Resident Evil 6 (PS4) Review

Το Resident Evil έχει βαρύ όνομα. Άφησε πίσω μια κληρονομιά που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, εδραίωσε το genre «survival horror» και σφυρηλάτησε μια γενιά από gamers εκείνης της εποχής αλλά και μελλοντικούς. Ο όρος survival horror για να εξηγήσουμε γιατί όπως φαίνεται έχει ξεχαστεί ή παρερμηνευτεί, σημαίνει να παίζεις με άγχος, να μην έχεις σφαίρες στο όπλο σου κάνοντάς σε να σχεδιάσεις τη διαδρομή για το πως θα περάσεις το επόμενο δωμάτιο γεμάτο με ζόμπι, να σε κυνηγά το licker με την ζωή σου στο Danger, να ακούς τα βήματα στη γωνία και να μην ξέρεις τι θα σου εμφανιστεί, να σκάει μπροστά σου το boss και να παθαίνεις πανικό, να σε κάνει να είσαι συνεχώς στην άκρη της καρέκλας σου και να νιώθεις αγαλλίαση ακούγοντας τον μαγικό ήχο στο safe room. Μπορεί κάποιοι να δυσανασχετήσετε που ασχολούμαστε πάλι με το παρελθόν της σειράς, όμως κάποια πράγματα δεν μπορούν να ξεχαστούν, ούτε να διαγραφούν, ούτε να κάνουμε ότι δεν υπήρξαν ποτέ. Συγχωρέστε με αλλά εγώ προσωπικά δεν μπορώ να το κάνω, γιατί με αυτή τη σειρά  ξεκίνησα να παίζω video games και λυπάμαι πραγματικά που βλέπω τον κατήφορο που έχει πάρει καθώς και την ασέλγεια που ασκείται πάνω της. Ναι είπαμε η σειρά πρέπει να προσαρμοστεί στη νέα εποχή, πρέπει να πέσουν νέες ιδέες στο τραπέζι και πρέπει να γίνει αρεστή στο ευρύ κοινό προσελκύοντας τους νέους gamers οι οποίοι είναι μιας διαφορετικής νοοτροπίας απ’ ότι ήμασταν εμείς οι παλαιότεροι. Σύμφωνοι μέχρι εδώ. Με τι κόστος όμως;

Η σειρά από το 4 και μετά δεν έχει απλά αλλάξει, έχει μεταλλαχτεί σε κάτι εντελώς διαφορετικό, με τα μόνα αναγνωρίσιμα στοιχεία να είναι ο τίτλος και οι χαρακτήρες. Εμένα προσωπικά το Resident Evil 4 δεν μου άρεσε. Το θεωρώ την αρχή του κακού. Από τη στιγμή που το «survival horror» έγινε «action shooter», οι εχθροί απέκτησαν νοημοσύνη, έπιασαν στα χέρια τους όπλα, τα troll έχασαν τον δρόμο για τη Mordor βγαίνοντας στο δρόμο του Leon και τα ζόμπι έγιναν χταποδοκαλάμαρα, εγώ προσωπικά ξενέρωσα. Μπορεί το Resident Evil 4 να έφερε νέες καλοδεχούμενες για κάποιους αλλαγές όπως την απαλοιφή της στατικής κάμερας και το πέρασμά της στον ώμο του πρωταγωνιστή, αλλά θεωρώ πως όλο αυτό ήταν η αρχή του να χάσει η σειρά την ταυτότητά της. Ναι το έπαιξα πέρασα καλά, όπως και με το 5 με το διασκεδαστικό του co-op, αλλά συγνώμη…αυτά, δεν ήταν Resident Evil. Με τα Resident Evil δεν περνούσες καλά. Μπορεί κάποιοι από εσάς να έμαθαν την σειρά από το 4 και μετά και ξέρω ότι για μερικούς είναι το αγαπημένο τους, αλλά αγαπητοί αναγνώστες, αλήθεια αν είχατε ζήσει την αυθεντική εμπειρία των παιχνιδιών στην εποχή τους θα νιώθατε ακριβώς το ίδιο.

