EA Sports UFC 2 – Review

Οι απανταχού φίλοι των μεικτών πολεμικών τεχνών, που τυγχάνουν να παίζουν και βιντεοπαιχνίδια ονειρεύονται εδώ και πολλά χρόνια ένα παιχνίδι που θα πρεσβεύσει επάξια το άθλημα αυτό. Την περασμένη γενιά οι προσπάθειες των THQ και EA, με τα UFC Undisputed και EA MMA αντίστοιχα, αν και φιλόδοξες, κατέληγαν να απογοητεύουν στην παρουσίαση, να έχουν σοβαρά προβλήματα αποτύπωσης του χειρισμού των πολεμικών τεχνών και γενικώς να μην αναπαριστούν καθώς πρέπει το MMA. Πριν από περίπου δύο χρόνια και με την κυκλοφορία του EA Sports UFC στην αρχή της τρέχουσας γενιάς και πάλι το...«μπαμ» δεν έγινε και η ΕΑ αναγκάστηκε να οπισθοχωρήσει, να ανασυγκροτηθεί και να σκεφτεί εκ νέου το πως πρέπει να μεταφερθεί το UFC στο χειριστήριο. Και έτσι έκανε. Αφουγκράστηκε το feedback, καθυστέρησε τον τίτλο όσο χρειάστηκε και το αποτέλεσμα που ακούει στο όνομα UFC 2, έφτασε πράγματι δουλεμένο.

Από το πρώτο tutorial αγώνα που έπαιξα, το παιχνίδι μύριζε πως πρόκειται για κάτι προσεγμένο και αυτό φάνηκε όχι μόνο επειδή το tutorial εστίασε στις αλλαγές σε σχέση με τον προκάτοχό του, ώστε να τονίσει και να μου πει «δες τι βελτίωσα και πόσο καλύτερο έγινα», αλλά από την εκπληκτική αίσθηση που μου άφησε στα χέρια. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως η EA βρήκε μετά από πολύ προσπάθεια ένα σύστημα χειρισμού που να δουλεύει και αυτό από μόνο του μπορεί να πει αρκετά. Από τη μια, τα L1 και L2 κουμπιά χειρίζονται τη δύναμη των χτυπημάτων, είτε πρόκειται για γροθιές, είτε για λακτίσματα, και μπορείτε να επιλέξετε σε ποια μέρη του σώματος θα χτυπήσετε σε συνδυασμό με την κίνηση του αριστερού αναλογικού μοχλού. Από την άλλη τα R1 και R2 χρησιμοποιούνται για το μπλοκάρισμα σε χτυπήματα πάνω από το θώρακα και κάτω από αυτόν αντίστοιχα, ενώ αν καταφέρετε να έχετε σωστό timing τότε σε συνδυασμό με κάποιο face button θα πετύχετε ένα εντυπωσιακό counter που μπορεί να στρέψει τη ροή του αγώνα προς το μέρος σας. Για να μην αναλωθώ στην περιγραφή των κουμπιών και καταντήσει το κείμενο μια κουραστική περιγραφή του manual, η ΕΑ φαίνεται πως άγγιξε τη χρυσή τομή όσον αφορά στο πως αράδιασε και αποτύπωσε τα ΜΜΑ πάνω στο χειριστήριο, κάτι το οποίο δεν κατάφερε κανένας τίτλος στο παρελθόν και αποτελούσε δικό μου παράπονο –και πολλών ακόμη που ασχολούνται με αυτό το ιδιαίτερο αθλητικό υπό-genre.

