πιο βαθύ gameplay, ενώ μαχόμαστε ενάντια σε εξωγήινους που αντικαθιστούν τα zombies. Η υπόθεση δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Η Γη δέχεται εισβολή από εξωγήινους και οι καλύτεροι στρατιώτες της ανθρωπότητας καλούνται να τη σώσουν. Αν έχετε ασχοληθεί με προηγούμενους παρόμοιους τίτλους της Housemarque, θα έχετε ήδη φανταστεί πως η ουσία του παιχνιδιού είναι το gameplay και τα ειδικά εφέ, ενώ η ιστορία είναι πλήρως τυπική απλώς για να “πατάει” κάπου ο σκοπός του παίκτη.

Ξεκινώντας, έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε τρεις classes, τον Bio-Specialist που παίζει το ρόλο του healer, το Saboteur με stealth και damaging δυνατότητες και φυσικά το Tank, όπου αντέχει τα περισσότερα χτυπήματα για να προστατέψει τους συμπαίκτες του. Κάθε class έχει τα δικά της active και passive abilities, ενώ εξελίσσεται περισσότερο όσο ανεβαίνει levels και σηκώνει το πολυπόθητο loot μέσω των αποστολών. Το loot διαχωρίζεται όπως έχουμε συνηθίσει πλέον στα περισσότερα games, ανάμεσα σε common, rare, epic και legendary με το ανάλογο drop rate, αλλά το ποσοστό του drop, όπως και της ποσότητας των experience points εξαρτάται από τη δυσκολία που θα προτιμήσουμε σε κάθε αποστολή, έχοντας τρεις διαφορετικές επιλογές.

Το loot περιορίζεται μόνο στο οπλοστάσιο του χαρακτήρα και δεν υπάρχει armor ή άλλο accessory. Τα primary όπλα είναι fixed για κάθε κλάση ξεχωριστά, ενώ τα secondary και heavy περιλαμβάνουν από Shotguns, Powershots και Miniguns έως και Flamethrowers, ενώ τα throwing περιλαμβάνουν remote grenades, boomerangs, mines κ.ά. Οποιοδήποτε από τα παραπάνω είναι κατηγορίας epic (μωβ) και legendary (πορτοκαλί) δέχεται upgrades μέσω slots στα οποία τοποθετούμε cores που βρίσκουμε σε loot. Επίσης, με τη χρήση πρώτων υλών που κάνουμε salvage από όπλα που δε χρειαζόμαστε, μπορούμε να κάνουμε “reroll” τα στατιστικά ενός άλλου όπλου ώστε να το φέρουμε πιο κοντά στα γούστα και τις ανάγκες μας. Δε μπορώ να πω πως δεν με ικανοποίησε το loot system και η παραμετροποίηση, αλλά σίγουρα θα ήταν καλοδεχούμενη λίγη περισσότερη ποικιλία και ευελιξία γύρω από τον εξοπλισμό αλλά και τα abilities, γιατί μετά από 2-3 ώρες παιχνιδιού ένιωθα πως δεν είχα να δω κάτι καινούριο.

Αν έχετε ασχοληθεί με προηγούμενους παρόμοιους τίτλους της Housemarque, θα έχετε ήδη φανταστεί πως η ουσία του παιχνιδιού είναι το gameplay και τα ειδικά εφέ, ενώ η ιστορία είναι πλήρως τυπική απλώς για να “πατάει” κάπου ο σκοπός του παίκτη.

Σαφώς, πρόκειται για ένα multiplayer shooter, όπου η συνεργασία με άλλους παίκτες είναι σχεδόν απαραίτητη και η δυσκολία προσαρμόζεται στον αριθμό των παικτών. Πολλές φορές προσπάθησα να βγάλω μια αποστολή χωρίς συμπαίκτες και μάλιστα βγήκε σχετικά εύκολα με εξαίρεση το τελευταίο mission (είναι έτσι φτιαγμένο ώστε να σου τελειώνουν οι σφαίρες πριν καταφέρεις να καθαρίσεις το επίπεδο), αλλά το drop-in drop-out χαρακτηριστικό είναι η βάση του παιχνιδιού και δίνει άλλη βαρύτητα στο gameplay και τη συνεργασία. Από την άλλη, κάτι που βρήκα ως μεγάλο αρνητικό, είναι η παντελής έλλειψη του local co-op αν και ακούγεται πως ίσως σε μελλοντικό patch να προστεθεί, αλλά συνεχίζω να μην κατανοώ την απόφαση των developers να μην διαθέσουν αυτό το χαρακτηριστικό εξ αρχής, σε ένα τόσο ομαδικό παιχνίδι.

