République - Review

Ο Γουίνστον Σμιθ ζει στην Ωκεανία, ένα από τα τρία κράτη του δυστοπικού 1984 του George Orwell, και είναι ένας κρατικός υπάλληλος, μέλος του Εξωτερικού Κόμματος. Κεφαλή του καθεστώτος, ο Μεγάλος Αδερφός, τα μάτια και τα αυτιά του οποίου έχουν εισβάλλει σε κάθε χώρο, ελέγχουν και παρακολουθούν τους πάντες και τα πάντα. Η αρχιτεκτονική του σπιτιού του Γουίνστον δημιουργεί μια μικρή γωνιά τυφλή από τις τηλεοθόνες, μια όαση ηρεμίας μακριά από το άγρυπνο μάτι του Μεγάλου Αδερφού, που του επιτρέπει να αρχίσει να γράφει κρυφά ένα ημερολόγιο, ενέργεια τιμωρήσιμη με θάνατο, όπως και κάθε μορφή ελεύθερης σκέψης, από το απολυταρχικό καθεστώς του Κόμματος. Σε έναν τέτοιο κόσμο θα μπορούσε κάλλιστα να λαμβάνει χώρα το πόνημα της Camouflaj, République, το οποίο είναι άμεσα επηρεασμένο (σύμφωνα και με τα λεγόμενα του ιδρυτή της ομάδας ανάπτυξης, Ryan Payton) από το προφητικό -για κάποιους- βιβλίο του Άγγλου συγγραφέα που τα τελευταία χρόνια με το σκάνδαλο της NSA και τη μάχη μεταξύ Apple και FBI έχει γίνει πιο επίκαιρο από ποτέ.

Το République αναπτύχθηκε από ομάδα που απαρτίζεται από βετεράνους του χώρου με προϋπηρεσία σε παιχνίδια των σειρών Metal Gear Solid και Halo, μετά την επιτυχή χρηματοδότησή του στο Kickstarter τον Μάιο του 2012. Η αρχική πλατφόρμα ανάπτυξης ήταν οι συσκευές iOS, όμως σχετικά γρήγορα υπήρξαν εκδόσεις για Android, PC και φυσικά PS4 (στην έκδοση που στηρίζεται και το review). Το τελευταίο επεισόδιο καθώς και η ολοκληρωμένη Remastered έκδοση του παιχνιδιού κυκλοφόρησαν στις 22 Μαρτίου του 2016. Το République δίνει κύρια έμφαση στην ιστορία, με το gameplay του να βασίζεται σε stealth μηχανισμούς, adventure και puzzle στοιχεία, ενώ όταν παίζεται σε mobile συσκευές ή PC και point and click κίνηση στο χώρο.

Η ιστορία ξεκινάει με τον παίκτη, έναν ανώνυμο hacker, να παίρνει πρόσβαση στο κινητό τηλέφωνο της πρωταγωνίστριας Hope, η οποία τον εκλιπαρεί για βοήθεια παγιδευμένη στο δωμάτιό της. Σύντομα στην σκηνή προστίθεται η σκληροτράχηλη Mireille Prideaux, η οποία προσπαθεί να της αποσπάσει πληροφορίες σχετικά με το Μανιφέστο του κοινωνικοπολιτικού επαναστάτη Daniel Zager, το οποίο την έπιασε να διαβάζει, παράπτωμα που τιμωρείται με Re-Calibration, μια μορφή πλύσης εγκεφάλου, μια διαδικασία η οποία “θα τη διαγράψει, θα διαγράψει το ποια είναι”. Εδώ ο παίκτης, που μέχρι τώρα ήταν παθητικός παρατηρητής, ανακαλύπτει ότι έχει τη δύναμη να βοηθήσει την Hope να αποδράσει, μένοντας παράλληλα κρυμμένη από τους διώκτες της, Prizrak, χακάροντας το σύστημα παρακολούθησης (κάμερες, πόρτες, υπολογιστές, κλπ). Σχετικά γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι βρισκόμαστε στις εγκαταστάσεις της απολυταρχικής Metamorphosis, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, στην ιεραρχική κορυφή της οποίας βρίσκεται η ηγετική φιγούρα του διψασμένου για δύναμη Headmaster, ενώ η διατήρηση του ελέγχου επιτυγχάνεται με την πλήρη παρακολούθηση των κατοίκων, την προπαγάνδα και την δρακόντια λογοκρισία. Η πρωταγωνίστρια, το πραγματικό όνομα της οποίας είναι ο κωδικός 390-Η, αποτελεί μέρος μιας επιλεγμένης ομάδας νέων, οι οποίοι γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Metamorphosis, είναι τα πειραματόζωα σε μια σειρά ερευνών, ενώ οποιαδήποτε πληροφορία γνωρίζουν για τον έξω κόσμο φιλτράρεται από τον Headmaster.