Επιτέλους, μου δίνεται ακριβής και εύκολος στην κατανόηση χειρισμός πάνω στο μαχητή μου, τα χτυπήματά του και όλο αυτό βοηθάει αρκετά στο πως θα διαχειριστώ τον αγώνα στρατηγικά και τεχνικά. Εδώ, το στρατηγικό κομμάτι ενδυναμώνεται από την παρουσία της stamina μπάρας, η οποία καθορίζει την υγεία του μαχητή, τα χτυπήματα που μπορεί να εκτελέσει πριν χρειαστεί να πάρει μια-δυο ανάσες και το πόσο τρωτός σε knockout είναι. Χάρις σε αυτό, επιτυγχάνεται μια απίστευτη ισορροπία μεταξύ έντονης δράσης και εξομοίωσης του αθλήματος μέσα στο ψηφιακό οκτάγωνο. Ιδιαίτερα αν ένας αγώνας πάει μετά τον τρίτο γύρο, εκεί όπου οι αθλητές είναι φανερά κουρασμένοι, αναγκάζεσαι εξαιτίας των συνθηκών να κάνεις εξοικονόμηση δυνάμεων και να μετατρέψεις το παικτικό στυλ σου, σκεπτόμενος πόσα χτυπήματα θα κάνεις μέχρι να μπλοκάρεις, να πάρεις μια ανάσα, να κάνεις ένα βήμα και να επιστρέψεις στην επίθεση. Αυτό δε σημαίνει όμως πως δεν μπορώ να πάω "guns blazing" και να αρχίσω να αραδιάζω γροθιές και κλοτσιές χωρίς να σκέφτομαι τόσο στρατηγικά, απλά ο ρυθμός σε τέτοιες περιπτώσεις μοιάζει άγαρμπος, όσο απολαυστικό και αν είναι ένα αιφνίδιο knockout με τον McGregor. Μια πολύ όμορφη πινελιά είναι το γεγονός πως με το stamina system, μπαίνει ο παράγοντας της απροβλεψίας στο παιχνίδι, κάτι που κάνει το UFC 2 πιο αυθεντικό από ποτέ και πιο κοντά στα ζωώδη ένστικτα του βίαιου αυτού αθλήματος.

Το όλο οικοδόμημα του gameplay πλέον μοιάζει σαν να έχει δέσει σωστά με έναν γερό σπάγκο και προσωπικά καταευχαριστήθηκα τις ώρες που πέρασα και περνώ με το UFC 2.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να αναφέρω το γεγονός πως εξεπλάγην με το σύστημα των λαβών. Όπως και σε παλαιότερες προσπάθειες, έτσι και εδώ, οι λαβές γίνονται με τους αναλογικούς μοχλούς όμως το όλο σύστημα είναι πιο δουλεμένο για να ταιριάξει στα simulation μέτρα που κινείται το UFC 2. Αν και έχει μια ελαφριά arcade δομή, σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί πόντους από την εμπειρία. Ουσιαστικά, πατώντας τα shoulder κουμπιά μπορείτε να δείτε ποιες είναι οι κινήσεις που μπορείτε να εκτελέσετε τη δεδομένη χρονική στιγμή, συνδυάζοντας παράλληλα τις τέσσερις κατευθύνσεις. Αν παράδειγμα είστε σε μια half guard στάση και πατήσετε το R2 θα δείτε ποιες κινήσεις υποταγής μπορείτε να εκτελέσετε, κρατώντας το μοχλό στην ανάλογη κατεύθυνση και εφόσον δεν τη διακόψει ο αντίπαλος. Το ίδιο ισχύει και για την αλλαγή στάσης του σώματος και τα takedowns. Επίσης, το σύστημα υποταγών δουλεύει και αυτό περίφημα με τη σειρά του, επιτρέποντας σε αιφνίδια tapout ή στο να κουραστεί ο αντίπαλος. Δεν κρύβω πως θα το ήθελα πιο στιβαρό ή μάλλον όσο στιβαρό όσο οι λαβές, οι κλωτσιές και οι γροθιές και σίγουρα εδώ υπάρχει χώρος για βελτίωση.

