Total War: Attila - Review

Όταν ζυμώνονται οι εταιρίες με το κοινό τους, μου αρέσει. Μου αρέσει πολύ. Η Creative Assembly είναι ένα στούντιο που ξεχωρίζει, όχι απλά για τις ικανότητές της ή τη δουλειά της. Ξεχωρίζει γιατί έχει καταφέρει να χτίσει μία παράξενη, αλλά δυνατή σχέση με το κοινό της. Η σειρά Total War έχει ένα αυστηρό κοινό. Η αυστηρότητα αυτή πηγάζει από τη βαθιά αγάπη, το ατελείωτο πάθος και την άριστη γνώση. Είναι σπουδαίο για ένα στούντιο να έχει κοινό που γνωρίζει καλά το αντικείμενο το οποίο πραγματεύεται από το πρώτο. Θεωρώ πως οι πιέσεις που ασκούνται από αυτό το κοινό είναι και αυτές που έχουν οδηγήσει τη σειρά στην κορυφή, ενώ εδώ και πολλά χρόνια κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον. Η σωστή ισορροπία της σχέσης δεν υφίσταται πάντοτε, μιας και λάθη, κυρίως από την Creative Assembly έχουν γίνει πολλά. Στις “παιδικές ασθένειες” που πολλές φορές προσβάλλουν τη σειρά, το αντιβιοτικό της ίασης ακούει στο όνομα “modding community”, το οποίο οι δημιουργοί το λαμβάνουν σοβαρότατα υπόψιν -μάλιστα έχουν προσληφθεί άτομα στο στούντιο που προέρχονται από τη mod σκηνή.

Υπάρχει, όμως, και ένα σημαντικό στοιχείο που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη των απανταχού κριτικών του χώρου, πριν μπουν στη διαδικασία να μιλήσουν για ένα παιχνίδι της σειράς. Η σειρά Total War αποτελείται από δύο κοινά, με διαφορετικές απαιτήσεις. Από τη μία έχουμε αυτούς που αγαπούν τους τίτλους και τα ακολουθούν σε κάθε τους βήμα. Από την άλλη έχουμε τους σκληροπυρηνικούς, αυτούς δηλαδή που έχουν καταθέσει “ψυχή τε και σώματι” στον εκπληκτικό κόσμο των Total War. Η δεύτερη κατηγορία είναι και αυτή που κρατάει τον πήχη ψηλά, αυτή που θέτει νέους στόχους και αυτή που, κατ' επέκταση, οδηγεί την κούρσα. Διότι πρόκειται για μία κούρσα μεταξύ των οπαδών και των δημιουργών. Αυτός ο αγώνας, λοιπόν, είναι ένα υπέροχο πράγμα για το μέσο και η Creative Assembly θα πρέπει να αισθάνεται εξαιρετικά περήφανη που έχει ένα τέτοιο κοινό να την ακολουθεί, χωρίς όμως να την χαϊδεύει και όταν χρειαστεί, να την μαλώνει κιόλας.

Κατά γενική ομολογία το Rome II άφησε μία πικρή γεύση στα χείλη των φανατικών. Αν και πλέον ο τίτλος έχει φτάσει πολύ κοντά σε αυτό που ήθελε εξ' αρχής το κοινό, η κυκλοφορία συνοδεύτηκε και συνοδεύεται ακόμη από γκρίνια. Το στούντιο από την Βρετανία, όντας “ματωμένο” από την προηγούμενη κυκλοφορία, δίνει στην αγορά το Total War: Attila. Πρόκειται για το επόμενο, όχι ακριβώς μεγάλο, αλλά σίγουρα σημαντικό κεφάλαιο για τη σειρά. Ουσιαστικά, αυτό το έχει κάνει και στο παρελθόν η εταιρία με το Napoleon: Total War. Όσοι ξέρουν τη σειρά, αντιλαμβάνονται πως ακριβώς προσδιορίζεται το Attila στον κόσμο των Total War. Με το Attila, λοιπόν, οι Βρετανοί κλείνουν το μάτι στους hardcore fans και ζητούν ένα συγνώμη με τον τρόπο τους για τα λάθη της προηγούμενης κυκλοφορίας. Το Attila δεν είναι τέλειο, θέλει ακόμη δουλειά, αλλά έχει όλα τα φόντα να εξελιχθεί σε μία από τις καλύτερες στιγμές της σειράς.

