Half-Life: Alyx Review - Ένα ακόμη Half-Life (!)

Μου είναι αδιανόητο να πιστέψω πως επιτέλους άνοιξα τον κειμενογράφο για να αρθρογραφήσω σχετικά με νέο Half-Life παιχνίδι. Μπορεί ο τρόπος που η σειρά εισχώρησε και πάλι στις ζωές μας να είναι λιγάκι ανορθόδοξος, αλλά τουλάχιστον επέστρεψε να πάρει η ευχή! Τα Half-Life για εμένα -και για εκατομμύρια gamers θαρρώ- είναι από τα σημαντικότερα franchises αυτού του μέσου. Η Valve μάς άφησε σε ένα απίστευτο cliffhanger στο τέλος του δεύτερου επεισοδίου του Half-Life 2 και μόνο «πρόστυχη» μπορώ να χαρακτηρίσω αυτήν την πολύχρονη απουσία της από το development της σειράς. Δεν αφήνεις έτσι «ξέμπαρκους» όλους αυτούς αγαπητή μου Valve, ειδικότερα από τη στιγμή που τα οικονομικά της εταιρίας μόνο ανοδική πορεία έχουν γνωρίσει την τελευταία δεκαετία. Για την ιστορία, πήραμε το αριστουργηματικό Portal 2, το οποίο πρακτικά ξετυλίγει το κουβάρι του μυστηρίου του Borealis και έκτοτε…ούτε φωνή, ούτε ακρόαση από την εταιρία του Gabe Newell.

Το «βασανιστήριο» τελείωσε το 2019, όταν η Valve σε μία εντελώς αψυχολόγητη κίνηση, ανακοινώνει νέο Half-Life παιχνίδι, με τον υπότιτλο “Alyx”. Η υποδοχή (ή και αποδοχή) των νέων από το κοινό θα έλεγα πως έγινε κάτω από το πέπλο μία συγκρατημένης αισιοδοξίας, καθώς το μούδιασμα ενός αποκλειστικά VR τίτλου, δεν επέτρεπε και πολλά πανηγύρια. Ο φόβος μιας εκμετάλλευσης του brand name με απώτερο σκοπό την αύξηση των πωλήσεων του in-house VR headset της εταιρίας (Index) σαφέστατα και υπήρχε. Ωστόσο, αυτά που βλέπαμε και μαθαίναμε σταδιακά για το Half-Life: Alyx, ήταν πολύ ενθαρρυντικά. Οι developers έκαναν λόγο για μία ολοκληρωμένη Half-Life εμπειρία, μεγάλη σε διάρκεια, που θα εκμεταλλευτεί την τεχνολογία της εικονικής πραγματικότητας και θα πάει, τόσο την τελευταία, όσο και το franchise, ένα βήμα παραπέρα. Και σας το ορκίζομαι, τα πράγματα είναι ακριβώς όπως τα υποσχόταν η Valve…

Τα γεγονότα του Half-Life: Alyx διαδραματίζονται πέντε χρόνια πριν το Half-Life 2 και την έλευση του Gordon Freeman στην City 17. Ο παίκτης μπαίνει στα παπούτσια της Alyx Vance, η οποία γνωρίζουμε ότι στο Half-Life 2 θα συνεργαστεί με τον Freeman για το «χτύπημα» στους Combine, της εξωγήινης αυτοκρατορίας που έχει καταλάβει τον πλανήτη Γη. Η Alyx και ο πατέρας της, Eli Vance (επίσης πολύ γνωστής φυσιογνωμίας από το παρελθόν), συλλαμβάνονται από τους Combine. Ένας σύντροφος από την ομάδα που πρωτοστατεί στην Αντίσταση εναντίον του «ζυγού» της εξωγήινης φυλής, ονόματι Russel, καταφέρνει να απελευθερώσει την Alyx και την προειδοποιεί πως οι Combine πηγαίνουν τον πατέρα της στη Nova Prospekt για ανάκριση. Το παιχνίδι ξεκινάει στην Quarantine Zone, λίγο έξω από την City 17, με την Alyx να συμμετέχει σε ένα κυνήγι με τον χρόνο για να προλάβει τα χειρότερα.