Σχετικά γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι βρισκόμαστε στις εγκαταστάσεις της απολυταρχικής Metamorphosis, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, στην ιεραρχική κορυφή της οποίας βρίσκεται η ηγετική φιγούρα του διψασμένου για δύναμη Headmaster, ενώ η διατήρηση του ελέγχου επιτυγχάνεται με την πλήρη παρακολούθηση των κατοίκων, την προπαγάνδα και την δρακόντια λογοκρισία.

Η ιστορία, το pacing αυτής, καθώς και η αφήγηση είναι σε γενικές γραμμές προσεγμένα. Πιο συγκεκριμένα, ξεκινάνε όλα από ένα πολύ ικανοποιητικό επίπεδο και στη διάρκεια των τριών πρώτων επεισοδίων ακολουθούν μια ανοδική κλιμάκωση, μια μικρή κοιλιά γίνεται στο τέταρτο επεισόδιο που -εν μέρει- θυμίζει filler τηλεοπτικής σειράς, όμως επανακάμπτει με έναν ικανοποιητικό επίλογο, που αν και απαντάει στα βασικά ερωτήματα που δημιουργούνται στη διάρκεια του παιχνιδιού καταφέρνει να αφήσει πολλά ερωτηματικά σχετικά με τον κόσμο της Hope και του République. Οι ερμηνείες και το voice acting είναι αριστουργηματικά και σε αυτό συντελεί το έμπειρο cast ηθοποιών, με την Rena Strober ως Hope, την Jennifer Hale (η Naomi Hunter από τα Metal Gear και η φωνή της Commander Shepard από το Mass Effect) ως Mireille Prideaux και τον David Hayter (ο Snake των Metal Gear) ως Daniel Zager να κλέβουν την παράσταση. Μιας και αναφερθήκαμε στα του ήχου, η μουσική χρησιμοποιείται στα κατάλληλα σημεία, χωρίς να επισκιάζει ποτέ την αφήγηση ή τις ερμηνείες, ενώ οι ambient ήχοι και τα ηχητικά εφέ χτίζουν αριστοτεχνικά την φουτουριστική, αριστοκρατική και απρόσωπη ατμόσφαιρα της Metamorphosis.

Στο gameplay του République, τουλάχιστον όσο αφορά την PS4 έκδοση, έχουμε στον αριστερό αναλογικό μοχλό την κίνηση της Hope και στο δεξί την κίνηση της ημι-στατικής κάμερας ασφαλείας στην οποία έχει αποκτήσει πρόσβαση ο ανώνυμος hacker. Η δομή αυτή φέρνει αρκετά σε survival horror παιχνίδια της πέμπτης και έκτης γενιάς κονσολών (όπως τα πρώτα Resident Evil) και η εναλλαγή της κάμερας γίνεται, είτε χειροκίνητα μέσω του OMNI view ή αυτόματα όταν η Hope προχωράει σε χώρο όπου καλύπτεται καλύτερα από μια άλλη οπτική γωνία. Όταν ο παίκτης ενεργοποιεί το OMNI view ο χρόνος παγώνει, δίνοντας του την δυνατότητα να σχεδιάσει τις επόμενες κινήσεις της Hope, και γίνονται highlight στο περιβάλλον τα αντικείμενα με τα οποία μπορεί να αλληλεπιδράσει (κάμερες ασφαλείας, υπολογιστές, τηλέφωνα κλπ). Μέσω της υποκλοπής τηλεφωνικών συνομιλιών και προσωπικών email κερδίζονται πόντοι, οι οποίοι στη συνέχεια ανταλλάζονται σε έναν μυστηριώδη Data Broker για διάφορες ικανότητες όπως η δυνατότητα εντοπισμού των φρουρών με ακτίνες Χ και η πρόβλεψη της διαδρομής που θα ακολουθήσουν.

