Resident Evil Zero HD Remaster Review

Ήταν τέλη 2001 όταν έμαθα από τον ειδικό Τύπο την κυκλοφορία του Resident Evil Zero ως αποκλειστικότητα του GameCube. Κάτοχος μιας μόνο κονσόλας (PS2), μετά την πίκρα του Resident Evil Remake ήρθε και αυτό να μου κάνει τη ψυχολογία ακόμα χειρότερη όντας λάτρης της σειράς. Επιπλέον, μόλις είχα μπει στο στρατό εκείνη την εποχή και είχε κυκλοφορήσει το Silent Hill 2. Οπότε καταλαβαίνετε… Τα χρόνια πέρασαν και δεν κατάφερα ποτέ να βάλω χέρι στο παιχνίδι γιατί κανένας από τους γνωστούς μου δεν είχε τότε το GameCube. Είχα, λοιπόν, πάρει την απόφαση ότι δε θα το παίξω ποτέ. Το πρώτο Resident Evil Remake δεν με είχε απασχολήσει τόσο πολύ γιατί την εμπειρία του την είχα ζήσει μερικά χρόνια πριν όταν πρωτοκυκλοφόρησε. Το Zero, όμως, πόνεσε αρκετά! 

Μπορείτε, λοιπόν, να φανταστείτε τον ενθουσιασμό μου –όπως και σε πάρα πολύ κόσμο που δεν είχε την κονσόλα της Nintendo-  όταν έγινε γνωστό ότι θα κυκλοφορήσει 14 χρόνια μετά, ως HD remake αυτή τη φορά. Βέβαια είχε ακολουθήσει το port και στο Wii το 2010, αλλά εκτός ότι δεν ήταν HD, δεν είχε σημαντικές διαφορές με την GameCube έκδοση, πλην του χειρισμού και της 16:9 αναλογίας. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα πάντα της ελπίδα ότι τα παιχνίδια αυτά κάποτε θα έκαναν την εμφάνισή τους και εκτός των συστημάτων της Nintendo. Οι λόγοι που η Capcom μετά από τόσα χρόνια πήρε αυτή την απόφαση, λίγο πολύ όλοι ξέρουμε ποιοι είναι. Ποσώς όμως μας ενδιαφέρει, γιατί όσο κι αν γκρινιάζουμε για τις HD επανακυκλοφορίες, μας δίνεται –σε αυτή τη περίπτωση- η ευκαιρία να βιώσουμε την αρχή των παιχνιδιών που έκαναν το survival horror genre «must».

Η συγκίνηση που ένιωσα όταν είδα την αρχική οθόνη με το λογότυπο που μου έλεγε «Press any button» ακούγοντας μετά την χαρακτηριστική φωνή να λέει «Resident Evil Zero», είναι δύσκολο να την περιγράψω με λέξεις. Απαλλαγμένος από τον παράγοντα της νοσταλγίας, ήθελα να δω παίζοντας ένα καινούργιο για μένα Resident Evil αν θα μπορέσει να σταθεί εν έτη 2016, με τους παλιούς μηχανισμούς και να με κάνει να αισθανθώ όπως τότε. Η αγωνία μου ήταν μεγάλη. Όλοι οι παλιοί fans ζητάμε από την Capcom επιστροφή στις ρίζες. Άραγε θα τα κατάφερνε το Resident Evil Zero να επαναφέρει στην επιφάνεια τους λόγους που με έκαναν να αγαπήσω τη σειρά; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Τα γεγονότα στο παιχνίδι τρέχουν λίγο πριν από αυτά του πρώτου Resident Evil. Η επίλεκτη ομάδα S.T.A.R.S. (Special Tactics And Rescue Service ) μέρος της οποίας είναι η Bravo Team, στέλνεται σε μια περιοχή λίγο έξω από την Raccoon City στα Arklay Mountains, για να ερευνήσει μια σειρά από αποτρόπαιες δολοφονίες. Αφού το ελικόπτερο μετά από μηχανική βλάβη πέφτει (σταθερή αξία σε τέτοιου είδους σενάρια) η ομάδα ανακαλύπτει μια αναποδογυρισμένη κλούβα της στρατιωτικής αστυνομίας με ακρωτηριασμένα πτώματα. Στα χαρτιά της μεταφοράς βρίσκουν ότι η κλούβα μετέφερε εγκληματίες που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο. Ο μοναδικός επιζών είναι ο πρώην πεζοναύτης Billy Coen, ο οποίος όπως όλα δείχνουν είναι υπεύθυνος αυτού του μακελειού αλλά και για τον θάνατο άλλων 23 ανθρώπων. Αυτόματα γίνεται ο νούμερο ένα καταζητούμενος, τον οποίο θα αναζητήσει η ομάδα.

