The Book Of Unwritten Tales 2 - Review

Στο χώρο αυτό σπάνια μπορείς να βρεθείς σε αδιέξοδο παίζοντας ένα παιχνίδι. Αυτή είναι μια από εκείνες τις φορές! Πραγματικά δε θυμάμαι να έχω δυσκολευτεί τόσο πολύ στη ζωή μου στο να καταλήξω αν μου αρέσει κάτι ή όχι. Είναι ένα αρκετά περίεργο συναίσθημα που όταν του προσθέτεις το βάρος της βαθμολογίας, γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορο. Αμφιταλαντεύομαι εδώ και μέρες και ακόμα δεν έχω καταλήξει. Είμαι διατεθειμένος να παραβλέψω κάποια κομμάτια του ώστε να το αντιμετωπίσω καθαρά σαν ένα προϊόν; Μήπως πρέπει να εκφράσω τα ωμά μου συναισθήματα αντί αυτού; Και τα δύο είναι άδικα. Το μεν για τον καταναλωτή, το δε για το δημιουργό.

Καθ' όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού ένιωθα ότι μάλωνα μαζί του. Και είναι από εκείνους τους καυγάδες που κάπου στην πορεία λες "κουράστηκα να τσακώνομαι και να αναλώνομαι". “Let it be”, που έλεγαν και οι Beatles. Κι ύστερα πάλι, μαζεύεις όλα σου τα επιχειρήματα στο κεφάλι και ξεκινάς αντιπαράθεση μαζί του. Ειλικρινά κουράστηκα. Και δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα παιχνίδι με κούρασε τόσο πολύ.

Όταν ξεκινώ ένα παιχνίδι έχω δίπλα μου ένα σημειωματάριο στο οποίο σημειώνω στοιχεία αρνητικά ή θετικά, ή ακόμα και καθοριστικά για την πλοκή. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι μετά από τρεις περίπου ώρες gameplay είχα γεμίσει τουλάχιστον δύο σελίδες με αρνητικά. Οι δημιουργοί του πραγματικά με έβγαλαν από τα ρούχα μου από την αρχή. Πάρα πολύ κακό voice acting στα όρια του επιτηδευμένου και πρόχειρου. Άχρωμο. Κουραστικό. Άθλιος ηχητικός τομέας. Κάποια εφέ είναι δυνατότερα από τα υπόλοιπα, άλλα πάλι είναι πάρα πολύ κακής ποιότητας και νιώθεις τα ηχεία να μπουκώνουν. Γενικά το μιξάζ ήχου είναι ερασιτεχνικό. Η μουσική τώρα... έχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που σε κάνει να θέλεις να σπάσεις τα ηχεία. Είναι επίσης αταίριαστη σε κάθε περιβάλλον, ακόμα και στο ίδιο το μενού. Παίζει με γνωστά θέματα από ταινίες όπως Harry potter, Star Wars και Back to the Future. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο.

Οι πρώτες τρεις ώρες, επίσης, έχουν ένα setting που εμένα τουλάχιστον με αφήνει αδιάφορο. Βρισκόμαστε στο σπίτι ενός θηλυκού ξωτικού. Πρέπει να είναι η χειρότερη επιλογή ανοίγματος μιας ιστορίας! Νωθρή, χωρίς ιδιαίτερη έμπνευση και εκνευριστική. Και το κερασάκι στην τούρτα; Έχει έναν από τους χειρότερους γρίφους που έχω δει στη ζωή μου και αφορά το ψάρεμα μιας ρέγγας και ενός καπέλου! Το παιχνίδι είναι τεράστιο. Και όταν λέω τεράστιο, το εννοώ. Πάνω από 20 ώρες gameplay στα χέρια ενός έμπειρου adventure gamer. Οι διάλογοι κάνουν τα επεισόδια όλων των σειρών του Φώσκολου να χλομιάζουν. Το ύφος των διαλόγων είναι μοιρασμένο. Υπάρχουν μερικές έξυπνες ατάκες, όπως και μυριάδες αναφορές σε όλα τα adventure games που γνωρίζουμε, ταινίες, μουσική, και γενικά όλη την geek και pop κουλτούρα. Άλλα ένα μεγάλο κομμάτι του είναι απλά το λεγόμενο 'Exposition'.

Είναι αυτό που ο Παπακαλιάτης κάνει στις ταινίες του επειδή δεν μπορεί να το δείξει με σκηνές. Είναι η αφήγηση μέσα από τις σκέψεις ή τα λεγόμενα του πρωταγωνιστή για πράγματα που θα έπρεπε να γνωρίζει. Το θέμα εδώ είναι ότι δεν αφορούν μόνο κομμάτια της ιστορίας άλλα πρακτικά, τα πάντα. Μην το παίρνετε στραβά, αυτό είναι κάτι που πάντοτε υπήρχε στα adventure games απλώς στο συγκεκριμένο το έχουν τραβήξει στο έπακρο. Σε πολλά σημεία είχα το ένα χέρι στο κεφάλι μου και το άλλο στο ποντίκι, πατώντας όσο πιο γρήγορα μπορούσα το αριστερό κλικ του, ώστε να τελειώσει το μαρτύριο κάποιου ανούσιου διαλόγου.