Τέρμα λοιπόν το ανελέητο σπαμμάρισμα –ας μου επιτραπεί η έκφραση- των αναλογικών και των face buttons για να έρθει κάποιο αποτέλεσμα. Τέρμα το ανεγκέφαλο button mashing που γινόταν όταν η δράση μεταφερόταν στο έδαφος και τέρμα η βαρεμάρα που ένιωθα μετά από λίγο σε παλαιότερα ΜΜΑ παιχνίδια. Όποια κίνηση και αν κάνω έχει από πίσω της λογική, φέρει μια στιβαρότητα που έλειπε τόσο καιρό και όλα κυλούν με μια απροσδόκητη ομαλότητα. Σε γενικές γραμμές, το αποτέλεσμα κάνει τον κάθε αγώνα μοναδικό σε ρυθμό και έκβαση. Και λέω σε γενικές γραμμές γιατί υπάρχουν στιγμές που το κατά τα άλλα εξαιρετικό collision detection, φρικάρει και γίνονται σπασμωδικές κινήσεις, όμως αναλυτικότερα για αυτό θα μιλήσω στο τεχνικό κομμάτι παρακάτω. Το όλο οικοδόμημα του gameplay πλέον μοιάζει σαν να έχει δέσει σωστά με έναν γερό σπάγκο και προσωπικά καταευχαριστήθηκα τις ώρες που πέρασα και περνώ με το UFC 2. Πραγματικά δεν το λέω επειδή δεν υπάρχει ανταγωνισμός για να γίνει μια τίμια σύγκριση, όμως εδώ, το gameplay από την πρώτη στιγμή μου έδειξε πόσο αυτοπεποίθηση έχει στην υλοποίησή του.

Εδώ, το στρατηγικό κομμάτι ενδυναμώνεται από την παρουσία της stamina μπάρας, η οποία καθορίζει την υγεία του μαχητή, τις ανάσες που έχει, τα χτυπήματα που μπορεί να εκτελέσει πριν χρειαστεί να πάρει μια δυο ανάσες και το πόσο τρωτός σε knockout είναι. Χάρις σε αυτό, επιτυγχάνεται μια απίστευτη ισορροπία μεταξύ έντονης δράσης και εξομοίωσης του αθλήματος μέσα στο ψηφιακό οκτάγωνο.

Στα πολύ θετικά του τίτλου της ΕΑ συγκαταλέγεται το ιδιαίτερα πλούσιο roster μαχητών και μαχητριών, όπου ιδιαίτερα η παρουσία των τελευταίων αποδεικνύει πως προσθέτει έναν διαφορετικό τόνο, σαν να προστέθηκε επιτέλους ένα κομμάτι του UFC που η απουσία του ήταν αδικαιολόγητη. Νομίζω πως το βάθος του roster είναι ισάξιο και με το βάθος του gameplay και ως αποτέλεσμα υπάρχουν και εκπλήξεις όπως οι Bruce Lee, Mike Tyson, αλλά και οι hall of Famers, Bas Rutten και Royce Gracie. Ελαφρώς copy-paste περίπτωση μου φάνηκαν το μενού αλλά και τα modes του UFC 2, τα οποία είναι λες και μεταφέρθηκαν με τις αναγκαίες τροποποιήσεις από την σειρά FIFA. Τόσο το tile-based menu όσο και το UFC Ultimate Team είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν όχι μόνο το FIFA αλλά όλους τους αθλητικούς τίτλους της EA. Θετικό από την άλλη είναι πως έχουν τροποποιηθεί τόσο ώστε να δέσουν με το υπόλοιπο μείγμα του UFC και να μην μοιάζουν σαν ξένα στοιχεία, όπως για παράδειγμα το «Live Events», στο οποίο μπορείς να στοιχηματίσεις το αποτέλεσμα του επόμενου event του UFC και να κερδίσεις card packs για τους created μαχητές σου.

Έτσι, έχουμε να κάνουμε με ένα βαθύ και χορταστικό σε διάρκεια career mode και ένα εξίσου πλούσιο Ultimate Team mode, που με απογοήτευσε με το πως εκμεταλλεύεται τα micro transactions, διότι όποιος πληρώσει ανάλογα μπορεί να αποκτήσει ένα άδικο για τους υπόλοιπους προβάδισμα στο ανέβασμα των στατιστικών του χαρακτήρα, αλλά και στην απόκτηση νέων κινήσεων που γίνεται μέσα από τις κάρτες που βρίσκει κανείς στα «φακελάκια». Ένα ακόμη χαρακτηριστικό που μου άρεσε είναι το απίστευτα επεξηγηματικό και φιλικό προς όλες τις γκάμες παικτών, tutorial mode, ενώ στην ίδια κλίμακα θα βάλω και τα skill challenges, καθώς εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Τέλος, το Knockout mode είναι αυτό που θα παίξει κανείς με την παρέα του και θα διασκεδάσει για ώρες, μιας και ο μόνος τρόπος για να νικήσει είναι να πετύχει ο ένας από τους δύο πέντε knockouts.