Η Rebecca, η νεοσύλλεκτη της ομάδας, βρίσκει εκεί κοντά μια σταματημένη αμαξοστοιχία και αποφασίζει να την εξερευνήσει για τυχών σημάδια του κατάδικου. Βέβαια σε καμιά περίπτωση δε μπορεί να φανταστεί τι θα επακολουθήσει, καθώς λίγο πριν, το τραίνο είχε δεχτεί επίθεση από μεταλλαγμένες βδέλλες, μετατρέποντας τους επιβάτες σε αιμοδιψή ζόμπι! Για ευνόητους λόγους δε θα επεκταθώ άλλο στο σενάριο αλλά θα πω πως στο Resident Evil Zero θα ανακαλύψετε πολλά στοιχειά για τη δημιουργία του T Virus. Θα μάθετε ποιοι κρύβονται πίσω από αυτόν, πως δημιουργήθηκε η Umbrella Corporation και ποιοι οι ρόλοι χαρακτήρων που συναντήσαμε στα επόμενα παιχνίδια όπως ο Albert Wesker στο πρώτο Resident Evil και ο William Birkin στο Resident Evil 2.

Το Resident Evil Zero έφερε μια σημαντική αλλαγή στο παραδοσιακό gameplay της σειράς. Για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε δυο χαρακτήρες με το πάτημα ενός κουμπιού. Επιπλέον ο κάθε χαρακτήρας έχει τις δικές του ξεχωριστές ικανότητες. Η Rebecca μπορεί να κάνει μίξη τα γνωστά για την αναπλήρωση της υγείας φυτά και ο Billy μπορεί να ανάβει φωτιές με τον αναπτήρα που έχει στη κατοχή του (όπως ο Leon στο Resident Evil 2). Επίσης λόγω της σωματικής του διάπλασης –σε αντίθεση με τη Rebecca- μπορεί να σύρει βαριά αντικείμενα. Οι δυο πρωταγωνιστές θα αναγκαστούν αρκετές φορές να χωριστούν, αλλά και να συνεργαστούν στην επίλυση γρίφων, ανταλλάζοντας μεταξύ τους αντικείμενα, όπλα και σφαίρες, προκειμένου να επιβιώσουν. Πλέον τα σεντούκια «συγκοινωνούντα δοχεία» απουσιάζουν, αναγκάζοντας τον παίκτη να αφήνει ότι δε χρειάζεται οπουδήποτε επιθυμεί στο πάτωμα. Όμως μην αγχώνεστε -όπως εγώ στην αρχή- αν θα θυμάστε που τα αφήσατε, καθώς στον κάθε χάρτη φαίνεται η ακριβής τοποθεσία των αντικειμένων αυτών. Στο παιχνίδι θα συναντήσετε πληθώρα μεταλλαγμένων εχθρών από το ζωικό βασίλειο αλλά και ανθρώπων οι οποίοι είναι μέρος των παράνομων πειραμάτων που ασκούσε πάνω τους η Umbrella.

Στο χειρισμό δεν έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα. Τα tank controls των χαρακτήρων υπάρχουν ακόμα, αν και δίνεται η επιλογή μέσω ενός νέου συστήματος χειρισμού που γίνεται με τους αναλογικούς μοχλούς (το λεγόμενο alternative) το οποίο εμένα προσωπικά δεν με διευκόλυνε. Μου ήταν πιο εύκολο να παίζω με το classic σταυρόνημα. Όπως και στο πρώτο remake, έχει συμπεριληφθεί η στροφή 180º που γνωρίσαμε πρώτη φορά στο Resident Evil 3: Nemesis και η κάμερα έχει παραμείνει fixed. Κατά την άποψή μου προσθέτει τα μέγιστα στην όλη ατμόσφαιρα του παιχνιδιού, ειδικά όταν ακούς βήματα και δε ξέρεις τι θα εμφανιστεί στη γωνία. Όλα αυτά όσο παλαιικά κι αν ακούγονται  είναι στοιχεία που προσδιόρισαν τη σειρά, την έκαναν να ξεχωρίσει και αγαπήθηκαν από τους λάτρεις. Είναι αν θέλετε στοιχεία της κουλτούρας Resident Evil και του survival horror genre γενικότερα.