Τα γραφικά του παιχνιδιού κυμαίνονται σε πολύ ικανοποιητικό επίπεδο, και προσωπικά βρήκα πολύ όμορφους όλους τους χώρους, με ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια και έξυπνα σχεδιασμένους. Στο παιχνίδι υπάρχουν πολλά σημεία που μπορούν να σε κάνουν να χαμογελάσεις, όπως για παράδειγμα η βιβλιοθήκη των Ξωτικών όπου μπορεί κανείς να βρει εν μέσω άλλων, ένα companion cube από το Portal, το κεφάλι του Diablo, και κάποια σπαθιά από παιχνίδια σταθμούς. Μου άρεσαν πολύ επίσης σχεδόν όλα τα μοντέλα των ηρώων και εκτιμώ τα εκατοντάδες animations που δημιούργησαν γι' αυτούς οι παραγωγοί. Θεωρώ, όμως, πως την παράσταση την κλέβουν κάποια sidekicks όπως το Critter με τις εκπληκτικές αντιδράσεις του.

Το παιχνίδι αποτελείται από τρεις ή τέσσερις διαφορετικές ιστορίες που ενώνονται στη μέση. Σε κάθε ιστορία ελέγχουμε και έναν διαφορετικό ήρωα (μάγο, ξωτικό, πειρατή), πολλές φορές και το συνοδό του (sidekick). Υπάρχουν κομμάτια που θα πρέπει να βοηθήσουμε τους κεντρικούς ήρωες να συνεργαστούν για να φέρουν εις πέρας το έργο τους. Τα πάντα όπως είπα μας δίνονται μέσα από τους αναρίθμητους διαλόγους, οπότε συνομιλώντας με όλους τους χαρακτήρες μπορούμε να φτάσουμε στη λύση κάποιου σημείου που μας έχει δυσκολέψει.

Το Book of Unwritten Tales 2 , είναι ένα από τα πληρέστερα adventure games που υπάρχουν. Πραγματικά έχει όλων των ειδών τα κόλπα. Κανένας λάτρης αυτού του είδους δε θα μείνει παραπονεμένος. Υπάρχουν κλασικοί γρίφοι, με συνδυασμό αντικειμένων, γρίφοι εκτός ορίων λογικής, board games, γρίφοι τύπου 'sierra' με λαβυρίνθους, τα πάντα. Σε αυτόν τον τομέα, είναι το καλύτερο και πληρέστερο adventure game που κυκλοφορεί. Και κάπου εδώ, τελειώνουν και τα καλά λόγια για αυτό...

Οι μηχανισμοί. Ω θεέ μου οι μηχανισμοί! Εκτός του πραγματικά ανυπόφορου inventory system που δε δουλεύει όπως θα έπρεπε μιας και μπορείς να κάνεις και δεξί και αριστερό κλικ σε κάθε αντικείμενο, ή του precise point animation, όπου ο χαρακτήρας πρέπει να πάει σε συγκεκριμένο σημείο για να αρχίσει να μιλάει ή να αλληλεπιδρά, το παιχνίδι είναι γεμάτο bugs. Ένας ακόμη λόγος που δεν το ευχαριστήθηκα ήταν γιατί έπρεπε να κάνω save κάθε 1 λεπτό στην κυριολεξία. Αυτό γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να κολλήσει. Υπήρχαν στιγμές που κόλλησε κατά τη διάρκεια διαλόγων, άλλες που δεν λειτουργούσαν σωστά οι NPCs και άλλες που απλώς έκανες κάτι -που σε άφηνε να το κάνεις- πριν την ώρα του. Υπάρχουν επίσης τρία-τέσσερα σημεία που καθιστούν το παιχνίδι unplayable. Χρειάστηκε να καταφύγω σε save games τρίτων από το ιντερνέτ για να περάσω κάποια σημεία όπου τα animations είχαν κολλήσει σε endless loop. Αυτό για εμένα, είναι κόκκινο πανί. Όταν έχεις πληρώσει για ένα προϊόν και δεν σου προσφέρει αυτό το οποίο υπόσχεται, όταν δεν μπορείς να το προχωρήσεις και να το τερματίσεις ενώ έχεις αφιερώσει δέκα και δώδεκα ώρες μέχρι εκείνο το σημείο, το κάνει άχρηστο. Πρακτικά λοιπόν, το παιχνίδι δεν παίζεται. Και εδώ μπαίνει το μεγάλο ερώτημα...

Πως μπορεί κανείς να βαθμολογήσει ή έστω να αξιολογήσει ένα παιχνίδι που -προσέξτε-, δεν είναι μισοτελειωμένο, έχει πάρα πολλές ώρες παιχνιδιού, είναι άρτιο σε ότι αφορά τους γρίφους, έχει πέσει πραγματική δουλειά στην ενσωμάτωση διαλόγων και αναφορών από όλη την gaming κουλτούρα, έχει όμορφα γραφικά, άλλα δε μπορείς να το ολοκληρώσεις; Όπως είπα και στην αρχή δυσκολεύομαι πάρα πολύ γιατί μπορώ να αναγνωρίσω την προσπάθεια που έχει γίνει, όσο εκνευριστικό κι αν υπήρξε για εμένα. Άλλα το να μην μπορείς να το τερματίσεις είναι κάτι διαφορετικό από τα 'γούστα' του καθενός. Είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς στο ερώτημα '-Θα το πρότεινες;'. Θέλω να βάλω τον άλλο στη διαδικασία να χάσει δέκα ώρες από τη ζωή του πριν καταλάβει ότι δεν μπορεί να παίξει το υπόλοιπο;