The Surge Review

Υπάρχουν παιχνίδια που άφησαν εποχή και παιχνίδια που αγαπήθηκαν. Υπάρχουν όμως και παιχνίδια που όχι μόνο έγιναν αντικείμενο λατρείας από τους gamers, αλλά δημιούργησαν τη δική τους κατηγορία στο μέσο, επηρεάζοντας ολόκληρες ομάδες, ολόκληρα budget και αυτό δεν είναι ούτε λίγο, ούτε αστείο. Τα Souls έχουν πλέον το δικό τους διάδρομο στο μουσείο των βιντεοπαιχνιδιών, διότι ανήκουν στους τίτλους που δημιούργησαν νέο genre, τα τύπου “Souls” games. Οι κλώνοι των Souls, δεν είναι νέο πράγμα, αλλά τον τελευταίο καιρό αρχίζουν να εμφανίζονται ωριμασμένοι, έτσι όπως πρέπει να είναι. Γιατί άλλο το “δανείζομαι και εξελίσσω” μια συνταγή και εντελώς διαφορετικό πράγμα το “κλέβω εν ψυχρώ”. Για το Lords of the Fallen της γερμανικής Deck 13, δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη. Οι συγκυρίες και ίσως μερικά στοιχεία προκατάληψης με έκαναν να το αποφύγω. Τότε, βλέπετε, τα Souls ήταν στα μάτια μου ως κάτι ανώτερο και με έπιασε το εφηβικό πείσμα.

Πλέον, θεωρώ τον εαυτό μου σαφέστατα πιο ώριμο στο να αποδεχτώ κλώνους για παιχνίδια που έχω υπηρετήσει με κάθε ρανίδα του αίματός μου. Γι' αυτό άλλωστε και ανέλαβα να παρουσιάσω στο κοινό που εμπιστεύεται τους Unboxholics, το εξαιρετικό Nioh και τώρα το The Surge, το νέο πόνημα της Deck 13 η οποία έρχεται σαφέστατα πιο ώριμη και με όλο το χρήσιμο feedback που πήρε από το Lords of the Fallen στις πλάτες της. Ξεκαθαρίζω, ωστόσο, για να είμαστε εντάξει μεταξύ μας, πως πρακτικά άμεση σύγκριση μεταξύ του The Surge και του Lords of the Fallen, από εμένα δε μπορεί να γίνει. Αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, τα γράφει κάποιος που ξόδεψε 30 σκληρές ώρες στο παιχνίδι που παρουσιάζεται σε αυτό το review και περίπου 1000 ώρες στα παιχνίδια της FromSoftware.

Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω το The Surge με λίγες λέξεις που έρχονται βιαστικά στο μυαλό μου, τότε θα έλεγα πως είναι ένα Dark Souls, με sci-fi θεματολογία. Βέβαια και χωρίς βιασύνη να το δω, πάλι ένα sci-fi Dark Souls είναι. Το θετικό είναι ότι παρά τα προβλήματα, τις ελλείψεις και τα “κόμπλεξ” του, πρόκειται για ένα πραγματικά καλό παιχνίδι, που όμως δεν απευθύνεται σε όλους. Οι Γερμανοί έφτιαξαν κάτι πολύ hardcore που λίγοι “σηκώνουν”. Οπότε, όσοι δε θέλετε να παίξετε ένα παιχνίδι που θα σας ζορίσει, ένα παιχνίδι που δε θα σας πάρει από το χεράκι να σας δείξει το επόμενο βήμα σας και ένα παιχνίδι που όσα deaths και να έχετε δε θα σας λυπηθεί, τότε σταματήστε να διαβάζετε εδώ. Οι υπόλοιποι, ελάτε μαζί μου για να σας περιγράψω την εμπειρία μου σε μία από τις πιο ενδιαφέρουσες δυστοπίες.