Σε κάθε χάρτη θα συναντήσουμε εξωγήινους με διάφορες δυνατότητες που ενδεχομένως να χρειαστούν διαφορετική προσέγγιση από εμάς. Εχθροί με high-tech ασπίδες, με snipers, projectiles ή melee, τηλεμεταφορά, ταχύτατο charge και άλλα abilities, μπορούν εύκολα να γεμίσουν την οθόνη του παίκτη όπου αν βιαστεί να προχωρήσει θα δεχτεί τα αντίποινα, ενώ παράλληλα υπάρχουν και bosses σε κάθε χάρτη που μπορεί να συνδυάζουν πολλές δυνατότητες από τις παραπάνω. Πέρα από τα προκαθορισμένα units υπάρχουν και διάφορα τυχαία events κατά τη διάρκεια της αποστολής, όπου δεχόμαστε κύματα από ορδές aliens και αν καταφέρουμε να βγούμε ζωντανοί παίρνουμε και το πολυπόθητο loot αλλά και XP. Την εν λόγω πινελιά τη βρήκα άκρως διασκεδαστική και πιεστική εφόσον χρειάζεται πολύ καλή διαχείριση του αποθέματος σφαιρών και κατηγοριών όπλων σε συνδυασμό με τις εκάστοτε abilities του κάθε class.

Πρόκειται για ένα multiplayer shooter, όπου η συνεργασία με άλλους παίκτες είναι σχεδόν απαραίτητη και η δυσκολία προσαρμόζεται στον αριθμό των παικτών.

Το main campaign διαρκεί περίπου 6 ώρες, ενώ μετά ξεκλειδώνει κάποιες “μυστικές” αποστολές και αργότερα δίνει τη δυνατότητα στον παίκτη να επαναλάβει όλο το story από την αρχή σε υψηλότερη δυσκολία και καλύτερο loot, ενώ παράλληλα διαθέτει τα hero levels μόλις ο παίκτης αγγίξει τον αριθμό 30 (προσωπικά τελείωσα το πρώτο playthrough στο level 16). Όπως και σε προηγούμενα games της εταιρείας, υπάρχουν leaderboards με score ανά χώρα προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα αίσθημα ανταγωνισμού και να προωθήσει το replay value, αν και δεν προσφέρει κάτι πραγματικά καινούριο παρακάτω, συνεπώς μόνο οι completionists και trophy hunters θα μπορέσουν να το αξιοποιήσουν.

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα, η Housemarque για ακόμα μια φορά διαπρέπει. Όμορφα μοντέλα, εντυπωσιακά particle effects και ζωντανή παλέτα χρωμάτων χαρίζουν στα μάτια του παίκτη μια εθιστική εικόνα και σε συνάρτηση με το καλοδουλεμένο gameplay τον κρατούν αφοσιωμένο στα γεγονότα που διαδραματίζονται στην οθόνη του. Ο ήχος είναι ικανοποιητικός, με τα κατάλληλα εφέ στα όπλα και στα abilities, μια γνώριμη φωνή από το Resogun που ακούγεται από το ακουστικό του χειριστηρίου για ειδοποιήσεις, αλλά και μια πολύ τυπική μουσική που απλά υπάρχει για να συνοδεύει τα μενού του παιχνιδιού.

Μπορεί, τελικά, το Alienation να είναι ένα καλοφτιαγμένο twin-stick shooter, αλλά όντας προσκολλημένο στο παρελθόν της εταιρείας (βλέπε Dead Nation) και ως άμεσος ανταγωνιστής του Helldivers που επίσης είναι αποκλειστικός τίτλος της Sony, ίσως του λείπουν μερικά χαρακτηριστικά που θα το έκανε την πρώτη επιλογή στο είδος του.