Broken Age - Act I - Review

Κάθε φορά που το όνομα Tim Schafer πέφτει στο τραπέζι, κάνει και περισσότερο θόρυβο και θα τολμήσω να πω, δικαιολογημένα. Το "αφεντικό" της Double Fine που βρίσκεται πίσω από μερικά αριστουργήματα του αιώνα μας, συνεχίζει να μας εκπλήσσει ευχάριστα. Για όσους δε γνωρίζουν το βίο και πολιτεία του συγκεκριμένου ανθρώπου, απλά να αναφέρω ότι έχει στιγματίσει τη βιομηχανία άλλοτε με τον προγραμματισμό του και άλλοτε με τους κοφτερούς διαλόγους ή τις μαγικές ιστορίες του (βλέπε Monkey island, Day of the Tentacle, Grim Fandago, Full Throttle, Psychonauts κ.α). Είναι ένας από τους πιο συμπαθείς και ενεργούς ανθρώπους του χώρου και αξίζει να περάσετε μερικά λεπτά διαβάζοντας για εκείνον εδώ.

Το Broken Age αποτελεί μια εν μέρη δικαίωση για τους παίκτες. Είναι ένα παιχνίδι που χρηματοδοτήθηκε από τους ίδιους τους λάτρεις της δουλειάς του Schafer μέσω Kickstarter. Ήταν μάλιστα το πρώτο 'project' που έσπασε το ρεκόρ του ενός εκατομμυρίου δολαρίων σε εικοσιτέσσερις μόλις ώρες, ενώ το τελικό ποσό που κατάφερε να συγκεντρώσει άγγιξε τα τριάμισι εκατομμύρια, τη στιγμή που ζητούσε μόλις τετρακόσιες χιλιάδες. Κανείς δε γνώριζε το αντικείμενο ή το όνομα του παιχνιδιού, ούτε καν οι ίδιοι οι δημιουργοί. Για το σκοπό αυτό, παράλληλα με το παιχνίδι, βιντεοσκοπήθηκε όλη η διαδικασία με τη μορφή ντοκιμαντέρ, του οποίου τα επεισόδια μπορείτε να βρείτε εδώ. Πραγματικά είναι από τις στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που μπορεί να δει από 'μέσα' πως δημιουργείται κομμάτι-κομμάτι ένα παιχνίδι, καθώς και τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. Αρκετά όμως με αυτά. Λίγα παιχνίδια μπορούν να σου διαμορφώσουν χαρακτήρα, να σου αναπτύξουν πτυχές όπως το χιούμορ και τη φαντασία, μα πάνω από όλα να σε ταξιδέψουν και να σε κάνουν να σκεφτείς. Το Broken Age, προσωπικά, το χαρακτηρίζω ως ένα από τα σπουδαιότερα πολυεπίπεδα δημιουργήματα στο χώρο της βιομηχανίας. Παραμένει “αγνό”, οικείο στο μάτι, έχοντας, όμως, δομή που θα έπρεπε τουλάχιστον να μας προβληματίσει σε ότι αφορά παραγωγές μεγάλων studios. 

Οι βασικοί πρωταγωνιστές είναι δύο: η Vella -μια νεαρή που ζει σε έναν στρεβλό κόσμο που θεωρεί τιμή να θυσιάζει τις κοπέλες στο βωμό της ειρήνης με ένα περίεργο τέρας που ακούει στο όνομα Mog Chothra- και ο Shay -ένας έφηβος που περιπλανάται στο γαλαξία ως ο τελευταίος ζωντανός άνθρωπος, σχεδόν φυλακισμένος μέσα σε ένα διαστημόπλοιο, κάτω από το άγρυπνο μάτι της καταπιεστικής “μητέρας” του-.

Το παιχνίδι κάνει από την αρχή ξεκάθαρο ότι θέλει να παίξει με το μυαλό σου. Σίγουρα, μιλάμε για ένα point & click adventure/puzzle game, δεν είναι τόσο οι γρίφοι όμως -που κυμαίνονται σε λογικά πλαίσια και δεν θα δυσκολέψουν τον παίkτη- όσο τα νοήματα και τα συναισθήματα που προσπαθεί -και καταφέρνει- να περάσει. Πολύ εύκολα μπορεί κανείς να μεταπηδήσει από την μια ιστορία στην άλλη, επιλέγοντας το χαρακτήρα από το σχετικό μενού, κάτι που κάνει το παιχνίδι λιγότερο βαρετό όταν έχουμε κολλήσει σε κάποιο σημείο. Οι παράλληλες ιστορίες είναι τόσο όμορφα πλεγμένες που κεντρίζουν το ενδιαφέρον για τη συνέχεια, και η σύνδεσή τους γίνεται κατανοητή στο τέλος του πρώτου αυτού μέρους.