Το παιχνίδι λαμβάνει χώρα στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον, όπου η ανθρωπότητα έχει να αντιμετωπίσει την εξάντληση των φυσικών πόρων του πλανήτη μας και θα αναγκαστεί να ψάξει για “μακρινές ουτοπίες”. Η εισαγωγή βρίσκει τον Warren, τον κεντρικό πρωταγωνιστή, πάνω στο αναπηρικό του καροτσάκι, να επισκέπτεται την εταιρία που του υποσχέθηκε ένα καλύτερο αύριο. Χωρίς να καταλάβει και πολλά, μπαίνει με το ζόρι στο χειρουργείο και δίχως αναισθησία, ρομποτικά χέρια τοποθετούν σε σημεία κλειδιά του σώματός του προσθετικά μέρη με αποτέλεσμα να έχει έναν εξωτερικό μεταλλικό σκελετό που επικοινωνεί με τον εγκέφαλό του και του επιτρέπει να πατάει στα δυο του πόδια.

Βέβαια, όταν συνέρχεται από το χειρουργείο, βρίσκεται στο εξωτερικό χώρο μιας κατεστραμμένης εργοστασιακής μονάδας που μοιάζει με εγκαταστάσεις διαστημικής βάσης. Και έτσι απλά, ο παίκτης ξεκινάει το ταξίδι του στα άδυτα αυτού του facility. Σεναριακά, όπως και στα Souls παιχνίδια, δεν λέγονται πολλά, οπότε η ιστορία -που δίνεται με το σταγονόμετρο- δεν πρωταγωνιστεί εδώ. Υπάρχει όμως ένα συνεχόμενο ενδιαφέρον για το που θα καταλήξει αυτός ο ψυχολογικός λαβύρινθος. Τα πάντα γύρω από τον Warren είναι διαλυμένα, με το θάνατο να έχει περάσει τη βόλτα του από κάθε τετραγωνικό εκατοστό του facility. Τις εικόνες γεμίζουν πτώματα εργαζομένων, επιγραφές “Help” ή “Stay Away” βαμμένες με αίμα και η έντονη σκουριά στα μεταλλικά μέρη των μηχανοκίνητων αντικειμένων.

Αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον στο The Surge, πέρα από το μυστηριώδες και σκοτεινό σκηνικό, είναι το πόσο ώριμα σχεδίασαν τους εχθρούς, τις στολές και τα bosses. Στολές που μοιάζουν με μικρά mechs, αλλά ταυτόχρονα έχουν πινελιές από πανοπλίες ηρώων από το Warhammer 40K, οι οποίες σε συνδυασμό με την απίστευτα βαριά κίνηση, χαρίζουν μια μοναδική παράσταση στην οθόνη του παίκτη. Το ίδιο ισχύει και για τα πέντε συνολικά bosses, που παρά τις 25-30 ώρες που χρειάζεται κάποιος για να δει τα credits, είναι απελπιστικά λίγα. Παρόλο που σε όλα του, το The Surge είναι ένα γνήσιο RPG, παραμετροποίηση στο πρόσωπο και στην εμφάνιση του πρωταγωνιστή, δε μπορεί να γίνει. Σεβαστό, εφόσον οι δημιουργοί ήθελαν να είσαι ο Warren και όχι όποιος θέλεις εσύ.

Πρακτικά ο Warren μένει Warren σε όλο το παιχνίδι. Αυτό που μπορεί να υποστεί βελτιώσεις και παραμετροποιήσεις είναι ο εξωτερικός σκελετός που σας ανέφερα παραπάνω. Ένα πληρέστατο σύστημα upgrades, τόσο στην στολή, όσο και στα όπλα, δηλώνει βροντερό παρόν και μάλιστα κουβαλάει μερικές απίθανες ιδέες που άνετα θα ήθελα να δω σε παιχνίδια Souls. Ένα παράδειγμα είναι το Power Core που είναι και αυτό που πρακτικά ανεβαίνει level και καθορίζει την αποτελεσματικότητα του Warren στο πεδίο της μάχης. Από το πόσα και ποια parts της στολής θα φορέσει, μέχρι τα επιπλέον bonuses που αφορούν στην αντοχή του, στο attack power κλπ.