Ο τίτλος χρονολογικά τοποθετείται στο 395μ.Χ. Όπου η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έχει παρακμάσει και διασπαστεί σε δύο κομμάτιαο δυτικό: το δυτικό και το ανατολικό -αργότερα σε εμάς γνωστό και ως Βυζάντιο. Με τη μεγαλύτερη δύναμη του γνωστού τότε κόσμου να έχει αποδυναμωθεί αισθητά, δημιουργείται πρόσφορο έδαφος για διάφορες βάρβαρες φυλές του βορρά και νομάδες από τις Στέπες, να λεηλατήσουν τα εδάφη της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Μεταξύ αυτών των φυλών άνηκαν οι Ούννοι, οι οποίοι με ηγέτη τον Αττίλα, έσπερναν το φόβο και την καταστροφή σε όλη την Ευρώπη. Μάλιστα το παιχνίδι, με το εικαστικό του, φροντίζει να περάσει πετυχημένα αυτήν την ατμόσφαιρα του χάους, της φωτιάς και τη στάχτης.

Με βάση, λοιπόν, αυτού του είδους τη θεματολογία, δηλαδή την εποχή που γινόντουσαν μαζικές μεταναστεύσεις λαών, η Creative Assembly εκμεταλλεύτηκε το γεγονός και πρόσθετε έναν νέο και άκρως ενδιαφέρον μηχανισμό στο gameplay: το nomadic στοιχείο και το migration. Αυτό σημαίνει ότι ο παίκτης έχει πλέον τρεις επιλογές για να επιβιώσει στο χάρτη. Η πρώτη αφορά στην επιλογή φατριών που είναι μόνιμα εγκατεστημένες σε κάποιες περιοχές (πχ Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία). Η δεύτερη επιλογή έχει να κάνει με φατρίες οι οποίες, αφενός μπορούν να εγκατασταθούν σε μόνιμους οικισμούς, αφετέρου μπορούν να μεταναστεύσουν μαζικά σε νέες περιοχές, στην περίπτωση που νιώσουν ότι απειλούνται, είτε από τον ανθρώπινο, είτε από το φυσικό παράγοντα. Τέλος, έχουμε τους νομάδες, οι οποίοι λαοί δεν μπορούν να εγκατασταθούν σε κάποια περιοχή, οπότε θα πρέπει συνεχώς να μετακινούνται προς όποια κατεύθυνση επιθυμούν.

Όσον αφορά, τώρα, τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο παίκτης στο χάρτη, τα πράγματα είναι γνωστά τουλάχιστον για τις πρώτες προαναφερθείσες επιλογές: χτίζει στρατό και κτήρια, δυναμώνει τις αμυντικές ικανότητες του κράτους του και επεκτείνεται όσο προσπαθεί να διατηρήσει τη δημόσια τάξη του λαού του έτσι ώστε να μην εξεγερθεί. Στις περιπτώσεις, όμως, που ο παίκτης έχει αναλάβει τη διοίκηση νομαδικής φυλής, ο τρόπος χειρισμού ορισμένων καταστάσεων έχει δεχθεί προσθήκες, όπως το γεγονός ότι πλέον υπάρχει επιλογή πλήρους καταστροφής μιας περιοχής, με αντίκτυπο, μάλιστα, στη γονιμότητα του εδάφους.

Αυτό που προσπαθεί το παιχνίδι να καταφέρει είναι να κρατήσει το μέγεθος του βασιλείου του παίκτη περιορισμένο, ωθώντας τον να λεηλατεί άλλους οικισμούς για να αποκτήσει πλούτο και το πετυχαίνει δίνοντάς του ένα διπλωματικό πέναλτι στις σχέσεις του με άλλους λαούς. Γενικότερα, το παιχνίδι γίνεται πιο επιθετικό απέναντι στον παίκτη όταν τον βλέπει να αποκτάει περισσότερη δύναμη.

Περνώντας τώρα στους μηχανισμούς, όσοι έχετε ασχοληθεί στο παρελθόν με τη σειρά, θα βρεθείτε σε ένα οικείο περιβάλλον, μιας και τα περισσότερα στοιχεία που γνωρίζουμε, έχουν περάσει και στο Attila. Ωστόσο, υπάρχουν μερικές σημαντικές νέες προσθήκες. Η πρώτη εξ αυτών αφορά στο Integrity (ακεραιότητα), το οποίο οπτικά αποτελείται από μία μπάρα που αυξομειώνεται ανάλογα με το πόσο αποδοχή έχει ο εκάστοτε στρατηγός ή βασιλιάς από το στρατό του καθώς και από άλλους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες. Αυτό, όμως, που πρέπει να αναφερθεί για το Integrity είναι το γεγονός ότι επηρεάζει το moral των στρατιωτών εντός των μαχών (battlemap), ενώ υπάρχει και η επιλογή του Decimation (αποδεκάτιση) όπου ο παίκτης εξοντώνει το 10% της στρατιάς προς παραδειγματισμό και κατ' επέκταση ένδειξη αφοσίωσης.