Στο εικαστικό κομμάτι, τα hand drawn γραφικά του εξαιρετικού Nathan Stapley δε μπορούν να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο. Οι χρωματικές παλέτες είναι από τις καλύτερες που έχω δει σε παιχνίδι, και αν επιλέξετε την Tablet version (για iPad) θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό, καθώς η ανάλυση αυτών των συσκευών κάνει πραγματικά τα σχέδια και τα χρώματα να ανθίζουν. Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο παίκτης είναι πως πρόκειται για ένα “ζωντανό” πίνακα, με κάθε “καρέ” να έχει δημιουργηθεί ξεχωριστά στο χέρι, και όχι για κάποιου είδους πρόχειρο σχεδιασμένο flash game. Οι τοποθεσίες μοιάζουν βγαλμένες από παραμύθι και η δουλειά που έχει γίνει πάνω σε κάθε χώρο, σε κάνει να θέλεις να ανακαλύψεις τον επόμενο. Η μηχανή του παιχνιδιού γράφτηκε αποκλειστικά για αυτόν τον τίτλο και εισάγει καινοτομίες στην απεικόνιση, κυρίως προσθέτοντας βάθος σε ένα παιχνίδι που μοιάζει 2D άλλα είναι εξ' ολοκλήρου τρισδιάστατο.

Η μουσική επένδυση, παρόλο που δε θα σας καρφωθεί στο μυαλό, συνοδεύει άριστα την εμπειρία και στο σύνολό της ταιριάζει απόλυτα στο παιχνίδι. Εξαιρετικής ποιότητας είναι και το voice acting, ίσως ένα κλικ παραπάνω από αυτά που έχουμε συνηθίσει σε παιχνίδια, με τον Elijah Wood, την Masasa Moyo και τον Jack Black να έχουν χαρίσει τις φωνές τους στους κεντρικούς πρωταγωνιστές με επιτυχία. Η διάρκειά του είναι σχετικά μικρή -περί τις τέσσερις ώρες για αυτό, το πρώτο κεφάλαιο. Υπάρχουν επίσης ένα-δύο σημεία που ίσως χαρακτηριστούν υπερβολικά δυσνόητα ή επιτηδευμένα ώστε να μεγαλώσει η διάρκειά του. Αυτό, όμως, είναι κάτι που θα πρέπει να το κρίνουμε όταν ολοκληρωθεί και το δεύτερο μέρος του.

Κάτι που προσωπικά βρήκα εξαιρετικό, είναι ο μη διαχωρισμός των αντικειμένων από την “σκηνή”. Τα αντικείμενα που θα χρειαστεί να πάρει ο παίκτης είναι σε αρμονία με τη σκηνή, και δε ξεχωρίζουν τόσο ώστε να χαλάει η εμπειρία. Το παιχνίδι σε αυτόν τον τομέα απλά διδάσκει. “Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει” σου λέει. Πάντως pixel hunting -να ψάχνεις δηλαδή τι κλικάρεται και τι όχι- δεν υπάρχει. Η γενική εικόνα του είναι πως πρόκειται για έναν “βατό” τίτλο με μερικά σημεία που χρειάζονται λίγο παραπάνω “ξεκλείδωμα” του μυαλού και του ματιού. Αρκετά όμως ΚΑΙ με αυτά.

Το σοβαρότερο κομμάτι του παιχνιδιού, αφορά την εμπειρία. Αυτό που προσπαθεί να σου μεταδώσει μέσα από την αφήγηση των δύο ιστοριών. Τα πάντα έχουν επίπεδα. Από τους ίδιους τους χώρους, έως την -σχεδόν- κάθε φράση που θα βγει από τα χείλη των πρωταγωνιστών. Το θέμα είναι σε πόσα από αυτά τα επίπεδα είσαι έτοιμος να ενδώσεις. Το παιχνίδι προσπαθεί να σε ξεγυμνώσει. να σου δείξει τις δυο πλευρές του νομίσματος σε ότι αφορά τη σχέση γονέα - παιδιού. Καταφέρνει να ισορροπεί πάνω στο λεπτό νήμα του “ποιός τελικά έχει δίκιο;”. Οι δύο έφηβοι μοιάζουν χάρτινοι, καρικατούρες. Μαριονέτες στα χέρια των γονιών τους. Μπορείς να ταυτιστείς με την προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την ασφυκτική τους πίεση. Είναι, όμως, τελικά οι επιλογές τους σωστές;

Σε κάνει να αναρωτιέσαι για πολλές από τις επιλογές που κάνεις στη ζωή από “αντίδραση”. Όσο παιχνιδιάρικο και να μοιάζει, όσο χιούμορ κι αν διαθέτει, δεν παύει να είναι ένα βαθιά συνειδητοποιημένο “έργο” με μόνο σκοπό να σε κάνει να σκεφτείς. Για ημέρες μετά το τέλος του στριφογυρνούσαν στο κεφάλι μου τα νοήματα συγκεκριμένων σημείων. Και αυτό είναι κάτι που όσοι έχουν ασχοληθεί με adventure games το γνωρίζουν καλά. Είναι κάτι που δεν πρέπει να σταματήσει να υπάρχει. Γιατί το ισχυρότερο αφροδισιακό σε έναν άνθρωπο είναι το μυαλό του. Και πρέπει να το εκπαιδεύει συνέχεια. Να το τρέφει με τέτοιου είδους εικαστικά και σεναριακά αριστουργήματα. Είναι ένα “παιχνίδι”, που πρέπει να το δουν όλοι. Μικροί και μεγάλοι. Νέοι και παλιοί. Και κρίνοντάς το αντικειμενικά, πιστεύω πως θα “γεράσει” όμορφα. Εξάλλου , οι όμορφες ιστορίες, όμορφα γερνούν.