Η Hope έχει στη διάθεση της αμυντικά όπλα (όπλο taser, σπρέι πιπεριού), τα οποία λειτουργούν ως “ζωές” στην περίπτωση που την αντιληφθεί κάποιος φρουρός Prizrak και τα χρησιμοποιεί αυτόματα. Στη διάρκεια του παιχνιδιού το “οπλοστάσιό” της επεκτείνεται, όπως μεγαλώνει και η ποικιλία των διαφορετικών φρουρών (κάποιοι φοράν στολές που αχρηστεύουν το taser, ενώ άλλοι μάσκα η οποία τους προστατεύει από το σπρέι πιπεριού). Σε γενικές γραμμές, τόσο το stealth όσο και οι γρίφοι που συναντάει η Hope δεν παρουσιάζουν κάποια σημαντική δυσκολία, είναι απλοί και όχι απλοϊκοί, και αποτελούν ένα ευχάριστο διάλειμμα μεταξύ των κομματιών του παιχνιδιού που προχωρούν την πλοκή της ιστορίας.

Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα collectables που βρίσκονται διάσπαρτα στην δυστοπική Metamorphosis και κάνουν ακόμα και άτομα όπως εμένα (που δεν είμαι completionist) να κυνηγήσουν όσα περισσότερα μπορούν. Η πρώτη κατηγορία είναι τα απαγορευμένα βιβλία, μεταξύ αυτών το «1984» και η «Φάρμα των ζώων» του Orwell George, η «Θεία Κωμωδία» του Δάντη και ο «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά» του Νίκου Καζαντζάκη, τα οποία συνοδεύονται με τον προπαγανδιστικό σχολιασμό του Headmaster. Στη συνέχεια έχουμε τις κασέτες, στις οποίες ο Daniel Zager καταγράφει τους προβληματισμούς του, μια μικρή καλλιτεχνική υπόκλιση της Camouflaj στη σειρά Metal Gear. Λιγότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει μια σειρά δισκετών που κουβαλάν οι φρουροί της Metamorphosis στις οποίες είναι αποθηκευμένα πραγματικά παιχνίδια μικρότερων και indie studio (Firewatch, Shovel Knight, Bastion, κλπ). Μετά την μέση του παιχνιδιού κάνει την εμφάνισή του ένα ακόμα είδος collectables το οποίο δεν θα αναφέρω για να αποφύγω τυχόν spoilers.

Οι ερμηνείες και το voice acting είναι αριστουργηματικά και σε αυτό συντελεί το έμπειρο cast ηθοποιών, με την Rena Strober ως Hope, την Jennifer Hale (η Naomi Hunter από τα Metal Gear και η φωνή της Commander Shepard από το Mass Effect) ως Mireille Prideaux και τον David Hayter (ο Snake των Metal Gear) ως Daniel Zager να κλέβουν την παράσταση.

Ας περάσουμε όμως τώρα στον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού. Τα γραφικά της Remastered έκδοσης του République σίγουρα δεν ρίχνουν σαγόνια, μπορεί να μην θυμίζουν next gen παιχνίδι, όμως οπτικά φέρνει αρκετά στις καλές μέρες του PS3 με το aliasing να κάνει την εμφάνισή του μόνο κατά τη διάρκεια των cut-scenes. Σε λίγα σημεία κάνουν την εμφάνιση τους framedrops, αρκετά για να γίνουν αντιληπτά, χωρίς ωστόσο να επηρεάζουν το gameplay. Μικρό loading υπάρχει κατά την εναλλαγή μεταξύ των καμερών που στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού δε δημιουργεί κάποιο πρόβλημα, εκτός από κάποια σημεία όπου η εναλλαγή είναι πιο συχνή. Όσον αφορά τη μεταφορά-port του παιχνιδιού από mobile συσκευές στο PS4 σε γενικές γραμμές έγινε καλά. Το μεγαλύτερο παράπονό μου σχετικά με την προσαρμογή του χειρισμού του παιχνιδιού στο controller είναι το UI (user interface) και ειδικότερα το άνοιγμα του χάρτη, που απαιτεί μια πιο χρονοβόρα διαδικασία στο PS4 από ότι στο PC και το κινητό, ενώ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως συντόμευση κάποια από τις κατευθύνσεις του σταυρού του DualShock 4 που μένουν ανεκμετάλλευτες.