Μπορεί η ίδια ποικιλία να είναι διάχυτη και στο online τμήμα, όμως αυτό χωλαίνει ακόμη από προβλήματα εδώ και μερικές βδομάδες από την κυκλοφορία του. Η εμπειρία μου με το online ήταν η χειρότερη δυνατή, καθώς εκεί το στιβαρό οικοδόμημα του gameplay, γκρεμίζονταν σαν μια στοίβα από τραπουλόχαρτα, παρόλο που δομικά είναι εξαιρετικό, καθώς δανείζεται όλα τα καλούδια από το online τμήμα του FIFA. Δεν ξέρω κατά πόσο οι γραμμές εδώ στη χώρα μας παίζουν ρόλο, όμως η γενικότερη αίσθηση που επικρατεί αν κάνει κανείς μια βόλτα στα forums είναι πως η ποιότητα του online είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με το υπόλοιπο παιχνίδι και αυτό πράγματι με λυπεί μιας και μοιάζει σαν μια χαμένη ευκαιρία.

Το κομμάτι όμως που κυριολεκτικά κόβει την ανάσα από την πρώτη ματιά είναι τα γραφικά. Ξεκάθαρα και χωρίς ίχνος υπερβολής ο τεχνικός τομέα στο σύνολο του "ρίχνει σαγόνια" και όσο περίεργο και αν φαίνεται φέρει μόλις ένα ψεγάδι. Ο λόγος για το collision detection που, όπως είπα και πιο πάνω, σε στιγμές συγχύζεται και οι κινήσεις εκτελούνται σπασμωδικά. Υπήρξαν στιγμές μάλιστα που είδα πόδια να μπλέκονται με τα χέρια και να επικρατεί ένα αλαλούμ με τα physics. Όχι όμως πάντα και όχι σε βαθμό ενοχλητικό. Είναι κάτι όμως που πρέπει να διευθετηθεί στο επόμενο UFC παιχνίδι. Πέραν αυτού, το UFC 2 είναι χάρμα οφθαλμών. Αυτό φαίνεται από τα λεπτομερή μοντέλα των παικτών, τις γκριμάτσες που κάνουν στα χτυπήματα που δέχονται, στις τρίχες τους και τα μαλλιά τους που έχουν αληθοφανή κίνηση, μέχρι και το αίμα που μπορεί να κυλάει στα πρόσωπα και το σώμα τους και αργότερα σκουπίζεται στο πάτωμα του οκταγώνου. Το αποκορύφωμα στη λεπτομέρεια κρύβεται στο πως παραμορφώνονται τα σώματα των μαχητών. Από την πιο έντονη μελανιά στα πλευρά, το κοκκίνισμα στις γάμπες από τις απανωτές κλωτσιές, το σπάσιμο μιας μύτης, μέχρι και τα παραμικρό σκίσιμο του φρυδιού, όλα αποτυπώνονται με βάση το...ξύλο που έχει δεχθεί ο μαχητής.

Εν ολίγοις είναι ότι πιο αληθοφανές έχει να δείξει το fighting genre μέχρι σήμερα. Κράτησα επίσης ως θετικό το γεγονός πως τα loading times είναι απολύτως ανεκτά και δεν κουράζουν τον παίκτη ενδιάμεσα από τους αγώνες. Αριστουργηματικά δοσμένη είναι επίσης η τηλεοπτική παρουσίαση του, που έχει μεταφερθεί με τις ευλογίες του UFC και υποστηρίζεται με μεράκι και μαεστρία από το αχτύπητο δίδυμο των σχολιαστών, Joe Rogan και Mike Goldberg, οι οποίοι δίνουν πραγματικό ρεσιτάλ με το πόσο αναλυτικοί είναι και πόσο πολύ με εμβάθυναν στο κλίμα του UFC με τις ενθουσιώδεις ατάκες τους. Εκεί που μου άφησε περιθώριο παραπόνου ήταν στο κοινό και πόσο νεκρό σε σχέση με τον σχολιασμό ήταν, το οποίο θα έπρεπε να κάνει περισσότερη φασαρία, ενώ και το soundtrack ήταν ταιριαστό στο κλίμα με αρκετά licensed κομμάτια από όλα τα φάσματα της μουσικής.