Titan Souls - Review

Ο τίτλος έπεσε στην αντίληψή μου με τον ίδιο τρόπο που παλιότερα είχε πέσει το Super Meat Boy. Μέσα από μυριάδες 'rage quit' videos χρηστών στο YouTube. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν το προσωπικό στυλ γραφικών του. Δεν θα πω ψέματα. Μου αρέσει όταν ο δημιουργός αποφασίζει να θυσιάσει 25 μονάδες στο metacritic για να κρατήσει το έργο του 'απλό'. Αυτό που ονομάζουμε αισθητική λιτότητα, “less is more”, “simplicity”, όπως θέλετε πείτε το, είναι το άλφα και το ωμέγα για εμένα. Το συγκεκριμένο παιχνίδι κινείται οπτικά μεταξύ του Fez και του πρώτου Zelda. Παρόλο που είναι δημιουργημένο τρισδιάστατα, κυριαρχεί μια isometric προοπτική, με την χρωματική παλέτα να θυμίζει αυτή 16-bit κονσόλας.

Με μια μικρή ματιά σε εκείνα τα videos, μπορεί ξεκάθαρα κανείς να διακρίνει πως πρόκειται για έναν πολύ ξεχωριστό τίτλο. Δε χρειάστηκε πάνω από ένα λεπτό για να το διαπιστώσω κι εγώ ο ίδιος δοκιμάζοντάς το. Μερικές φορές τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν μια εμπειρία, άλλα θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω αυτό που εγώ ένιωσα παίζοντας το Titan Souls.

Μιλάμε για ένα παιχνίδι που σε αρπάζει από το γιακά και σε ρίχνει στο πάτωμα. Μια οπτικοακουστική εμπειρία που σκοπό δεν έχει να σε διασκεδάσει, άλλα να δει από τι είσαι φτιαγμένος. Ένα παιχνίδι που θα σε κάνει να τα βάλεις με τον εαυτό σου. Ναι. Δεν σου φταίει ούτε η ριμάδα η τύχη σου, ούτε κάποιο καλύτερο όπλο. Αν κάποιος είναι υπεύθυνος για την αποτυχία του ήρωα στην οθόνη, αυτός είσαι εσύ. Νομίζεις πως είναι εύκολο να τα βάλεις με Τιτάνες; Νομίζεις πως πρέπει να σου δοθεί κάποιο πλεονέκτημα; Επειδή ξεκινάς μια περιπέτεια με μοναδικό σκοπό να εξοντώσεις τους κοιμισμένους γίγαντες που φυλάσσουν την συμπαντική ενέργεια, νομίζεις πως πρέπει η τύχη να σου φερθεί με ευγένεια; Αυτή είναι δική σου μάχη, προσωπική. Εσύ την επέλεξες. Βγάλε τα πέρα μόνος σου. Με αυτά που έχεις. Αλλιώς γύρνα πίσω και ξεκίνα ένα ταξίδι, καλύτερα εφοδιασμένος. Καλύτερα προετοιμασμένος. Με περισσότερο θάρρος. Με λιγότερη αλαζονεία. Με καλύτερη στρατηγική.

Μου λείπουν τα παιχνίδια που εξάπτουν τη φαντασία. Εκείνα που χωρίς να χάνονται στις λεπτομέρειες και στα αναρίθμητα κουμπιά και combos, σε αφήνουν να απολαύσεις την περιπέτεια. Μου λείπει ένα 'αόριστο' story. Μια ιστορία όπου με τη δική μου φαντασία μπορώ να συμπληρώνω. Ποιος είμαι; Που πάω; Γιατί πρέπει να γονατίσω όλους αυτούς τους Τιτάνες; Γιατί είμαι μόνος; Γιατί είμαι εδώ; Το μοναδικό όπλο που έχεις στο παιχνίδι είναι ένα βέλος. Το πετάς, το μαζεύεις ξανά. Και αρκεί μόνο ένα χτύπημα από κάποιον εχθρό για να τελειώσουν όλα.

Ένα χτύπημα, όμως, χρειάζεται μόνο κι ο εχθρός. Χωρίς μπάρες ενέργειας, χωρίς καρδούλες. Ένα χτύπημα στο σωστό σημείο είναι αρκετό. Οι όροι είναι δίκαιοι. Καθένας έχει επιλέξει το όπλο του. Εσύ επέλεξες να ξεκινήσεις με ένα βέλος. Ο εχθρός με το δικό του. Οι αδυναμίες και των δύο είναι σε κοινή θέα. Ή μήπως όχι; Το παιχνίδι παίζει συνέχεια με το μυαλό μου. Βλέπω τον εχθρό μπροστά μου. Η δύναμή του υπερισχύει. Τα όπλα του αδιαπέραστα. Δεν είναι δίκαιο. Ή μήπως όχι; Αρχίζω και νιώθω λύπη για τον εχθρό. Παλεύει με ότι έχει, γιατί ξέρει πως δεν θα σταματήσω ποτέ.

Μου έχει δοθεί η δυνατότητα από το παιχνίδι να ζωντανεύω ξανά. Συνέχεια. Αδιάκοπα. Μέχρι να τον κερδίσω. Σχεδόν συμπονώ τον Τιτάνα. Δεν έχει ούτε μια ελπίδα μπροστά μου. Στο τέλος θα πέσει. Σε πενήντα; Σε εκατό; Σε ένα εκατομμύριο προσπάθειες; Θα πέσει. Κι αυτό με θλίβει. Κι έτσι συμπληρώνω τα κενά της ιστορίας. Ποιος είμαι; Γιατί το κάνω αυτό; Τι μου έκανε; Το ξανάζησες, θυμήσου, στο Shadow of the Colossus. Πόσοι υπέροχοι, ευγενείς γίγαντες γονάτισαν χωρίς κανέναν λόγο.

