“Αν η ιστορία διδασκόταν υπό τη μορφή διηγημάτων, τότε δε θα τη ξέχναγε κανείς.” Αυτή η δημοφιλής φράση του βρετανού διηγηματογράφου Rudyard Kipling, καταφέρνει να εκφράσει σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό την κατηγορία των narrative-driven first-person adventures και το λόγο για τον οποίο υπάρχει, αλλά και το “ξεχωριστό” στοιχείο που προσπαθεί να δώσει στους παίκτες. Όταν ο Adrian Chmielarz, πρώην Creative Director της People Can Fly, αποφάσισε να αποχωρήσει από την εταιρία το 2012, είχε στο μυαλό του την υλοποίηση μίας φρέσκιας διηγηματικής εμπειρίας, η οποία θα επιχειρούσε να αφαιρέσει την αίσθηση της παρουσίας του game design. Για αυτό το λόγο, ο Chmielarz, μαζί με άλλα πρώην μέλη της Epic Games Poland δημιούργησε το studio “The Astronauts”. Τι ακριβώς, όμως, ήθελε να πει ο Adrian Chmielarz όταν ανέφερε την αφαίρεση της αίσθησης της παρουσίας του game design; Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι πως ήθελε να αφηγηθεί μία ιστορία σε ένα ψηφιακό κόσμο χωρίς να καταλάβει κάποιος πως παίζει ένα παιχνίδι. Φτάνοντας στο 2014, αυτή είναι η υπόσχεση και ο στόχος του The Vanishing of Ethan Carter. Η κατηγορία των narrative driven παιχνιδιών είναι νέα στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών και έγινε γνωστή από τίτλους όπως το Gone Home και το Dear Esther. Τα σημάδια επιρροής του The Vanishing of Ethan Carter από τους εν λόγω τίτλους είναι εμφανή, τόσο στη μελαγχολική ατμόσφαιρα, όσο και στην εξερεύνηση της ιστορίας. Το ερώτημα εδώ είναι αν ο τίτλος της The Astronauts καταφέρνει να δώσει κάτι ξεχωριστό σε αυτή τη κατηγορία ή προσπαθεί να πει ακόμα μία ιστορία.
Ο Ethan με καλωσόρισε στον κόσμο του παιχνιδιού ξεκαθαρίζοντάς μου από την αρχή πως δεν πρόκειται για μία εμπειρία που θα με “πάρει” από το χεράκι για να μου δείξει την εξέλιξή της. Αντιθέτως, χωρίς να εμφανίζονται στην οθόνη συγκεκριμένα objectives και αποστολές, ξεκίνησα να εξερευνώ το επιβλητικό δάσος του Red Creek Valley ψάχνοντας για “παράξενα” γεγονότα, τα οποία μου είχε περιγράψει ο μικρός Ethan στα γράμματά του. Εγώ ήμουν ο Paul Prospero, ένας ντετέκτιβ με παραφυσικές ικανότητες που βρέθηκε στο Red Creek Valley μετά από το αίτημα βοήθειας του Ethan Carter, ενός μικρού αγοριού.
Η ιστορία που θέλει να διηγηθεί η The Astronauts εξελίσσεται μέσα από μία σειρά δολοφονιών και puzzles, μέσα από τα οποία μάθαινα κάθε φορά καινούργιες πληροφορίες για την πλοκή και τα μυστήρια πράγματα που συνέβησαν στα “ειρηνικά” εδάφη του Red Creek Valley. Καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορούσα να περιηγηθώ ελεύθερα σε όλο το εύρος του κόσμου που έχτισε η ομάδα ανάπτυξης και να εξερευνήσω με όποια σειρά ήθελα τα γεγονότα. Παραδόξως, αυτό με οδήγησε στην παράλειψη της πρώτης σκηνής και χωρίς να έχω καταλάβει πολλά προχώρησα στην επίλυση του πρώτου puzzle. Συνολικά, τα puzzles είναι δύο και το επίπεδο δυσκολίας τους είναι ιδιαίτερα χαμηλό και όπως και οι σκηνές δολοφονίας μού έδιναν πάντα πρόσβαση σε ένα ακόμα γράμμα του Ethan. Όντας ντετέκτιβ, θα έπρεπε να εξερευνήσω τον τόπο του εγκλήματος για “περίεργα” αντικείμενα και στοιχεία που θα με οδηγούσαν στην λύση.
Η τοποθεσία των σημαντικότερων αντικειμένων, όπως μία λάμπα πετρελαίου εμφανιζόταν όταν μετακινούσα τον κέρσορα στην κατεύθυνση που μου έδειχναν τα γράμματα που τρεμοέπαιζαν στην οθόνη, τα οποία ανέγραφαν το όνομα του κάθε αντικειμένου π.χ oil lamp. Κάθε πτώμα είχε την επιλογή “Touch” η οποία άνοιγε ένα παράθυρο και με μετέφερε κάθε φορά σε ένα μπλε κόσμο, εφόσον είχα συλλέξει όλα τα απαραίτητα στοιχεία. Όσα περισσότερα στοιχεία μάζευα, τόσο μεγαλύτερο γινόταν αυτό το παράθυρο μέχρι που πραγματοποιούταν η μεταφορά μου στο μπλε κόσμο. Η εταιρία το αποκαλεί flashback και μέσα σε αυτό το παιχνίδι μου έδειχνε διάφορες στιγμές του εγκλήματος τις οποίες έπρεπε να απαριθμήσω χρονολογικά ώστε να μου αποκαλυφθούν περισσότερα για τη πλοκή.