Το κακό προχώρησε και στο 5 εισάγοντας το co-op. Ναι, είχε πλάκα να παίζεις μαζί με κάποιον φίλο σου αλλά μισό λεπτό, που πήγε το survival horror; Ή το horror έστω! Που; Μα και μόνο που λέω ότι είχε «πλάκα» να παίζεις Resident Evil είναι ασέβεια, με κάνει να απορώ εκεί στην Capcom τι σκεφτόντουσαν. Φυσικά το κύμα παραπόνων των fans που τους κατέκλισε ήταν ορμητικό κάνοντας τους Ιάπωνες να ξύνουν τα κεφάλια τους για το ποιο θα είναι το επόμενο βήμα τους για την αγελάδα που κατεβάζει στα ταμεία τους Yen. Μοιάζει λοιπόν να συγκεντρώθηκαν φωνάζοντας στο τραπέζι από τον προγραμματιστή που τον τσάκωσαν στα πράσα να κάνει 3D effect στα στήθη της Chun-Li, μέχρι την καθαρίστρια που τους κάνει τζάμια-παντζούρια τις Πέμπτες, λέγοντας ο καθένας την ιδέα του. Αποφάσισαν λοιπόν ότι πρέπει να ευχαριστήσουν και τους παλιούς και τους νέους fans της σειράς. Και το αποτέλεσμα ήταν το Resident Evil 6, διατυμπανίζοντας κιόλας στον κόσμο ότι η σειρά επιστρέφει στις ρίζες της. Μπορείτε ελεύθερα να λυθείτε στα γέλια τώρα. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε αρχικά πίσω στο 2012 αλλά μετά το μπαράζ από remasters που έχει κατακλύσει τη γενιά αυτή δε μπορούσε να ήταν η Βασίλω (βλ. Capcom) έξω. Έτσι το 6 επανακυκλοφορεί ως remaster με το απαραίτητο «μπλάστρωμα» των 1080p και 60fps.   

Η ιστορία εξελίσσεται τέσσερα χρόνια μετά τα γεγονότα της Kijuju. Όχι δεν είναι καμιά mistress από ερωτικό Manga, αλλά η πόλη της Αφρικής στην οποία έλαβαν χώρα τα περιστατικά της πανδημίας στο Resident Evil 5. Στο Resident Evil 6 βιοτρομοκράτες έχουν εξαπολύσει επιθέσεις σε όλο τον κόσμο σκορπίζοντας τον μεταλλαγμένο από Tσε G και από G στον τρομακτικό ιό C-virus,  σε μεγαλουπόλεις με τις κυβερνήσεις μέσω της ειδικής ομάδας αντιμετώπισης βιοαπειλών (B.S.A.A.) να τρέχουν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, καθώς ο έλεγχος περιορισμού του δείχνει να έχει ξεφύγει. Η ιστορία χωρίζεται σε τέσσερα μέρη, σε κάθε ένα απ’ τα οποία πρωταγωνιστεί και ένας από τους γνωστούς από το παρελθόν χαρακτήρες, φέροντας μαζί και κάποιον ακόμα νέο για τις ανάγκες του co-op. Έτσι απ’ την οθόνη σας θα παρελάσει ο Leon, ο Chris, η Ada, η Sherry και ο Jake για τον οποίο θα μάθετε μόνοι σας μέσα απ’ το παιχνίδι, για να υπάρχει και κάποιο ενδιαφέρον. Όλοι ξεκινούν από διαφορετικά σημεία καταλήγοντας για λόγους που θα δείτε στην Κίνα.

Αυτό που εμένα προσωπικά μου άρεσε αρκετά γιατί μου θύμισε κάτι που είχα δει πρώτη φορά στο Resident Evil 2, είναι ότι όλες οι ιστορίες των χαρακτήρων –εκτός από κάποια σημεία που είναι flash back- τρέχουν παράλληλα και αρκετές φορές οι δρόμοι τους συναντιούνται. Για τα δεδομένα του Resident Evil μιας και η σειρά δεν είχε ποτέ και κανένα σπουδαίο σενάριο δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύει. Παρόλο που είναι ότι πιο μπερδεμένο έχει παρουσιαστεί ποτέ στα χρονικά της σειράς, θεωρώ πως κάνει τη δουλειά του με σχεδόν αξιοπρέπεια. Άλλωστε σε μια ταινία ή παιχνίδι με b-movie αισθητική ποιος δίνει σημασία στο σενάριο; Μη γελιόμαστε, όμως, η Capcom πάνω στην προσπάθειά της να κάνει αυτό που νομίζει ότι θα προσελκύσει τους δυτικούς, έχει αποτραβηχτεί από την εν λόγω αισθητική. Θεωρώ όμως πως αν ήθελε να κάνει πραγματικά τη διαφορά, να πάει παρακάτω τη σειρά και να ταρακουνήσει το σύμπαν θα μπορούσε να το κάνει, αν σταθεροποιούσε ένα είδος στο gameplay της, έστω αυτό που είδαμε στο Resident Evil 4 χωρίς όμως τα τόσα πολλά και περιττά QTE’s και ανέπτυσσε τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, δίνοντας σημασία στο χτίσιμο της σχέσης μεταξύ τους όπως κάτι ανάλογο έκανε το The Last Of Us. Ειδικά από τη στιγμή που η σειρά διαθέτει χαρακτήρες που ο κόσμος έχει μεγαλώσει με αυτούς αλλά και είναι αναγνωρίσιμοι από το ευρύ κοινό.