Το παιχνίδι διαδραματίζεται εξολοκλήρου σε αυτό το τεράστιο facility, πράγμα που σημαίνει ότι, αν και υπάρχουν αρκετές και διαφορετικές περιοχές, ο χάρτης είναι ένας. Κάθε περιοχή έχει το δικό της MedBay, δηλαδή ένα κεντρικό hub. Εκεί ο παίκτης μπορεί να κάνει craft και upgrades στα όπλα και στις στολές του, να ανεβάσει level στο Power Core του και να πάρει οδηγίες από την φειδωλή γυναικεία παρουσία που τον βοηθάει μέσω ολογραμμικής σύνδεσης. Μέσα σε αυτά τα safe heavens -που λέμε και στα Resident Evil- θα έρθουν και μερικοί NPCs, που θα σώσει ο Warren κατά τη διάρκεια της εφιαλτικής περιήγησής του. Αυτοί οι NPCs, δίνουν μερικά επιπλέον quests και κατ' επέκταση ωραία δώρα.

Το σκηνικό διαμορφώνεται ως εξής. Όλες οι περιοχές του χάρτη έχουν συνήθως μεγάλη έκταση και είναι πλούσιες σε υποδομές. Σκοπός είναι να φτάσεις στο boss της κάθε περιοχής και έπειτα να πάρεις το φουτουριστικό μετρό που θα σε μεταφέρει στην επόμενη περιοχή (θυμίζει Dead Space). Το progress πρακτικά πραγματοποιείται με το ξεκλείδωμα των shortcuts μεταξύ του MedBay και του σημείου της μάχης με το boss. Η δομή και ο γεωγραφικός σχεδιασμός των επιπέδων είναι αριστοτεχνικά δοσμένος. Θα έλεγα, με μια μικρή υπερβολή, πως αγγίζει επίπεδα Souls, κάτι που ποτέ δεν περίμενα να δω σε άλλο παιχνίδι. Ο Warren αντί για “ψυχές” συλλέγει Tech Scraps από τα νεκρά σώματα των ανθρώπινων, αλλά και των μηχανικών εχθρών και με αυτά κάνει όλα τα upgrades στην στολή και στα όπλα του.

Όταν για κάποιον λόγο -πιστέψτε με υπάρχουν πολλοί- πέσει νεκρός, επιστρέφει στο τελευταίο MedBay που επισκέφτηκε, με τα Tech Scraps να τον περιμένουν στο σημείο θανάτου του, για μία μόνο φορά (αν ξαναπεθάνει στη διαδρομή τα έχασε για πάντα) και για 2.5 λεπτά! Ο διαθέσιμος χρόνος αυξάνεται ελαφρώς κάθε φορά που στη διαδρομή προς τα χαμένα Tech Scraps, σκοτώνει κάποιον εχθρό. Ο χρονικός περιορισμός ανεβάζει ακόμη περισσότερο την πρόκληση και προσθέτει αισθητά μεγαλύτερο άγχος στον παίκτη, κάτι που τον κάνει ακόμη πιο επιρρεπή σε λάθη.