Σεναριακά, αν και δε σας κρύβω πως θα ήθελα να συμβαίνουν περισσότερα, μπορώ να πω πως είμαι καλυμμένος, μιας και χύθηκε φως σε μερικά σημαντικά κενά που είχαμε από το παρελθόν. Ειδικότερα τα τελευταία cutscenes, χαρίζουν αυτό που όλοι περιμέναμε, αποκαλύπτουν μυστικά και ανατρέπουν αρκετά τα γεγονότα. Το παιχνίδι μάς γνωρίζει και έναν νέο, μυστηριώδη χαρακτήρα, ο οποίος απ’ ό,τι φαίνεται παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο lore. Τέλος, ο τρόπος που συνδέεται το Half-Life: Alyx με το τέλος του Half-Life 2: Episode 2 (ακριβώς εκεί δηλαδή που μας άφησε η Valve), είναι συγκλονιστικός και δε λέω τίποτα παραπάνω. Δε ξέρω πως πρέπει να νιώσω γι’ αυτούς που, ελέω της VR φύσης του τίτλου, δε θα παίξουν ποτέ το Half-Life: Alyx…

Ως γνωστόν, όλα τα Half-Life (συμπεριλαμβανομένων και των Portal) έχουν κάτι επαναστατικό στους μηχανισμούς τους (Gravity Gun, Portal Gun κ.α). Το “Alyx” θέλει να επαναστατήσει για την VR υπόστασή του και νομίζω πως το πετυχαίνει. Η αλληλεπίδραση με τον κόσμο, πίσω από τη μάσκα της εικονικής πραγματικότητας, είναι πρωτόγνωρη ακόμη και για εμένα που έχω μια αρκετά καλή σχέση με τον «κλάδο» του VR. Δε θυμάμαι άλλο παιχνίδι να επενδύει τόσο πολύ στο ρεαλισμό και στον τρόπο που τα πάντα γύρω σου μπορούν να συμμετέχουν στο gameplay. Σε αυτό βοηθάει πολύ η ακρίβεια και η ελευθερία κινήσεων, καθώς και η ασύλληπτη (σε ένα ακόμη Half-Life) τεχνολογία των physics. Τα πάντα τριγύρω σου, είτε είναι μικρά (στυλό, πιρούνια, τασάκια κλπ), είτε βαρύτερα αντικείμενα (ξύλινα κιβώτια, βαρέλια, καρέκλες, γραφεία κλπ) είναι μέρος των μηχανισμών και κατά πάσα πιθανότητα θα τα χρησιμοποιήσεις για κάτι.

Το παιχνίδι θέλει να σκέφτεσαι με τη λογική του «βρίσκομαι πραγματικά εκεί» και όχι με το «τι κάνουμε γενικά στα παιχνίδια». Σε τοποθετεί σε μία πραγματικότητα που θέλει να αντιδράς με τα αντανακλαστικά σου και όχι με το να πιέζεις απλά «πλήκτρα». Αν δεις ένα headgrab να πηδάει προς το μέρος σου, μπορείς να προστατέψεις το κεφάλι σου απλά βάζοντας μια καρέκλα μπροστά ως εμπόδιο. Αν δέχεσαι πυρά από απέναντι, άνοιξε την πόρτα του σταθμευμένου αυτοκινήτου για κάλυψη κ.ο.κ.  Το reload των όπλων απαιτεί όλη την κίνηση: αφαιρώ γεμιστήρα, φέρνω από την πλάτη νέα, την εισχωρώ στο όπλο, οπλίζω. Όλα αυτά, λοιπόν, δημιουργούν μία εξωφρενικά ρεαλιστική εμπειρία που ακροβατεί μεταξύ πραγματικού και εικονικού. Το Half-Life: Alyx είναι με διαφορά ό,τι πιο αληθινό έχω βιώσει σε βιντεοπαιχνίδι και δεν πέφτω από τα σύννεφα που από πίσω βρίσκεται η Valve.

Ένας από τους λόγους που θεωρώ πως είναι αδύνατον να μεταφερθεί το Alyx σε εκτός VR περιβάλλον, είναι το σύνολο των μηχανισμών που δένουν το gameplay και αποτελούν βασική ραχοκοκαλιά. Επί παραδείγματι, βρήκα αριστουργηματικό τον τρόπο που χρησιμοποιείται το VR για την έκβαση των γρίφων, η οποίοι δεν είναι και λίγοι στο παιχνίδι. Επιπροσθέτως, η Alyx, αν και έχει ένα γνώριμο από το παρελθόν οπλοστάσιο, το οποίο μάλιστα αναβαθμίζεται σε ειδικά upgrade stations, έχει στην κατοχή της το δικό της “gravity gun”, ή καλύτερα, τα “gravity gloves”. Τα γάντια, λοιπόν, λειτουργούν σε γενικές γραμμές, όπως λειτουργούσε το θρυλικό όπλο του Half-Life 2. Πιο συγκεκριμένα, δείχνεις προς το αντικείμενο με το οποίο θέλεις να αλληλεπιδράσεις, αυτό γίνεται highlighted και με μια κίνηση του χεριού (σαν να ψαρεύεις), μπορείς να το εκτινάξεις προς το μέρος σου. Η ένταση που επικρατεί σε μία μάχη, πχ με Combines, δεν περιγράφεται εύκολα αν δεν τη βιώσεις. Στο παιχνίδι μπορείς να χρησιμοποιήσεις τα πάντα για να καλυφθείς ή να βρεις αδυναμίες στην κάλυψη των αντιπάλων, οι οποίοι, αναμενόμενα, είναι έξυπνοι και με καλά αντανακλαστικά.

