The Red Strings Club Review

Η Devolver Digital έχει αναχθεί σε αγαπημένο μου publisher επιδεικνύοντας εξαιρετικό γούστο με κάθε νέο τίτλο που επιλέγει να κυκλοφορήσει υπό την αιγίδα της. Στο σερί indie τίτλων όπως το παιχνίδι σταθμός Hotline Miami και τα πιο πρόσφατα Ruiner και Crossing Souls έρχεται να προστεθεί και το The Red Strings Club της Deconstructeam, γνωστής από το προηγούμενο της πόνημα, το αμφιλεγόμενο Gods Will Be Watching.

Το παιχνίδι διαδραματίζεται σε ένα Cyber Punk θεματολογίας μέλλον όπου το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρωπότητας έχει εναγκαλιστεί πλήρως με την χρήση τεχνητών εμφυτευμάτων που παρέχει η εταιρεία κολοσσός Supercontinent. Εμείς αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Donovan, ιδιοκτήτη του περίφημου μπαρ «The Red Strings Club» ο οποίος έχει αποκτήσει την φήμη του ισχυρότερου πληροφοριοδότη της πόλης εφαρμόζοντας την τεχνική του να εκμαιεύει πληροφορίες από τους πελάτες του, “ποτίζοντας” τους τα ξακουστά κοκτέιλ του.

Μέσω των επαφών του με μία επαναστατική ομάδα ο Donovan μαθαίνει πως η Supercontinent σκοπεύει να εγκαταστήσει στα ήδη υπάρχοντα εμφυτεύματα των χρηστών, χωρίς την άδεια τους, ένα πρόγραμμα καταστολής των στρεσογόνων  παραγόντων που οδηγούν έναν άνθρωπο να παρεκτραπεί, οδηγώντας τα πλήθη σε μαζική εξημέρωση.  Σκοπός του Donovan και της υπόλοιπης ομάδας είναι φυσικά να αποτρέψουν τα πλάνα της Supercontinent και για αυτό ο ίδιος θα χρειαστεί να επιστρατεύσει το κρυφό του ταλέντο ως μπάρμαν (γνωστοί και ως mixologists στις μέρες μας) .

Συνεχίζοντας την παράδοση που ξεκίνησε με το προαναφερθέν Gods Will Be Watching, το νέο παιχνίδι της Deconstructeam μοιάζει με adventure δίχως να είναι. Πέρα από κάποια adventuring ψήγματα ο τίτλος συνδυάζει δύο ειδών  mini games με τους διαλόγους στους οποίους δίνεται και η μεγαλύτερη έμφαση. Το mini game που μας απασχολεί περισσότερο στο παιχνίδι είναι αυτό της παρασκευής κοκτέιλ ανάλογα με τις προτιμήσεις του εκάστοτε πελάτη μας και των πληροφοριών που θέλουμε να αντλήσουμε από αυτόν. Το δεύτερο, που συναντάται μόνο στην εισαγωγή, αφορά την παραγωγή εμφυτευμάτων, με έναν τρόπο που θυμίζει κατασκευή κεραμικού σκεύους. Αρχικά και τα δύο νιώθουν λίγο στρυφνά προς το χειρισμό αλλά μόλις κάποιος βρει τα κουμπιά τους καταλήγουν διασκεδαστικά και ειδικά αυτό της κεραμικής θα ήθελα να αναπτυχθεί περαιτέρω μιας και το βρήκα αρκετά εθιστικό.

Το κομμάτι τον διαλόγων αποτελεί τον πυρήνα του παιχνιδιού και το κάνει να ξεχωρίζει. Το τέλος της ιστορίας αφενός είναι πεπερασμένο, με την εισαγωγή να ξεκινάει με τις τελευταίες στιγμές του φινάλε, αφετέρου το πολυποίκιλο dialogue tree προσκαλεί πολλαπλά playthroughs στην πορεία προς τον τερματισμό. Σχεδόν κάθε πράξη σας στο παιχνίδι έχει επιπτώσεις και παρά το προδιαγεγραμμένο του τέλος, θα σας κάνει να εύχεστε να μπορούσατε να αλλάξετε ορισμένες από τις αποφάσεις που λάβατε.

Το σπουδαίο κατόρθωμα του TRSC είναι το πώς καθίσταται δυνατό να προβληματίσει τον ίδιο τον παίκτη. Αν το υπέροχο Firewatch πραγματοποιούσε μία υποδόρια και ύπουλη ανάλυση της ψυχοσύνθεσης μας τότε το παρών καταπιάνεται με τα ιδεατά που αφορούν την εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας. Μην εκπλαγείτε αν κατά την διάρκεια της ενασχόλησης σας με το παιχνίδι συνειδητοποιήσετε  πως μάχεστε ενάντια στα δικά σας προσωπικά πιστεύω και απόψεις.

Στον οπτικοακουστικό τομέα τα πολύ όμορφα pixelated γραφικά προκαλούν την επιθυμία για το κάτι παραπάνω μιας και το παιχνίδι εκτυλίσσεται μονάχα σε πέντε διαφορετικές οθόνες-τοποθεσίες. Λόγω της συνολικής απορρόφησης που προκύπτει από τους καλογραμμένους διαλόγους δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία στην μουσική, in game, η οποία είναι διακριτικό ambient με jazzy αναφορές που ταιριάζουν στο noir ύφος του τίτλου ενώ δεν λείπουν και τα κλεισίματα του ματιού προς τον πατέρα του είδους, το ανυπέρβλητο Blade Runner. Η απουσία των voice overs αρχικά γίνεται αισθητή αλλά εν τέλει θεωρώ πως λειτουργεί προς όφελος του τίτλου, με την text heavy θεώρηση να ευνοείται από την αποκλειστικότητα του κειμένου.