Το Resident Evil 6 είχε αρκετά στοιχεία που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ως ξεχωριστά αυτόνομα παιχνίδια, όπως η σχέση της Sherry και του Jake καθώς και το background αυτού, αυτή του Chris και τις δύσκολες επιλογές και θυσίες της ομάδας του ή ακόμα και τη μυστήρια σχέση του Leon και της Ada. Φανταστείτε λίγο πόσο σπουδαία παιχνίδια θα μπορούσαν να φτιαχτούν και ιστορίες να ειπωθούν πάνω στο lore του Resident Evil. Η Capcom έχει στα χέρια της ένα σπουδαίο και ιστορικό franchise δείχνοντας ξεκάθαρα με τις επιλογές που πήρε στο Resident Evil 6, ότι δεν ξέρει πώς να το διαχειριστεί. Προσπαθεί να κάνει τα πάντα και επικεντρώνεται στο τίποτα.

Ως προς το gameplay δεν υπάρχει καμία έκπληξη καθώς αλλαγές δεν υπάρχουν. Τα QTEs είναι περισσότερα όχι μόνο από οποιοδήποτε άλλο Resident Evil παιχνίδι αλλά ακόμα και από τα παιχνίδια του David Cage! Κάτι που καταντάει άκρως εκνευριστικό όταν κάθε τρεις και λίγο το παιχνίδι σου παίρνει το έλεγχο για να σε βάλει να πατήσεις τα κουμπιά που εμφανίζονται στην οθόνη. Επίσης αυτό που δε μου άρεσε είναι ότι σε ορισμένες σκηνές το παιχνίδι σε αναγκάζει να ακολουθήσεις συγκεκριμένο δρόμο στον οποίο το μόνο που σου επιτρέπει να κάνεις είναι μπροστά το μοχλό. Οι σκηνές δράσης είναι υπερβολικά πολλές και τις περισσότερες φορές τόσο υπερβολικές που ξεπερνά ακόμα και ταινίες του James Bond! Κάτι που στα δικά μου μάτια φαντάζει εντελώς γελοίο, όπως και το κουμπί που πατάς για να εμφανιστεί το τοξάκι που σου δείχνει το δρόμο. Στο δια ταύτα το gameplay είναι ένα σύνολο από shooting, sliding, take cover (το οποίο δεν λειτουργεί πάντα σωστά και εκνευρίζει) rolling και melee combat που θυμίζουν σκηνές από αγώνες WWE! Φυσικά γρίφοι δεν υπάρχουν καθόλου μέσα στο παιχνίδι εκτός από μερικές υποτυπώδεις περιπτώσεις στο κεφάλαιο της Ada. Ο έλεγχος σε γενικές γραμμές δεν αντιμετωπίζει προβλήματα και είναι αρκετά ικανοποιητικός και άμεσος, ενώ για πρώτη φορά στη σειρά ύστερα από έκκληση των fans, ο χαρακτήρας μπορεί να κινείται και να πυροβολεί ταυτόχρονα.

Μιλώντας πάντα για τους console gamers αν δεν έχετε παίξει το Resident Evil 6 και θέλετε να το παίξετε αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή καθώς το παιχνίδι δείχνει πιο όμορφο από ποτέ. Η ανάλυση είναι στα 1080p με 60fps ενώ οι χαρακτήρες είναι καλογυαλισμένοι και αρκετά λεπτομερείς. Δεν συμβαίνει και το ίδιο όμως πάντα στα περιβάλλοντα στα οποία κάποιες φορές τα χαμηλής ανάλυσης textures βγάζουν μάτι και φαίνονται άσχημα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως και περίμενα να μην υπάρχει στο remaster είναι όταν πατάμε το κουμπί στόχευσης ο χαρακτήρας μας θολώνει. Καταλαβαίνω ότι αυτό έγινε λόγω αδυναμίας του hardware της προηγούμενης γενιάς αλλά στην τρέχουσα δεν υπήρχε λόγος να υφίσταται. Εντύπωση επίσης μου προκαλεί που αυτή τη φορά έχει γίνει αρκετά αξιόλογη δουλειά στην απόδοση των διαλόγων αποτελώντας παρελθόν πλέον οι τραγικές ερμηνείες των παλιών τίτλων. Η μουσική επένδυση του τίτλου δεν έχει να πει κάτι, είναι ικανοποιητική κάνοντας τη δουλειά της ανενόχλητα. Επιπλέον πρέπει να αναφέρουμε πως στην έκδοση αυτή περιλαμβάνονται όλα τα DLC και τα extra modes που διατέθηκαν στην original έκδοση του παιχνιδιού καθώς και τα patches που έκαναν την ιστορία της Ada διαθέσιμη απ’ την αρχή και ανέβασαν τον βαθμό δυσκολίας στο No Hope. Για όσους έχουν τη διάθεση να ασχοληθούν εις βάθος, το Resident Evil 6 προσφέρει πληθώρα από collectables, που μπορούν να επεκτείνουν την ενασχόληση με τον τίτλο αρκετά παραπάνω απ’ το κανονικό.