Επιστροφή γνωρίζει, επιτέλους, και το Family Tree το οποίο έρχεται να αντικαταστήσει το παράξενο random σύστημα στρατηγών και προσώπων γενικότερα. Στα των politics τώρα παρατηρείται μια ριζική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο ασκούνται. Επί παραδείγματι, πλέον, κάθε πρόσωπο της οικογένειας του παίκτη ή κάποιος εκ των ευγενών μπορεί να ασκήσει πολιτική και να δημιουργήσει ίντριγκες, είτε αυτό αφορά τη δολοφονία κάποιου προσώπου, είτε το γάμο με με μία άλλη βασιλική οικογένεια. Πριν βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, να σημειώσω πως τα πρόσωπα του family tree δεν δρουν αυτόνομα, μιας και ο παίκτης έχει τον πλήρη έλεγχο. Μία ακόμη σημαντική αλλαγή αφορά στο Religion το οποίο αντικαθιστά το Culture, με τον παίκτη να έχει πλέον την επιλογή να αλλάζει σταδιακά τη θρησκεία του λαού του. Αυτό δίνει έναν άλλο τόνο στο campaign μιας και επιδρά, ανά περίπτωση, στη δημόσια τάξη.

Προσθήκες και αλλαγές γνώρισαν και οι real time μάχες. Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαρίσω πως εντυπωσιάστηκα από τη βελτίωση της AI σε σχέση με το Rome II, ωστόσο θα ήθελα τις μάχες λιγάκι πιο αργές ως προς την εξέλιξή τους. Επιπλέον, βρήκα πολύ θετικό το γεγονός ότι υφίσταται μία σαφέστατα καλύτερη συνοχή στις μάχες που συνδυάζονται στρατοί ξηράς και θάλασσας. Κάτι το οποίο δεν πρέπει να παρεξηγηθεί στο Attila είναι η αρκετά πιο αναρχική δομή των μαχών, οι οποίες δεδομένου ότι εκτελούνται από πολεμοχαρείς λαούς, χωρίς όμως οργανωμένες στρατιές, δεν χαρακτηρίζονται από τακτική και οργάνωση όπως προηγούμενους τίτλους της σειράς. Γιατί άλλη η φιλοσοφία του στρατού του Αττίλα, και άλλη η φιλοσοφία μιας ρωμαϊκής λεγεώνας.

Ίσως η σημαντικότερη προσθήκη στις μάχες είναι η δυναμική φωτιά και ο τρόπος με τον οποίο επιδρά, τόσο στο περιβάλλον, όσο και στη ψυχολογία των στρατιωτών. Για παράδειγμα, κατά την πολιορκία μιας πόλης, το ηθικό των αμυνόμενων πέφτει κατακόρυφα, καθώς η πόλη φλέγεται. Σε αυτήν την περίπτωση ο παίκτης πρέπει να είναι προσεκτικός γιατί η οποιαδήποτε καταστροφή κτηρίου εντός του battlemap, σημαίνει αντίστοιχα καταστροφή και στο campaign map.

Αν και δεν το περίμενα, μιας και το Rome II δεν απέχει και πολύ από το Attila, είδα στο τελευταίο μία αξιοπρόσεκτη βελτίωση στον τεχνικό τομέα. Από τον campaign map, όπου τα πάντα μοιάζουν με φυσικό χάρτη, μέχρι το battlemap όπου όλα βρίθουν λεπτομερειών. Αυτό που δεν κατάφερα να εκτιμήσω όσο θα ήθελα είναι η πιο γκρίζα και σκοτεινή παλέτα χρωμάτων, η οποία αφενός ταιριάζει στη φιλοσοφία του Attila, αφετέρου αφαιρεί αρκετούς πόντους από το φωτορεαλιστικό του πράγματος.

Στα του UI, τώρα, νομίζω πως έχουμε να κάνουμε με την καλύτερη δουλειά της Creative Assembly, μιας και ένιωσα εξαιρετικά άνετος στις κινήσεις μου, ενώ δεν έλειπε και η απαραίτητη καλαισθησία. Η μουσική από την πλευρά της συνεχίζει να αποτελεί μία σταθερή αξία για τη σειρά και ντύνει με μοναδικό τρόπο την εμπειρία. Τέλος, δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω πως και στο Attila υπάρχει ένα πλήρες και ενδιαφέρον multiplayer mode που θα εκτινάξει κατακόρυφα τις ώρες ενασχόλησής σας με τον τίτλο.