Όλα τα Half-Life, από το πρώτο, μέχρι και το τελευταίο παιχνίδι της σειράς, είχαν λίγο-πολύ, το horror στοιχείο στο ενεργητικό τους. Το Alyx επενδύει πολύ περισσότερο σε αυτό και τολμώ να πω πως το 50% της περιπέτειας έχει έντονο άρωμα τρόμου. Μερικές stealth, σκοτεινές σκηνές με πλάσματα των οποίων την ταυτότητα δε θέλω να αποκαλύψω, είναι από τις πιο αγχωτικές που έχω βιώσει σε παιχνίδι. Και με την αληθοφάνεια που διέπει τον τίτλο, σας υπόσχομαι πως θα ιδρώσετε ουκ ολίγες φορές από το στρες. Και για να κλείσω το κεφάλαιο gameplay, να πω πως εν κατακλείδι, δεν έχουμε να κάνουμε απλά και μόνο με μεταφορά του Half-Life σε VR αλλά με μία εξολοκλήρου, φτιαγμένη από το μηδέν, νέα εμπειρία, με πλούσιους, στιβαρούς, έξυπνους και ευφάνταστους μηχανισμούς. Με απλά λόγια δεν είναι ένα gimmick όλο αυτό το VR σύνολο, αλλά κάτι που πιστεύω πηγαίνει την αλληλεπίδραση του παίκτη στα βιντεοπαιχνίδια, όχι ένα, αλλά αρκετά βήματα παραπέρα.

Να σημειώσω πως έπαιξα το μισό παιχνίδι με το Oculus Rift και το άλλο μισό με το ολοκαίνουργο VR headset της Valve, το Index και συνολικά ροκανίστηκαν περίπου 15 ώρες από τη ζωή μου. Αν και στο Index όλα λειτουργούν με μεγαλύτερη ακρίβεια και οπτικά είναι ευκρινέστερα, δε σας κρύβω πως γενικά η εμπειρία είναι παρόμοια ακόμη και με αισθητά παλαιότερο και υποδεέστερο hardware, όπως είναι το Oculus Rift. Και αυτό είναι προς τιμήν της Valve, μιας και έδειξε πως επένδυσε πολύ χρόνο στο να κάνει το Alyx καλό σε όλα τα headsets και όχι μόνο στο δικό της. Επίσης, οι developers έδωσαν πολλές επιλογές στους παίκτες, κυρίως ως προς την κίνηση της Alyx στο χώρο, από teleport (γι’ αυτούς που αντιμετωπίζουν προβλήματα ναυτίας), μέχρι πλήρως ελεύθερη κίνηση με τα αναλογικά. Γενικότερα, το παιχνίδι δουλεύει απροβλημάτιστα και έχει φανταστική συμβατότητα με τα περισσότερα δημοφιλή VR headsets.

Το Half-Life: Alyx κάνει χρήση της Source 2 μηχανής γραφικών της Valve και…ω θεέ, είναι μια οπτικοακουστική πανδαισία. Πέραν της απίστευτης απεικόνισης των πάντων, των texture, των αντανακλάσεων και του φωτισμού, δεν έχετε ιδέα πόσο επιβλητική είναι η City 17! Νιώθεις δέος όταν στέκεσαι μπροστά από ένα strider ή κάτω από τις τερατώδεις βάσεις των Combine. Δεν είναι όμως τα γραφικά που κάνουν όλη τη δουλειά σε ένα VR παιχνίδι. Είναι και η υπόσταση όλων αυτών που βλέπει ο παίκτης μπροστά του. Στο Half-Life: Alyx όλα είναι ζωντανά, είναι μπροστά σου, έχουν την κλίμακα που πρέπει. Δεν είναι απλά pixels. Ένας πραγματικός κόσμος, παίρνει σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια σου και εσύ νιώθεις ένα μικρό, ασήμαντο κομμάτι όλο αυτού του μεγαλουργήματος. Στο Alyx είδα και άκουσα πειστικές και καλά εκτελεσμένες ερμηνείες από τους ηθοποιούς και μάλιστα με πιστά, στο παρελθόν, voice overs.  Αν θα πρέπει να καταλογίσω και μερικά αρνητικά σε αυτά που βίωσα, θα έλεγα σίγουρα για τις -οπτικά- τραγικές εκρήξεις στο παιχνίδι που έρχονται σε τεράστια αντίθεση με το υπόλοιπο υπερθέαμα, καθώς και για τη μουσική, η οποία προσπαθεί να θυμίσει λίγο από τα παλιά, αλλά στο τέλος δε σου αφήνει κάτι αξιομνημόνευτο.