Στη προσπάθειά της να δημιουργήσει την αίσθηση στον παίκτη πως δεν καθοδηγείται από το παιχνίδι, η ομάδα ανάπτυξης σχεδίασε τις πράξεις που απαιτούνται για κάθε σκηνή έτσι ώστε να είναι εύκολες, να μην απαιτείται καθόλου σκέψη και με ένα πολύ χαμηλό ποσοστό εξερεύνησης. Σε όλες τις περιπτώσεις, πάντα έλειπε ένα αντικείμενο από κάπου το οποίο έπρεπε να τοποθετήσω στη θέση του αφού το βρω. Αυτός ο μηχανισμός είναι ιδιαίτερα φτωχός και ως προς τον τρόπο εύρεσης εξαιρετικά κοινότοπος. H ενσωμάτωση κάποιας δημιουργικής ιδέας στο συγκεκριμένο κομμάτι θα άλλαζε αρκετά πράγματα. Η διάρκεια του The Vanishing of Ethan Carter δεν ξεπερνάει τις τέσσερις ώρες αναλόγως πόσο γρήγορα θα καταλάβει ο παίκτης τους μηχανισμούς του παιχνιδιού και θα βρει την κάθε σκηνή.
Αναμφίβολα, όταν ξεκίνησα το The Vanishing of Ethan Carter οι προσδοκίες μου για τον οπτικό τομέα του παιχνιδιού ήταν χλιαρές. Φυσικά, τα άτομα που αποτελούν την The Astronauts θα έπρεπε να με κάνουν να υποπτευθώ πως η τεχνική ιπποδύναμη του τίτλου θα ήταν κορυφαία στο είδος της. Αυτό όμως που δεν περίμενα να σε καμία περίπτωση να αντικρύσω ήταν το ομορφότερο παιχνίδι της Unreal Engine 3. Ναι, στην καρδιά των γραφικών του The Vanishing of Ethan Carter χτυπάει η μηχανή της Epic και η δουλειά των πρώην μελών της του παραρτήματος στην Πολωνία είναι παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς developers. Φυσικά, μπορεί η εμπειρία της ομάδας ανάπτυξης να είναι μεγάλη λόγω του μεγέθους των προηγούμενων projects στα οποία είχαν συμμετάσχει τα περισσότερα άτομα αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως η δουλειά τους σε ότι αφορά στον οπτικό τομέα είναι εξαιρετική.
Συγκεκριμένα, ο λόγος που εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ όταν ο κόσμος του Red Creek Valley εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου ήταν διότι όλα έδειχναν τρομερά ρεαλιστικά, ιδιαίτερα οι υφές (textures). Ύστερα από λίγη έρευνα, ανακάλυψα πως αυτό συμβαίνει διότι οι developers έκαναν χρήση της λεγόμενης φωτογραμμετρίας, μίας τεχνικής που προσδιορίζει τη διάσταση αντικειμένων με χρήση φωτογραφιών. Αυτό σημαίνει πως η The Astronauts ταξίδεψε σε πραγματικές τοποθεσίες και φωτογράφησε τα αντικείμενα που ήθελε για να τα μεταφέρει στο ψηφιακό κόσμο του The Vanishing of Ethan Carter. Και το αποτέλεσμα είναι το λιγότερο φανταστικό.
Παρόλο που οι φορές που ακούγονται διάλογοι δεν είναι πάρα πολλές, δεν γίνεται να παραλείψω να αναφέρω πως η επιλογή του ηθοποιού που δανείζει τη φωνή του στον χαρακτήρα Paul Prospero ταιριάζει ιδιαίτερα στο ύφος του παιχνιδιού, ενώ η προσθήκη της Ashley Laurence, γνωστή από τη ταινία Hellraiser, στο voice acting cast δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Μιας και αναφέρθηκα στο τομέα του ήχου, θα πρέπει να σημειώσω πως το soundtrack του The Vanishing of Ethan Carter σε γενικές γραμμές αποτυπώνει το μυστήριο του σεναρίου και οι χαλαρωτικές μελωδίες του πιάνου που ακούγονταν ενώ αντίκρυζα τα μεγαλώδη βουνά, το μαγευτικό δάσος και τον ήλιο που με κοιτούσε ψηλά πάνω από τις “ανήσυχες” πεδιάδες του Red Creek Valley ήταν από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω στο χρόνο που πέρασα με το παιχνίδι, ειδικά το κομμάτι House of Portals που παίζει κατά τη διάρκεια ενός εκ των γρίφων.
Ακολουθήστε το Unboxholics.com στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα για τεχνολογία, videogames, ταινίες και σειρές. Ακολουθήστε το Unboxholics.com σε Facebook, Twitter, Instagram, Spotify και TikTok.