Η μουσική είναι υπέροχη. Μαγευτική. Επική. Το soundtrack στέκεται εκεί ψηλά. Μαζί με τα υπόλοιπα ονειρικά soundtracks της gaming ζωής μου. Η μουσική γεμίζει τα κενά. Σχεδόν σου απαγγέλλει την ιστορία. Ποια είναι αυτή; Διαφορετική για τον καθένα. Ανάλογα την φαντασία και τις εμπειρίες του. Και αυτό είναι που την κάνει τόσο ξεχωριστή. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου πλέον χωρίς αυτό το παιχνίδι. Πήρε ότι αγαπούσα και το τύλιξε με μια μελαγχολική κορδέλα. Είναι γεμάτο βία και απογοήτευση, άλλα παραδόξως τόσο μελαγχολικό. Σε κάνει να νιώθεις τόσο μόνος. Τόσο απροστάτευτος. Είναι ένα υπέροχο παιχνίδι. Και δεν είναι για όλους.

Το Titan souls απαιτεί την εκτίμησή σου στα videogames. Όπως τα παιχνίδια από τα οποία έχει πάρει την έμπνευσή του, τo Dark souls, το Shadow of the Colossus, το The Legend of Zelda. Απαιτεί να έχεις ασχοληθεί με τα βιντεοπαιχνίδια σε βάθος. Όχι επιδερμικά. Χωρίς buffering, πενήντα quick commands και γρήγορες ανούσιες μάχες. Απαιτεί να έχεις βιώσει συγκεκριμένα πράγματα. Τη μοναξιά, το τι σημαίνει να κερδίζεις με την αξία σου. Και θεέ μ ου, τι συναίσθημα! Όταν κερδίζεις έναν αντίπαλο τα πάντα παγώνουν. Όπως ακριβώς κι εσύ, όσο έχεις τα χέρια σου ψηλά σε μπουνιές πανηγυρίζοντας. “Τελικά τα κατάφερα” σκέφτεσαι. “Ναι, τα κατάφερες”, σου απαντά το παιχνίδι. “Είδες που τα κατάφερες; Μόνος σου!”

Το αίσθημα της πληρότητας όταν κερδίζεις ένα τέτοιο παιχνίδι, ανεξάρτητα με το πόση ώρα σου έχει πάρει, δεν μετριέται. Σου μένει για πάντα. Γιατί είναι κάτι που ξέρεις ότι έχεις καταφέρει χωρίς τη βοήθεια κανενός. Χωρίς upgrades, χωρίς cheats. Έβαλες το μυαλό σου να δουλέψει, βασίστηκες και λίγο στην τύχη, και τα κατάφερες. Αυτές είναι στιγμές που μόνο τέτοια παιχνίδια μπορούν να σου προσφέρουν. Και κάποτε ήταν ο κανόνας. Έτσι λειτουργούσαν τα πράγματα. Κέρδιζες το Contra, κέρδιζες το Super Mario, κέρδιζες και μπορούσες με υπερηφάνεια να πεις ότι το κέρδισες.

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτό το παιχνίδι. Στεναχωριέμαι που αντιμετωπίζεται τόσο 'επιδερμικά'. Που είναι το story; Που είναι τα upgrades; Γιατί δεν έχει άλλους εχθρούς; Που είναι τα όμορφα γραφικά; Είναι πολύ ακριβό, και άλλα πολλά. Όλα επιδερμικά. Χωρίς την παραμικρή διάθεση κριτικής στη βιομηχανία. Άλλα και στους εαυτούς μας. Τελικά τι θέλουμε; Τι επιθυμούμε από τα παιχνίδια; Εύκολα, μονοκόμματα δημιουργήματα μασημένης τροφής, με επιλογή για γρήγορο και εύκολο τερματισμό; Αν ναι, τότε αυτό το παιχνίδι δεν είναι για εσένα.

Η πρόοδος στο παιχνίδι είναι τυχαία. Δεν έχει σημασία αν είσαι έμπειρος ή πρωτάρης. Πρέπει να αντιληφθείς την λογική του κάθε εχθρού. Κι έτσι ακόμα, όμως, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το τι είναι εύκολο και τι δύσκολο, ούτε για το πόσες ώρες θα σου πάρει να το τερματίσεις. Ένα παράδειγμα της δικής μου προόδου μπορείτε να δείτε στην παρακάτω εικόνα. Πραγματικά όμως, τα νούμερα δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου 'καλό' επειδή υπάρχουν αυτά τα νούμερα. Ούτε θεωρώ κάποιον καλύτερο αν έχει μικρότερα. Όλα είναι θέμα επιμονής, στρατηγικής, τύχης και απόλαυσης της ιστορίας.

Στο παιχνίδι θα αντιμετωπίσουμε 17 Τιτάνες, με τη δυνατότητα να παρακάμψουμε μερικούς αν επιθυμούμε, για να φτάσουμε στο τελικό Boss. Κάθε Τιτάνας έχει ένα αδύναμο σημείο, άλλα και μια ξεχωριστή δύναμη. Εμείς από την άλλη, διαθέτουμε απλώς ένα βέλος. Μπορούμε να εξερευνήσουμε όλο το χάρτη από την αρχή. Μπορούμε να παλέψουμε με οποιονδήποτε χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά. Και αυτό είναι ένα ακόμα θετικό του παιχνιδιού.