Γενικά, η δυσκολία του The Surge είναι αδιαμφισβήτητη, ακόμη και για έναν έμπειρο με τους Souls τίτλους παίκτη. Οι στενοί διάδρομοι, τα σκοτάδια που σε πλακώνουν στο μεγαλύτερο μέρος της “βόλτας” και οι πραγματικά ασυγχώρητοι εχθροί, δημιουργούν ένα αποπνικτικό σκηνικό που οποιαδήποτε κίνηση ως προς το progress, όσο μικρή κι αν είναι, σου φέρνει ανακούφιση. Είχα να αισθανθώ τόσο αφιλόξενα και να σιγοψιθυρίσω το “Διάολε, θέλω να φύγω από εδώ” από το πρώτο Dark Souls και τα καταραμένα Catacombs. Το παιχνίδι έχει όμως και υπερβολές, ενώ κάνει και υπερχρήση της δυσκολίας, ειδικότερα όσο ο παίκτης φτάνει προς το φινάλε. Επί παραδείγματι, τα mobs των τελευταίων περιοχών είναι αστεία πολλά και γελοία δύσκολα, με την τακτική “τρεχάτε ποδαράκια μου” να αποτελεί σχεδόν μονόδρομο. Εκεί, οι Γερμανοί το παράκαναν και αυτό συγκαταλέγεται στα αρνητικά του παιχνιδιού.

Στις μάχες, το The Surge είναι πιστό στο ύφος των Souls. Μιλάμε για κυρίως melee μάχες, που ως βάση έχουν το target lock. Αυτό που κάνει πολύ ιδιαίτερο τον τίτλο των Γερμανών είναι η κάθετη προσέγγιση των χτυπημάτων. Με απλά λόγια, σε αντίθεση με τα Dark Souls που το lock σε έναν εχθρό γίνεται σε ένα σημείο, στο The Surge μπορείς να επιλέξεις που θα εστιάσεις τα χτυπήματά σου (κεφάλι, δεξί ή αριστερό χέρι και πόδι ή κορμό). Έτσι, ο κάθε εχθρός έχει τα τρωτά του σημεία τα οποία ο παίκτης πρέπει και να ανακαλύψει, αν θέλει να ξεμπερδεύει μαζί του λίγο γρηγορότερα. Το κάθετο σύστημα μάχης, όμως, συνδέεται και με τα drops που αφήνει πίσω του ο αντίπαλος. Τι εννοώ; Αν θέλεις να κάνεις craft το part του δεξιού μέρους του ποδιούς που έβαλες στο μάτι, τότε θα πρέπει να αρχίσεις να χτυπάς τους εχθρούς στα πόδια, αν θέλεις κράνος, εστιάζεις στο κεφάλι κ.ο.κ. Στην πραγματικότητα, αυτό που πρέπει σίγουρα να κάνεις είναι αποτελειώσεις με βίαιο finishing move τον εχθρό στο σημείο για το οποίο...ενδιαφέρεσαι να loot-άρεις.

Σκεφτείτε λιγάκι, τι τεράστια ποικιλία δίνει κάτι τέτοιο στις τακτικές και στην προσέγγιση. Το μοναδικό -σημαντικό- πρόβλημα που είχα εγώ με όλο αυτό είναι το γεγονός ότι με τον αναλογικό μοχλό μπορούσες να μετακινηθείς μεταξύ των κλειδωμένων μερών του σώματος, αλλά όχι μεταξύ των εχθρών. Οπότε, αν σου επιτεθούν δύο εχθροί ταυτόχρονα, πρέπει να ξεκλειδώσεις το targeting από τον έναν με “κλικ” του joystick προς τα μέσα, να στρέψεις την κάμερα προς τον άλλον και να κάνεις το lock στο σημείο που θέλεις. Αυτή η κατάσταση φαντάζει ως υποχρεωτική λύση (και είναι), αλλά αντιμετωπίζει προβλήματα στην υλοποίηση, αφού ουκ ολίγες φορές το target lock είναι ο χειρότερος εχθρός του παίκτη στο παιχνίδι, ειδικότερα σε κρίσιμες στιγμές που απαιτούν συγκέντρωση. Άλλο θέλεις να lock-άρεις, άλλο lock-άρει και μέχρι να αντιδράσεις, έχει ήδη ξεκινήσει το loading προς το...MedBay.