Και πάμε στο «ζουμί» αυτού του port για να δούμε το κατά πόσο έχει γίνει καλή δουλειά στο HD του πράγματος και πως μεταφέρθηκε στη νέα γενιά. Οι κεντρικοί χαρακτήρες και οι εχθροί, όπως και στην επανέκδοση του Resident Evil Remake είναι λεπτομερέστατοι και κρυστάλλινοι. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες, όμως, δεν είναι τόσο και η διαφορά είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ευτυχώς όμως αυτοί αποτελούν μειονότητα στο παιχνίδι και δεν χαλάνε την ατμόσφαιρα. Η σημαντική διαφορά όμως σε σχέση με το πρώτο remake, έρχεται στα περιβάλλοντα. Οι κραυγαλέες αντιθέσεις που είδαμε έχουν σε μεγάλο βαθμό εξαλειφτεί καθώς έχει γίνει αρκετά καλύτερη δουλειά στην απεικόνισή τους και δένουν ομορφότερα με τους χαρακτήρες απ’ ότι πριν. Σε σημεία βέβαια καταλαβαίνει κάποιος την αντίθεση αλλά αυτά είναι από ελάχιστα έως μηδαμινά.

Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει στις φωτοσκιάσεις. Ο φωτισμός από τις λάμπες, τις φωτιές και τους πολυελαίους μοιάζει σχεδόν αληθινός και η δυναμική των σκιών που αφήνουν στο χώρο οι χαρακτήρες και οι εχθροί είναι ανατριχιαστικά καλές. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε και την πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στα κινούμενα backdrops, καθώς είναι εμφανές ότι έχει δοθεί βάρος ακόμα και σε αυτά, κάνοντάς τα να δένουν όμορφα με το γενικό σύνολο. Το μελανό σημείο όμως είναι τα cut scenes τα οποία δεν έχουν πειραχθεί σχεδόν καθόλου και δείχνουν πολύ άσχημα όταν κάνουν την εμφάνισή τους. Στην αρχή του παιχνιδιού μας δίνεται η δυνατότητα να επιλέξουμε την απεικόνιση σε 4:3 ή σε 16:9, κάτι που κατά την γνώμη μου ήταν αχρείαστο γιατί αφενός η απεικόνιση σε 16:9 είναι pan & scan (δηλαδή κόβεται ένα μέρος από το πάνω και κάτω μέρος της οθόνης κάνοντας zoom προς τα μέσα), αφετέρου αυτό δεν είναι ενοχλητικό γιατί το studio το έχει επεξεργαστεί πολύ έξυπνα καθώς η κάμερα ακολουθεί την κίνηση του χαρακτήρα δείχνοντας όλη την εικόνα που έχει κοπεί από το aspect αυτό.

Το παιχνίδι στο PS4 τρέχει στα 1080p με 30fps, τα οποία εξαιτίας της φύσης του παιχνιδιού είναι απόλυτα ικανοποιητικά. Ο ήχος είναι ένας τυπικός πολυκάναλος 5.1 που δεν εντυπωσιάζει μεν αλλά είναι ευπρόσδεκτος, δε. Οι φωνές των χαρακτήρων από την άλλη και η υποκριτική ικανότητα των ηθοποιών είναι επιεικώς για γέλια και εντελώς τραγικοί. Προσθέτουν παρόλα αυτά στην b-movie αισθητική του τίτλου φέροντας αρκετά χαμόγελα. Το lip-sync ήθελε λίγη δουλίτσα αλλά αυτά μπροστά στη συνολική εμπειρία είναι πταίσματα.

Αφού ολοκληρώσετε το παιχνίδι ξεκλειδώνουν δυο επιπλέον modes. Το ένα είναι Wesker mode στο οποίο την θέση του Billy παίρνει ο Albert Wesker όπου μαζί με την «μεταλλαγμένη» Rebecca ξεκινάτε το παιχνίδι από την αρχή. Ο Wesker έρχεται με κάποιες δυνάμεις οι οποίες του επιτρέπουν όταν τον ελέγχετε να τρέχει γρήγορα (Shadow Dash) και να εξαπολύει…θανατηφόρες ματιές από απόσταση (Death Stare) με το παρατεταμένο πάτημα του τετραγώνου. Το δεύτερο mode είναι το Leech Hunter στο οποίο παίζεται σε συγκεκριμένες περιοχές του παιχνιδιού μαζεύοντας πράσινες βδέλλες με την Rebecca και μπλε με τον Billy, οι οποίες είναι διάσπαρτες. Σε κάθε κουτάκι του inventory χωρούν από 10 βδέλλες, τις οποίες δε μπορείτε να τις αφήσετε στο πάτωμα ούτε να τις ανταλλάξετε με τον άλλον χαρακτήρα. Συνολικά πρέπει να μαζέψει ο καθένας από 50 και να βγει από την κεντρική είσοδο του χάρτη. Στο τέλος ανάλογα με το πώς τα πήγατε ανταμείβεστε με διάφορα καλούδια (όπως απεριόριστες σφαίρες) τα οποία μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε, τόσο στο κυρίως παιχνίδι, όσο και στα δυο extra modes.