Στα της ποικιλίας, είμαι πραγματικά πολύ ικανοποιημένος με το The Surge. Από το πλήθος των στολών και των όπλων, μέχρι τα mobs και τις περιοχές, βρήκα το παιχνίδι πολύ τίμιο και σχεδόν καθόλου επαναλαμβανόμενο. Ένιωσα δηλαδή ότι οι Γερμανοί έβαλαν ό,τι χρειάστηκε για να μη νιώσει ο παίκτης πλήξη στις 30 ώρες που διαρκεί χοντρικά ο τίτλος τους. Οι “loot whores” από την άλλη, θα βρουν έναν μικρό παράδεισο. Πολλά μυστικά, πολλά κρυφά δωμάτια, έντονο backtracking με σκοπό κάποιο προηγουμένως μη προσβάσιμο σημείο και πολλά δώρα σε όσους ενστερνιστούν το “Ο Τολμών Νικά”.

Το παιχνίδι έχει και φανταστικό NG+ με υψηλότερη, αλλά με εθιστική ανταμοιβή πρόκληση και εκπλήξεις σε σημεία που δεν υπήρχαν στο πρώτο playthrough. Δεν έχει co-op και αυτό για αρκετό κόσμο είναι ένα από τα μείον. Θεωρώ πως θα ήταν υπέροχο να μπορείς να παίξεις ένα τέτοιο παιχνίδι παρέα με έναν φίλο σου online. Ίσως οι Γερμανοί της Deck 13 να μην αισθάνονται ακόμη έτοιμοι για ένα τέτοιο βήμα και να μην ήθελαν παίξουν με τη φωτιά, γιατί κακά τα ψέματα, ένα σωστά οργανωμένο και λειτουργικό online co-op θέλει δουλειά και χρήμα κατά την ανάπτυξη.

Το παιχνίδι είναι φτιαγμένο πάνω στην FLEDGE engine, την ιδιόκτητη μηχανή γραφικών της Deck 13, η οποία στο The Surge λάμπει! Έπαιξα την PC έκδοση, σε 4K, 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο και ενεργοποιημένο το HDR και αυτό που είδα ήταν χάρμα οφθαλμών. Δεν είναι από τις μηχανές που ρίχνουν σαγόνια για τις απίστευτες λεπτομέρειες ή τα χωρίς προηγούμενο εφέ, αλλά είναι από τις περιπτώσεις που το σύνολο το απολαμβάνεις πολύ. Από τους φωτισμούς, τις σκιάσεις και τα animations, μέχρι τις γυαλάδες και τα textures στα αντικείμενα, όλα είναι προσεγμένα.

Έχοντας ένα τερατώδες σύστημα στην κατοχή μου, δε μπορώ να μιλήσω για optimization, αλλά απ' ότι διάβασα σκόρπια στο διαδίκτυο, το παιχνίδι “τρέχει” ομαλά σε όλα τα σύγχρονα συστήματα. Στις κονσόλες, όπως μου μετέφεραν άλλα μέλη της ομάδας των Unboxholics που ασχολούνται με την PS4 έκδοση, ο τίτλος είναι εξίσου καλός τεχνικά. Στο απλό PS4 τρέχει με ανάλυση 1080p και 30fps χωρίς έντονο aliasing, ενώ στο Pro, υπάρχει επιλογή μεταξύ 1080p/ 60fps και 4K/ 30fps. Το frame rate, τόσο στο PC, όσο και στο PS4 είναι ομαλό και δεν γνωρίζει κάποια έντονα ή ενοχλητικά drops.

Σε ό,τι έχει να κάνει με τον ήχο, το παιχνίδι τα πηγαίνει επίσης καλά. Η μουσική περιορίζεται κυρίως σε ambient μονοπάτια, με εξαίρεση το τραγούδι που παίζει στα ηχεία των MedBay όπου και λάτρεψα! Ο τίτλος είναι προσεγμένος και στους υπόλοιπους ήχους, τόσο τους περιβαλλοντικούς, όσο και στα εφέ κατά την επαφή των μεταλλικών μερών στις μάχες. Τα ίδια ισχύουν και για τα λιγοστά voice overs των χαρακτήρων.